Να ξεκινήσουμε από τα προφανή, που είναι φυσικά πως ο Παναθηναϊκός επέστρεψε και δίκαια στις νίκες, απέναντι σε ένα αντίπαλο που θεωρητικά ήταν ένα από τα "βουνά" που είχε μπροστά του στο ξεκίνημα αυτού του καθοριστικού γι΄ αυτόν εικοσαημέρου.
Κέρδισε την Ατρόμητο, κέρδισε τις ψυχολογικές ανάσες που ήθελε, κέρδισε ακόμα περισσότερους πόντους στην ηρεμία στο ποδοσφαιρικό τμήμα και εκεί συνοψίζονται τα κέρδη -εκτός από τους τρεις βαθμούς- της νίκης επί του Ατρομήτου.
Η νίκη αυτή όμως δεν ήρθε τόσο απλά όσο τουλάχιστον δείχνει το τελικό σκορ.
Το παιχνίδι είχε απίστευτες διακυμάνσεις ανά ...τριαντάλεπτο σχεδόν στην εξέλιξή του και μάλιστα διακυμάνσεις πολύ φανερές και οφθαλμοφανείς σε όποιον τον παρακολουθούσε. Και για να το πάρει ο Παναθηναϊκός χρειάστηκε να λειτουργήσει πολύ σωστά, ορθολογικά και ποδοσφαιρικά στις επιλογές και την τακτική του, ειδικά στο τελευταίο μέρος του.
Να τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Ξάφνιασε ακόμα και τον εαυτό του ο Παναθηναϊκός με τον "αφηνιασμένο" τρόπο με τον οποίο ξεκίνησε το παιχνίδι. Μιλάμε για απίστευτο τρέξιμο, σε σημείο που κάποιες στιγμές οι πράσινοι έδειχναν να μην μπορούν να ελέγξουν ακόμα και τους εαυτούς του. Θυμίζοντας ανάλογα διαστήματα του περυσινού δεύτερου γύρου, ο Παναθηναϊκός έπνιξε στην κυριολεξία τον Ατρόμητο, που μάλλον άλλα περίμενε να δει στο γήπεδο, άλλα είδε και έδειχνε να μην ξέρει και να μην μπορεί να αντιδράσει στο διάστημα αυτό.
Συγκεκριμένα ο Ατρόμητος κατέβηκε να παίξει ένα παιχνίδι ρυθμού, να κλείσει όσο μπορούσε τα μετόπισθέν του και να προσπαθήσει να κρατήσει τον ρυθμό και την μπάλα με όσο το δυνατόν περισσότερες πάσες και αλλαγές στο χώρο του κέντρου.
Αυτό που συνάντησε όμως, του τα διέλυσε όλα αυτά από το πρώτο λεπτό κιόλας.
Δεν προλάβαινε να κρατήσει μπάλα, δεν προλάβαινε να αλλάξει μπάλα, δεν προλάβαινε να πάει πρώτος στην μπάλα, καθώς έβλεπε παίκτες με πράσινες φανέλες να είναι παντού και να είναι πρώτοι, "λυσασμένοι" και με αστείρευτες στο διάστημα αυτό δυνάμεις.
Δεν έκανε ευκαιρίες είναι η αλήθεια ο Παναθηναϊκός σ΄ αυτό το διάστημα, αλλά έδειχνε με τον "αφηνιασμένο" τρόπο που πίεζε, ότι δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσει αυτό το διάστημα να περάσει, αν δεν έπαιρνε την πρωτοπορία στο σκορ.
Το ότι το 1-0 έγινε με αυτογκόλ, είναι κι αυτό ενδεικτικό της ασφυκτικής πίεσης που εξασκούσε ο Παναθηναϊκός, η οποία δεν άφηνε περιθώρια σκέψης και αντίδρασης για πάνω από ένα δύο δευτερόλεπτα στους παίκτες του Ατρομήτου, σε κάθε επαφή τους με την μπάλα.
Εκεί ήταν και το πρώτο καθοριστικό σημείο για τον Παναθηναϊκό.
Το ότι δηλαδή ευτύχησε στο διάστημα αυτό που ...άντεχε ακόμα το σαρκίο του να παίζει σε αυτόν τον ξέφρενο ρυθμό, να σκοράρει κιόλας, ώστε να μην είναι αναγκασμένος να έχει και αυτή τη ...σκοτούρα στο μυαλό του, όταν αντικειμενικά θα έπεφτε αυτό το κρεσέντο και ο ρυθμός του.
Και πραγματικά έτσι έγινε.
Κάποια στιγμή, ιδιαίτερα μετά το 35λεπτο, ο Παναθηναϊκός έριξε μηχανές, αλλά ευτυχώς γι΄ αυτόν τα χρονικά περιθώρια μέχρι τη λήξη του ημιχρόνου, ήταν πολύ λίγα για τον Ατρόμητο, που πίεσε περισσότερο πήγε να κάνει μια δυο φάσεις, αλλά το σφύριγμα της λήξης του πρώτου ημιχρόνου έστειλε τις ομάδες στα αποδυτήρια με το 1-0 υπέρ του Παναθηναϊκού.
Το δεύτερο ημίχρονο ήταν ακριβές αντίγραφο του πρώτου, αλλά στο ...αρνητικό της φωτογραφίας. Ο Παναθηναϊκός δηλαδή που ξόδεψε απίστευτες δυνάμεις, τρεξίματα και ενέργεια στο πρώτο 35λεπτο του αγώνα, παρουσιάστηκε ακριβώς αντίστροφα μέσα στο γήπεδο.
Τεράστιες αποστάσεις στις γραμμές, του, ανύπαρκτο μαρκάρισμα στον χώρο του κέντρου και ...απελπισμένα διωξίματα στα τυφλά από την άμυνα όποτε πιεζόταν.
Αυτό ακριβώς το παιχνίδι, ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει πριν τον αγώνα ο Ατρόμητος, που μπόρεσε έτσι να το ισορροπήσει, να το φέρει στα μέτρα του και το σημαντικότερο να το φέρει -αν όχι μέσα- έξω και γύρω-γύρω από την περιοχή του Παναθηναϊκού.
Με το πέρασμα της ώρας, η εικόνα έδειχνε ότι ήταν θέμα χρόνου να κάνει την επικίνδυνη φάση και ίσως και το γκολ ο Ατρόμητος, ενώ από την άλλη ο Παναθηναίκός είχε εγκαταλείψει πλήρως την ιδέα της απειλής μπροστά και είχε αφήσει τον Καρέλη να τρέχει δεξιά και αριστερά στις βαθιές μπαλιές. Με καλύτερη προοπτική το κέρδισμα ενός πλάγιου άουτ, ενός φάουλ ή ενός κόρνερ στην καλύτερη, αλλά και πάλι όχι για να απειλήσει ο Παναθηναϊκός, αλλά για να κερδίσει ανάσες και χώρο.
Ο κίνδυνος ήταν ορατός για τον Παναθηναϊκό, που μάλιστα μεγάλωσε αισθητά όταν σηκώθηκε ο Μπεργκ για αλλαγή υπό τις ιαχές ενθουσιασμού όλου του κόσμου που ήθελε πάση θυσία τον Σουηδό και πάλι στο παιχνίδι.
Κι εκεί ήταν που ο πάγκος του Παναθηναϊκού αντέδρασε ποδοσφαιρικά και με βάση την εικόνα και λογική του αγώνα που βλέπαμε και όχι με βάση τον ενθουσιασμό και τον "πειρασμό" της αποθέωσης μιας κίνησης και επιλογής του από τον κόσμο.
Κράτησε τον Μπεργκ στον πάγκο και έριξε απανωτά δύο χαφ στον παιχνίδι, Λαγό και κυρίως Ατζαγκούν, που άλλαξαν τα δεδομένα μέσα στο γήπεδο σε ελάχιστο χρόνο από την είσοδό τους στον αγωνιστικό χώρο.
Ο Παναθηναϊκός ξανακέρδισε μάχες στη μεσαία γραμμή, ξαναέγινε ενοχλητικός και ορισμένες φορές ακόμα και "δυσάρεστος" στις προσωπικές του μονομαχίες με τους αντιπάλους του και το κυριότερο ξανάγινε απειλητικός επιθετικά.
Το ότι το 2-0 έγινε με τη καθοριστική συμβολή του Ατζαγκούν, ίσως ήταν και η "ηθική επιβράβευση" από την "ποδοσφαιρική θεά" στις επιλογές του πάγκου του Παναθηναϊκού και συγκεκριμένα του Αναστασίου και των συνεργατών του, βάζοντας έτσι στο πλάνο της φάσης και τον παίχτη-αλλαγή που ξανάφερε την ισορροπία και την ασφάλεια στο χώρο του κέντρου για τον Παναθηναϊκό.
Αυτή ήταν η μικρή ποδοσφαιρική ιστορία του σημερινού αγώνα και της πολύτιμης νίκης του Παναθηναϊκού με 2-0 επί του Ατρομήτου.*Πηγή: sportdog.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου