Μπορεί
να ήταν και 3 το ξημέρωμα σήμερα, όταν ο Βασίλης Παπαθεοδώρου με ρώτησε
στο facebook για τον Πολυδωρόπουλο. Για να πω την αλήθεια, το μυαλό μου
αρχικά δεν πήγε το κακό. Επικεντρωμένος στα δραματικά γεγονότα της
Τουρκίας δεν είχα δώσει χθες Κυριακή ιδιαίτερη βάση στην εγχώρια
ειδησεογραφία…
Ο Βασίλης μού είπε να κοιτάξω μια είδηση. Την είδα αμέσως και σοκαρίστηκα. Πραγματικά. Για το φριχτό έγκλημα στο Αλιβέρι με θύμα «έναν γυναικολόγο και την σύζυγό του». Σε κανέναν, ούτε στον χειρότερο εχθρό αξίζει ένα τέτοιο άδικο και φρικιαστικό τέλος βγαλμένο από τις πιο αρρωστημένες ταινίες τρόμου. Πολύ περισσότερο σε έναν καλό και ήσυχο άνθρωπο, οικογενειάρχη κι επιστήμονα όπως ήταν ο γιατρός.
Προσπάθησα αμέσως να… πείσω, άτσαλα είναι η αλήθεια, τον εαυτό μου – και τον Βασίλη – ότι μπορεί να μην ήταν αυτός ο Νίκος Πολυδωρόπουλος που ξέραμε. Όλα, όμως, έδειχναν ότι δεν επρόκειτο για κάποια συνωνυμία. Οι φόβοι επιβεβαιώθηκαν πλήρως διαβάζοντας το μεσημέρι το υστερόγραφο του φίλου Τάσου Νικολογιάννη εδώ στο gazzetta. Αργότερα ειπώθηκαν διάφορα και στα κανάλια.
Ο Πολυδωρόπουλος, άλλωστε, ήταν αρκετά γνωστός στον χώρο μας. Αρθρογραφούσε για αρκετά χρόνια στον «Φίλαθλο», ενώ έκανε εκπομπές και στον Sprint fm, αν θυμάμαι καλά αργά το βράδυ. Για καιρό ήμουν αυτός που έπαιρνε τα κείμενά του και τα επιμελούταν για την εφημερίδα. Κάθε Κυριακή είχε την δικιά του γωνιά, συνήθως κάτω δεξιά, για να λέει την άποψή του. Συχνά για την μεγάλη και άδολη αγάπη του, τον Παναθηναϊκό. Δεν κρυβόταν, άλλωστε. Επιστήμονας ήταν, προσωπικότητα, οπαδός της παλιάς γενιάς, ρομαντικός και γνήσιος, κι ό,τι είχε να πει, το έγραφε δίχως να επιχειρεί δημοσιογραφικά στρογγυλέματα.
Όπως ήταν λογικό είχαμε μιλήσει αρκετές φορές και μέσα σ’ όλο αυτό το διάστημα είχα σχηματίσει την εντύπωση ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο χαμηλών τόνων, ζεστό και με χιούμορ, καταρτισμένο, αξιοπρεπή, με πραγματικό μεράκι για μπάλα και την ομάδα που αγαπούσε. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και σαν τραγική ειρωνεία ότι ξεψυχούσε ενώ ξημέρωνε η μεγάλη επέτειος για τον Παναθηναϊκό…
Από κάποια στιγμή και μετά χαθήκαμε, είναι η αλήθεια. Τα φέρνει πολλές φορές έτσι η ζωή. Στις πιο πρόσφατες φωτογραφίες σήμερα στην τηλεόραση τον είδα αρκετά αδυνατισμένο και διαφορετικό από εκείνη την φωτογραφία που βάζαμε στον «Φίλαθλο». Τα χρόνια, άλλωστε, έχουν περάσει από τότε. Κι απ’ ό,τι άκουσα είχε αντιμετωπίσει λίγο παλιότερα και μια περιπέτεια υγείας.
Μαθαίνω, μάλιστα, σήμερα διαβάζοντας για τον Νίκο στο ίντερνετ (και συγκεκριμένα στο pamesports από τον Άγγελο Μενδρινό) και κάτι που δεν ήξερα, όπως ότι κάποια στιγμή είχε συνεργαστεί και με το «Sportime», προσφέροντας πλούσιο τηλεοπτικό υλικό από παλιούς ποδοσφαιρικούς αγώνες, έναν πραγματικό θησαυρό που τον είχε στο προσωπικό του αρχείο, έτσι ώστε η καλή εφημερίδα να βγάλει κάποια εξαιρετικά απ’ ό,τι θυμάμαι dvd.
Όχι μόνο εγώ, άλλα κι άλλοι συνάδελφοι – κι όχι μόνο - αισθάνονται τις τελευταίες ώρες σα να χάσανε έναν δικό τους άνθρωπο… Και νιώθουμε δίπλα στην κόρη του που θρηνεί τους γονείς της, σε όλους τους πραγματικά κοντινούς ανθρώπους της οικογένειας.
Ειλικρινά, με το που αρχίζω να ακούω λεπτομέρειες για τον απάνθρωπο τρόπο με τον οποίο αφαιρέθηκε, για 140 ευρώ…, με τέτοια κτηνώδη βία η ζωή από τον γιατρό και την σύζυγό του, δεν μπορώ. Γυρίζω κανάλι. Δεν αντέχω να ακούσω ξανά και ξανά τι συνέβη. Για κανέναν. Ένας λόγος παραπάνω για τον Νικόλα. Δεν γίνεται άνθρωπος να μισεί τόσο την ζωή που να βγάζει ό,τι πιο άρρωστο έχει πάνω σε δυο συνανθρώπους του, με το πρόσχημα της κλοπής.
* Από το προσωπικό μου αρχείο επέλεξα τυχαία μερικά από τα κομμάτια του Νίκου Πολυδωρόπουλου στον «Φίλαθλο», εκεί γύρω στο 2002-2003. Τα είχα φυλάξει κι έτσι τα παραθέτω σαν έναν ελαχιστότατο φόρο τιμής. Για να τον διαβάσουν κι όσοι έτυχε να μην τον γνωρίζουνε ή όσοι θέλουν να τον θυμηθούν ξανά…
Ο Βασίλης μού είπε να κοιτάξω μια είδηση. Την είδα αμέσως και σοκαρίστηκα. Πραγματικά. Για το φριχτό έγκλημα στο Αλιβέρι με θύμα «έναν γυναικολόγο και την σύζυγό του». Σε κανέναν, ούτε στον χειρότερο εχθρό αξίζει ένα τέτοιο άδικο και φρικιαστικό τέλος βγαλμένο από τις πιο αρρωστημένες ταινίες τρόμου. Πολύ περισσότερο σε έναν καλό και ήσυχο άνθρωπο, οικογενειάρχη κι επιστήμονα όπως ήταν ο γιατρός.
Προσπάθησα αμέσως να… πείσω, άτσαλα είναι η αλήθεια, τον εαυτό μου – και τον Βασίλη – ότι μπορεί να μην ήταν αυτός ο Νίκος Πολυδωρόπουλος που ξέραμε. Όλα, όμως, έδειχναν ότι δεν επρόκειτο για κάποια συνωνυμία. Οι φόβοι επιβεβαιώθηκαν πλήρως διαβάζοντας το μεσημέρι το υστερόγραφο του φίλου Τάσου Νικολογιάννη εδώ στο gazzetta. Αργότερα ειπώθηκαν διάφορα και στα κανάλια.
Ο Πολυδωρόπουλος, άλλωστε, ήταν αρκετά γνωστός στον χώρο μας. Αρθρογραφούσε για αρκετά χρόνια στον «Φίλαθλο», ενώ έκανε εκπομπές και στον Sprint fm, αν θυμάμαι καλά αργά το βράδυ. Για καιρό ήμουν αυτός που έπαιρνε τα κείμενά του και τα επιμελούταν για την εφημερίδα. Κάθε Κυριακή είχε την δικιά του γωνιά, συνήθως κάτω δεξιά, για να λέει την άποψή του. Συχνά για την μεγάλη και άδολη αγάπη του, τον Παναθηναϊκό. Δεν κρυβόταν, άλλωστε. Επιστήμονας ήταν, προσωπικότητα, οπαδός της παλιάς γενιάς, ρομαντικός και γνήσιος, κι ό,τι είχε να πει, το έγραφε δίχως να επιχειρεί δημοσιογραφικά στρογγυλέματα.
Όπως ήταν λογικό είχαμε μιλήσει αρκετές φορές και μέσα σ’ όλο αυτό το διάστημα είχα σχηματίσει την εντύπωση ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο χαμηλών τόνων, ζεστό και με χιούμορ, καταρτισμένο, αξιοπρεπή, με πραγματικό μεράκι για μπάλα και την ομάδα που αγαπούσε. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και σαν τραγική ειρωνεία ότι ξεψυχούσε ενώ ξημέρωνε η μεγάλη επέτειος για τον Παναθηναϊκό…
Από κάποια στιγμή και μετά χαθήκαμε, είναι η αλήθεια. Τα φέρνει πολλές φορές έτσι η ζωή. Στις πιο πρόσφατες φωτογραφίες σήμερα στην τηλεόραση τον είδα αρκετά αδυνατισμένο και διαφορετικό από εκείνη την φωτογραφία που βάζαμε στον «Φίλαθλο». Τα χρόνια, άλλωστε, έχουν περάσει από τότε. Κι απ’ ό,τι άκουσα είχε αντιμετωπίσει λίγο παλιότερα και μια περιπέτεια υγείας.
Μαθαίνω, μάλιστα, σήμερα διαβάζοντας για τον Νίκο στο ίντερνετ (και συγκεκριμένα στο pamesports από τον Άγγελο Μενδρινό) και κάτι που δεν ήξερα, όπως ότι κάποια στιγμή είχε συνεργαστεί και με το «Sportime», προσφέροντας πλούσιο τηλεοπτικό υλικό από παλιούς ποδοσφαιρικούς αγώνες, έναν πραγματικό θησαυρό που τον είχε στο προσωπικό του αρχείο, έτσι ώστε η καλή εφημερίδα να βγάλει κάποια εξαιρετικά απ’ ό,τι θυμάμαι dvd.
Όχι μόνο εγώ, άλλα κι άλλοι συνάδελφοι – κι όχι μόνο - αισθάνονται τις τελευταίες ώρες σα να χάσανε έναν δικό τους άνθρωπο… Και νιώθουμε δίπλα στην κόρη του που θρηνεί τους γονείς της, σε όλους τους πραγματικά κοντινούς ανθρώπους της οικογένειας.
Ειλικρινά, με το που αρχίζω να ακούω λεπτομέρειες για τον απάνθρωπο τρόπο με τον οποίο αφαιρέθηκε, για 140 ευρώ…, με τέτοια κτηνώδη βία η ζωή από τον γιατρό και την σύζυγό του, δεν μπορώ. Γυρίζω κανάλι. Δεν αντέχω να ακούσω ξανά και ξανά τι συνέβη. Για κανέναν. Ένας λόγος παραπάνω για τον Νικόλα. Δεν γίνεται άνθρωπος να μισεί τόσο την ζωή που να βγάζει ό,τι πιο άρρωστο έχει πάνω σε δυο συνανθρώπους του, με το πρόσχημα της κλοπής.
* Από το προσωπικό μου αρχείο επέλεξα τυχαία μερικά από τα κομμάτια του Νίκου Πολυδωρόπουλου στον «Φίλαθλο», εκεί γύρω στο 2002-2003. Τα είχα φυλάξει κι έτσι τα παραθέτω σαν έναν ελαχιστότατο φόρο τιμής. Για να τον διαβάσουν κι όσοι έτυχε να μην τον γνωρίζουνε ή όσοι θέλουν να τον θυμηθούν ξανά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου