Η ζήλια
έχει τη δικιά της ομορφιά, ειδικά όταν δεν είναι φθόνος. Και το
gazzetta.gr το ζήλευα πραγματικά όσο ήμουν αναγνώστης του. Ειδκά από ένα
σημείο και μετά. Οταν η Ελλάδα διάβαζε αθλητικές ειδήσεις από την
εφημερίδα του internet. Ολη μέρα, κάθε μέρα.
Γιατί ακόμα και στα μπουζούκια, υπήρχαν άνθρωποι που κρατούσαν το κινητό και διάβαζαν gazzetta στις 5 το πρωί. Ολο και κάτι ενδιαφέρον έβρισκαν.
Κάποια στιγμή οι συνθήκες το επέτρεψαν και ο Παπαθεοδώρου έκανε την κίνηση που τόσο περίμενα. "Ελά κι εσύ στο gazzetta. Για την δόξα, όχι για το χρήμα", ήταν η πρόταση που δεν άφηνε περιθώριο διαπραγμάτευσης. Αλλωστε, όπως λέει και ο Παπανδρέου, "εσύ δεν ξέρεις πώς να πουλήσεις τον εαυτό σου".
Δεν είναι εκεί το θέμα, όμως. Το θέμα είναι πως άρχισα να γράφω στο κορυφαίο αθλητικό site της Ελλάδας, έστω κι αν ο Παπαθεοδώρου με έριξε στη μάχη μαζί με τον Ασπρούλια. Ηθελε λέει ένα διαφορετικό blog για να διαφωνούμε με τον Θανάση. Λες και μπορεί ποτέ να συμφωνήσει κανείς με τον Θανάση. Ακόμα και την ίδια γνώμη να έχει με κάποιον, θα την αλλάξει για λόγους αρχής... Δεν γίνεται ο Ασπρούλιας να έχει ίδια άποψη με όλους εμάς τους κοινούς θνητούς.
Στην πορεία οι δρόμοι μου με τον Θανάση χώρισαν, ο καθένας απέκτησε ξεχωριστό χώρο. Μέχρι που φτάσαμε στο τέλος της πορείας. Μαζί αρχίσαμε, μαζί φεύγουμε. Οπως και όταν ήρθαμε, έτσι και τώρα, το χρήμα δεν είχε καμία απολύτως σημασία.
Αλλαξαν, άλλωστε, πολλά τον τελευταίο μήνα. Ακόμα και το ίδιο το gazzetta - το οποίο ευχαριστώ πολύ για τη συνεργασία που θα στολίζει το βιογραφικό μου - ζήτησε μια διαφορετικού είδους, μεγαλύτερη συνεργασία, που για πολλούς και διαφόρους λόγους δεν αποδέχθηκα.
Αποχωρώ, λοιπόν, αν και με βάση τους αριθμούς δεν με... συμφέρει. Αλλά η ζωή δεν είναι μόνο συμφέρον και χρήματα, είναι πολλά περισσότερα. Είναι ο λόγος που έδωσα σε κάποιους εξαιρετικούς συναδέλφους, αλλά και η αληθινή φιλία με έναν τρελό, υπερβολικό, εκνευριστικό, αλλά ξεχωριστό άνθρωπο, που ήταν πάντα κοντά στα δύσκολα. Μαζί και στις λύπες και στις χαρές. Δεν χρειάζονται νομίζω άλλες εξηγήσεις...
Γιατί ακόμα και στα μπουζούκια, υπήρχαν άνθρωποι που κρατούσαν το κινητό και διάβαζαν gazzetta στις 5 το πρωί. Ολο και κάτι ενδιαφέρον έβρισκαν.
Κάποια στιγμή οι συνθήκες το επέτρεψαν και ο Παπαθεοδώρου έκανε την κίνηση που τόσο περίμενα. "Ελά κι εσύ στο gazzetta. Για την δόξα, όχι για το χρήμα", ήταν η πρόταση που δεν άφηνε περιθώριο διαπραγμάτευσης. Αλλωστε, όπως λέει και ο Παπανδρέου, "εσύ δεν ξέρεις πώς να πουλήσεις τον εαυτό σου".
Δεν είναι εκεί το θέμα, όμως. Το θέμα είναι πως άρχισα να γράφω στο κορυφαίο αθλητικό site της Ελλάδας, έστω κι αν ο Παπαθεοδώρου με έριξε στη μάχη μαζί με τον Ασπρούλια. Ηθελε λέει ένα διαφορετικό blog για να διαφωνούμε με τον Θανάση. Λες και μπορεί ποτέ να συμφωνήσει κανείς με τον Θανάση. Ακόμα και την ίδια γνώμη να έχει με κάποιον, θα την αλλάξει για λόγους αρχής... Δεν γίνεται ο Ασπρούλιας να έχει ίδια άποψη με όλους εμάς τους κοινούς θνητούς.
Στην πορεία οι δρόμοι μου με τον Θανάση χώρισαν, ο καθένας απέκτησε ξεχωριστό χώρο. Μέχρι που φτάσαμε στο τέλος της πορείας. Μαζί αρχίσαμε, μαζί φεύγουμε. Οπως και όταν ήρθαμε, έτσι και τώρα, το χρήμα δεν είχε καμία απολύτως σημασία.
Αλλαξαν, άλλωστε, πολλά τον τελευταίο μήνα. Ακόμα και το ίδιο το gazzetta - το οποίο ευχαριστώ πολύ για τη συνεργασία που θα στολίζει το βιογραφικό μου - ζήτησε μια διαφορετικού είδους, μεγαλύτερη συνεργασία, που για πολλούς και διαφόρους λόγους δεν αποδέχθηκα.
Αποχωρώ, λοιπόν, αν και με βάση τους αριθμούς δεν με... συμφέρει. Αλλά η ζωή δεν είναι μόνο συμφέρον και χρήματα, είναι πολλά περισσότερα. Είναι ο λόγος που έδωσα σε κάποιους εξαιρετικούς συναδέλφους, αλλά και η αληθινή φιλία με έναν τρελό, υπερβολικό, εκνευριστικό, αλλά ξεχωριστό άνθρωπο, που ήταν πάντα κοντά στα δύσκολα. Μαζί και στις λύπες και στις χαρές. Δεν χρειάζονται νομίζω άλλες εξηγήσεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου