Το ποδόσφαιρο ενώνει!!

Οι περισσότεροι που λατρεύουν το ποδόσφαιρο έχουν κάποια ιστορία να διηγηθούν από τις εμπειρίες στην κερκίδα της αγαπημένης τους ομάδας. Ένας Τούρκος οπαδός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και βρέθηκε στο Ολντ Τράφορντ, σε ένα ταξίδι που του έκαναν δώρο άνθρωποι που δεν είχε δει ποτέ. Μοναδικό τους κοινό σημείο, η αγάπη για τον ίδιο σύλλογο.

Είναι κάποια συναισθήματα που δύσκολα συναντά κανείς σε χώρους εκτός των γηπέδων. Η ιστορία του Μπούγκρα είναι χαρακτηριστική. Λάτρεψε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να βρίσκεται αρκετά χιλιόμετρα μακριά από το γήπεδό της. Για χρόνια περίμενε τη στιγμή που το Ολντ Τράφορντ θα φιλοξενούσε και τα δικά του όνειρα. Το ταξίδι του πραγματοποιήθηκε χάρη στην αρωγή ανθρώπων που δεν είχε γνωρίσει ποτέ από κοντά, αλλά μοιράζονταν την ίδια τρέλα: Την αγάπη για αυτό το σύλλογο.
Περιγράφει την επίσκεψη στο γήπεδο της αγαπημένης του Γιουνάιτεντ ως την καλύτερη στιγμή της ζωής του. Στη θέση του Μπούγκρα και των «Κόκκινων Διαβόλων», θα μπορούσε να βρίσκεται ο οποιοσδήποτε οπαδός και ο οποιοσδήποτε σύλλογος. Ακολουθεί η ιστορία του μεταφρασμένη, όπως την έστειλε στο Bagsynotin.
«O καθένας έχει την δική του ιστορία για την πρώτη φορά που παρακολούθησε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Ολντ Τράφορντ. Πάντα μου άρεσαν και για να είμαι ειλικρινής, ζήλευα αυτούς τους ανθρώπους. Επειδή ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα βρεθώ εκεί και θα παρακολουθήσω το καλύτερο πράγμα της ζωής μου. Ανακάλυψα τη Γιουνάιτεντ όταν ήμουν εννιά και από εκείνη την μέρα, ονειρευόμουν αυτή τη στιγμή όποτε την παρακολουθούσα από την τηλεόραση. Πήρα μία γεύση όταν η Γιουνάιτεντ ήρθε στην Κωνσταντινούπολη για ένα παιχνίδι με την Μπεσίκτας, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για μένα. Επειδή κάθε οπαδός της Γιουνάιτεντ γνωρίζει ότι το Ολντ Τράφορντ είναι διαφορετικό.
Πρώτα, πρέπει να πω κάποια πράγματα. Ζω στην Τουρκία και όλοι υποστηρίζουν μία τοπική ομάδα εδώ. Όπως είπα πριν, ήμουν εννιά όταν παρακολούθησα την Γιουνάιτεντ για πρώτη φορά. Ήταν απέναντι στην Ίντερ στα προημιτελικά. Ήμουν οπαδός της Γαλατάσαραϊ, αλλά δεν μου άρεσε τόσο πολύ το ποδόσφαιρο, επειδή δεν παθιαζόμουν μαζί τους. Αλλά κάτι συνέβη στις 26 Μαΐου του 1999. Ξέρω, κάποιοι θα με αποκαλέσετε κυνηγό της δόξας. Αλλά δεν είχα επιλογή όταν γεννήθηκε. Μετά, επέλεξα την ομάδα μου, επέλεξα κάτι που μου άλλαξε ολόκληρη τη ζωή μου. Αν αυτό είναι κυνήγι της δόξας, τότε είμαι περήφανος.
Είμαι μέλος ενός κλειστού φόρουμ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ήξεραν ότι πέθαινα για να πάω στο Ολντ Τράφορντ για πέντε χρόνια. Μία μέρα, αποφάσισαν να με φέρουν στην Αγγλία. Ναι, δεν αστειεύομαι! Πλήρωσαν για τα πάντα και με άφησαν να μείνω στο σπίτι τους. Ο κόσμος ακόμα δεν το πιστεύει όταν τους το λέω, για να είμαι ειλικρινής ποτέ δεν άκουσα κάτι σαν αυτό. Έκαναν το μεγαλύτερο όνειρό μου πραγματικότητα. Είμαι ένα τυχερό παιδί. Πολύ, πολύ τυχερό…
Και μετά έφτασε η μέρα, επιτέλους. Ήταν στις 21 Μαρτίου του 2010. Το πρώτο μου παιχνίδι στο Ολντ Τράφορντ δεν ήταν απέναντι στην Σάντερλαντ ή τους Πόμπεϊ, ήταν απέναντι στη Λίβερπουλ. Ήρθα στην Αγγλία για να παρακολουθήσω την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σε ένα ματς με την Λίβερπουλ. Ακόμα ανατριχιάζω όταν θυμάμαι τα υπόλοιπα. Όλοι τους ήταν ενθουσιασμένοι με εμένα. Όταν με ρωτούν για την καλύτερή μου ανάμνηση, δεν μπορώ να αποφασίσω αν είναι η συνάντηση μαζί τους ή η παρακολούθηση του αγώνα.
Μετά, ήρθε η ώρα του παιχνιδιού. Περπατούσα στο τούνελ του Ολντ Τράφορντ με δύο φίλους μου αλλά νομίζω ότι από τον ενθουσιασμό μου τρελάθηκα. Ήταν υπερβολικό για μένα. Ήταν σαν να περπατώ στο δρόμο και μετά… νομίζω το κατάλαβαν, με σταμάτησαν και μου είπαν εδώ είναι το Ολντ Τράφορντ! Ναι, βγήκα από το τούνελ και είδα όλο το γήπεδο. Χιλιάδες οπαδοί της Γιουνάιτεντ που που φορούσαν κασκόλ, φώναζαν για την ομάδα σε ένα απίστευτο σκηνικό. Νόμιζα ξανά ότι βρίσκομαι σε όνειρο. Αλλά δεν ήμουν αυτή τη φορά. Ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου,.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω τους πανηγυρισμούς μας μετά τα γκολ. Ένιωσα σαν ήμουν στον παράδεισο για 90 λεπτά, επειδή τραγουδούσα «we ‘ll never die» με 76.000 οπαδούς στα τελευταία λεπτά. Ίσως δεν μπορείτε να καταλάβετε τι εννοώ λέγοντας ότι περίμενα για χρόνια. Όταν έβλεπα την Γιουνάιτεντ στην τηλεόραση, πάντα ανέβαζα τη φωνή στο 86′ και περίμενα να ακούσω καθαρά. Επειδή, ξέρετε, αυτές οι λέξεις δίνουν ένα ιδιαίτερο συναίσθημα.
Τέλος, επέστρεψα στο σπίτι μου με τόσες πολλές αναμνήσεις, πολλά δώρα και ένα σπουδαίο μάθημα. Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο ένα παιχνίδι που 22 άνθρωποι προσπαθούν να πετύχουν ένα γκολ. Φέρνει κοντά τους ανθρώπους όπου κι αν βρίσκονται. Είμαι περήφανος που υποστηρίζω αυτόν το σύλλογο. Τίποτα δεν με κάνει πιο χαρούμενο από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ».
ΠΗΓΗ: othersidefootball.com