O Mάνος Αντώναρος γράφει για την έλλειψη τρυφερότητας και αλληλεγγύης. Γράφει επ ευκαιρία των γενεθλίων της κόρης του και της στάσης της Μπάρτσα στο δράμα του προπονητή της.

Σήμερα έχει τα γενέθλια της η κόρη μου. Η Αθηνά. Γίνεται 3 χρονών. Μ’ αρέσει να σας γράφω ως μπαμπάς. Ως μπαμπάς κι όχι σαν μπαμπάς ΣΑΣ.
Θέλω να σας πω ότι αυτό το site –που είναι σπουδαίο για πολλούς λόγους- ακόμα και γι’ αυτούς που αγαπούν να το μισούν, είναι σπουδαίο επειδή αρκετοί (εγώ τουλάχιστον ξέρω μερικούς) που είναι μπαμπάδες και μάλιστα μικρών παιδιών.
Η τρυφερότητα είναι το βασικό καύσιμο για να αλλάξει αυτή η γαμημένα άσχημη (τερατόμορφη) εποχή. Η τρυφερότητα και η αλληλεγγύη. Και τα δυο βρίσκονταν(αι) σε χειμερία νάρκη.
Το να είσαι μπαμπάς λοιπόν-γεμάτος δλδ από μέλλον- γράφεις καλύτερα. Σκέφτεσαι καλύτερα. Δημιουργείς καλύτερα. Παράγεις καλύτερα. Ακούς καλύτερα. Είναι νόμος της φύσης.
Μιας κι έχω γεννηθεί το 1956 –και μέχρι να αποκτήσω το πρώτο μου παιδί- όσο και να θελα να το παίξω cool και άνθρωπος που έβλεπε μακρυά… στην πραγματικότητα στα παπάρια μου τι θα γινει το 2076. Σιγά που θα’μουν εδώ για να το ζήσω. Ειδικά μετα το έμφραγμα, το βασικό μου πιστεύω ήταν το ΤΩΡΑ (ακόμα το πιστεύω)… αλλά… τώρα με ενδιαφέρει τι θα γίνει το 2076, επειδή θα ενδιαφέρει τα παιδιά μου. Βλέποντας λοιπόν το μέλλον με άλλο μάτι, προφανώς και σκέφτομαι ή γράφω διαφορετικά. Νομίζω ότι νιώθω πιο τρυφερά προς τον αναγνώστη… τον δέκτη… δλδ όπως κάνω και με την κόρη μου.
Εχουμε πολλά χρόνια να μας πει κάποιος δημοσίως κάτι τρυφερό.
Κλείστε τα μάτια σας και σκεφθείτε το συναίσθημα… Δεν σας λείπει;
Να το θυμάστε, η επόμενη Επανάσταση, θα γίνει για εντελώς διαφορετικούς λόγους απ’ αυτούς που «φοβούνται» οι αμέσως ενδιαφερόμενοι.
Ο άνθρωπος δεν έχει γεννηθεί για να ΜΗΝ τον χαϊδεύουν… συμβαίνει με όλα τα θηλαστικά. Δείτε ντε και κανένα National Geographic…
Ποδοσφαιρικά αγαπώ τη Ρεάλ. Αυτό βέβαια δεν μου απαγορεύει να βγάζω το καπέλο στο κοινωνικό πρόσωπο της Μπαρτσελόνα… Σ’ αυτά που δεν έχουν άμεση σχέση με το ποδόσφαιρο. Ας μην ξεχνάμε ότι η Μπάρτσα έχει φερέσει φανέλες (στα μεγάλα ντουζένια της) με το λογότυπο της UNESCO… δλδ πλήρωνε αντί να την (χρυσοπληρώνουν).Κάτι σημαίνει αυτό στην εποχή που το κεφάλαιο ξεκινάει τον αγώνα με δυο γκολ από τα αποδύτήρια.
Ναι…ναι… ο Μέσι είναι εξωγήινος… κι ο Πικέ τρομερός…αλλά η Μπάρτσα είναι ασυναγώνιστη… είναι η ομάδα που τώρα που’ναι άρρωστος ο νεαρός προπονητής της…ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΛΛΑΖΕΙ… αλλά πηγαίνει χωρίς αυτόν στο Μιλάνο και τρώει δυο γκολάκια με κίνδυνο να αποκλεισθεί… αλλά ο προπονητής της συνεχίζει τη θεραπεία του στην Αμερική, χωρίς να ανησυχεί και για άλλα πράγματα εκτός από την πορεία της υγείας του. Αυτό είναι μάθημα προς την οικουμένη.
Tι νομίζετε ότι μετράει σε έναν απελπισμένο, φοβισμένο άνθρωπο; Η στάση της ομάδας ή ένα ενδεχόμενο Τσάμπιονς Λίγκ;
Η Αλληλεγγύη είναι το κλειδί.
Δεν έχει καμμιά σημασία αν ο ένας είναι ΠΑΟΚ και ο άλλος με τον Άρη. Είναι μια μικρή ασήμαντη λεπτομέρεια στη δύσκολη στιγμή του ενός ή του άλλου… ακόμα κι αν είσαι τρελλαμένος 15άρης το νιώθεις… άστε τις εξαιρέσεις να ‘χουν άλλη γνώμη… γι’ αυτό άλλωστε είναι και εξαιρέσεις… για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα που κινδυνεύει να πέσει σε κώμα.
Εχουν κρυφτεί οι άνθρωποι με ευαισθησίες. Η Μπάρτσα δεν είναι μόνο οι φανέλες…είναι και οι άνθρωποι της. Respect.
Έχουμε αφήσει μια χούφτα ανθρώπους να μας στραγγαλίζουν τη ψυχή. Ντροπή μας. Ντροπή μας.
Σήμερα γιορτάζει η κόρη μου.
Γίνεται 3 ετών.
Μακάρι στο σαλόνι μας χωράγατε όλοι/ες όταν θα φυσήξει τα 3 κεράκια της. Μακάρι να’σασταν εδώ (γιατί καλεσμένοι είστε) να πάρετε λίγη από τρυφερότητα και την αλληλεγγύη που κρύβονται σ’ αυτό το αθώο φου.
ΥΓ. Ευχομαι σε όλους/ες αυτή τη στιγμή που διαβάζετε αυτό το σημείωμα να κάνετε φου στο κερί του δικού σας birth- DAY.