O Χρήστος Σούτος γράφει στο sport-fm.gr για τον αγώνα της Εθνικής με τη Βοσνία.
Από πλευράς μου ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις για το φαινόμενο εθνική Ελλάδας, όπως το αντιλαμβάνεται ή θα έπρεπε να το αντιλαμβάνεται, ένας μέσος φίλαθλος. Ανήκουμε στην τυχερή γενιά των Ελλήνων φιλάθλων που έζησε την μεγάλη επιτυχία του Euro 2004 όταν η παντελώς ανυπόληπτη ποδοσφαιρικά Ελλάδα έφθασε στο Έβερεστ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Από εκείνη τη χρυσή εποχή κοντεύει μια δεκαετία πια μέσα στην οποία η εθνική μας κατάφερε, με εξαίρεση το Μουντιάλ της Γερμανίας το 2006, να δώσει το παρών σε όλα τα μεγάλα ποδοσφαιρικά ραντεβού, ένα Μουντιάλ το 2010 και δύο Euro το 2008 και το 2012. Για τους περισσότερους αυτό συνιστά ένα θαύμα.
Ειδικά για τους μεγαλύτερους σε ηλικία φιλάθλους που έχουν ζήσει και τις δύσκολες εποχές του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, όταν, αν και διέθετε αρκετή ποιότητα, δεν μπορούσε να προκριθεί σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης, η σημερινή περίοδος χαρακτηρίζεται χρυσή. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την προσπάθεια που κάναμε όλοι παιδιά να συλλέξουμε τα μαγικά χαρτάκια για να συμπληρώσουμε τα άλμπουμ με τις μορφές των πρωταγωνιστών του εκάστοτε παγκοσμίου ή ευρωπαϊκού πρωταθλήματος και την θλίψη που νοιώθαμε για την απουσία της εθνικής μας ομάδας.
Οι πιο νέοι που ουσιαστικά ανδρώθηκαν παράλληλα με την άνοδο της εθνικής μοιάζουν να είναι πιο απαιτητικοί. Σε συνομιλίες μαζί τους γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι έχουν " κακομάθει " από τις συνεχόμενες επιτυχίες. Δεν αρκούνται μόνο στην παρουσία αλλά ζητούν και θέαμα στο παιχνίδι λες και η Ελλάδα είχε κατά το παρελθόν ποδοσφαιρική σχολή που άφησε στο περιθώριο τα τελευταία χρόνια θυσιάζοντας το επιθετικό της στυλ στο βωμό της σκοπιμότητας και του αποτελέσματος. Δεν υπονοώ πως δεν επιδέχεται βελτίωση το προσφερόμενο ποδοσφαιρικό προϊόν που μας παρουσιάζεται, αλλά για μια χώρα όπως η Ελλάδα με τις παθογένειες που έχει το σπορ στο εσωτερικό της, οι επιτυχίες της εθνικής μόνο ως φάρος στην ομίχλη και αντίβαρο στο σαθρό οικοδόμημα της ελληνικής πραγματικότητας μπορούν να λογιστούν. Δεν είναι, άλλωστε, μακρινές εκείνες οι εποχές που τα καλοκαίρια μας γέμιζαν από ποδοσφαιρικές παραστάσεις χωρίς την χώρα μας να παίρνει μέρος στη γιορτή. Μην ξεχνάμε πως η μικρή και φτωχή Ελλάδα έχει έναν τίτλο που δεν έχουν κατακτήσει χώρες με πολύ μεγαλύτερη παράδοση από τη δική μας, όπως οι Άγγλοι ή ακόμα και οι Πορτογάλοι των οποίων " κλείσαμε " το σπίτι το 2004. Πρέπει όλοι να κατανοήσουμε το μέγεθος μας στον παγκόσμιο χάρτη και να απολαύσουμε τις συγκινήσεις που μας προσφέρουν τα παιδιά αυτά.
Δυστυχώς η παρακαταθήκη που μας άφησε η δουλεία του Γερμανού, ο μόνος που κατάλαβε πως οι Έλληνες ποδοσφαιριστές για να κάνουν θαύματα το μόνο που χρειάζονται είναι πρόγραμμα και σχέδιο για να ακολουθήσουν και τους κλασικούς παράγοντες της Ε.Π.Ο όσο γίνεται πιο μακριά. και την οποία συνεχίζει βαδίζοντας στα ίδια σωστά χνάρια ο διάδοχος του, Φερνάντο Σάντος, δεν τυγχάνει σωστής και σοβαρής αντιμετώπισης από την Πολιτεία. Αντί οι διοικούντες την ελληνική ομοσπονδία να πατήσουν πάνω σε αυτές τις επιτυχίες και να προωθήσουν ένα αναπτυξιακό σχέδιο για το άθλημα, αντί να βρουν τους τρόπους να το κάνουν πιο αξιόπιστο και να εμπνεύσουν τις νέες φουρνιές φιλάθλων με αγάπη για το σπορ και όχι μόνο για την νίκη και την επικράτηση της ομάδας τους με κάθε τρόπο, έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα λαθών. Προσκολλημένοι στο άρμα του εκάστοτε ισχυρού, σκεπτόμενοι με κοντόφθαλμη λογική παίρνουν αποφάσεις που θέτουν σε κίνδυνο την βιωσιμότητα του αθλήματος. Πέρα από αυτά θα περίμενε κανείς πως στη νέα εποχή που έχει ανατείλει η αξιοποίηση των ταλέντων που έρχονται από τα φυτώρια των εθνικών ομάδων θα βρισκόταν σε πρώτο πλάνο. Μεγάλες επιτυχίες, και μάλιστα επί προηγμένων ποδοσφαιρικά χωρών, στις μικρές εθνικές είχαμε και στο παρελθόν. Ενώ όμως οι αντίπαλοι μας αντλούσαν υλικό από κει εμείς φροντίζαμε να χάνουμε διαρκώς ταλέντα. Ας ελπίσουμε αυτό να αλλάξει προς το καλύτερο στο προσεχές μέλλον.
Το πιο άσχημο απ' όλα όμως είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τις αξίες στον τόπο μας. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή του αρχηγού μας Γιώργου Καραγκούνη, ενός παίκτη που παραμένει ανταγωνιστικός σε κορυφαίο επίπεδο παρά τα 36 χρόνια του αγωνιζόμενος στο πιο δύσκολο πρωτάθλημα της Ευρώπης, την Premier League, όπου και αποτελεί βασικό στέλεχος της ομάδας του.
Υπάρχουν φίλαθλοι που ενοχλούνται με την παρουσία του στις αποστολές της εθνικής λες και το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, ποδοσφαιριστή ισάξιο του κάπτεν για να τον αντικαταστήσει και ο Καραγκούνης του κόβει τον δρόμο. Δεν μιλάω για την προσφορά του, νομίζω πως αυτή δεν επιδέχεται αμφισβήτησης από κανέναν υγιώς σκεπτόμενο άνθρωπο. Μιλάω για τον σεβασμό στις αξίες που πρέπει να μάθουμε να αποδίδουμε σαν λαός. Δεν γίνεται να αναγνωρίζεται το μέγεθος του στην φλεγματική Αγγλία από συμπαίκτες και αντιπάλους και στην Ελλάδα να τον θεωρούμε βάρος στην προσπάθεια της ομάδας για την πρόκριση στα γήπεδα του επόμενου Μουντιάλ.
Με την ελπίδα να στεφθεί και αυτή η προσπάθεια από επιτυχία και να δούμε την εθνική μας στα γήπεδα της Βραζιλίας το επόμενο καλοκαίρι ας κάτσουμε να απολαύσουμε τον σημερινό αγώνα. Και δεν πειράζει ας μην είναι το θέαμα φαντασμαγορικό, αρκεί να δώσουμε και πάλι το παρόν στην μεγάλη γιορτή.
Όπως λέει και ο Διονύσης Σαββόπουλος ας κρατήσουν οι χοροίπηγή: sport-fm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου