Ο μαθητής, βέβαια, έβαλε σκοπό να ξεπεράσει τον δάσκαλο και τα κατάφερε. Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα επιτεύγματα του στους Μπιανκονέρι. Και άρχισε να τον ξεπερνάει από την επόμενη σεζόν, 1995-96, οδηγώντας στα 21 του την Κυρία στην κορυφή της Ευρώπης, όντας ο πρώτος σκόρερ της στο Champions League! Αυτή η διοργάνωση ήταν και η αγαπημένη του, ήταν αυτή στην οποία -από το ντεμπούτο του κιόλας στο Ντόρτμουντ- άρχισε να σκοράρει για πλάκα με έναν συγκεκριμένο τρόπο... Κίνηση από αριστερά, μια-δυο προσποιήσεις στον αμυντικό και πλασέ στο απέναντι «παραθυράκι». Το «γκολ αλα Ντελ Πιέρο» όπως καθιερώθηκε από τότε στο αλφαβητάρι του Calcio...
Από τότε Ντελ Πιέρο και Γιουβέντους ήταν ένα. Για την ακρίβεια, ήταν το Νο1 για κάμποσα χρόνια. Εκείνα τα χρόνια που ο Αλεξ στην πρώτη επίθεση στο «Ολντ Τράφορντ» έκανε μια τρελή ντρίμπλα στον Σμάιχελ και σκόραρε αμέσως, ή όταν στον τελικό του Μονάχου το 1997 ξανάβαζε την Γιούβε στο ματς σκοράροντας με τακουνάκι, όταν έστηνε την μπάλα σε οποιοδήποτε σημείο του γηπέδου για να εκτελέσει ένα φάουλ και πανηγύριζες πριν καν το εκτελέσει... Οπως πονούσες, πριν καν μάθεις το «ιατρικό ανακοινωθέν», όταν στις 8 Νοεμβρίου 1998 στο «Φρίουλι» του Ούντινε πάθαινε ρήξη χιαστών και ουσιαστικά έβαζε τέλος στον πρώτο κύκλο της ομαδάρας του Λίπι στα 90's...
Αυτός ο τραυματισμός τον άφησε εκτός γηπέδων για ένα χρόνο και όταν γύρισε δεν ήταν ίδιος. Ηταν ίδια όμως, ή και μεγαλύτερη, η αγάπη των Γιουβεντίνων, ο θαυμασμός των ουδέτερων, ο σεβασμός των αντιπάλων. Στο κάτω-κάτω, δεν προκάλεσε και ποτέ κανέναν. Ηξερε ποιος ήταν, ήξερε πού ήταν, ήξερε τι έπρεπε να κάνει και το έκανε. Οπως, για παράδειγμα, στον ημιτελικό με την Ρεάλ Μαδρίτης το 2003, όταν εξέθετε τον μεγάλο Ιέρο και πανηγύριζε με τέτοιο τρόπο ώστε η φωτογραφία του, γονατισμένος στο Ντέλε Αλπι να ουρλιάζει κοιτάζοντας προς τον ουρανό, να ψηφιστεί ως η αγαπημένη των Γιουβεντίνων σε μια μεγάλη έκθεση που είχε γίνει στο Τορίνο το 2005.
Εκείνα τα χρόνια, πάντως, δεν ήταν τα δικά του αγαπημένα. Η διετία 2004-06 ήταν η πιο δύσκολη στο Τορίνο αφού οι σχέσεις του με τον Φάμπιο Καπέλο μόνο καλές δεν ήταν. «Είχα σκεφτεί ακόμη και να φύγω στο τέλος της σεζόν 2005-06 αν έμενε ο Καπέλο. Δεν έλεγα τίποτα για να μην δημιουργήσω πρόβλημα στην ομάδα αλλά είχαμε καταλάβει ότι δεν μπορούσαμε να συνυπάρξουμε». Αν, τελικά, το «τίμημα» για να παραμείνει ο Pinturicchio στη θέση του ήταν το Calciopoli, το φαρμάκι καταπίνεται...
Πριν φτάσουμε εκεί, όμως, είχε προλάβει να πραγματοποιήσει και το μεγαλύτερο του όνειρο. Να γίνει το σύμβολο της αγαπημένης του Κυρίας. Στις 10 Ιανουαρίου 2006, στον αγώνα με την Φιορεντίνα στο Ντέλε Αλπι για το Coppa Italia, ο Ντελ Πιέρο ήθελε ένα γκολ για να γίνει ο πρώτος σκόρερ ever, προσπερνώντας τον Τζιαμπιέρο Μπονιπέρτι των 182 γκολ. Τον Μπονιπέρτι που ως πρόεδρος της Γιουβέντους ήταν αυτός που υπέγραψε τον Αλεξ, το καλοκαίρι του 1993. Αυτό το γκολ το έβαλε νωρίς στο ματς και μετά έβαλε και άλλα δύο, για να πάει στα 185 με το χατ-τρικ!
Από τότε, αφού έζησε ακόμη και την Serie B για τους Μπιανκονέρι, έβαλε άλλα... 104 για να ανεβάσει τον πήχη στα 289! Πρώτος σκόρερ όλων των εποχών, πρώτος σε συμμετοχές (705), ο μοναδικός που σκόραρε σε τέσσερα διαφορετικά γήπεδα της Γιούβε (Κομουνάλε, Ντέλε Αλπι, Ολίμπικο, Juventus Stadium), αυτός που έχει παίξει περισσότερα λεπτά από οποιονδήποτε άλλο, αυτός που θα ήταν και ο πρώτος συνολικά σε τίτλους αν δεν είχαν αφαιρεθεί τα δύο scudetti του Calciopoli (2005, 2006).
Επειδή, όμως, στη ζωή ποτέ δεν ξέρεις πώς θα έρθουν τα πράγματα, ο Αλεξ τα έκανε όλα αυτά αλλά τελικά δεν ήταν γραφτό να κλείσει την καριέρα του στο Τορίνο. Το «arrivederci» όμως προς τους Γιουβεντίνους, ήταν το ιδανικό. Φιέστα για την επιστροφή στον θρόνο το 2012 και γκολ στο ματς με την Αταλάντα. Ενα πλασέ Ντελ Πιέρο. Και ένα συνεχές χειροκρότημα, όταν έγινε αλλαγή, όπως αρμόζει σε ένα fenomeno vero...!
Ενα fenomeno vero που απέδειξε 289 φορές ότι δεν υπήρχε λόγος να πανικοβληθεί κανείς για την αποχώρηση του Μπάτζιο το 1995...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου