Ο Βασίλης Σαμπράκος γράφει πως οι Έλληνες
βιαζόμαστε να σπρώξουμε προς την απόσυρση τα τελευταία ενεργά trademarks
του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Την ώρα που ο 38χρονος Πολ Σκόουλς υπογράφει ξανά συμβόλαιο για να
παίξει ποδόσφαιρο στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και ο 35χρονος Τιερί Ανρί
επιστρέφει και αποθεώνεται στο «Emirates» του Λονδίνου από τους οπαδούς
της Άρσεναλ, οι Έλληνες βιαζόμαστε να σπρώξουμε προς την απόσυρση τον
35χρονο Γιώργο Καραγκούνη, τον 36χρονο Τραϊανό Δέλλα, ακόμη και τον
32χρονο Άγγελο Χαριστέα, τον 33χρονο Κώστα Κατσουράνη, δηλαδή τα
τελευταία ενεργά trademarks του ελληνικού ποδοσφαίρου, τους τελευταίους
ενεργούς «ήρωες» του «έπους» της Πορτογαλίας.
Αυτό που συμβαίνει με τον Σκόουλς και τον Ανρί είναι κάτι παραπάνω από συνηθισμένο στην προηγμένη, ποδοσφαιρικά, Ευρώπη. Ποδοσφαιριστές άνω των 35 ετών να αγωνίζονται, με μέτρο, σε ορισμένα από τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά κλαμπ, της κατηγορίας αυτών που φτάνουν μέχρι τις τελευταίες πίστες των ευρωπαϊκών διοργανώσεων και διεκδικούν τρόπαια. Συμβαίνει επειδή ξέρουν, οι Ευρωπαίοι, να συντηρούν τους αθλητές καλύτερα συγκριτικά με εμάς; Φυσικά όχι. Δεν είναι όλοι οι ποδοσφαιριστές σαν τον Ισπανό Ραούλ, που κάνει καθημερινά μπάνιο με παγάκια και κοιμάται σε ειδικά εξοπλισμένο δωμάτιο που του εξασφαλίζει ατμοσφαιρικές συνθήκες υψομέτρου 3000 μέτρων για να συντηρείται καλύτερα. Ναι, οι ποδοσφαιριστές του πρωταθλητισμού έχουν επιστημονική φροντίδα και μελέτη. Δεν είναι όμως αυτή η ειδοποιός διαφορά. Η βασική εξήγηση κρύβεται στη διαφορά αντίληψης και νοοτροπίας του Γερμανού, του Άγγλου, του Ιταλού και του Ισπανού από τον Έλληνα.
Οι γενιές των Ελλήνων, που σήμερα κρίνουν αν ένας 35χρονος ποδοσφαιριστής αντέχει ή όχι να κάνει πρωταθλητισμό, μεγάλωσαν σε μια Ελλάδα που έδινε σύνταξη σε πολίτες που συμπλήρωναν το 45ο ή ακόμη και το 40ο έτος της ηλικίας τους. Οι αθλητικοί δημοσιογράφοι, που αναλύουν σήμερα το ποδόσφαιρο, μεγάλωσαν σε γειτονιές με συνταξιούχους που δεν είχαν καν άσπρα μαλλιά. Μεγάλωσαν με την αντίληψη ότι η ενεργή, επαγγελματικά, ηλικία έχει υπέρτατο όριο το 50.
Οι σημερινοί κριτές του επαγγελματικού αθλητισμού μεγάλωσαν σε μια αθλητική Ελλάδα που δεν έδινε καμιά απολύτως σημασία στο χτίσιμο του σώματος και την εκπαίδευση του οργανισμού για να αντέχει περισσότερο σε συνθήκες πρωταθλητισμού. Μάθαμε ένα ποδόσφαιρο στο οποίο ο ποδοσφαιριστής άρχιζε να δουλεύει επαγγελματικά από τα 20, όχι από τα 6 του χρόνια. Ζήσαμε σε ένα ποδόσφαιρο που ξεζούμιζε τους αδούλευτους παίκτες του και τους θανάτωνε στο 30ο έτος της ηλικίας. Μεγαλώσαμε με την αντίληψη ότι τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης είναι κοντά και η διάρκεια επαγγελματικής ζωής μικρή. Κάπως έτσι δεν φτιάξαμε τη σπουδαία σημερινή Ελλάδα, που έχει περισσότερους συνταξιούχους από τους εργαζόμενους;
Σε μια συζήτησή μας προ ετών, ο 40χρονος, σήμερα, Ριβάλντο μου είχε εξηγήσει πώς αντιλαμβανόταν το τέλος της καριέρας του. «Στη Βραζιλία σταματάς να δουλεύεις όταν σταματούν να σε κρατούν τα πόδια σου. Εγώ νιώθω ακόμη τα πόδια μου μια χαρά». Ο Έλληνας Ριβάλντο δεν βρίσκεται συχνά, για να παίξει υψηλό ποδόσφαιρο μέχρι τα 40. Υπήρξε μόνο η εξαίρεση του Αντώνη Νικοπολίδη, που τόλμησε να παίξει μέχρι τα 40 και κατηγορήθηκε, έως και λοιδορήθηκε γι’ αυτό. Διότι στη δική του πατρίδα σταματούσες, μέχρι σήμερα, να δουλεύεις μόλις έβρισκες τον τρόπο να πιάσεις κορόιδο το κράτος σου, δηλαδή τον διπλανό σου, τα παιδιά σου και τα παιδιά των παιδιών σου.
Πηγή: aixmi.gr
Αυτό που συμβαίνει με τον Σκόουλς και τον Ανρί είναι κάτι παραπάνω από συνηθισμένο στην προηγμένη, ποδοσφαιρικά, Ευρώπη. Ποδοσφαιριστές άνω των 35 ετών να αγωνίζονται, με μέτρο, σε ορισμένα από τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά κλαμπ, της κατηγορίας αυτών που φτάνουν μέχρι τις τελευταίες πίστες των ευρωπαϊκών διοργανώσεων και διεκδικούν τρόπαια. Συμβαίνει επειδή ξέρουν, οι Ευρωπαίοι, να συντηρούν τους αθλητές καλύτερα συγκριτικά με εμάς; Φυσικά όχι. Δεν είναι όλοι οι ποδοσφαιριστές σαν τον Ισπανό Ραούλ, που κάνει καθημερινά μπάνιο με παγάκια και κοιμάται σε ειδικά εξοπλισμένο δωμάτιο που του εξασφαλίζει ατμοσφαιρικές συνθήκες υψομέτρου 3000 μέτρων για να συντηρείται καλύτερα. Ναι, οι ποδοσφαιριστές του πρωταθλητισμού έχουν επιστημονική φροντίδα και μελέτη. Δεν είναι όμως αυτή η ειδοποιός διαφορά. Η βασική εξήγηση κρύβεται στη διαφορά αντίληψης και νοοτροπίας του Γερμανού, του Άγγλου, του Ιταλού και του Ισπανού από τον Έλληνα.
Οι γενιές των Ελλήνων, που σήμερα κρίνουν αν ένας 35χρονος ποδοσφαιριστής αντέχει ή όχι να κάνει πρωταθλητισμό, μεγάλωσαν σε μια Ελλάδα που έδινε σύνταξη σε πολίτες που συμπλήρωναν το 45ο ή ακόμη και το 40ο έτος της ηλικίας τους. Οι αθλητικοί δημοσιογράφοι, που αναλύουν σήμερα το ποδόσφαιρο, μεγάλωσαν σε γειτονιές με συνταξιούχους που δεν είχαν καν άσπρα μαλλιά. Μεγάλωσαν με την αντίληψη ότι η ενεργή, επαγγελματικά, ηλικία έχει υπέρτατο όριο το 50.
Οι σημερινοί κριτές του επαγγελματικού αθλητισμού μεγάλωσαν σε μια αθλητική Ελλάδα που δεν έδινε καμιά απολύτως σημασία στο χτίσιμο του σώματος και την εκπαίδευση του οργανισμού για να αντέχει περισσότερο σε συνθήκες πρωταθλητισμού. Μάθαμε ένα ποδόσφαιρο στο οποίο ο ποδοσφαιριστής άρχιζε να δουλεύει επαγγελματικά από τα 20, όχι από τα 6 του χρόνια. Ζήσαμε σε ένα ποδόσφαιρο που ξεζούμιζε τους αδούλευτους παίκτες του και τους θανάτωνε στο 30ο έτος της ηλικίας. Μεγαλώσαμε με την αντίληψη ότι τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης είναι κοντά και η διάρκεια επαγγελματικής ζωής μικρή. Κάπως έτσι δεν φτιάξαμε τη σπουδαία σημερινή Ελλάδα, που έχει περισσότερους συνταξιούχους από τους εργαζόμενους;
Σε μια συζήτησή μας προ ετών, ο 40χρονος, σήμερα, Ριβάλντο μου είχε εξηγήσει πώς αντιλαμβανόταν το τέλος της καριέρας του. «Στη Βραζιλία σταματάς να δουλεύεις όταν σταματούν να σε κρατούν τα πόδια σου. Εγώ νιώθω ακόμη τα πόδια μου μια χαρά». Ο Έλληνας Ριβάλντο δεν βρίσκεται συχνά, για να παίξει υψηλό ποδόσφαιρο μέχρι τα 40. Υπήρξε μόνο η εξαίρεση του Αντώνη Νικοπολίδη, που τόλμησε να παίξει μέχρι τα 40 και κατηγορήθηκε, έως και λοιδορήθηκε γι’ αυτό. Διότι στη δική του πατρίδα σταματούσες, μέχρι σήμερα, να δουλεύεις μόλις έβρισκες τον τρόπο να πιάσεις κορόιδο το κράτος σου, δηλαδή τον διπλανό σου, τα παιδιά σου και τα παιδιά των παιδιών σου.
Πηγή: aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου