FC: Ο Άντι Μάρεϊ είναι ο πιο θνητός θεός του τένις!

Με φάτσα «καλού παιδιού» και ικανότητες κορυφαίου τενίστα, ο Σκωτσέζος τείνει να γίνει πιο συμπαθής κι απ’ τον Ουίλιαμ Ουάλας στο «Braveheart».

Σχολιάζει ο Κώστας Βαϊμάκης για το Fight Club.

Δεν είμαι και ο πλέον σχετικός από τένις. Βλέπω πού και πού κανέναν αγώνα, ειδικά αν είναι τελικός, γουστάρω τον Ναδάλ επειδή παίζει με το ένστικτο και όχι με προηγμένο λογισμικό σαν τον Φέντερερ (και επειδή είναι Ρεάλ φυσικά), αρνούμαι να δω γυναικείο τένις εκτός αν αγωνίζεται καμιά Σαράποβα που βγάζει αυτές τις φωνές - πολλαπλούς οργασμούς διότι θεωρώ unfair να παίζουν μαζί με τα υπόλοιπα κορίτσια οι αδελφές Γουίλιαμς που δεν είναι κορίτσια και από πέρυσι, από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, άρχισα να συμπαθώ πολύ και τον Μάρεϊ.

Ήταν συγκλονιστικός ο τελικός του Σκωτσέζου στο Λονδίνο. Όχι μόνο λόγω εξέλιξης, αλλά κυρίως διότι ο Μάρεϊ είναι ίσως ο πιο «θνητός» τενίστας που έφτασε σε τόσο υψηλό επίπεδο. Στα δικά μου μάτια, που επαναλαμβάνω ότι δεν είμαι ειδικός στο τένις και μεγάλωσα τενιστικά με τον Μποργκ, τον Μακενρόου, τον Λέντλ, τον Αγκάσι και τον... Ναβρατίλοβα (κακιούλα...), ο Μάρεϊ είναι λίγο αμπλαούμπλας, βάζει πολύ συναίσθημα σε κάθε του αγώνα, έχει αγωνία στο βλέμμα, τσαλακώνεται και μοιάζει να γνωρίζει καλά την παροιμία «όποιος δεν έχει μυαλό, έχει πόδια», αφού τρέχει ακατάπαυστα, με αντοχή Ντούρασελ, σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου.

Την Κυριακή έγινε ο πρώτος Βρετανός που κατακτά το Ουίμπλετον, «μετά από 77 χρόνια, 15 Πρωθυπουργούς και 3 Μονάρχες», όπως έγραψε η Sun, δείχνοντας ότι παίρνει ενέργεια παίζοντας εντός έδρας. Δεν είδα τον τελικό, είδα στιγμιότυπα, αλλά ένιωσα μια άγρια χαρά που το σήκωσε ένας τύπος που είναι ταυτόχρονα συμπαθής και καλός αθλητής. Που πανηγυρίζει με την κοπέλα του και τη μαμά του τις επιτυχίες, που δωρίζει το χρηματικό έπαθλο σε ανθρώπους που έχει ανάγκη, που έχει δουλέψει πολύ το μυαλό του και όχι μόνο το σερβίς του, για να μπορέσει πρώτα να μάθει να διαχειρίζεται τις ήττες, ώστε να μπορέσει να φτάσει στις μεγάλες νίκες.

Όταν άρχισε να συνεργάζεται με τον Ιβάν Λεντλ, ο σπουδαίος Λεντλ σύστησε στον Μάρεϊ τον ψυχολόγο του, τον Αλέξις Καστόρι. Όχι για να μιλάνε για τένις, αλλά για ένα σωρό σημαντικά και ασήμαντα πράγματα της καθημερινότητας. Κι όταν ο Μάρεϊ «έμαθε» πώς να αντιμετωπίζει τους ανθρώπους, πώς να βιώνει τις καθημερινές χαρές και συναναστροφές, πώς να λειτουργεί σαν «κανονικός άνθρωπος» κι όχι σαν αθλητής απόλυτα προσηλωμένος στο καθήκον, βρήκε τον τρόπο να μπαίνει στα κορτ ήρεμος και εκεί πλέον να συγκεντρώνεται στη δουλειά του.

Από τότε που άρχισε να μιλάει με τον Καστόρι, ο ίδιος ο Μάρεϊ παραδέχεται πως άρχισε να παίζει ολοένα και καλύτερα. Εγώ θα έλεγα πως αν ήταν Έλληνας και όχι Σκωτσέζος, θα γλίτωνε τα λεφτά από τις συνεδρίες, αφού την ίδια δουλειά θα έκανε πηγαίνοντας για καφέ στη λιακάδα και συζητώντας απλές καθημερινές σαχλαμάρες με τα φιλαράκια του. Από την άλλη βέβαια αν ήταν Έλληνας, προφανώς θα τον έλεγαν «νέο Μπαβέλα» ή «νέο Καλοβελώνη», θα τον θυμόμασταν μόνο μετά από μια σημαντική νίκη και θα τον ξεχνάγαμε τον υπόλοιπο χρόνο και στους εν Ελλάδι αγώνες, θα μαζεύονταν οι γνωστοί Ελληναράδες που θα έκαναν τον αγώνα τένις να θυμίζει ποδοσφαιρικό ντέρμπι, με συνθήματα, τραγούδια, μπινελίκια, ακόμα και καπνογόνα στο τσακίρ - κέφι. Θυμηθείτε τους αγώνες της Δανιηλίδου και του Παγδατή στους Ολυμπιακούς του 2004 και θα καταλάβετε τι λέω...

Πηγή: sport-fm.gr