Εν αρχή είναι η προειδοποίηση.
Ακόμα κι όταν ολοκληρώσετε την ανάγνωση τούτων των γραμμών, μην
πιστέψετε ότι κουβαλάτε μία απόλυτα διαμορφωμένη άποψη επί του θέματος.
Είναι εξίσου απλό, όσο και δύσκολο να «στρατολογηθείτε» στο πλευρό μίας
εκ των δύο τοποθετήσεων. Ολη την ημέρα μπροστά στον υπολογιστή και με
την πληροφορία να είναι πια τόσο πλούσια είναι αδύνατον να στρίψεις το
βλέμμα σε ό,τι συμβαίνει σε πιο μακρινές μπασκετικές γειτονιές. Εκεί που
δεν κυριαρχεί ο αλληλοσπαραγμός, σε μέρη που η κληρονομιά τους πιθανώς
να είναι πιο στείρα από την «σπάταλη» που μεταφέρουμε εμείς στην πλάτη
μας, σε τόπους όπου ο θρόνος της Ευρώπης είναι ορατός πια μόνο σε όνειρα
και σε αφίσες παιδικών δωματίων; Κι αναρωτιέμαι. Μας αρέσει το
πρωτάθλημα που έχουμε; Ενθουσιαζόμαστε τον Σεπτέμβριο, όταν ξεκινούν οι
προετοιμασίες των ομάδων, γνωρίζουμε ότι μετά από 8-9 μήνες τα ίδια
χρώματα, οι ίδιες φανέλες, τα ίδια πρόσωπα, οι ίδιοι οπαδοί θα
αναμετρηθούν στις ίδιες αρένες για τον τίτλο του πρωταθλητή;
Παρακολουθώ τα πλέι οφ του Νότου και σε κάθε παιχνίδι αισθάνομαι την σκληρή μελαγχολία της ανωτερότητας. Του βαρύτατου τιμήματος που μπορεί να πληρώνει η χώρα που είναι ευλογημένη να διαθέτει τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης. Στην Ισπανία, η Κάχα και η Βαλένθια πήγαν σπίτι τους από την πρώτη φάση κιόλας. Για να δώσουν τη θέση τους στην απίστευτη Γκραν Κανάρια και τη Σαραγόσα. Στην Ιταλία, η Καντού ξεκινώντας από τη 7η θέση της κανονικής περιόδου γκρέμισε το Κολοσσαίο και αναζητά το δικό της 8ο θαύμα του (μπασκετικού) κόσμου. Στην Τουρκία, οι βιτρίνες των πολύφερνων υπερκαταστημάτων της Εφές και της Φενέρ, κατέρρευσαν από το βόλι της σφεντόνας των.... Δαυίβ, της Μπάνβιτ και της Καρσίγιακα. Την ίδια ώρα, στον δικό μας κόσμο, η αγωνία, το άγχος, το αίσθημα της έκπληξης και του απρόσμενου μοιάζουν με θηρία σε διαρκή χειμερία νάρκη. Και περιμένουμε τον τελικό για να ζήσουμε το περιβάλλον του ανταγωνισμού, δημιουργώντας ένα ψευδεπίγραφο ενδιαφέρον για τους αγώνες της 3-4ης θέσης, που δεν έχουν το παραμικρό αντίκρισμα. Ούτε καν στην ιστορία των ομάδων που τη διεκδικούν.
Στην Ισπανία η Μάλαγα βλέπει τα ραδίκια ανάποδα, διότι αν μία εκ των Σαραγόσα ή Γκραν Κανάρια περνούσε στον τελικό το μαξιλαράκι ασφαλείας της, το συμβόλαιο με την Ευρωλίγκα, θα έσκαγε σαν παραφουσκωμένο μπαλόνι και η θέση θα πήγαινε στην ομάδα που θα κατάφερνε να αγωνιστεί στον τελικό. Η Τουρκία με σιγουριά πια βάζει Τρίτη ομάδα στους ομίλους. Για να μην σας πούμε και τέταρτη και πέσετε ανάσκελα. Και στην Ελλάδα βαυκαλιζόμαστε για τους αιώνιους που μας έχουν προσφέρει αμέτρητες στιγμές ευτυχίας, για τα εισιτήρια που γνώρισαν εμπορική άνθηση φέτος, για την Εθνική ομάδα, αλλά αρνούμαστε να αντιληφθούμε ότι βρισκόμαστε στο πιο βαρετό «ανταγωνιστικό» περιβάλλον, που είναι πλήρως αντίθετο με την έννοια του αθλητισμού, καθώς απαγορεύει ρητά και κατηγορηματικά την έκπληξη και το αναπάντεχο.
Έχουμε ευνουχίσει τα όνειρα και τις φιλοδοξίες όλων των υπόλοιπων, πλην των αιωνίων, που δεν έχουν καμία τύχη να κοιτάξουν στα μάτια τους κόκκινους και τους πράσινους. Και μη γελιέστε. Μην τα φορτώνουμε όλα στην ανέχεια και στην κρίση. Τι αγωνιστικό μπάτζετ μπορεί να έχει η Γκραν Κανάρια (των δεκάδων απίθανων ταξιδιών μάλιστα που κοστίζουν και πάρα πολύ ακριβά κάθε εβδομάδα) για να κοντράρει στα ίσα τη Μπαρτσελόνα ή τη Ρεάλ; Η Μπάνβιτ; Η Καρσίγιακα; Και μάλιστα στη χώρα που το χρήμα ρέει άφθονο στις υπερδυνάμεις που έμειναν στον άσο;
Στην Ελλάδα, πολύ απλά οι υπόλοιπες ομάδες δεν μαγείρεψαν πριν πεινάσουν, πέταξαν στο δρόμο δεκάδες εκατομμύρια και τώρα δεν έχουν και κανένα να τους φροντίζει. Διότι οι αιώνιοι κοιτούν μόνο την πάρτη τους και δεν ασχολούνται με το συνολικό καλό του πρωταθλήματος. Δεν τους ενδιαφέρει η ανταγωνιστικότητα. Ούτε να χτίσουν τις βάσεις ώστε το δικό μας προϊόν να γίνει ακόμα πιο ενδιαφέρον. Και βέβαια, για επιπλέον θέση στην Ευρωλίγκα. Πρέπει να αστειεύεστε.
Και όχι αγαπητοί φίλοι. Δε φταίει ούτε ο Μπερτομέου, ούτε η κακή Ισπανία, παρά μόνο τα σύνδρομα καταδίωξης που συχνά πυκνά μας κυριεύουν. Φταίει μόνο το μαύρο μας το χάλι. Ρίξτε μία ματιά στα ζευγάρια των ημιτελικών των υπόλοιπων πρωταθλημάτων και θα καταλάβετε. Ρίξτε μία ματιά στην πορεία που έκαναν οι ομάδες μας στο ULEB CUP ή EUROCUP τα τελευταία χρόνια και θα ανακαλύψετε τη ρίζα της μεγαγχολίας μίας χώρας που θα απολαύσει πάλι έναν τελικό με τις καλύτερες ομάδες της χώρας και έναν μικρό τελικό ανάμεσα σε δύο ομάδες που είναι τελείως άγνωστο αν θα δηλώσουν καν συμμετοχή στο Eurocup. Και τελικά τι είναι πιο όμορφο; Να μην έχεις τις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, αλλά ένα υψηλού επίπεδου πρωτάθλημα που δε βρίσκει εκ προοιμίου το νικητή των αγώνων του, ή το αντίθετο; Δηλαδή τους πρωταθλητές Ευρώπης των τριών τελευταίων ετών, μα και 12 άλλες ομάδες που έχουν αποκλειστικά και μόνο ρόλο κομπάρσου, που έχουν κομμένα φτερά κι όνειρα, που δεν ελπίζουν σε τίποτα. Που τους έχει απαγορευθεί να λοξοκοιτάξουν τη συμμετοχή στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση και δεν έχουν διάθεση να ξοδέψουν ούτε ένα ευρώ παραπάνω για να γίνουν ανταγωνιστικές στο Eurocup όπου έτσι κι αλλιώς θα μπουν μέσα με τα μπούνια, χωρίς να έχουν το παραμικρό κίνητρο.
Παρακολουθώ τα πλέι οφ του Νότου και σε κάθε παιχνίδι αισθάνομαι την σκληρή μελαγχολία της ανωτερότητας. Του βαρύτατου τιμήματος που μπορεί να πληρώνει η χώρα που είναι ευλογημένη να διαθέτει τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης. Στην Ισπανία, η Κάχα και η Βαλένθια πήγαν σπίτι τους από την πρώτη φάση κιόλας. Για να δώσουν τη θέση τους στην απίστευτη Γκραν Κανάρια και τη Σαραγόσα. Στην Ιταλία, η Καντού ξεκινώντας από τη 7η θέση της κανονικής περιόδου γκρέμισε το Κολοσσαίο και αναζητά το δικό της 8ο θαύμα του (μπασκετικού) κόσμου. Στην Τουρκία, οι βιτρίνες των πολύφερνων υπερκαταστημάτων της Εφές και της Φενέρ, κατέρρευσαν από το βόλι της σφεντόνας των.... Δαυίβ, της Μπάνβιτ και της Καρσίγιακα. Την ίδια ώρα, στον δικό μας κόσμο, η αγωνία, το άγχος, το αίσθημα της έκπληξης και του απρόσμενου μοιάζουν με θηρία σε διαρκή χειμερία νάρκη. Και περιμένουμε τον τελικό για να ζήσουμε το περιβάλλον του ανταγωνισμού, δημιουργώντας ένα ψευδεπίγραφο ενδιαφέρον για τους αγώνες της 3-4ης θέσης, που δεν έχουν το παραμικρό αντίκρισμα. Ούτε καν στην ιστορία των ομάδων που τη διεκδικούν.
Στην Ισπανία η Μάλαγα βλέπει τα ραδίκια ανάποδα, διότι αν μία εκ των Σαραγόσα ή Γκραν Κανάρια περνούσε στον τελικό το μαξιλαράκι ασφαλείας της, το συμβόλαιο με την Ευρωλίγκα, θα έσκαγε σαν παραφουσκωμένο μπαλόνι και η θέση θα πήγαινε στην ομάδα που θα κατάφερνε να αγωνιστεί στον τελικό. Η Τουρκία με σιγουριά πια βάζει Τρίτη ομάδα στους ομίλους. Για να μην σας πούμε και τέταρτη και πέσετε ανάσκελα. Και στην Ελλάδα βαυκαλιζόμαστε για τους αιώνιους που μας έχουν προσφέρει αμέτρητες στιγμές ευτυχίας, για τα εισιτήρια που γνώρισαν εμπορική άνθηση φέτος, για την Εθνική ομάδα, αλλά αρνούμαστε να αντιληφθούμε ότι βρισκόμαστε στο πιο βαρετό «ανταγωνιστικό» περιβάλλον, που είναι πλήρως αντίθετο με την έννοια του αθλητισμού, καθώς απαγορεύει ρητά και κατηγορηματικά την έκπληξη και το αναπάντεχο.
Έχουμε ευνουχίσει τα όνειρα και τις φιλοδοξίες όλων των υπόλοιπων, πλην των αιωνίων, που δεν έχουν καμία τύχη να κοιτάξουν στα μάτια τους κόκκινους και τους πράσινους. Και μη γελιέστε. Μην τα φορτώνουμε όλα στην ανέχεια και στην κρίση. Τι αγωνιστικό μπάτζετ μπορεί να έχει η Γκραν Κανάρια (των δεκάδων απίθανων ταξιδιών μάλιστα που κοστίζουν και πάρα πολύ ακριβά κάθε εβδομάδα) για να κοντράρει στα ίσα τη Μπαρτσελόνα ή τη Ρεάλ; Η Μπάνβιτ; Η Καρσίγιακα; Και μάλιστα στη χώρα που το χρήμα ρέει άφθονο στις υπερδυνάμεις που έμειναν στον άσο;
Στην Ελλάδα, πολύ απλά οι υπόλοιπες ομάδες δεν μαγείρεψαν πριν πεινάσουν, πέταξαν στο δρόμο δεκάδες εκατομμύρια και τώρα δεν έχουν και κανένα να τους φροντίζει. Διότι οι αιώνιοι κοιτούν μόνο την πάρτη τους και δεν ασχολούνται με το συνολικό καλό του πρωταθλήματος. Δεν τους ενδιαφέρει η ανταγωνιστικότητα. Ούτε να χτίσουν τις βάσεις ώστε το δικό μας προϊόν να γίνει ακόμα πιο ενδιαφέρον. Και βέβαια, για επιπλέον θέση στην Ευρωλίγκα. Πρέπει να αστειεύεστε.
Και όχι αγαπητοί φίλοι. Δε φταίει ούτε ο Μπερτομέου, ούτε η κακή Ισπανία, παρά μόνο τα σύνδρομα καταδίωξης που συχνά πυκνά μας κυριεύουν. Φταίει μόνο το μαύρο μας το χάλι. Ρίξτε μία ματιά στα ζευγάρια των ημιτελικών των υπόλοιπων πρωταθλημάτων και θα καταλάβετε. Ρίξτε μία ματιά στην πορεία που έκαναν οι ομάδες μας στο ULEB CUP ή EUROCUP τα τελευταία χρόνια και θα ανακαλύψετε τη ρίζα της μεγαγχολίας μίας χώρας που θα απολαύσει πάλι έναν τελικό με τις καλύτερες ομάδες της χώρας και έναν μικρό τελικό ανάμεσα σε δύο ομάδες που είναι τελείως άγνωστο αν θα δηλώσουν καν συμμετοχή στο Eurocup. Και τελικά τι είναι πιο όμορφο; Να μην έχεις τις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, αλλά ένα υψηλού επίπεδου πρωτάθλημα που δε βρίσκει εκ προοιμίου το νικητή των αγώνων του, ή το αντίθετο; Δηλαδή τους πρωταθλητές Ευρώπης των τριών τελευταίων ετών, μα και 12 άλλες ομάδες που έχουν αποκλειστικά και μόνο ρόλο κομπάρσου, που έχουν κομμένα φτερά κι όνειρα, που δεν ελπίζουν σε τίποτα. Που τους έχει απαγορευθεί να λοξοκοιτάξουν τη συμμετοχή στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση και δεν έχουν διάθεση να ξοδέψουν ούτε ένα ευρώ παραπάνω για να γίνουν ανταγωνιστικές στο Eurocup όπου έτσι κι αλλιώς θα μπουν μέσα με τα μπούνια, χωρίς να έχουν το παραμικρό κίνητρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου