E ναι, λοιπόν, σενιόρες, podemos. Mπορούμε!
Ο Παναθηναϊκός, αυτός που υποτίθεται ότι έχει χαμηλό ταβάνι, άρπαξε
τη "βασίλισσα" της Μαδρίτης και της ξέσκισε τα ρούχα. Ο Ολυμπιακός πήγε
στη Βιτόρια αποδεκατισμένος και έφερε την ισχυρή Λαμποράλ στο αμήν, πριν
πληρώσει τις ελλείψεις και τις λιγοστές του αδυναμίες.
Μετά τη μαύρη Παρασκευή που προηγήθηκε, οι ομάδες μας επέστρεψαν στο προσκήνιο και υπενθύμισαν τη δύναμή τους, σε εαυτούς και αλλήλους.
Βαθμολογικά, η χθεσινή βραδιά δεν ήταν σημαντική. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται ούτως ή άλλως διπλό στη Μόσχα για να αποφύγει την 3η θέση του Ομίλου, ενώ ο Παναθηναϊκός χρειάζεται ούτως ή άλλως νίκη επί της Άλμπα για να εξασφαλίσει την πρόκριση.
Στα πλέι-οφ, όπου ζητούμενο είναι οι 3 νίκες, δεν θα τους θέλει κανένας για παρτενέρ, τους μπαρουτοκαπνισμένους Ελληνες. Με ή χωρίς πλεονέκτημα έδρας...
Εγραφα την περασμένη εβδομάδα, ότι "θα είναι έγκλημα ενάντια στο μπάσκετ, αν δεν κάνει μεγάλη καριέρα ο Νίκος Παππάς". Εγκλημα κατά της ανθρωπότητας, έπρεπε να γράψω...
Τον πιστεύω πάρα πολύ και δεν το έκρυψα ποτέ. Είμαι υπέρμετρα αυστηρός στην κριτική απέναντι του, ακριβώς επειδή τον πιστεύω πάρα πολύ. Δεν θέλω να γίνει ένας νέος Γιώργος Διαμαντόπουλος.
Οταν το έμφυτο χάρισμα συνδυάζεται με διάθεση για σκληρή δουλειά και με ενισχυμένο "εγώ", προκύπτει κάτι πολύ ξεχωριστό: Ντράζεν Πέτροβιτς, Νίκος Γκάλης.
Πολλές φορές, προτιμώ το "εγώ" από την ταπεινοφροσύνη, αν και το ζητούμενο είναι (προφανώς) η χρυσή τομή ανάμεσα στα δύο.
Εάν ο Διαμαντίδης είχε το "εγώ" του Σπανούλη, θα ήταν σήμερα αστέρι στο ΝΒΑ. Εάν ο Σπανούλης είχε το χαμηλό βλέμμα του Διαμαντίδη, θα έμενε για πάντα ένας ρολίστας υπερπολυτελείας.
Εμαθα, κάποια στιγμή, ότι ο Παππάς διάβασε το "θάψιμο", που δεν ήταν ακριβώς θάψιμο αλλά τέλος πάντων, και στενοχωρήθηκε.
Χάρηκα που στενοχωρήθηκε. Χάρηκα, εννοώ, για την ευαισθησία του. Δεν μου αρέσουν οι αναίσθητοι ούτε αυτοί που αδιαφορούν για την κριτική.
Ωστόσο, τον χαρακτήρα του Παππά ορίζουν λεπτές, κόκκινες γραμμές. Κατακόκκινες, όπως -τι έκπληξη- το κόμμα που ψηφίζει...
Ο Νίκος Παππάς είναι ανυπόμονος και -καταπώς ακούγεται- αλλεργικός στις μεγάλες θυσίες. Θέλει τον κόσμο και τον θέλει χθες.
Ο πρόωρος αποκλεισμός του από την Εθνική ομάδα του 2013 είναι μαύρη κηλίδα στην καριέρα του. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ των ημερών και με τα λόγια των Ομοσπονδιακών προπονητών, ο Παππάς ζήτησε εξαίρεση μόλις κατάλαβε ότι δεν είχε εγγυημένη θέση στη 12άδα.
Η συμπεριφορά του κρίθηκε απαράδεκτη και σωστά. Μολονότι ο Παππάς ήταν πρώτος σκόρερ του προηγούμενου πρωταθλήματος (με τη φανέλα του Πανιωνίου ακόμη), δεν είχε τα απαραίτητα ένσημα για να θεωρηθεί απαραίτητος στην ομάδα.
"Δεν θέλουμε να έχουμε στην ομάδα ένα πρόσωπο που δεν είναι χαρούμενο", δήλωσε ο Αντρέα Τρινκιέρι: "Το ταξίδι του τελειώνει εδώ". Ουδείς δικαιούται να βάλει τον εαυτό του πάνω από την ομάδα, ιδίως την Εθνική.
Ο Παππάς νόμιζε ότι θα έβλεπε την πλάτη του Κατσίβελη, αλλά ο Ιταλός προτίμησε να πάρει στη Σλοβενία μόνο τρεις γκαρντ: Σπανούλη, Ζήση, Σλούκα. Ηταν ένα σφάλμα που πληρώθηκε ακριβά, μετά τον τραυματισμό του πρώτου.
Στην πολυπρωταθλήτρια Εθνική Εφήβων και Νέων των Παπανικολάου, Σλούκα, Γιάνκοβιτς, Μάντζαρη, το λαμπρό αστέρι δεν ήταν ο Παπανικολάου ούτε ο Σλούκας ούτε ο Γιάνκοβιτς ούτε ο Μάντζαρης. Ήταν ο Παππάς.
Αυτός σάρωνε τα ατομικά έπαθλα, αυτός κρατούσε τη μπαγκέτα του μαέστρου, αυτός ήταν ο ηγέτης και ακρογωνιαίος λίθος. Το τρίο του Ολυμπιακού έπεσε στα χρυσά χέρια του Ιβκοβιτς και προχώρησε με γρήγορα βήματα, μέχρι που έστειλε εκπρόσωπο στο ΝΒΑ.
Ο Παππάς έμεινε πιο πίσω, αφού δεν στέριωσε σε καμία από τις ομάδες που του έδωσαν φανέλα: Πανελλήνιο, Μπιλμπάο, Κολοσσό, ΠΑΟΚ. Στις περισσότερες είχε και εκλεκτούς προπονητές: Ζούρο, Κατσικάρη, Μαρκόπουλο. Αλλά κανένας δεν βρήκε το κουμπί του.
Ο Νίκος Παππάς γίνεται από παπάς καρδινάλιος, όταν κρατάει τα κλειδιά μιας ομάδας στην τσέπη του. Αυτό είναι το κουμπί του.
Το απέδειξε στον Πανιώνιο του 2012-3, με προπονητή τον Γιάννη Σφαιρόπουλο, όταν έσπασε τα κοντέρ. Το απέδειξε και πιο παλιά, στις μικρές Εθνικές ομάδες.
Το απέδειξε και στον Παναθηναϊκό, όσες φορές οι συγκυρίες μιας βραδιάς παραμέρισαν τον Διαμαντίδη και άφησαν χώρο για να ξετυλίξει το κουβάρι του ταλέντου του ο Παππάς: στο Κάουνας, στον χθεσινό αγώνα με τη Ρεάλ, πέρυσι στο Βελιγράδι.
"Του ταίριαξε γάντι ο ρυθμός του αγώνα", θα πουν κάποιοι. Λάθος. Ο γρήγορος ρυθμός στα όρια της αναρχίας δεν έπεσε από τον ουρανό. Τον επέβαλε ο ίδιος ο Παππάς! Ο Παναθηναϊκός νίκησε τη Ρεάλ παίζοντας το παιχνίδι της και την ξεγύμνωσε ολοκληρωτικά.
Δεν είναι τυχαίος ο παροπλισμός του Διαμαντίδη και του Φώτση από το συγκεκριμένο ματς. Οι δύο εμβληματικοί ηγέτες του Παναθηναϊκού είναι εκατό φορές καλύτεροι μπασκετμπολίστες από τον Παππά, αλλά δεν καίνε πια κηροζίνη.
Το στοίχημα της ελληνοποίησης του Παναθηναϊκού δεν εστιάζεται στον Μποχωρίδη και στον Χαραλαμπόπουλο, αλλά στον Παππά και στον Γιάνκοβιτς. Στους 25χρονους, που είναι σε κατάλληλη ηλικία για να προσφέρουν σε συνθήκες πρωταθλητισμού.
Κάνει λάθος ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, όταν ζητάει να παίξουν άμεσα οι αμούστακοι. Ο Παπαγιάννης μπορεί να αποκτήσει τραύματα, αν βρεθεί ξαφνικά αντιμέτωπος με τον Μαριάνοβιτς. Ο Κόνιαρης δεν είναι έτοιμος για να μαρκάρει τον Αρόγιο.
Ο Παππάς και ο Γιάνκοβιτς είναι εκείνοι που πρέπει να περάσουν στην πρώτη γραμμή.
Ο Αργύρης Πεδουλάκης δίστασε να τους εμπιστευτεί και το πλήρωσε με απόλυση. Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς τους έκανε και τους δύο παίκτες Εθνικής ομάδας μέσα σε 6-7 μήνες. Eθνικής Ανδρών, όχι Εφήβων.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο γαλόνι του Μαυροβούνιου. Το ελληνικό μπάσκετ τον ευγνωμονεί. Και ο Παναθηναϊκός.
Παρακολούθησα με προσοχή την προχθεσινή συνέντευξη του Φώτη Κατσικάρη στους παλαιούς μου συνοδοιπόρους στη Nova.
Ο Ομοσπονδιακός προπονητής γνωρίζει καλά τον Παππά, από την κοινή τους παρουσία στο Μπιλμπάο. Ως χαρακτήρα, εννοώ. Υποθέτω ότι μπορεί να συνεννοηθεί μαζί του, όσο λίγοι.
Σήμερα μοιάζει έτοιμος να του προσφέρει ψήφο εμπιστοσύνης. Τόνισε ότι ελάχιστοι Ελληνες μπασκετμπολίστες έχουν τις ικανότητες του Παππά στο "ένας εναντίον ενός" και παρατήρησε, ο Κατσικάρης, ότι "τις αδυναμίες του στην άμυνα τις καλύπτει με τη μαχητικότητα και την οξυδέρκειά του".
Το ίδιο, βέβαια, ισχύει για τον Βασίλη Σπανούλη. Αλλά ο Σπανούλης νίκησε τους Αμερικανούς και πήγε στο ΝΒΑ σε ηλικία 24 ετών, ενώ ο Παππάς βαδίζει στα 25 και ακόμη μπουσουλάει.
Ναι, μπουσουλάει, άσχετα αν πότε πότε βγάζει φτερά και απογειώνεται. Οφείλει να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις μία μία και να θυμάται ότι δεν έχει κατακτήσει ακόμη τίποτε.
Στον Παναθηναϊκό παραμένει τέταρτος γκαρντ, ενώ στην Εθνική είναι ιεραρχικά έκτος, πίσω από τους Σπανούλη, Ζήση, Καλάθη, Σλούκα και Μάντζαρη.
Στο Καρπενήσι, ή μάλλον στην Πορταριά όπου θα γίνει η φετινή προετοιμασία, ο Παππάς θα κληθεί να παλαντζάρει το "εγώ" του με την ταπεινοφροσύνη που λησμόνησε να δείξει πριν από δύο χρόνια και να διεκδικήσει μία θέση με τον ιδρώτα του.
Με τον ιδρώτα. Οχι με λόγια και με βλέμματα.
Εάν το κατορθώσει, μπορεί να κερδίσει μία θέση στη 12άδα του Ευρωμπάσκετ, όπως παρ'ολίγον να κερδίσει το 2010, στην τρυφερή ηλικία των 20 ετών. Δεν υπάρχουν πολλοί προικισμένοι σκόρερς σαν αυτόν στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Η αυτοπεποίθησή του είναι κάτι το κτηνώδες.
Εάν ο Παππάς ήταν Λιθουανός ή Ισπανός ή Σέρβος, θα εντασσόταν στην Εθνική Ανδρών από τα 19 του. Εάν ήταν Αμερικανός, μάλλον θα έπαιζε στο ΝΒΑ, που ταιριάζει γάντι στα χαρακτηριστικά του.
Καλώς ή κακώς, η ελληνική σχολή απαιτεί άλλα πράγματα από έναν γκαρντ. Οργανωτικό μυαλό, προσήλωση στην αποστολή, ομαδικό πνεύμα, αυταπάρνηση.
Μέχρι το καλοκαίρι, ο Παππάς θα έχει μπροστά του πολλές και ποικίλες προκλήσεις. Εφ'όσον κάνει έστω μία εμφάνιση σαν τη χθεσινή στα πλέι-οφ της Ευρωλίγκας, μπορεί να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό στο φάιναλ-φορ.
Πάει και πιο μακριά η βαλίτσα, για τον Νίκο Παππά. Στο χέρι του είναι, να διεκδικήσει το δαχτυλίδι του μελλοντικού ηγέτη της ομάδας, τώρα που ο Διαμαντίδης βαδίζει σιγά σιγά προς το ηλιοβασίλεμα.
Μπορεί, βέβαια, να πιέσει ξανά το κουμπί της αυτοκαταστροφής και να βρεθεί καθηλωμένος στην άκρη του πάγκου. Δεν θα είναι η πρώτη φορά.
Είπαν κάποτε για τον Μάικλ Τζόρνταν, ότι ο μοναδικός προπονητής που είχε τρόπο να τον σταματήσει ήταν η Ντην Σμιθ, δηλαδή ο ...δικός του προπονητής στο Νορθ Καρολάινα! Του έβαζε χαλινάρι, να πως.
Οταν ο Νίκος Παππάς είναι ζεστός και έχει την αυτοπεποίθησή του στα ύψη, υπάρχει μόνο ένας παίκτης ικανός να τον σταματήσει: ο Νίκος Παππάς.
*Πηγή: gazzetta.gr*
Μετά τη μαύρη Παρασκευή που προηγήθηκε, οι ομάδες μας επέστρεψαν στο προσκήνιο και υπενθύμισαν τη δύναμή τους, σε εαυτούς και αλλήλους.
Βαθμολογικά, η χθεσινή βραδιά δεν ήταν σημαντική. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται ούτως ή άλλως διπλό στη Μόσχα για να αποφύγει την 3η θέση του Ομίλου, ενώ ο Παναθηναϊκός χρειάζεται ούτως ή άλλως νίκη επί της Άλμπα για να εξασφαλίσει την πρόκριση.
Στα πλέι-οφ, όπου ζητούμενο είναι οι 3 νίκες, δεν θα τους θέλει κανένας για παρτενέρ, τους μπαρουτοκαπνισμένους Ελληνες. Με ή χωρίς πλεονέκτημα έδρας...
Εγραφα την περασμένη εβδομάδα, ότι "θα είναι έγκλημα ενάντια στο μπάσκετ, αν δεν κάνει μεγάλη καριέρα ο Νίκος Παππάς". Εγκλημα κατά της ανθρωπότητας, έπρεπε να γράψω...
Τον πιστεύω πάρα πολύ και δεν το έκρυψα ποτέ. Είμαι υπέρμετρα αυστηρός στην κριτική απέναντι του, ακριβώς επειδή τον πιστεύω πάρα πολύ. Δεν θέλω να γίνει ένας νέος Γιώργος Διαμαντόπουλος.
Οταν το έμφυτο χάρισμα συνδυάζεται με διάθεση για σκληρή δουλειά και με ενισχυμένο "εγώ", προκύπτει κάτι πολύ ξεχωριστό: Ντράζεν Πέτροβιτς, Νίκος Γκάλης.
Πολλές φορές, προτιμώ το "εγώ" από την ταπεινοφροσύνη, αν και το ζητούμενο είναι (προφανώς) η χρυσή τομή ανάμεσα στα δύο.
Εάν ο Διαμαντίδης είχε το "εγώ" του Σπανούλη, θα ήταν σήμερα αστέρι στο ΝΒΑ. Εάν ο Σπανούλης είχε το χαμηλό βλέμμα του Διαμαντίδη, θα έμενε για πάντα ένας ρολίστας υπερπολυτελείας.
Εμαθα, κάποια στιγμή, ότι ο Παππάς διάβασε το "θάψιμο", που δεν ήταν ακριβώς θάψιμο αλλά τέλος πάντων, και στενοχωρήθηκε.
Χάρηκα που στενοχωρήθηκε. Χάρηκα, εννοώ, για την ευαισθησία του. Δεν μου αρέσουν οι αναίσθητοι ούτε αυτοί που αδιαφορούν για την κριτική.
Ωστόσο, τον χαρακτήρα του Παππά ορίζουν λεπτές, κόκκινες γραμμές. Κατακόκκινες, όπως -τι έκπληξη- το κόμμα που ψηφίζει...
Ο Νίκος Παππάς είναι ανυπόμονος και -καταπώς ακούγεται- αλλεργικός στις μεγάλες θυσίες. Θέλει τον κόσμο και τον θέλει χθες.
Ο πρόωρος αποκλεισμός του από την Εθνική ομάδα του 2013 είναι μαύρη κηλίδα στην καριέρα του. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ των ημερών και με τα λόγια των Ομοσπονδιακών προπονητών, ο Παππάς ζήτησε εξαίρεση μόλις κατάλαβε ότι δεν είχε εγγυημένη θέση στη 12άδα.
Η συμπεριφορά του κρίθηκε απαράδεκτη και σωστά. Μολονότι ο Παππάς ήταν πρώτος σκόρερ του προηγούμενου πρωταθλήματος (με τη φανέλα του Πανιωνίου ακόμη), δεν είχε τα απαραίτητα ένσημα για να θεωρηθεί απαραίτητος στην ομάδα.
"Δεν θέλουμε να έχουμε στην ομάδα ένα πρόσωπο που δεν είναι χαρούμενο", δήλωσε ο Αντρέα Τρινκιέρι: "Το ταξίδι του τελειώνει εδώ". Ουδείς δικαιούται να βάλει τον εαυτό του πάνω από την ομάδα, ιδίως την Εθνική.
Ο Παππάς νόμιζε ότι θα έβλεπε την πλάτη του Κατσίβελη, αλλά ο Ιταλός προτίμησε να πάρει στη Σλοβενία μόνο τρεις γκαρντ: Σπανούλη, Ζήση, Σλούκα. Ηταν ένα σφάλμα που πληρώθηκε ακριβά, μετά τον τραυματισμό του πρώτου.
Στην πολυπρωταθλήτρια Εθνική Εφήβων και Νέων των Παπανικολάου, Σλούκα, Γιάνκοβιτς, Μάντζαρη, το λαμπρό αστέρι δεν ήταν ο Παπανικολάου ούτε ο Σλούκας ούτε ο Γιάνκοβιτς ούτε ο Μάντζαρης. Ήταν ο Παππάς.
Αυτός σάρωνε τα ατομικά έπαθλα, αυτός κρατούσε τη μπαγκέτα του μαέστρου, αυτός ήταν ο ηγέτης και ακρογωνιαίος λίθος. Το τρίο του Ολυμπιακού έπεσε στα χρυσά χέρια του Ιβκοβιτς και προχώρησε με γρήγορα βήματα, μέχρι που έστειλε εκπρόσωπο στο ΝΒΑ.
Ο Παππάς έμεινε πιο πίσω, αφού δεν στέριωσε σε καμία από τις ομάδες που του έδωσαν φανέλα: Πανελλήνιο, Μπιλμπάο, Κολοσσό, ΠΑΟΚ. Στις περισσότερες είχε και εκλεκτούς προπονητές: Ζούρο, Κατσικάρη, Μαρκόπουλο. Αλλά κανένας δεν βρήκε το κουμπί του.
Ο Νίκος Παππάς γίνεται από παπάς καρδινάλιος, όταν κρατάει τα κλειδιά μιας ομάδας στην τσέπη του. Αυτό είναι το κουμπί του.
Το απέδειξε στον Πανιώνιο του 2012-3, με προπονητή τον Γιάννη Σφαιρόπουλο, όταν έσπασε τα κοντέρ. Το απέδειξε και πιο παλιά, στις μικρές Εθνικές ομάδες.
Το απέδειξε και στον Παναθηναϊκό, όσες φορές οι συγκυρίες μιας βραδιάς παραμέρισαν τον Διαμαντίδη και άφησαν χώρο για να ξετυλίξει το κουβάρι του ταλέντου του ο Παππάς: στο Κάουνας, στον χθεσινό αγώνα με τη Ρεάλ, πέρυσι στο Βελιγράδι.
"Του ταίριαξε γάντι ο ρυθμός του αγώνα", θα πουν κάποιοι. Λάθος. Ο γρήγορος ρυθμός στα όρια της αναρχίας δεν έπεσε από τον ουρανό. Τον επέβαλε ο ίδιος ο Παππάς! Ο Παναθηναϊκός νίκησε τη Ρεάλ παίζοντας το παιχνίδι της και την ξεγύμνωσε ολοκληρωτικά.
Δεν είναι τυχαίος ο παροπλισμός του Διαμαντίδη και του Φώτση από το συγκεκριμένο ματς. Οι δύο εμβληματικοί ηγέτες του Παναθηναϊκού είναι εκατό φορές καλύτεροι μπασκετμπολίστες από τον Παππά, αλλά δεν καίνε πια κηροζίνη.
Το στοίχημα της ελληνοποίησης του Παναθηναϊκού δεν εστιάζεται στον Μποχωρίδη και στον Χαραλαμπόπουλο, αλλά στον Παππά και στον Γιάνκοβιτς. Στους 25χρονους, που είναι σε κατάλληλη ηλικία για να προσφέρουν σε συνθήκες πρωταθλητισμού.
Κάνει λάθος ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, όταν ζητάει να παίξουν άμεσα οι αμούστακοι. Ο Παπαγιάννης μπορεί να αποκτήσει τραύματα, αν βρεθεί ξαφνικά αντιμέτωπος με τον Μαριάνοβιτς. Ο Κόνιαρης δεν είναι έτοιμος για να μαρκάρει τον Αρόγιο.
Ο Παππάς και ο Γιάνκοβιτς είναι εκείνοι που πρέπει να περάσουν στην πρώτη γραμμή.
Ο Αργύρης Πεδουλάκης δίστασε να τους εμπιστευτεί και το πλήρωσε με απόλυση. Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς τους έκανε και τους δύο παίκτες Εθνικής ομάδας μέσα σε 6-7 μήνες. Eθνικής Ανδρών, όχι Εφήβων.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο γαλόνι του Μαυροβούνιου. Το ελληνικό μπάσκετ τον ευγνωμονεί. Και ο Παναθηναϊκός.
Παρακολούθησα με προσοχή την προχθεσινή συνέντευξη του Φώτη Κατσικάρη στους παλαιούς μου συνοδοιπόρους στη Nova.
Ο Ομοσπονδιακός προπονητής γνωρίζει καλά τον Παππά, από την κοινή τους παρουσία στο Μπιλμπάο. Ως χαρακτήρα, εννοώ. Υποθέτω ότι μπορεί να συνεννοηθεί μαζί του, όσο λίγοι.
Σήμερα μοιάζει έτοιμος να του προσφέρει ψήφο εμπιστοσύνης. Τόνισε ότι ελάχιστοι Ελληνες μπασκετμπολίστες έχουν τις ικανότητες του Παππά στο "ένας εναντίον ενός" και παρατήρησε, ο Κατσικάρης, ότι "τις αδυναμίες του στην άμυνα τις καλύπτει με τη μαχητικότητα και την οξυδέρκειά του".
Το ίδιο, βέβαια, ισχύει για τον Βασίλη Σπανούλη. Αλλά ο Σπανούλης νίκησε τους Αμερικανούς και πήγε στο ΝΒΑ σε ηλικία 24 ετών, ενώ ο Παππάς βαδίζει στα 25 και ακόμη μπουσουλάει.
Ναι, μπουσουλάει, άσχετα αν πότε πότε βγάζει φτερά και απογειώνεται. Οφείλει να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις μία μία και να θυμάται ότι δεν έχει κατακτήσει ακόμη τίποτε.
Στον Παναθηναϊκό παραμένει τέταρτος γκαρντ, ενώ στην Εθνική είναι ιεραρχικά έκτος, πίσω από τους Σπανούλη, Ζήση, Καλάθη, Σλούκα και Μάντζαρη.
Στο Καρπενήσι, ή μάλλον στην Πορταριά όπου θα γίνει η φετινή προετοιμασία, ο Παππάς θα κληθεί να παλαντζάρει το "εγώ" του με την ταπεινοφροσύνη που λησμόνησε να δείξει πριν από δύο χρόνια και να διεκδικήσει μία θέση με τον ιδρώτα του.
Με τον ιδρώτα. Οχι με λόγια και με βλέμματα.
Εάν το κατορθώσει, μπορεί να κερδίσει μία θέση στη 12άδα του Ευρωμπάσκετ, όπως παρ'ολίγον να κερδίσει το 2010, στην τρυφερή ηλικία των 20 ετών. Δεν υπάρχουν πολλοί προικισμένοι σκόρερς σαν αυτόν στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Η αυτοπεποίθησή του είναι κάτι το κτηνώδες.
Εάν ο Παππάς ήταν Λιθουανός ή Ισπανός ή Σέρβος, θα εντασσόταν στην Εθνική Ανδρών από τα 19 του. Εάν ήταν Αμερικανός, μάλλον θα έπαιζε στο ΝΒΑ, που ταιριάζει γάντι στα χαρακτηριστικά του.
Καλώς ή κακώς, η ελληνική σχολή απαιτεί άλλα πράγματα από έναν γκαρντ. Οργανωτικό μυαλό, προσήλωση στην αποστολή, ομαδικό πνεύμα, αυταπάρνηση.
Μέχρι το καλοκαίρι, ο Παππάς θα έχει μπροστά του πολλές και ποικίλες προκλήσεις. Εφ'όσον κάνει έστω μία εμφάνιση σαν τη χθεσινή στα πλέι-οφ της Ευρωλίγκας, μπορεί να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό στο φάιναλ-φορ.
Πάει και πιο μακριά η βαλίτσα, για τον Νίκο Παππά. Στο χέρι του είναι, να διεκδικήσει το δαχτυλίδι του μελλοντικού ηγέτη της ομάδας, τώρα που ο Διαμαντίδης βαδίζει σιγά σιγά προς το ηλιοβασίλεμα.
Μπορεί, βέβαια, να πιέσει ξανά το κουμπί της αυτοκαταστροφής και να βρεθεί καθηλωμένος στην άκρη του πάγκου. Δεν θα είναι η πρώτη φορά.
Είπαν κάποτε για τον Μάικλ Τζόρνταν, ότι ο μοναδικός προπονητής που είχε τρόπο να τον σταματήσει ήταν η Ντην Σμιθ, δηλαδή ο ...δικός του προπονητής στο Νορθ Καρολάινα! Του έβαζε χαλινάρι, να πως.
Οταν ο Νίκος Παππάς είναι ζεστός και έχει την αυτοπεποίθησή του στα ύψη, υπάρχει μόνο ένας παίκτης ικανός να τον σταματήσει: ο Νίκος Παππάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου