Το ματς με τον Ατρόμητο για το Κύπελλο
ήταν ένα ματς που το περίμενε όλη η ΑΕΚ, από τον ιδιοκτήτη της Δημήτρη
Μελισσανίδη, ο οποίος πρώτη φορά πήγε και ζήτησε από τους παίκτες
παραμονή του αγώνα, τη νίκη, μέχρι τον τελευταίο οπαδό της.
Ηταν το ματς που όλοι στην ΑΕΚ ήθελαν να
δείξουν ότι όντως ΕΡΧΟΝΤΑΙ. Αυτός ήταν ο πρώτος αγώνας που έδωσε με
συνθήκες πραγματικής πίεσης η ομάδα.
Ο πρώτος αγώνας που η ΑΕΚ έζησε ξανά ως μεγάλη ομάδα για πρώτη φορά
μετά από σχεδόν 1,5 χρόνο… Δεν ήταν μικρό, δεν ήταν καν μαθημένη… Ένα must win ματς, δίχως αύριο, δίχως περιθώριο λάθους.
Σε αυτά τα ματς προσωπικά δίνω πολύ μεγάλη
σημασία… Και στο πώς τα διαχειρίζεται μία διοίκηση (όταν μιλάμε για το
ελληνικό ποδόσφαιρο μπαίνει και αυτή στο κάδρο) και στο πώς τα παίζουν
οι παίκτες, ιδίως αυτοί που είναι τα «βαριά χαρτιά» της ομάδας, αλλά
κυρίως και πάνω από όλα στο πώς τα διαχειρίζεται ο προπονητής.
Με τον Δέλλα η περιέργειά μου δε, ήταν
ακόμη μεγαλύτερη γιατί αυτό ήταν το πρώτο μεγάλο δείγμα γραφής του
προπονητή Τράι. Εντυπωσιάστηκα και οφείλω να το γράψω. Όχι όπως οι
περισσότεροι για το ποδόσφαιρο που έπαιξε η ΑΕΚ. Αλλωστε ξεκάθαρα
σημάδια αυτού του ποδοσφαίρου είχαμε δει και σε άλλα φετινά παιχνίδια.
Εντυπωσιάστηκα από την σιγουριά και τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε
το ματς και τους παίκτες του. Ο Τράι κατέβηκε να παίξει το ματς με τον
Ατρόμητο και στα δικά μου μάτια τα είχε ζυγίσει και μετρήσει όλα. Και το
σήμερα και το χθες και το αύριο. Και τον κόσμο της ΑΕΚ, και την
διοίκηση της ομάδας και τα αποδυτήρια και τους παίκτες του με τους
οποίους ζει και δουλεύει κάθε μέρα. Και επειδή όλο αυτό που έγραψα
μοιάζει με γρίφο ας γίνω πιο σαφής.
Μετά την λήξη του ματς κανείς δεν θυμάται
ότι ο Γιόχανσον έμεινε στον πάγκο. Ολοι ρωτούν ποιος είναι ο Ανταμ
Τζανετόπουλος; Αν το ματς είχε στραβώσει, σήμερα όλοι θα μιλούσαν για
ένα από τα λάθη του Τράι.
Μετά την λήξη του ματς κανείς δεν θυμάται
ότι ο Τράι δεν πίεσε τον Μπαρμπόσα να παίξει βασικός στο ματς της
χρονιάς, αλλά τον κράτησε στον πάγκο θεωρώντας ότι δεν ήταν 100%
έτοιμος. Αν το ματς είχε στραβώσει αυτό θα ήταν το δεύτερο μοιραίο λάθος
του Τράι.
Ο Δέλλας έδειξε σε όλους, μέσα και έξω από
την ομάδα με αυτές τις επιλογές του, πολλά πράγματα. Πρώτον κέρδισε
τους παίκτες του. Είμαι βέβαιος ότι στα αποδυτήρια της ομάδας όλοι έχουν
να λένε για το γεγονός ότι ο κόουτς άφησε στον πάγκο τον Σουηδό και
έδειξε ότι εκτιμά όλους τους παίκτες του ρόστερ και δεν τον έριξε αμέσως
στην ενδεκάδα ως τον σταρ που ήρθε να ανεβάσει επίπεδο την ομάδα.
Ο Δέλλας έστειλε το μήνυμα στο Γιόχανσον
και τον βοήθησε σε αυτό η απόδοση του Ανταμ, ότι «μάγκα εδώ που ήρθες,
για να παίξεις βασικός πρέπει να είσαι πολύ καλός».
Ο Δέλλας με την απόφασή του να αφήσει στον
πάγκο και τον Μπαρμπόσα, το δεύτερο μεγάλο αστέρι της ομάδας, έδειξε
ξανά στους παίκτες του, ότι όταν λέει ότι τους υπολογίζει όλους το
εννοεί. Και δεν το εννοεί στα… αδιάφορα πλέον ματς με τον Ηρακλή Ψαχνών,
αλλά στα… καυτά ματς της χρονιάς.
Ο Δέλλας έστειλε το μήνυμα και στον κόσμο
της ΑΕΚ, ότι πλέον αντί να ρωτά «κανέναν παίκτη θα πάρουμε;», ήρθε η ώρα
να δει αυτούς που ανήκουν στην ομάδα και παίζουν για αυτήν.
Ο Δέλλας έστειλε το μήνυμα στην διοίκηση
ότι η δουλειά που κάνει είναι δουλειά υψηλών προδιαγραφών και καλό θα
ήταν να τον προσέξουν πολύ και να θεωρούν τον εαυτό τους τυχερό που τον
έχουν εκεί. Το λέω για πολλούς και διάφορους λόγους αυτό το τελευταίο…
Ο Δέλλας έστειλε το μήνυμα και σε εμάς
όλους όσους σχολιάζουμε την δουλειά του, ότι είναι καιρός να την
προσέξουμε λίγο παραπάνω. Δεν είναι μόνο το οργανωμένο, με αρχή μέση και
τέλος ποδόσφαιρο που παίζει η ΑΕΚ, δεν είναι μόνο η ανταγωνιστικότητα
της ακόμη και κόντρα στις καλές ομάδες της Σούπερ Λίγκας, δεν είναι μόνο
το ελκυστικό σε αρκετές περιπτώσεις ποδόσφαιρο που βασίζεται σε
σύγχρονους κανόνες, είναι κυρίως ο τρόπος με τον οποίο ωριμάζει ο ίδιος
την ομάδα του και μαζί της ωριμάζει και αυτός…
Προσωπικά, ποτέ δεν έγραψα μέχρι σήμερα
κομμάτι για τον προπονητή Δέλλα. Μέχρι το περασμένο καλοκαίρι έγραφα ότι
δεν μπορώ να τον κρίνω γιατί αυτή η ομάδα που είχε πέρυσι ήταν ομάδα
μιας χρονιάς και τίποτα περισσότερο. Το μόνο που εκτιμούσα το περασμένο
καλοκαίρι είναι ότι πρέπει να μείνει στην ΑΕΚ και ότι η τελευταία θα
έκανε λάθος αν έπαιρνε άλλον προπονητή, όχι γιατί ο Δέλλας είναι καλός,
αλλά γιατί του άξιζε μία πραγματική ευκαιρία. Μία ευκαιρία για να
καταλάβουμε αν όντως κάνει για προπονητής ή όχι.
Σήμερα είναι η πρώτη φορά που κάνω την
εκτίμηση, ότι ο Δέλλας είναι ένας κανονικός προπονητής, ο οποίος έχει
όλες τις προϋποθέσεις για να εξελιχθεί σε ένα πολύ σπουδαίο κεφάλαιο για
το ελληνικό ποδόσφαιρο για δεύτερη φορά στην καριέρα του. Αυτή την φορά
όχι μέσα στις άσπρες γραμμές, αλλά ακριβώς έξω από αυτές.
Λένε πολλοί ότι οι σπουδαίοι αμυντικοί γίνονται και μεγάλοι προπονητές. Συμβαίνει κάποιες φορές, αλλά δεν είναι κανόνας…
Στα δικά μου μάτια υπάρχει ένας άλλος κανόνας. Αυτός, για τους τύπους που όταν χορεύουν ζεϊμπέκικο, το κάνουν με τα χέρια ψηλά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου