Η είδηση έγινε γνωστή προχθές το μεσημέρι, αλλά η θλίψη της αναμονής
της ήταν διάχυτη στην πλατεία Κολωνακίου και στα πέριξ της εδώ και
κάμποσο καιρό: ο Τζόνι Βεκρής έφυγε από τη ζωή χτυπημένος από την
επάρατη νόσο, που εδώ και καιρό τον είχε οδηγήσει σε μια αξιοπρεπή
απομόνωση.
Δικηγόρος από τους πολύ καλούς, μπον βιβέρ από τους λίγους, χιουμορίστας ράτσας και Παναθηναϊκός doc, ο Βεκρής ανήκει σε μια γενιά Αθηναίων αστών που σιγά σιγά εξαφανίζεται. Οποιος τον γνώρισε έχει να θυμάται εκτός από την εξαιρετική του επιστημονική κατάρτιση (που ποτέ όμως δεν τον έκανε σνομπ), τον αυτοσαρκασμό του, τη διάθεση για ζωή και φυσικά τον εξαιρετικό τρόπο που αντιμετώπιζε το ποδόσφαιρο και τον παραγοντικό του ρόλο.
Ως άνθρωπος που θεωρούσε θανάσιμο εχθρό του την πλήξη, ο Βεκρής έζησε τη Σούπερ Λίγκα (της οποίας δεν έχανε σύσκεψη) και τον πολυμετοχικό Παναθηναϊκό (του οποίου υπήρξε δυναμικό στέλεχος) ως πραγματικότητες ζωντανές και εξελισσόμενες και αν κάτι αληθινά απολάμβανε, ήταν να είναι μέρος των ιστοριών τους.
Οχι τυχαία, λίγο πριν το καλοκαίρι του 2010, τον καιρό της ρήξης του Γιάννη Βαρδινογιάννη με τον Νίκο Πατέρα και τους άλλους μετόχους, ο Βεκρής ανέλαβε και πρόεδρος της ΠΑΕ, προσπαθώντας, όχι τόσο να παίξει τον ρυθμιστή μεταξύ των μετόχων, όσο να βοηθήσει το σωματείο να μη χάσει το κύρος του μπλέκοντας με διοικήσεις Πρωτοδικείου και άλλα τέτοια για έναν Παναθηναϊκό σαν αυτόν ακατανόητα.
Ο Τζόνι («Τζόνι σε παρακαλώ και όχι Γιάννης» μου επεσήμανε πάντα) είναι ακριβώς το είδος του παράγοντα που λείπει σήμερα από τον Παναθηναϊκό της «Συμμαχίας» των προθύμων του Γιάννη Αλαφούζου. Ενιωθε την παραγοντική του θέση ως τιμή σχεδόν αριστοκρατική. Ηταν ευθύς και απλός και ξεκάθαρος και δεν πίστευε στη δύναμη της επικοινωνίας (που υπάρχει για να μη βρίσκουν οι δημοσιογράφοι την αλήθεια), αλλά στις ανθρώπινες σχέσεις και στις φιλίες.
Αντιμετώπιζε τον παραγοντικό του ρόλο ως ευκαιρία για προσφορά: δεν μπορώ ούτε να τον φανταστώ να κάνει δημόσιες εκκλήσεις στον κόσμο για χρήματα σε τέτοιες μάλιστα εποχές. Πίστευε ότι το ποδόσφαιρο υπάρχει για να διασκεδάζει και ότι τη δύναμη του Παναθηναϊκού οφείλουν να την εγγυώνται οι εύρωστοι Παναθηναϊκοί που πρέπει να νιώθουν μια άγια υποχρέωση απέναντι στην ομάδα. Ελεγε τέλος ότι ο παράγοντας του Παναθηναϊκού πρέπει να ξεχωρίζει με τη συμπεριφορά και το κύρος του: «ακόμα και οι καυγάδες μας δεν μπορεί να είναι μπανάλ», έλεγε.
Πολύ καλή και η εμφάνισή του στις «Αλπεις» την ταινία του Λάνθιμου. Επαιξε και εκεί τον ρόλο του άριστα, όπως πάντα…
Πηγή: Sportday
Δικηγόρος από τους πολύ καλούς, μπον βιβέρ από τους λίγους, χιουμορίστας ράτσας και Παναθηναϊκός doc, ο Βεκρής ανήκει σε μια γενιά Αθηναίων αστών που σιγά σιγά εξαφανίζεται. Οποιος τον γνώρισε έχει να θυμάται εκτός από την εξαιρετική του επιστημονική κατάρτιση (που ποτέ όμως δεν τον έκανε σνομπ), τον αυτοσαρκασμό του, τη διάθεση για ζωή και φυσικά τον εξαιρετικό τρόπο που αντιμετώπιζε το ποδόσφαιρο και τον παραγοντικό του ρόλο.
Ως άνθρωπος που θεωρούσε θανάσιμο εχθρό του την πλήξη, ο Βεκρής έζησε τη Σούπερ Λίγκα (της οποίας δεν έχανε σύσκεψη) και τον πολυμετοχικό Παναθηναϊκό (του οποίου υπήρξε δυναμικό στέλεχος) ως πραγματικότητες ζωντανές και εξελισσόμενες και αν κάτι αληθινά απολάμβανε, ήταν να είναι μέρος των ιστοριών τους.
Οχι τυχαία, λίγο πριν το καλοκαίρι του 2010, τον καιρό της ρήξης του Γιάννη Βαρδινογιάννη με τον Νίκο Πατέρα και τους άλλους μετόχους, ο Βεκρής ανέλαβε και πρόεδρος της ΠΑΕ, προσπαθώντας, όχι τόσο να παίξει τον ρυθμιστή μεταξύ των μετόχων, όσο να βοηθήσει το σωματείο να μη χάσει το κύρος του μπλέκοντας με διοικήσεις Πρωτοδικείου και άλλα τέτοια για έναν Παναθηναϊκό σαν αυτόν ακατανόητα.
Ο Τζόνι («Τζόνι σε παρακαλώ και όχι Γιάννης» μου επεσήμανε πάντα) είναι ακριβώς το είδος του παράγοντα που λείπει σήμερα από τον Παναθηναϊκό της «Συμμαχίας» των προθύμων του Γιάννη Αλαφούζου. Ενιωθε την παραγοντική του θέση ως τιμή σχεδόν αριστοκρατική. Ηταν ευθύς και απλός και ξεκάθαρος και δεν πίστευε στη δύναμη της επικοινωνίας (που υπάρχει για να μη βρίσκουν οι δημοσιογράφοι την αλήθεια), αλλά στις ανθρώπινες σχέσεις και στις φιλίες.
Αντιμετώπιζε τον παραγοντικό του ρόλο ως ευκαιρία για προσφορά: δεν μπορώ ούτε να τον φανταστώ να κάνει δημόσιες εκκλήσεις στον κόσμο για χρήματα σε τέτοιες μάλιστα εποχές. Πίστευε ότι το ποδόσφαιρο υπάρχει για να διασκεδάζει και ότι τη δύναμη του Παναθηναϊκού οφείλουν να την εγγυώνται οι εύρωστοι Παναθηναϊκοί που πρέπει να νιώθουν μια άγια υποχρέωση απέναντι στην ομάδα. Ελεγε τέλος ότι ο παράγοντας του Παναθηναϊκού πρέπει να ξεχωρίζει με τη συμπεριφορά και το κύρος του: «ακόμα και οι καυγάδες μας δεν μπορεί να είναι μπανάλ», έλεγε.
Πολύ καλή και η εμφάνισή του στις «Αλπεις» την ταινία του Λάνθιμου. Επαιξε και εκεί τον ρόλο του άριστα, όπως πάντα…
Πηγή: Sportday
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου