Τις δύο
ώρες που ξόδεψε ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού για να γράψει το μανιφέστο
του θα ήταν προτιμότερο να τις ξόδευε για να διαβάσει στο διαδίκτυο τις
αντιδράσεις οπαδών, όχι του Ολυμπιακού, αλλά της δικής του ομάδας.
Αυτοί που τον καλούν να προχωρήσει σε αυτοκριτική δεν είναι ούτε
εχθροί του Παναθηναϊκού ούτε όψιμοι ψηφοφόροι του (αν είναι ποτέ
δυνατόν…) Σαμαρά και του Αδριανού.
Φίλοι του πρωταθλητή Ελλάδας είναι οι περισσότεροι, με το διακριτικό "13" στο διαδικτυακό τους ψευδώνυμο, από αυτούς που συμμερίζονται το «γαμώτο» των αθλητών που κέρδισαν παλικαρίσια και καθαρά το ντέρμπι του Οκτωβρίου.
Ελπίζω ότι από αυτούς, τουλάχιστον, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος θα ζητήσει συγγνώμη. Οτι θα τους δώσει πριμ κατάκτησης του τροπαίου.
Εδώ που τα λέμε, βέβαια, η αυτοκριτική είναι είδος εν ανεπαρκεία στο ελληνικό μπάσκετ, στον ελληνικό αθλητισμό, στη στιγματισμένη από μουντζούρες ελληνική κοινωνία.
Μήπως ζήτησαν ποτέ συγγνώμη από κανέναν οι Αγγελόπουλοι για την περυσινή ασέλγεια ενάντια στις Εθνικές ομάδες; Ο διαγωνισμός της κατηφόρας δεν έχει τελειωμό.
Ο ένας θα σηκωθεί να φύγει από το πρωτάθλημα του Βασιλακόπουλου (που στην πραγματικότητα είναι του Χαλβατζάκη), ο άλλος θα αποχωρήσει οικειοθελώς από το κύπελλο του Χαλβατζάκη (που στην πραγματικότητα είναι του Βασιλακόπουλου) και θα ζήσουν αυτοί καλά, εμείς δε πολύ καλύτερα. Μας φτάνει που βλέπουμε τους παιχταράδες με τα κόκκινα και με τα πράσινα να διδάσκουν μπάσκετ στα γήπεδα της Ευρώπης.
Τώρα που το σκέφτομαι, υπάρχουν και καλύτεροι τρόποι για να περάσει ένα δημιουργικό και αισιόδοξο δίωρο ο πρόεδρος του ΠΑΟ.
Ας βάλει να ξαναδεί τον αγώνα με τη Μπαρτσελόνα. Αυτός είναι ο πραγματικός Παναθηναϊκός, αυτός που έβγαλε το λάδι των Ισπανών μέσα στο σπίτι τους, για δεύτερη φορά, πριν παραδοθεί σε ένα μικρό τσουνάμι κακοτυχίας και απροσεξίας.
Εάν ήταν αγώνας του ελληνικού πρωταθλήματος (ή κυπέλλου) ο αποψινός, είμαι βέβαιος ότι θα τελείωνε μέσα σε ρεσιτάλ κραυγών και ψιθύρων. Θα μετρούσαμε τις βολές (11-0 στην δ’ περίοδο), θα βγάζαμε μπλουζάκια, θα κάναμε σημαία τα ματωμένα μούτρα του Διαμαντίδη, θα απειλούσαμε με αποχώρηση, όλο το ρεπερτόριο.
Στην Ευρώπη, όμως, δεν περνάνε αυτά. Οι λεονταρισμοί του 2012 κλειδώθηκαν στο συρτάρι μόλις ο Παναθηναϊκός απειλήθηκε με τιμωρία. Μολονότι ο διοικητικός ηγέτης της Ευρωλίγκας θεωρείται από πολλούς παλιάτσος, το μαγαζί του δεν είναι Μπαλκάνια.
Ο Παναθηναϊκός της Ευρώπης είναι φτιαγμένος από σπάνιο μέταλλο. Δεν είναι πολλές οι ομάδες που θα έμεναν όρθιες μετά το κρεσέντο του Χουέρτας στην γ’ περίοδο.
Ο Βραζιλιάνος είναι σπουδαίος μαέστρος, αλλά το μακρινό σουτ θεωρείται αχίλλειος πτέρνα του και ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς του το έδωσε απλόχερα. Στα πρώτα 11 παιχνίδια του, είχε πετύχει όλα κι όλα 14 τρίποντα (σε 31 προσπάθειες). Στην ευρωπαϊκή του καριέρα, μετρούσε 121 σε 137 αγώνες.
Συνήθως βάζει ένα ή δύο ή κανένα. Εξι δεν είχε γράψει ποτέ το προσωπικό του κοντέρ. Και σουτάρει με «κουτσό», επειδή έτσι έχει μάθει!
Ο Διαμαντίδης έπαιξε «λίμπερο», όχι από ένστικτο, αλλά κατόπιν εντολής, για να ματαιώσει τη δημιουργία του Χουέρτας και να του απαγορεύσει τις διεισδύσεις και τις πάσες σε στενό χώρο.
«Φταίει και η τακτική μας για αυτό που πάθαμε», ομολόγησε μετά το ματς ο συνεργάτης του Ιβάνοβιτς, Σωτήρης Μανωλόπουλος. Στον επόμενο αγώνα, πάλι θα του το δώσουν το τρίποντο στον λεγάμενο, οι προπονητές του Παναθηναϊκού. Και πολύ σωστά. Μπορεί να είχε χθες γενέθλια ο Χουέρτας, αλλά δεν είναι Ναβάρο.
Ο Παναθηναϊκός αδίκησε τον ίδιο του τον εαυτό στα τελευταία 80 δευτερόλεπτα. Αποκαμωμένος ίσως από την υπερπροσπάθεια απέναντι σε μία ομάδα που υπερτερεί σε κορμιά και σε πόδια, έκανε μόνο λάθη μετά το 77-76.
Ο Διαμαντίδης έχασε τη μπάλα μέσα από τα χέρια του πάνω στο κρίσιμο βιράζ, ο Γιάνκοβιτς πελάγωσε στην άμυνα και χάρισε 3 καθοριστικούς πόντους στον Ντόλμαν, ο Σλότερ σημάδεψε σίδερο, ο Νέλσον μπερδεύτηκε στο αμυντικό ριμπάουντ, ο Μπατίστα πέταξε τη μπάλα στο πουθενά, πέντε φορές μετεξεταστέος.
Εγιναν και νωρίτερα λάθη, με τρανό παράδειγμα τα δύο αχρείαστα φάουλ του Λουκά Μαυροκεφαλίδη στη σέντρα (στο 70-65 και στο 72-70), αλλά οι παίκτες του Παναθηναϊκού είχαν τον χρόνο και το καθαρό μυαλό για να τα διαχειριστούν.
Η παρουσία του ΝτεΜάρκους Νέλσον έκανε την περιφερειακή γραμμή να μοιάζει γεμάτη και δυναμική, αλλά οι τρύπες στις θέσεις «3» και «5» τείνουν να γίνουν βασανιστικές.
Ο Γιάνκοβιτς ταλαιπωρήθηκε πολύ στην άμυνα όταν τον έβαλε σημάδι ο Τσάβι Πασκουάλ, ενώ ο Μπατίστα (που με κάποιον τρόπο μάζεψε 12 ριμπάουντ) βασανίζεται απέναντι σε ψηλούς με τον σωματότυπο του Τόμιτς. Ο Ιβάνοβιτς έβλεπε τον θεόρατο Τίμπορ Πλάις καθηλωμένο στον πάγκο της Μπάρτσα και έψαχνε τρόπο για να τον απαγάγει…
Ο Παναθηναϊκός του «Παλάου Μπλαουγράνα» έκανε υπερήφανο τον κόσμο του, αλλά επιστρέφει στην Αθήνα με άδεια χέρια. Εάν κέρδιζε, θα αποκτούσε σημαντικό προβάδισμα, όχι μόνο για την πρόκριση στα προημιτελικά, αλλά και για τη 2η θέση του Ομίλου.
Υπενθυμίζω ότι η Μπαρτσελόνα –που σπάνια γεμίζει το μάτι των πολύ απαιτητικών- ρεζιλεύτηκε την περασμένη εβδομάδα στο Βερολίνο και έχασε έδαφος. Η δε Μακάμπι ηττήθηκε στην Αθήνα από τον ίδιο τον Παναθηναϊκό.
Δείχνει, πάντως, ικανός, να νικήσει οποιονδήποτε οπουδήποτε, ο πρωταθλητής Ελλάδας. Το ίδιο και ο Ολυμπιακός, για να μη ξεχνιόμαστε. Έχουμε και φέτος δύο ομαδάρες, που θα διεκδικήσουν μέχρι τελικής πτώσεως την συμμετοχή στο φάιναλ-φορ.
Και τι μ’ αυτό; Μήπως το απολαμβάνει κανείς εκτός από τους ίδιους τους αθλητές;
Ακόμα κι αν παίξουν μεταξύ τους στον τελικό της Μαδρίτης, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, οι τρεις γκρίζες γραβάτες με το παχύ πορτοφόλι θα ασχολούνται εν χορώ με τον Χαλβατζάκη και με τον Βασιλακόπουλο…
Φίλοι του πρωταθλητή Ελλάδας είναι οι περισσότεροι, με το διακριτικό "13" στο διαδικτυακό τους ψευδώνυμο, από αυτούς που συμμερίζονται το «γαμώτο» των αθλητών που κέρδισαν παλικαρίσια και καθαρά το ντέρμπι του Οκτωβρίου.
Ελπίζω ότι από αυτούς, τουλάχιστον, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος θα ζητήσει συγγνώμη. Οτι θα τους δώσει πριμ κατάκτησης του τροπαίου.
Εδώ που τα λέμε, βέβαια, η αυτοκριτική είναι είδος εν ανεπαρκεία στο ελληνικό μπάσκετ, στον ελληνικό αθλητισμό, στη στιγματισμένη από μουντζούρες ελληνική κοινωνία.
Μήπως ζήτησαν ποτέ συγγνώμη από κανέναν οι Αγγελόπουλοι για την περυσινή ασέλγεια ενάντια στις Εθνικές ομάδες; Ο διαγωνισμός της κατηφόρας δεν έχει τελειωμό.
Ο ένας θα σηκωθεί να φύγει από το πρωτάθλημα του Βασιλακόπουλου (που στην πραγματικότητα είναι του Χαλβατζάκη), ο άλλος θα αποχωρήσει οικειοθελώς από το κύπελλο του Χαλβατζάκη (που στην πραγματικότητα είναι του Βασιλακόπουλου) και θα ζήσουν αυτοί καλά, εμείς δε πολύ καλύτερα. Μας φτάνει που βλέπουμε τους παιχταράδες με τα κόκκινα και με τα πράσινα να διδάσκουν μπάσκετ στα γήπεδα της Ευρώπης.
Τώρα που το σκέφτομαι, υπάρχουν και καλύτεροι τρόποι για να περάσει ένα δημιουργικό και αισιόδοξο δίωρο ο πρόεδρος του ΠΑΟ.
Ας βάλει να ξαναδεί τον αγώνα με τη Μπαρτσελόνα. Αυτός είναι ο πραγματικός Παναθηναϊκός, αυτός που έβγαλε το λάδι των Ισπανών μέσα στο σπίτι τους, για δεύτερη φορά, πριν παραδοθεί σε ένα μικρό τσουνάμι κακοτυχίας και απροσεξίας.
Εάν ήταν αγώνας του ελληνικού πρωταθλήματος (ή κυπέλλου) ο αποψινός, είμαι βέβαιος ότι θα τελείωνε μέσα σε ρεσιτάλ κραυγών και ψιθύρων. Θα μετρούσαμε τις βολές (11-0 στην δ’ περίοδο), θα βγάζαμε μπλουζάκια, θα κάναμε σημαία τα ματωμένα μούτρα του Διαμαντίδη, θα απειλούσαμε με αποχώρηση, όλο το ρεπερτόριο.
Στην Ευρώπη, όμως, δεν περνάνε αυτά. Οι λεονταρισμοί του 2012 κλειδώθηκαν στο συρτάρι μόλις ο Παναθηναϊκός απειλήθηκε με τιμωρία. Μολονότι ο διοικητικός ηγέτης της Ευρωλίγκας θεωρείται από πολλούς παλιάτσος, το μαγαζί του δεν είναι Μπαλκάνια.
Ο Παναθηναϊκός της Ευρώπης είναι φτιαγμένος από σπάνιο μέταλλο. Δεν είναι πολλές οι ομάδες που θα έμεναν όρθιες μετά το κρεσέντο του Χουέρτας στην γ’ περίοδο.
Ο Βραζιλιάνος είναι σπουδαίος μαέστρος, αλλά το μακρινό σουτ θεωρείται αχίλλειος πτέρνα του και ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς του το έδωσε απλόχερα. Στα πρώτα 11 παιχνίδια του, είχε πετύχει όλα κι όλα 14 τρίποντα (σε 31 προσπάθειες). Στην ευρωπαϊκή του καριέρα, μετρούσε 121 σε 137 αγώνες.
Συνήθως βάζει ένα ή δύο ή κανένα. Εξι δεν είχε γράψει ποτέ το προσωπικό του κοντέρ. Και σουτάρει με «κουτσό», επειδή έτσι έχει μάθει!
Ο Διαμαντίδης έπαιξε «λίμπερο», όχι από ένστικτο, αλλά κατόπιν εντολής, για να ματαιώσει τη δημιουργία του Χουέρτας και να του απαγορεύσει τις διεισδύσεις και τις πάσες σε στενό χώρο.
«Φταίει και η τακτική μας για αυτό που πάθαμε», ομολόγησε μετά το ματς ο συνεργάτης του Ιβάνοβιτς, Σωτήρης Μανωλόπουλος. Στον επόμενο αγώνα, πάλι θα του το δώσουν το τρίποντο στον λεγάμενο, οι προπονητές του Παναθηναϊκού. Και πολύ σωστά. Μπορεί να είχε χθες γενέθλια ο Χουέρτας, αλλά δεν είναι Ναβάρο.
Ο Παναθηναϊκός αδίκησε τον ίδιο του τον εαυτό στα τελευταία 80 δευτερόλεπτα. Αποκαμωμένος ίσως από την υπερπροσπάθεια απέναντι σε μία ομάδα που υπερτερεί σε κορμιά και σε πόδια, έκανε μόνο λάθη μετά το 77-76.
Ο Διαμαντίδης έχασε τη μπάλα μέσα από τα χέρια του πάνω στο κρίσιμο βιράζ, ο Γιάνκοβιτς πελάγωσε στην άμυνα και χάρισε 3 καθοριστικούς πόντους στον Ντόλμαν, ο Σλότερ σημάδεψε σίδερο, ο Νέλσον μπερδεύτηκε στο αμυντικό ριμπάουντ, ο Μπατίστα πέταξε τη μπάλα στο πουθενά, πέντε φορές μετεξεταστέος.
Εγιναν και νωρίτερα λάθη, με τρανό παράδειγμα τα δύο αχρείαστα φάουλ του Λουκά Μαυροκεφαλίδη στη σέντρα (στο 70-65 και στο 72-70), αλλά οι παίκτες του Παναθηναϊκού είχαν τον χρόνο και το καθαρό μυαλό για να τα διαχειριστούν.
Η παρουσία του ΝτεΜάρκους Νέλσον έκανε την περιφερειακή γραμμή να μοιάζει γεμάτη και δυναμική, αλλά οι τρύπες στις θέσεις «3» και «5» τείνουν να γίνουν βασανιστικές.
Ο Γιάνκοβιτς ταλαιπωρήθηκε πολύ στην άμυνα όταν τον έβαλε σημάδι ο Τσάβι Πασκουάλ, ενώ ο Μπατίστα (που με κάποιον τρόπο μάζεψε 12 ριμπάουντ) βασανίζεται απέναντι σε ψηλούς με τον σωματότυπο του Τόμιτς. Ο Ιβάνοβιτς έβλεπε τον θεόρατο Τίμπορ Πλάις καθηλωμένο στον πάγκο της Μπάρτσα και έψαχνε τρόπο για να τον απαγάγει…
Ο Παναθηναϊκός του «Παλάου Μπλαουγράνα» έκανε υπερήφανο τον κόσμο του, αλλά επιστρέφει στην Αθήνα με άδεια χέρια. Εάν κέρδιζε, θα αποκτούσε σημαντικό προβάδισμα, όχι μόνο για την πρόκριση στα προημιτελικά, αλλά και για τη 2η θέση του Ομίλου.
Υπενθυμίζω ότι η Μπαρτσελόνα –που σπάνια γεμίζει το μάτι των πολύ απαιτητικών- ρεζιλεύτηκε την περασμένη εβδομάδα στο Βερολίνο και έχασε έδαφος. Η δε Μακάμπι ηττήθηκε στην Αθήνα από τον ίδιο τον Παναθηναϊκό.
Δείχνει, πάντως, ικανός, να νικήσει οποιονδήποτε οπουδήποτε, ο πρωταθλητής Ελλάδας. Το ίδιο και ο Ολυμπιακός, για να μη ξεχνιόμαστε. Έχουμε και φέτος δύο ομαδάρες, που θα διεκδικήσουν μέχρι τελικής πτώσεως την συμμετοχή στο φάιναλ-φορ.
Και τι μ’ αυτό; Μήπως το απολαμβάνει κανείς εκτός από τους ίδιους τους αθλητές;
Ακόμα κι αν παίξουν μεταξύ τους στον τελικό της Μαδρίτης, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, οι τρεις γκρίζες γραβάτες με το παχύ πορτοφόλι θα ασχολούνται εν χορώ με τον Χαλβατζάκη και με τον Βασιλακόπουλο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου