FC: Δεν μας νοιάζει πώς ζουν, αλλά μόνο πώς πεθαίνουν!!

Ο «φραουλο-πόλεμος» στην Μανωλάδα μπορεί να κόπασε, αλλά η υποκρισία περισσεύει.

Σχολιάζει ο Κώστας Βαϊμάκης για το Fight Club.

Συγκλονίστηκε το πανελλήνιο από τα όσα συμβαίνουν στην Ηλεία, τους δουλοπάροικους και τους δούλους που δουλεύουν υπό άθλιες συνθήκες και ζουν υπό αθλιότερες, για ένα κομμάτι ψωμί το οποίο συνήθως δεν παίρνουν καν. Μόνο που συγκλονίστηκε το πανελλήνιο για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια, αλλά με την ίδια έκπληξη στο πρόσωπο σαν να ήταν η πρώτη φορά. Μόνο που δεν ήταν. Με την γνωστή μνήμη χρυσόψαρου που έχουμε, το ξεχάσαμε την πρώτη φορά, τη δεύτερη, την τρίτη, την νιοστή που το είχαμε διαβάσει κάποτε. Και τώρα που ξέρασαν σκάγια οι καραμπίνες, ξεσηκωθήκαμε. Για λίγο βέβαια, διότι σε λίγες μέρες θα το έχουμε ξεχάσει ξανά.

Ο σοφός Έλληνας βέβαια βρήκε τη λύση και το γιατρικό δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν: θα μποϋκοτάρουμε τις φράουλες που «είναι βαμμένες με αίμα» και θα λυθούν όλα. Βέβαια μικρή σημασία έχει αν οι εν λόγω φράουλες δεν γράφουν τη Μανωλάδα ως τόπο καταγωγής αλλά την ευρύτερη περιοχή της Ηλείας, ώστε να κυκλοφορούν ινκόγκνιτο στις λαϊκές και τους μανάβηδες. Και ακόμα μικρότερη σημασία έχει φυσικά, ότι οι ταλαίπωροι μετανάστες μπορεί να μην απασχολούνται πλέον στις φράουλες, αλλά να μαζεύουν καρπούζια, πεπόνια ή σύκα. Διότι όπως είχε πει ο δικηγόρος των φερόμενων ως δραστών στον ΣΚΑΪ και τον Νίκο Ευαγγελάτο «τι 150 χιλιάδες ευρώ λέτε ότι τους χρώσταγαν και έξι μήνες απλήρωτοι; Αφού η συγκομιδή της φράουλας ξεκινά τον Ιανουάριο. Πώς γίνεται να έχουν φτάσει οι οφειλές στις 150 χιλιάδες ευρώ;», για να απαντήσει ο δημοσιογράφος «καλά τώρα, δεν είναι μόνο οι φράουλες, διότι μέχρι πριν λίγους μήνες μάζευαν καρπούζια» και να ακολουθήσει από την υπεράσπιση ένα «εεε, τέλος πάντων...». Ψιλά γράμματα...

Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά; «Αίσχος!» είπε η κοινή γνώμη, σε Ελλάδα και εξωτερικό, «ντροπή να εργάζονται αυτοί οι άνθρωποι τόσες πολλές ώρες για τόσα λίγα χρήματα, να ζουν σε παραπήγματα και όταν ζητάνε τα λεφτά τους να πληρώνονται σε μολύβι». Πολύ σωστά.

Ας φορέσουμε τώρα τα πανάκριβα αθλητικά μας παπούτσια που φτιάχνονται στους τόπους καταγωγής των δικών μας λαθρομεταναστών, από παιδάκια που παίρνουν 1-2 δολάρια τη μέρα και μένουν σε εξίσου άθλια παραπήγματα, ας κρατάνε οι κυρίες τις υπέροχες τσάντες που ράβονται κάπου εκεί γύρω με αντίστοιχα μεροκάματα και αντίστοιχες συνθήκες διαβίωσης, ας καπνίσουν οι διάφοροι «χαϊχλίδογλου» τις πουράκλες τους που τρίβουν νεαρά κορίτσια πάνω στα μπούτια τους, «αυτό είναι το τελετουργικό και γι’ αυτό έχουν τόσο ιδιαίτερη γεύση, χε χε!», ας πάμε να πάρουμε τα ρούχα που ράβονται σε βιοτεχνίες στα Λιόσια από ανθρώπους που ζουν κάτω από τα όρια της ανέχειας και της ξεφτίλας και μετά τα παίρνουν οι μόδιστροι, τους κολλάνε πάνω την ετικέτα με τη φίρμα τους και τα πουλάνε 150 και 200 ευρώ.

Και ζήσαν αυτοί σκατά και μεις καλύτερα. Ως συνήθως. Μέχρι την επόμενη φορά που η κοινή γνώμη θα συγκλονιστεί από πυροβολισμούς ή θανάτους ανθρώπων που δεν γνωρίζουμε προσωπικά, αλλά γνωρίζουμε ότι ζουν και δουλεύουν κάπου εκεί υπό συνθήκες εξαθλίωσης. Λες και δεν νοιάζεται κανείς για το πώς ζουν οι συνάνθρωποί μας, παρά μόνο όταν πεθαίνουν.
Πηγή: sport-fm.gr