Ο «άχαρος» ρόλος του «αήττητου» προπονητή!!

Ο Βασίλης Σαμπράκος συνάντησε έναν “σκασμένο” Σάντος έξω από το Καραϊσκάκη, μετά την καλύτερη εμφάνιση της Εθνικής στα προκριματικά του Μουντιάλ.   Περίπου 1,5 ώρα μετά τη λήξη του ματς, της καλύτερης παράστασης που έδωσε η Εθνική ομάδα στην προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, με μισή πρόκριση, στα μάτια και το μυαλό όλων εμάς των “έξω”, εξασφαλισμένη συνάντησα έξω από τα αποδυτήρια τον Φερνάντο Σάντος. Πώς θα “πρεπε” να είναι ο προπονητής μιας ομάδας που έκανε το καλύτερό της παιχνίδι, το πιο παραγωγικό, και εξασφάλισε “σκορ πρόκρισης” στο Παγκόσμιο Κύπελλο; Ε, το περίπου αντίθετο μετέδιδε η όψη του Πορτογάλου προπονητή. Ναι, διάβαζες στην όψη του την ανακούφιση της νίκης στο “πρώτο ημίχρονο” της παρτίδας, αλλά κατά τα άλλα επρόκειτο για έναν “σκασμένο” Σάντος. Τον προπονητή που δεν μπορούσε να χωνέψει την “ατέλεια” του ρουμάνικου γκολ. Που δεν μπορούσε να το χωνέψει επειδή το είχε προβλέψει και μεθοδικά επιχειρήσει να προλάβει. Το scouting είχε κάνει τη δουλειά σωστά, δηλαδή είχε μελετήσει τον τρόπο των Ρουμάνων στις στημένες μπάλες, η γνώση είχε μεταφερθεί στους ποδοσφαιριστές, όλα είχαν προετοιμαστεί. Ομως η προετοιμασία δεν προλαμβάνει την κακή εκτίμηση, που οφείλεται στην αχρησία. Ο Ορέστης Καρνέζης είναι ασυγχρόνιστος, επειδή δεν παίζει. Ο συγχρονισμένος Καρνέζης την είχε την φάση “για πλάκα”. Ο ασυγχρόνιστος την έχασε. Στο δικό μας μυαλό, όλων εμάς των “έξω”, δεν τρέχει τίποτα, συμβαίνουν αυτά κι έχουν και την εξήγησή τους. Στο μυαλό του προπονητή που έχει φτιάξει μια ομάδα που δεν δέχεται γκολ “ποτέ” όμως αυτή η φάση ήταν αρκετή για να του “χαλάσει” το βράδυ και να τον κρατήσει στην πρίζα ενόψει της ρεβάνς, ενόψει της συνέχειας της ζωής της Εθνικής ομάδας. Κάπως έτσι φτιάχνει κανείς μια ομάδα που δεν τρώει γκολ “ποτέ”, που έφαγε γκολ μόνο σε 2 εκ των 10 αγώνων που έδωσε στην προκριματική φάση του Μουντιάλ. Κάπως έτσι φτάνει η Εθνική του Σάντος να έχει 4 ήττες σε 40 ματς.

Η λήξη του ματς βρήκε εμάς τους “πολλούς” να ξεφαντώνουμε στο Καραϊσκάκη, χορτασμένοι από την ματσάρα που ζήσαμε, ευτυχείς με τη νίκη - προβάδισμα, ενθουσιασμένοι με το κλίμα στις εξέδρες, ικανοποιημένοι από το επιθετικό και, σε στιγμές στο β’ ημίχρονο, θεαματικό ποδόσφαιρο στην πιο κρίσιμη ώρα της προκριματικής φάσης. Οι περισσότεροι φύγαμε έχοντας στα αφτιά μας το “δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ” soundtrack του 2004, το οποίο ο κόσμος άρχισε ξαφνικά να τραγουδά δυο στιγμές προτού επιτευχθεί το τρίτο γκολ. Αυτή είναι η “δική μας δουλειά”, ο δικός μας ρόλος, η φύση της θέσης μας.
Η λήξη του ματς βρήκε τους ποδοσφαιριστές ανακουφισμένους, αλλά και εγκρατείς, με τα πόδια καρφωμένα στη γη. Πλήρως συντονισμένοι μιλούσαν για το “πρώτο ημίχρονο που τελείωσε”, με λόγο που φανέρωνε συνείδηση και όχι παπαγαλία του κλισέ ποιήματος που είχαν εκ των προτέρων αποστηθίσει. Εφυγαν χαμογελαστοί, ευδιάθετοι, πολύ αισιόδοξοι αλλά και με τη συνείδηση ότι η δουλειά της Τρίτης δεν θα είναι μια εύκολη δουλειά. Αυτή είναι η “δική τους δουλειά”, ο δικός τους ρόλος, η φύση της θέσης τους.
Ο Σάντος έσπασε τη συνήθεια όλης της προκριματικής φάσης, δεν έκατσε για “καφενείο” με δημοσιογράφους και λοιπούς φίλους της Εθνικής έξω από τα αποδυτήρια, έφυγε περίπου τρέχοντας για να χωθεί στο πούλμαν που θα μετέφερε την ομάδα στη βάση της. Ανυπόμονος να ξεκινήσει το δεύτερο μέρος της δουλειάς. Ανήσυχος για ένα γκολ που του χάλασε μια καθαρή νίκη και του έβαλε το ζιζάνιο του τι μπορεί να συμβεί στο Βουκουρέστι αν έρθει νωρίς μια τέτοια ελληνική “κακή στιγμή”. Προτού καλά καλά τελειώσει η πρώτη βραδιά της δουλειάς έκαιγε τον εγκέφαλό του για να βρει όλες τις ερωτήσεις που θα του βάλει το δεύτερο παιχνίδι ώστε να δώσει το “σκονάκι” με τις απαντήσεις στους ποδοσφαιριστές του εγκαίρως, να τους βάλει να διαβάσουν τα “sos” προτού φτάσουν στο Βουκουρέστι. Αυτή είναι η “δική του δουλειά”, ο δικός του ρόλος, η φύση της θέσης του.
Αν η κοινωνία του ελληνικού εθνικού ποδοσφαίρου λειτουργούσε όπως λειτούργησε το βράδυ της Παρασκευής η μικροκοινωνία του Καραϊσκάκη, με ρόλους τόσο καλά διακριτούς και με όλα τα μέλη της κοινωνίας να μένουν στον ρόλο τους, η Εθνική θα είχε μπροστά της μια γραπτή εγγύηση, αν υπάρχουν τέτοιες, ότι στο ποδόσφαιρο θα παραμείνει για πάντα μια “μεγάλη ομάδα”. Δυστυχώς όμως συχνά εμείς οι πολλοί, και καμιά φορά οι ποδοσφαιριστές, βγαίνουμε από τον ρόλο μας, χάνουμε το νόημα, χάνουμε τη μεγάλη εικόνα, γινόμαστε προπονητές, ξεχνάμε ποιοι είμαστε και τι ποδόσφαιρο έχουμε, μπερδεύουμε τους ρόλους, και χαλάμε τη συνταγή. Το Ελλάδα - Ρουμανία 3-1 της Τρίτης είναι ιστορικό και συλλεκτικό. Και θα έπρεπε να διανεμηθεί ως διδακτέα ύλη στα σχολεία για να μαθαίνει σωστά ο κόσμος την συνταγή της επιτυχίας στο ποδόσφαιρο.
Πηγή: gazzetta.gr