Στις 28 Μαίου με πλησίασε ένας φίλος μου, συμμαθητής μου, με το πρόσωπο
γεμάτο χαρά. Μου είπε ότι το βράδυ η ιταλική τηλεόραση RAI θα δείξει
τον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών μεταξύ της Μίλαν και του Άγιαξ.
Οι τηλεοράσεις ήταν εκείνη την εποχή μετρημένες στα δάχτυλα. Ελάχιστα σπίτια διέθεταν τότε δέκτες. Εμείς όμως, είχαμε βρεί το κόλπο, τις λύσεις.
Ανεβαίναμε με αστικό λεωφορείο στο Πανόραμα της Θεσσαλονίκης και με ένα φραπέ στο χέρι, στρογγυλοκαθόμασταν στη καφετέρια ενός ξενοδοχείου που είχε τηλεόραση στο σαλόνι του.
Έπιανε, πέρα από Ελλάδα και κανάλια από την Γιουγκοσλαβία καθώς και την RAI που «έπαιζε» πολύ μπάλα. Όπως και το σώου «καντσονίσιμα» με την περίφημη τότε Ραφαέλα Καρά.
Το μόνο κακό ήταν ότι πάντα βλέπαμε το ποδόσφαιρο με χιόνια. Η εικόνα δεν ήταν ποτέ καθαρή, η λήψη ήταν δύσκολη. Ωστόσο, εμάς, την παρέα μας, δεν μας πείραζε καθόλου. Αρκεί που βλέπαμε μπάλα.
Και τότε, εκείνο το βράδυ, μάθαμε και θαυμάσαμε έναν Ολλανδό ποδοσφαιριστή που ο σχολιαστής ονόμαζε ως Κρούιφ. Ήταν φυσικά ο διάσημος στη συνέχεια Γιόχαν Κροιφ του Άγιαξ με το νούμερο 14 στη φανέλα.
Δεν θυμάμαι σήμερα αν τότε μας είχε κάνει εμάς τους πιτσιρικάδες μεγαλύτερη εντύπωση το ποδόσφαιρο που έπαιζε αυτός ο Ολλανδός ή το 14 της φανέλας του.
Μπορεί ο Άγιαξ να έχασε τη κούπα εκείνο το βράδυ με βαρύ σκορ 4-1 αλλά ο Ιταλός σχολιαστής δεν σταματούσε να αναφέρει το όνομα Κρούιφ. Έκανε μαγικά πράγματα ο Ολλανδός, είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό.
Κρούιφ ήταν μάλιστα το σωστό του όνομα και όχι Κροιφ όπως έμεινε ιστορικά στην Ελλάδα. Και επειδή ο σπίκερ μιλούσε ιταλικά εμείς δεν καταλάβαμε καν τι έλεγε για το παιχνίδι.
Παρά το «χιόνι» της οθόνης όμως μείναμε μαγεμένοι από τον ιπτάμενο Ολλανδό που έγραψε πελώρια ιστορία στη συνέχεια. Τα χρόνια περνάνε, οι αναμνήσεις αν είναι έντονες παραμένουν ανεξίτηλες.
Πηγή: Goal
Οι τηλεοράσεις ήταν εκείνη την εποχή μετρημένες στα δάχτυλα. Ελάχιστα σπίτια διέθεταν τότε δέκτες. Εμείς όμως, είχαμε βρεί το κόλπο, τις λύσεις.
Ανεβαίναμε με αστικό λεωφορείο στο Πανόραμα της Θεσσαλονίκης και με ένα φραπέ στο χέρι, στρογγυλοκαθόμασταν στη καφετέρια ενός ξενοδοχείου που είχε τηλεόραση στο σαλόνι του.
Έπιανε, πέρα από Ελλάδα και κανάλια από την Γιουγκοσλαβία καθώς και την RAI που «έπαιζε» πολύ μπάλα. Όπως και το σώου «καντσονίσιμα» με την περίφημη τότε Ραφαέλα Καρά.
Το μόνο κακό ήταν ότι πάντα βλέπαμε το ποδόσφαιρο με χιόνια. Η εικόνα δεν ήταν ποτέ καθαρή, η λήψη ήταν δύσκολη. Ωστόσο, εμάς, την παρέα μας, δεν μας πείραζε καθόλου. Αρκεί που βλέπαμε μπάλα.
Και τότε, εκείνο το βράδυ, μάθαμε και θαυμάσαμε έναν Ολλανδό ποδοσφαιριστή που ο σχολιαστής ονόμαζε ως Κρούιφ. Ήταν φυσικά ο διάσημος στη συνέχεια Γιόχαν Κροιφ του Άγιαξ με το νούμερο 14 στη φανέλα.
Δεν θυμάμαι σήμερα αν τότε μας είχε κάνει εμάς τους πιτσιρικάδες μεγαλύτερη εντύπωση το ποδόσφαιρο που έπαιζε αυτός ο Ολλανδός ή το 14 της φανέλας του.
Μπορεί ο Άγιαξ να έχασε τη κούπα εκείνο το βράδυ με βαρύ σκορ 4-1 αλλά ο Ιταλός σχολιαστής δεν σταματούσε να αναφέρει το όνομα Κρούιφ. Έκανε μαγικά πράγματα ο Ολλανδός, είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό.
Κρούιφ ήταν μάλιστα το σωστό του όνομα και όχι Κροιφ όπως έμεινε ιστορικά στην Ελλάδα. Και επειδή ο σπίκερ μιλούσε ιταλικά εμείς δεν καταλάβαμε καν τι έλεγε για το παιχνίδι.
Παρά το «χιόνι» της οθόνης όμως μείναμε μαγεμένοι από τον ιπτάμενο Ολλανδό που έγραψε πελώρια ιστορία στη συνέχεια. Τα χρόνια περνάνε, οι αναμνήσεις αν είναι έντονες παραμένουν ανεξίτηλες.
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου