Ο Σαμαράς στήνει την μπάλα
λίγα μέτρα δίπλα από την γραμμή του πλαγίου άουτ για να εκτελέσει ένα
φάουλ με καλές προοπτικές για την Εθνική Ελλάδας και ενώ το σκορ είναι
στο 2-1. Το κοινό, περισσότεροι από 30 χιλιάδες Ελληνες στις κερκίδες,
έχουν αρχίσει και το πιστεύουν, είναι ενθουσιασμένοι. Σηκώνονται όρθιοι
και τραγουδούν όλοι μαζί «οεε, Ελλάς ολέ ολέ, δεν σταματώ να τραγουδώ
ποτέ…»
Το ήξερες, ήσουν βέβαιος ότι μέσα στα επόμενα 10 δεύτερα το ταμπλό
θα γράφει 3-1 και το «Καραϊσκάκη» θα είναι στο πόδι. Δεν χρειάζονταν να
περιμένεις παρά μόνο για τις λεπτομέρειες. Ποιος θα το βάλει αυτή τη
φορά, με ποιον τρόπο; Ο Σαμαράς εκτέλεσε, ο Μήτρογλου το έβαλε, οι
διεθνείς έγιναν ένα κουβάρι και ο κόσμος στις κερκίδες γιόρταζε και για
την στιγμή, αλλά και γιατί αντιλαμβανόταν ότι είχε κάνει την… δουλειά.
Το έβλεπες στα πρόσωπα, στις κερκίδες από τα κοντινά πλάνα της
τηλεόρασης, ότι όλοι είχαν καταλάβει τι θα συμβεί πριν συμβεί και όλοι
είχαν την ικανοποίηση, ότι αυτή η θετική αύρα που οι ίδιοι έστειλαν στο
χόρτο με έναν μυθικό, με έναν μαγικό, με έναν μεταφυσικό τρόπο, έστειλε
την μπάλα στα δίχτυα. Όπως σωστά λένε όταν θέλεις κάτι πολύ, συνωμοτεί
ολόκληρο το σύμπαν για να το πετύχεις.
Αυτό το μαγικό soundtrack από την Παρασκευή το βράδυ είναι ξανά ότι
πιο mainstream κυκλοφορεί στην Ελλάδα. Το ξαναέκαναν τέτοιο όλοι οι
διεθνείς. Αυτή η παρέα των παιδιών που εξελίσσεται, αλλάζει,
μεταμορφώνεται αλλά πάντα είναι μπολιασμένη με αυτή τη μαγική συνταγή
της επιτυχίας.
Αυτή η παρέα που καμιά φορά κλείνεται στον εαυτό της, βγάζει
εσωστρέφεια και αντίδραση περισσότερη από όση θα έπρεπε, αλλά το κάνει
γιατί αυτή είναι η αυτοάμυνα της. Αυτό είναι το δικό τους τρικ, με αυτό
φτιάχνονται. Να τα βάζουν με τους δημοσιογράφους, με τον κόσμο που τους
αμφισβητεί, με αυτούς που γκρινιάζουν και με αιτία και χωρίς αιτία.
Αυτή η ίδια παρέα που όμως όταν αντιλαμβάνεται ότι η αύρα είναι
θετική, ότι το κοινό είναι μαζί της, ότι ο κόσμος είναι εκεί για να
στηρίξει, να βοηθήσει, να φωνάξει, να χειροκροτήσει, να τραγουδήσει,
ανοίγει τέρμα τα αυτιά και τα μάτια της και απορροφά όλη αυτή την
μελωδία της ευτυχίας και την μετατρέπει σε μελωδία της επιτυχίας.
Αν ήμουν πολιτικός σε αυτή τη χώρα θα έψαχνα να βρω το μυστικό της
επιτυχίας, το περίφημο «success story» σε αυτή την παρέα των παιδιών.
Είναι απολύτως βέβαιο ότι εδώ και 10 χρόνια, αυτοί το έχουν το μυστικό.
Όπως είναι βέβαιο ότι τελικά σε αυτή την χώρα υπάρχει ένα, τουλάχιστον
ένα, succes sstory. Και είναι η ιστορία αυτών των παιδιών…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου