Οταν στις 29 Μαρτίου του 1984 ένα φτωχό ζευγάρι
Τυνήσιων έφερνε στον κόσμο το έκτο του παιδί, κανείς δεν φανταζόταν πως ο
νεογέννητος τότε Μοχάμεντ Μπουαζίζι θα γινόταν 26 χρόνια αργότερα ο
μάρτυρας που πυροδότησε την αραβική εξέγερση και έφερε την αραβική
άνοιξη.
Ο νεαρός πλανόδιος πωλητής αυτοπυρπολήθηκε πριν από ένα χρόνο
διαμαρτυρόμενος για τις άθλιες συνθήκες της χώρας του αλλά η φλόγα που
άναψε στο κορμί του έφτασε σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και ήταν αρκετή
για να απαλλάξει τους συμπατριώτες του –αλλά και Αιγύπτιους και Λιβύους–
από τα τυραννικά τους καθεστώτα.
Η λεγόμενη αραβική άνοιξη δεν επηρέασε, ωστόσο, μονάχα το πολιτικό τοπίο της περιοχής. Οι επιπτώσεις της ήταν θεαματικές και στο πιο διαδεδομένο άθλημα σ’ εκείνη τη γωνιά της γης, το ποδόσφαιρο. Στη χώρα όπου έγινε η θυσία του Μοχάμεντ, την Τυνησία, η ποδοσφαιρική παράδοση ήταν ισχυρή καθώς μόλις το 2004 είχε στεφθεί πρωταθλήτρια Αφρικής, ενώ το 1965 και το 1996 είχε πάρει το αργυρό μετάλλιο της ίδιας διοργάνωσης. Τα πράγματα, όμως, για τον βασιλιά των σπορ επί δικτατορίας του Μπεν Αλί μόνο ρόδινα δεν ήταν και το σπορ είχε πάρει την κάτω βόλτα σπαραζόμενο από σκάνδαλα διαφθοράς και στημένων αγώνων.
Ενα μήνα μετά τον θάνατο του Μπουαζίζι, ο δικτάτορας αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα και η προσφάτως εδραιωμένη δημοκρατία επεκτείνεται και στα ποδοσφαιρικά γήπεδα σε σημείο που μια από τις κορυφαίες ομάδες, η Κλαμπ Αφρικέν, εκλέγει πρόεδρο από τη βάση, ενώ η εθνική ομάδα πήρε τα πάνω της και έκανε την έκπληξη με την πρόκρισή της στο Κύπελλο των Εθνών.
Μερικά χιλιόμετρα πιο μακριά, στην Αίγυπτο, το ποδόσφαιρο μοιάζει να τιμά τη θυσία του 26χρονου Τυνήσιου. Σίγουρα τα τελευταία χρόνια ήταν χρυσά για τους Αιγύπτιους καθώς το αντιπροσωπευτικό τους συγκρότημα είχε κατακτήσει τον παναφρικανικό τίτλο τρεις φορές από το 2006. Ωστόσο, ήταν κοινό μυστικό πως ο δικτάτορας Χόσνι Μουμπάρακ χρησιμοποιούσε το άθλημα ως πολιτικό εργαλείο εμφανιζόμενος στα στάδια και μοιράζοντας χαμόγελα στις κάμερες, ενώ οι κορυφαίοι σύλλογοι της χώρας ελέγχονταν από κυβερνητικούς και στρατιωτικούς παράγοντες. Η εξέγερση της πλατείας Ταχρίρ –στην οποία πήραν μέρος και πολλά αστέρια της μπάλας– δεν πρόλαβε να φέρει θεαματικές αλλαγές, τουλάχιστον μετρήσιμες σε προκρίσεις και Κύπελλα. Ωστόσο, το κλίμα δείχνει πως κάτι αλλάζει και νόμοι που θα προστατεύουν το σπορ τίθενται προς ψήφιση.
Σε αντίθεση με τους γείτονές τους, οι Λίβυοι, ζώντας επί 42 χρόνια υπό τον εκκεντρικό και αυταρχικό Μουαμάρ Καντάφι, δεν είχαν ποτέ να παρουσιάσουν μεγάλα πράγματα στα γήπεδα. Εξάλλου, το σπορ υπέφερε υπό τη δυναστεία των δύο γιων του δικτάτορα, οι οποίοι έφτασαν στο σημείο να αναγκάσουν τον μεγαλύτερο σύλλογο της χώρας, την Αλ Αχλί της Βεγγάζης, να αυτοϋποβιβαστεί στη δεύτερη κατηγορία. Η επανάσταση των Λιβύων που ξεκίνησε στις 15 Φεβρουαρίου του 2011 άλλαξε μια για πάντα τη χώρα, αλλά και το ποδόσφαιρο.
Οπως και στην περίπτωση της Αιγύπτου, πολλοί ήταν οι αστέρες που κατέβηκαν στους δρόμους ζητώντας το κεφάλι του Καντάφι, ενώ στην πρώτη της επίσημη εμφάνιση στη μετά Μουαμάρ εποχή, η Λιβύη κέρδισε τη Μοζαμβίκη.
«Οταν ενώθηκα με τους εξεγερμένους, ξέχασα το ποδόσφαιρο», δήλωσε ο διεθνής Λίβυος Γουαλίντ Αλ Κατρούσι. Σε μια περιοχή που πάλευε να δώσει τέλος στους τυράννους, σίγουρα το ποδόσφαιρο ήταν το τελευταίο που είχε σημασία.
Τα δύσκολα όμως πέρασαν και πλέον Τυνήσιοι, Αιγύπτιοι και Λίβυοι μπορούν να ελπίζουν σε καλύτερες ημέρες και ακόμα ομορφότερες Κυριακές ώστε η θυσία του Μπουαζίζι να πιάσει τόπο και στα γήπεδα.
Πηγή: Εξέδρα
Η λεγόμενη αραβική άνοιξη δεν επηρέασε, ωστόσο, μονάχα το πολιτικό τοπίο της περιοχής. Οι επιπτώσεις της ήταν θεαματικές και στο πιο διαδεδομένο άθλημα σ’ εκείνη τη γωνιά της γης, το ποδόσφαιρο. Στη χώρα όπου έγινε η θυσία του Μοχάμεντ, την Τυνησία, η ποδοσφαιρική παράδοση ήταν ισχυρή καθώς μόλις το 2004 είχε στεφθεί πρωταθλήτρια Αφρικής, ενώ το 1965 και το 1996 είχε πάρει το αργυρό μετάλλιο της ίδιας διοργάνωσης. Τα πράγματα, όμως, για τον βασιλιά των σπορ επί δικτατορίας του Μπεν Αλί μόνο ρόδινα δεν ήταν και το σπορ είχε πάρει την κάτω βόλτα σπαραζόμενο από σκάνδαλα διαφθοράς και στημένων αγώνων.
Ενα μήνα μετά τον θάνατο του Μπουαζίζι, ο δικτάτορας αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα και η προσφάτως εδραιωμένη δημοκρατία επεκτείνεται και στα ποδοσφαιρικά γήπεδα σε σημείο που μια από τις κορυφαίες ομάδες, η Κλαμπ Αφρικέν, εκλέγει πρόεδρο από τη βάση, ενώ η εθνική ομάδα πήρε τα πάνω της και έκανε την έκπληξη με την πρόκρισή της στο Κύπελλο των Εθνών.
Μερικά χιλιόμετρα πιο μακριά, στην Αίγυπτο, το ποδόσφαιρο μοιάζει να τιμά τη θυσία του 26χρονου Τυνήσιου. Σίγουρα τα τελευταία χρόνια ήταν χρυσά για τους Αιγύπτιους καθώς το αντιπροσωπευτικό τους συγκρότημα είχε κατακτήσει τον παναφρικανικό τίτλο τρεις φορές από το 2006. Ωστόσο, ήταν κοινό μυστικό πως ο δικτάτορας Χόσνι Μουμπάρακ χρησιμοποιούσε το άθλημα ως πολιτικό εργαλείο εμφανιζόμενος στα στάδια και μοιράζοντας χαμόγελα στις κάμερες, ενώ οι κορυφαίοι σύλλογοι της χώρας ελέγχονταν από κυβερνητικούς και στρατιωτικούς παράγοντες. Η εξέγερση της πλατείας Ταχρίρ –στην οποία πήραν μέρος και πολλά αστέρια της μπάλας– δεν πρόλαβε να φέρει θεαματικές αλλαγές, τουλάχιστον μετρήσιμες σε προκρίσεις και Κύπελλα. Ωστόσο, το κλίμα δείχνει πως κάτι αλλάζει και νόμοι που θα προστατεύουν το σπορ τίθενται προς ψήφιση.
Σε αντίθεση με τους γείτονές τους, οι Λίβυοι, ζώντας επί 42 χρόνια υπό τον εκκεντρικό και αυταρχικό Μουαμάρ Καντάφι, δεν είχαν ποτέ να παρουσιάσουν μεγάλα πράγματα στα γήπεδα. Εξάλλου, το σπορ υπέφερε υπό τη δυναστεία των δύο γιων του δικτάτορα, οι οποίοι έφτασαν στο σημείο να αναγκάσουν τον μεγαλύτερο σύλλογο της χώρας, την Αλ Αχλί της Βεγγάζης, να αυτοϋποβιβαστεί στη δεύτερη κατηγορία. Η επανάσταση των Λιβύων που ξεκίνησε στις 15 Φεβρουαρίου του 2011 άλλαξε μια για πάντα τη χώρα, αλλά και το ποδόσφαιρο.
Οπως και στην περίπτωση της Αιγύπτου, πολλοί ήταν οι αστέρες που κατέβηκαν στους δρόμους ζητώντας το κεφάλι του Καντάφι, ενώ στην πρώτη της επίσημη εμφάνιση στη μετά Μουαμάρ εποχή, η Λιβύη κέρδισε τη Μοζαμβίκη.
«Οταν ενώθηκα με τους εξεγερμένους, ξέχασα το ποδόσφαιρο», δήλωσε ο διεθνής Λίβυος Γουαλίντ Αλ Κατρούσι. Σε μια περιοχή που πάλευε να δώσει τέλος στους τυράννους, σίγουρα το ποδόσφαιρο ήταν το τελευταίο που είχε σημασία.
Τα δύσκολα όμως πέρασαν και πλέον Τυνήσιοι, Αιγύπτιοι και Λίβυοι μπορούν να ελπίζουν σε καλύτερες ημέρες και ακόμα ομορφότερες Κυριακές ώστε η θυσία του Μπουαζίζι να πιάσει τόπο και στα γήπεδα.
Πηγή: Εξέδρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου