Εμένα δεν μου λέει κάτι ότι η ΑΕΚ έφερε 0-0 στην Καβάλα για το κύπελλο ή αν κέρδιζε 1-0, όπως κι αν έχανε με το ίδιο σκορ. Απ’ αυτό το ματς, δηλαδή, περιμένεις για να βγάλεις συμπέρασμα; Εδώ γίνεται φέτος το έλα να δεις. Κι όχι μόνο, βέβαια, αυτή τη σεζόν.
Και κάθεσαι και λες. Είναι ο άλλος 10, 15, 20 χρονών. Γιατί να γίνει ή να έχει γίνει αεκτζής; Τι έχει δει, δηλαδή, για να δεθεί με την ομάδα; Πόσες χαρές έχει περάσει μαζί της; Διότι από λύπες, άλλο τίποτα. Πικραμένος είναι ο κόσμος. Απογοητευμένος. Φαρμακωμένος. Και με το δίκιο του…
Σε χλωρό κλαρί
Επειδή είμαι παλιά γάτα στο κουρμπέτι κι όχι κάνας πιτσιρικάς, θυμάμαι τι γινόταν τα παλιά τα χρόνια, όταν η ΑΕΚ έμεινε χωρίς τίτλο. Τότε, δηλαδή, που είχε μια δεκαετία να πάρει κούπα πρωταθλήματος πριν τον Γιδόπουλο.
Σε χλωρό κλαρί, λοιπόν, δεν καθόταν κανένας. Από την διοίκηση, τους παίκτες, τους οπαδούς, τους δημοσιογράφους. Όλοι ήταν στην τσίτα. Δεν μπορούσαν να συμβιβαστούν με την κατάσταση. Και ψάχνονταν να δούνε πώς θα φτιάξουν ομάδα για να πάρουν πρωτάθλημα.
Με νέες γενιές
Πάνε αυτά, λοιπόν. Έχει αλλάξει η κατάσταση εντελώς. Και πάνω – κάτω όλοι ξέρουν τι έγινε και τι δεν έγινε από το 1994 και μετά για να φτάσει η ΑΕΚ στο σημείο που είναι σήμερα. Τελευταία στην βαθμολογία κι ενώ ολοκληρώνεται ο α’ γύρος! Φοβερά πράγματα.
Το παιδάκι στο σχολείο, λοιπόν, τι να δει για να γίνει αύριο αεκτζής; Και πώς η ομάδα θα φτιάξει νέες γενιές οπαδών; Μόνο με ένα, δυο κύπελλα σε δέκα χρόνια και κανένα πρωτάθλημα σε κοντά δυο δεκαετίες; Ή μήπως κάνει τίποτα στην Ευρώπη; Εδώ φέτος ούτε καν έπαιξε.
Κάτι να σε κρατάει
Και, μάλιστα, δεν υπάρχει πια και το μπάσκετ να σιγοντάρει λίγο κι αυτό, όπως παλιότερα. Να έρθει από εκεί καμία διάκριση να χαρεί ο κόσμος της ομάδας. Να τον κρατήσει κάπως τον οπαδό, δηλαδή.
Έτσι είναι. Εκείνη την δεκαετία που η ΑΕΚ δεν πήρε πρωτάθλημα είχε ο κόσμος να βλέπει έναν μεγάλο Θωμά Μαύρο. Ακόμα και πιο πρόσφατα, στα χρόνια χωρίς τίτλο υπήρχε ένας παικταράς Ντέμης Νικολαϊδης. Είχες σαν οπαδός κάτι να σε κρατάει. Ένα σύμβολο. Πήγαινες στο γήπεδο κι έβλεπες κάτι.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος
Σήμερα τι να πάει να δει ο άλλος; Τον Γκερέιρο, τον Γροντή και τον Αρκούδα; Πλάκα κάνουμε τώρα; Και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι δεν φαίνεται φως στο τούνελ.
Για μένα, λοιπόν, αυτός είναι ο σημαντικότερος κίνδυνος όχι μόνο για την ΑΕΚ, αλλά για κάθε ομάδα με βαριά φανέλα. Όταν μένει για τόσα χρόνια μακριά από κούπες ένας μεγάλος σύλλογος και ταυτόχρονα παρακμάζει αγωνιστικά σε τέτοιο βαθμό, τότε τα πιτσιρίκια δεν ακολουθούν. Δεν φτιάχνεις, δηλαδή, νέες φουρνιές οπαδών, όπως σε μια αντίθετη περίπτωση. Δεν αυξάνεται ο λαός σου. Λιγοστεύει σταδιακά, αναπόφευκτα.
Χρόνια και ζαμάνια
Και γι’ αυτό λέω για έναν 18χρονο αεκτζή. Τι έχει δει όλα αυτά τα χρόνια; Τι χαρές έχει γευτεί; Και πώς να γίνει ο άλλος αεκτζής ή να μείνει κοντά στην ομάδα; Από το τελευταίο πρωτάθλημα έχουν περάσει χρόνια και ζαμάνια. Κι αν βάλεις μέσα και τα φετινά που κανείς δεν ξέρει πως θα καταλήξει το έργο τον Απρίλιο, τότε άστα να πάνε…
πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου