Σωστό, αλλά πέστε μου πώς να μείνει έξω η πολιτική όταν η Μέρκελ
παρατάει το προγραμματισμένο ραντεβού τον Μόντι στη Ρώμη και τρέχει στο
Γκντανσκ για να δει έναν αγώνα της φάσης των «8»; Διότι αν δεν κάνω
λάθος, οι αρχηγοί κρατών πηγαίνουν στο γήπεδο για να δουν τις ομάδες
τους μόνο στους τελικούς. Όχι στα προκριματικά!
Τον τόνο λοιπόν, της πολιτικής χροιάς τον έδωσε η ίδια η φράου Μέρκελ.
Αλλά εδώ θα μου επιτρέψετε μια προσωπική παρέμβαση γιατί μετά από 29 χρόνια στη δημοσιογραφία και στο λεγόμενο «κυβερνητικό» ρεπορτάζ (ΕΠΟ, ΕΠΑΕ, Αθλητικοί Δικαστές, Γ.Γ.Α.) έχω άποψη για το αν ο Αθλητισμός είναι αυτόνομος ή είναι μέρος της Πολιτικής.
Πολιτική και Αθλητισμός λοιπόν, πηγαίνουν χέρι-χέρι και όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο είναι αθεράπευτα ρομαντικος.
Ο Αθλητισμός και κατ΄ επέκταση το ποδόσφαιρο είναι εδώ και αιώνες συνδεδεμένα με την πολιτική. Στην Ελλάδα αυτό ισχύει λόγω της άμεσης εξάρτησής του από τις επιχορηγήσεις της Γ.Γ.Α. Και δεν χρειάζεται να γυρίσουμε πίσω στις εποχές των Παπαναστασίου και Κουλούρη για να κάνουμε κουβέντα.
Η εποχή του Βασίλη Γκαγκάτση, που είναι πιο κοντά μας,φτάνει και περισσεύει. Επί 5 χρόνια η ΕΠΟ του Βασίλη Γκαγκάτση ήταν «κομμένη» από τις επιχορηγήσεις του Γιώργου Ορφανού. Τα αντίστοιχα παραδείγματα των «φιλικά»προσκείμενων ή μη διοικήσεων στις κυβερνητικές επιρροές είναι άπειρα.
Επίσης, οι 300 της ελληνικής Βουλής έχουν κάνει τα αναρίθμητα ρουσφέτια μέσω του άλλοτε κρατικού και σήμερα ημικρατικού ΟΠΑΠ σε κάθε περιφέρεια της χώρας. Εδώ φτάσαμε στο σημείο να υπάρχουν κολυμβητήρια σε πόλεις των 300 κατοίκων και να ρημάζουν και να μην υπάρχει ένα ανοιχτό γηπεδάκι μπάσκετ σε πόλη των 3.000.
Η Λάρισα πήρε πρωτάθλημα γιατί σε μία νύχτα άλλαξαν το νόμο περί ντόπινγκ και τιμωρήθηκε μόνο ο Τσίγκοφ και όχι η ομάδα. Ήταν μια πολιτική και όχι μια αθλητική απόφαση!
Αλλά και οι πρόσφατες αποφάσεις της Λίγκας για αλλαγές των κανονισμών σε σχέση με τις αδειοδοτήσεις είναι πολιτκές αποφάσεις που αφορούν το μέλλον του αθλήματος. Με καθαρά αθλητικά κριτήρια οι μη αδειοδοτημένες ομάδες θα έπρεπε να υποβιβαστούν.
Πάμε τώρα και στο μεγαλύτερο αθλητικό πανηγύρι του πλανήτη. Τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αν δεν πρόκετιαι για πολιτικό γεγονός και μπίζνα, τότε περί τίνος πρόκειται ρε παλικάρια; Το1996 οι ΟΑ έγιναν στην Ατλάντα και όχι στην Αθήνα γιατί το ήθελε η Coca Cola.
Το 1936 στο Βερολίνο τα 4 χρυσά μετάλλια που φορέθηκαν στο στήθος του μαύρου Τζέσε Όουενς μπροστά στα μούτρα του Χίτλερ, πολιτικοποιήθηκαν όσο τίποτα στον πλανήτη.
Αν πάμε ακόμα πιο πίσω θα δούμε ότι σχεδόν κάθε διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων συνδέεται με την πολιτική. Οι Αγώνες του 1916, του 1940 και του 1944 δεν διεξήχθησαν καθόλου,ενώ το 1948 η Γερμανία και η Ιαπωνία αποκλείστηκαν λόγω εγκλημάτων πολέμου.
Οι πολιτικοί ανταγωνισμοί οδήγησαν στην αποδοχή των ευρωπαϊκών κομμουνιστικών κρατών στους Αγώνες μόνο μετά τον B' Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1952, της Κίνας το 1984, της Ανατολικής Γερμανίας το 1972, αλλά και στα μποϊκοτάζ του Βερολίνου το 1936, του Μόντρεαλ το 1976, της Μόσχας το 1980, του Λος Αντζελες το 1984 και της Σεούλ το 1988.
Όλες αυτές οι αποφάσεις δεν βασίστηκαν στην αθλητική ηθική ή την ευγενή αθλητική άμιλλα, αλλά στον πολιτικό ανταγωνισμό και ΜΟΝΟ.
Στον αγώνα Γερμανίας-Ελλάδας, παίκτες και προπονητές των δύο ομάδων ισχυρίζονται – και σωστά – ότι πρόκειται μόνο για ποδόσφαιρο και όχι για πολιτική.
Από την πλευρά τους οι εμπλεκόμενοι πράττουν άριστα. Μόλις όμως, ολοκληρωθεί ο αγώνας και ανάλογα με το αποτέλεσμά του, ο καθένας θα αντιληφθεί με ποιο τρόπο θα χρησιμοποιηθεί στην πραγματικότητα το συγκεκριμένο ματς.
Αγωνιστικά Έλληνες και Γερμανοί θέλουν να αποδείξουν πράγματα στο γήπεδο. Θέλουν δεν θέλουν όμως, αυτές οι «ποδοσφαιρικές αποδείξεις» θα χρησιμοποιηθούν και από άλλους ποικιλοτρόπως.
Πηγή: pamesports.gr
Τον τόνο λοιπόν, της πολιτικής χροιάς τον έδωσε η ίδια η φράου Μέρκελ.
Αλλά εδώ θα μου επιτρέψετε μια προσωπική παρέμβαση γιατί μετά από 29 χρόνια στη δημοσιογραφία και στο λεγόμενο «κυβερνητικό» ρεπορτάζ (ΕΠΟ, ΕΠΑΕ, Αθλητικοί Δικαστές, Γ.Γ.Α.) έχω άποψη για το αν ο Αθλητισμός είναι αυτόνομος ή είναι μέρος της Πολιτικής.
Πολιτική και Αθλητισμός λοιπόν, πηγαίνουν χέρι-χέρι και όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο είναι αθεράπευτα ρομαντικος.
Ο Αθλητισμός και κατ΄ επέκταση το ποδόσφαιρο είναι εδώ και αιώνες συνδεδεμένα με την πολιτική. Στην Ελλάδα αυτό ισχύει λόγω της άμεσης εξάρτησής του από τις επιχορηγήσεις της Γ.Γ.Α. Και δεν χρειάζεται να γυρίσουμε πίσω στις εποχές των Παπαναστασίου και Κουλούρη για να κάνουμε κουβέντα.
Η εποχή του Βασίλη Γκαγκάτση, που είναι πιο κοντά μας,φτάνει και περισσεύει. Επί 5 χρόνια η ΕΠΟ του Βασίλη Γκαγκάτση ήταν «κομμένη» από τις επιχορηγήσεις του Γιώργου Ορφανού. Τα αντίστοιχα παραδείγματα των «φιλικά»προσκείμενων ή μη διοικήσεων στις κυβερνητικές επιρροές είναι άπειρα.
Επίσης, οι 300 της ελληνικής Βουλής έχουν κάνει τα αναρίθμητα ρουσφέτια μέσω του άλλοτε κρατικού και σήμερα ημικρατικού ΟΠΑΠ σε κάθε περιφέρεια της χώρας. Εδώ φτάσαμε στο σημείο να υπάρχουν κολυμβητήρια σε πόλεις των 300 κατοίκων και να ρημάζουν και να μην υπάρχει ένα ανοιχτό γηπεδάκι μπάσκετ σε πόλη των 3.000.
Η Λάρισα πήρε πρωτάθλημα γιατί σε μία νύχτα άλλαξαν το νόμο περί ντόπινγκ και τιμωρήθηκε μόνο ο Τσίγκοφ και όχι η ομάδα. Ήταν μια πολιτική και όχι μια αθλητική απόφαση!
Αλλά και οι πρόσφατες αποφάσεις της Λίγκας για αλλαγές των κανονισμών σε σχέση με τις αδειοδοτήσεις είναι πολιτκές αποφάσεις που αφορούν το μέλλον του αθλήματος. Με καθαρά αθλητικά κριτήρια οι μη αδειοδοτημένες ομάδες θα έπρεπε να υποβιβαστούν.
Πάμε τώρα και στο μεγαλύτερο αθλητικό πανηγύρι του πλανήτη. Τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αν δεν πρόκετιαι για πολιτικό γεγονός και μπίζνα, τότε περί τίνος πρόκειται ρε παλικάρια; Το1996 οι ΟΑ έγιναν στην Ατλάντα και όχι στην Αθήνα γιατί το ήθελε η Coca Cola.
Το 1936 στο Βερολίνο τα 4 χρυσά μετάλλια που φορέθηκαν στο στήθος του μαύρου Τζέσε Όουενς μπροστά στα μούτρα του Χίτλερ, πολιτικοποιήθηκαν όσο τίποτα στον πλανήτη.
Αν πάμε ακόμα πιο πίσω θα δούμε ότι σχεδόν κάθε διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων συνδέεται με την πολιτική. Οι Αγώνες του 1916, του 1940 και του 1944 δεν διεξήχθησαν καθόλου,ενώ το 1948 η Γερμανία και η Ιαπωνία αποκλείστηκαν λόγω εγκλημάτων πολέμου.
Οι πολιτικοί ανταγωνισμοί οδήγησαν στην αποδοχή των ευρωπαϊκών κομμουνιστικών κρατών στους Αγώνες μόνο μετά τον B' Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1952, της Κίνας το 1984, της Ανατολικής Γερμανίας το 1972, αλλά και στα μποϊκοτάζ του Βερολίνου το 1936, του Μόντρεαλ το 1976, της Μόσχας το 1980, του Λος Αντζελες το 1984 και της Σεούλ το 1988.
Όλες αυτές οι αποφάσεις δεν βασίστηκαν στην αθλητική ηθική ή την ευγενή αθλητική άμιλλα, αλλά στον πολιτικό ανταγωνισμό και ΜΟΝΟ.
Στον αγώνα Γερμανίας-Ελλάδας, παίκτες και προπονητές των δύο ομάδων ισχυρίζονται – και σωστά – ότι πρόκειται μόνο για ποδόσφαιρο και όχι για πολιτική.
Από την πλευρά τους οι εμπλεκόμενοι πράττουν άριστα. Μόλις όμως, ολοκληρωθεί ο αγώνας και ανάλογα με το αποτέλεσμά του, ο καθένας θα αντιληφθεί με ποιο τρόπο θα χρησιμοποιηθεί στην πραγματικότητα το συγκεκριμένο ματς.
Αγωνιστικά Έλληνες και Γερμανοί θέλουν να αποδείξουν πράγματα στο γήπεδο. Θέλουν δεν θέλουν όμως, αυτές οι «ποδοσφαιρικές αποδείξεις» θα χρησιμοποιηθούν και από άλλους ποικιλοτρόπως.
Πηγή: pamesports.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου