Θα έρθει σε αντιπαράθεση με τους γύρω του-άλλους γονείς που παρακολουθούν το παιχνίδι-της αντίπαλης ομάδας, της δικής του,θα βρίσει τον διαιτητή γιά τις αποφάσεις του.
Ενώ κάποιες φορές μπορεί το βλέμμα του να μην είναι στραμμένο καν στο σημείο που βρίσκεται η μπάλα...
Γιατί αυτό που πρωτίστως τον ενδιαφέρει είναι η απόδοση του δικού του παιδιού.Δεν είναι (μόνο) η έλλειψη γνώσης που θα τον οδηγήσει σε αυτές τις συμπεριφορές,η ανικανότητα δηλαδή να αντιληφθεί πως σε ένα ομαδικό παιχνίδι η διαδικασία της ατομικής απόδοσης και η αναγνώριση της αξίας ενός ποδοσφαιριστή έρχονται από την συνολική εικόνα της ομάδας,από τη συνεργασία των μελών που την αποτελούν.
Μέσω αυτού θα βελτιωθεί και η μονάδα και θα ξεχωρίσει ο παίκτης που πραγματικά αξίζει να προχωρήσει ένα σκαλοπάτι πιό πάνω.
Είναι που ο γιός του είναι ο νέος Μέσι που ήρθε να κατακτήσει τον κόσμο του ποδοσφαίρου.
Είναι που η δεδομένη (γιά τον ίδιο) ποδοσφαιρική αξία του παιδιού του δεν αναγνωρίζεται, η γνώμη του ειδικού δεν έχει καμμία αξία,στο μυαλό του μπορεί να είναι στόχος των συμαικτών του,του ''άσχετου'' προπονητή του που δεν βλέπει, του προέδρου που θα χαντακώσει το μέλλον του ''υπερπαίκτη''.
Είναι που έχει επενδύσει τόσα χρόνια, στη βενζίνη γιά τη μεταφορά,τα χρήματα που έχει ξοδέψει γιά ατομικές προπονήσεις (αμφιβόλου τις περισσότερες φορές πραγματικής αξίας και προσφοράς στο νεαρό ποδοσφαιριστή,είναι η προπόνηση με το σύνολο,σε πραγματικές συνθήκες αγώνα που βελτιώνουν ουσιαστικά την απόδοση), στα δοκιμαστικά, στα camp του καλοκαιριού όπου ο μάνατζερ θα τον εντοπίσει μέσα από το πλήθος....
Είναι που το παιδί είναι οπωσδήποτε προορισμένο γιά συμβόλαιο με μεγάλο επαγγελματικό σύλλογο ακόμη και του εξωτερικού,που θα λύσει ως δια μαγείας και διά παντός το οικονομικό ζήτημα του νεαρού (μόνο του ιδίου ή και της οικογένειας σαν συνολικό πακέτο άραγε;).....
Η εικόνα των παιδιών των φαναριών, που φτωχά, πεινασμένα, ρακένδυτα ζητούν από τους περαστικούς ελεημοσύνη-όχι από προσωπική ανάγκη-το παιδί έχει ανάγκη μόνο από αγκαλιά και παιχνίδι,σταλμένο με τη βία από τους ίδιους τους γονείς που εκμεταλεύονται τα παιδιά τους,ως μαγαζιά εύκολου κέρδους όπως έχει διαπιστωθεί δεν διαφέρουν τόσο από ανάλογες περιπτώσεις.
Παιδιά που το μόνο που ζητούν είναι η χαρά του παιχνιδιού, να μοιραστούν τις χαρές και τις λύπες του αποτελέσματος με τους συμαίκτες τους, που η νίκη γιά τα ίδια δεν είναι αυτοσκοπός,είναι το παιχνίδι που έχει σημασία με ότι αυτό συνεπάγεται.
Παιδιά που δεν έχουν λόγο να γίνουν επιθετικά στον αντίπαλο,στον συμπαίκτη,στον διαιτητή, πέρα από την προσωπική τους ικανοποίηση που εκπληρώνεται απλά με τη συμμετοχή στην προπόνηση.Στη γιορτή του αγώνα.
Παιδιά πολλές φορές ''ακρωτηριασμένα'' ψυχικά από τις επιδιώξεις ,τα θέλω,και τους σκοπούς όχι των δικών τους ονείρων αλλά των γονέων-''μάνατζερ'' που μέσω των παιδιών τους θα καταφέρουν όσα οι ίδιοι δεν μπόρεσαν στις δικές τους ευκαιρίες της ζωής νεότεροι...
Παιδιά που θα πιεστούν ψυχολογικά γιά επιδόσεις -πολλές φορές- πέρα των δυνατοτήτων τους,που ακόμα και όταν επιτύχουν δεν θα ακούσουν το μπράβο,που όταν αποτύχουν δεν θα ακούσουν ''δεν πειράζει-την επόμενη φορά'',σαν να κυνηγούν αιώνια το καρότο της επιτυχίας,έχοντας στην πλάτη τους μαστίγιο ενός σκοπού που δεν τους ανήκει.....Που θα τους επιβληθεί να αγωνιστούν στην κακή τους μέρα,μετά από τραυματισμό που δεν έχουν επανέλθει πλήρως...
Από προσωπική πείρα είχα την τύχη της συνεργασίας ( οπωσδήποτε απαραίτητης γιά το καλό της λειτουργίας μίας ομάδας,ακαδημίας κλπ.) με εξαίρετους γονείς.Την εξαίρεση την συναντάει κανείς παντού,σαν φάρο αποφυγής του κακού.
Αυτό που με έχει εντυπωσιάσει και αφυπνίσει στην πορεία είναι η συμπεριφορά γονέων συναδέλφων προπονητών ή με όποια θέση στο χώρο του ποδοσφαίρου που μου έκαναν την τιμή να εμπιστευθούν τα παιδιά τους: αποστασιοποιημένοι πάντα, με ένα χαιρετισμό από μακριά,ένα χαμόγελο στα παιδιά και στον προπονητή τους....τις ελάχιστες φορές που ''ενόχλησαν'' με την διακριτική παρουσία τους.
Λίγους μήνες πριν,ο οκτάχρονος γιός μου (που συμμετείχε σε τμήμα της ομάδας που εργαζόμουν ως προπονητής του ανδρικού και εφηβικού τμήματος) είχε ξεχάσει τα ρούχα που του παρείχε ο σύλλογος του στο σπίτι την ημέρα που είχε προπόνηση...μου ζήτησε να μεσολαβήσω στον πρόεδρο και στον προπονητή του ώστε να βρεθεί λύση: τον βοήθησα φυσικά.Του έδωσα τα τηλέφωνα του προέδρου και του προπονητή του ώστε να συζητήσει ο ίδιος ,ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, γιά θέμα που ΤΟΝ αφορούσε αποκλειστικά..
Γιατί η ευθύνη, η χαρά,η συμμετοχή είναι κομμάτια δικά του που δεν έχω το δικαίωμα να του στερήσω.
Γιατί η ζωή των παιδιών τους ανήκει,όπως τα όνειρα τους,οι στόχοι τους,η προσωπική τους ευτυχία.
Γιατί τέλος ακόμα κι αν υποθετικά εμποδίσεις ένα αληθινό αυριανό σταρ του ποδοσφαίρου,ακόμα και αν η καθοδήγηση δεν είναι η σωστότερη ως προς την πορεία του,ο ίδιος γνωρίζει καλύτερα,και τίποτα δεν θα σταθεί ικανό να τον οδηγήσει ούτε εκατοστό πέρα από εκεί που είναι να φτάσει αν πραγματικά το θελήσει...ίσως γιατί αυτό που έχει σημασία τελικά είναι να είναι ο σταρ της ευτυχισμένης και ψυχολογικά ισοροπημένης ζωής του σε αρμονία με τους ανθρώπους που τον περιβάλουν.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗΣ
ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ UEFA-ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΟΛΟΓΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ
ΠΗΓΗ: Sports-academies.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου