Οι ορίτζιναλ λαϊκοί ήρωες…!

Ο Βασίλης Γαλούπης ξεκινάει από τον μεγάλο… Καντονά για να φτάσει στην ψηφοφορία του gazzetta με τους κορυφαίους των ελληνικών ομάδων!

Κυριακή σήμερα. Η μέρα της μπάλας. Κι όσοι μεγαλώσαμε άλλες δεκαετίες, πάντα σκεφτόμαστε κι εκείνες τις εποχές δίπλα στο ραδιοφωνάκι για να ακούσουμε τα ματς ή, ακόμα καλύτερα, την προετοιμασία από νωρίς για… επίσκεψη στο γήπεδο.
Ήμουνα πριν δυο, τρείς μέρες σε ένα ροκ κλαμπ καλών παιδικών φίλων και μόλις έριξα στην ποδοσφαιροπαρέα την συζήτηση περί κορυφαίων παικτών, με αφορμή την ψηφοφορία του gazzetta, η κουβέντα άναψε… Η ατμόσφαιρα έγινε μπαλαδόρικη, χρωματίστηκε από διάφορες φανέλες, εποχές, αναμνήσεις.
Ο καθένας, ανάλογα την ομάδα που υποστήριζε, είχε να πει την δικιά του άποψη. Με την σχετική επιχειρηματολογία. Και, όπως συμφωνήσαμε όλοι στο τέλος, πολύ το ευχαριστηθήκαμε… Μουσική, μπύρες, μπάλα, παρέα. Τι άλλο;
Ποιος είναι ο κορυφαίος, λοιπόν; Ποιοι είναι οι τοπ για έναν Ολυμπιακό, έναν Παναθηναϊκό, μια ΑΕΚ, έναν ΠΑΟΚ και Άρη. Όλες αυτές τις βαριές φανέλες του ελληνικού ποδοσφαίρου, με την ιστορία τους, τον κόσμο τους, την δυναμική τους…
Από τον Καντονά…
Από πού θα την ξεκινήσω την κουβέντα; Όχι από την Ελλάδα, αλλά από έναν άνθρωπο που μας επισκέφθηκε πρόσφατα και στην χώρα μας. Τον Καντονά.
Πριν από κάποιον καιρό είχα δει ένα ντοκιμαντέρ απ’ αυτά που κάνει ο Καντονά για τα ντέρμπι. Και το συγκεκριμένο εκπληκτικό επεισόδιο ήταν ανάμεσα σε Γιουνάιτεντ – Σίτι.
Με αίμα γαλάζιο
Η κάμερα έχει μπει στο σπίτι δυο γυναικών. Μάνα και κόρη. Φανατίλα υπέρ της Μάντσεστερ Σίτι. Να ξέρουν κάθε λεπτομέρεια, να κυλάει στις φλέβες τους αίμα… γαλάζιο, τρόπος του λέγειν.
Και να έχουν ξεκινήσει οι δυο κυρίες να τα χώνουν στην Γιουνάιτεντ. Και κυρίως στον Φέργκιουσον. Τι λέγανε; Για τα τερτίπια που κάνει ο σερ Άλεξ, για την διαιτησία που ευνοεί την Γιουνάιτεντ, αλλά και για την τύχη της που έβαζε γκολ συνέχεια στα τελευταία λεπτά.
Σαν σκληρός πειρατής!
Κάποια στιγμή, λοιπόν, κι ενώ η συζήτηση είχε γίνει ηφαίστειο, ανοίγει η πόρτα του σπιτιού. Κι εμφανίζεται ξαφνικά ο Καντονά! Με το αγέρωχο στυλ και περπάτημά του του, με το μούσι του, με την σκληράδα στο πρόσωπό του, μια φιγούρα βγαλμένη από το παρελθόν. Σα να βλέπεις πειρατή πριν έξι, εφτά αιώνες…
Παλικαρίσια
Οι δυο γυναίκες οπαδοί της Σίτι μείνανε με το στόμα ανοιχτό. Κυριολεκτικά. Με το που είδαν τον Καντονά μπροστά τους, μέσα στο σπίτι τους, αποσβολώθηκαν. Γλύκαναν, χαμογέλασαν, τον χαιρέτησαν… Τον παραδέχθηκαν για την αξία του! «Εσύ είσαι άλλο…, εσύ μας κέρδιζες στα ίσια», του είπαν: «Παλικαρίσια…». Του έσφιξαν το χέρι. Και συνέχισαν να επιτίθενται στον… Φέργκιουσον για την διαιτησία και την… τύχη της Γιουνάιτεντ στα τελευταία λεπτά! Ο μεγάλος Φέργκιουσον, κι ας είναι και… σερ, μάλλον δεν θα είχε την ίδια αντιμετώπιση από τις και τους οπαδούς της Σίτι. Έστω από μια μερίδα οπαδών...
Σεβασμός!
Από εκεί ξεκινάω. Μεγάλος παίκτης δεν είναι μόνο αυτός που λατρεύεται από τους οπαδούς της ομάδας του. Είναι αυτός που γίνεται αποδεκτός από τον αντίπαλο. Που κερδίζει τον σεβασμό της άλλης εξέδρας! Που ο αντίπαλος, δηλαδή, αναγνωρίζει την αξία του, την ηγετική του παρουσία, την ανωτερότητά του, την αγωνιστική του ντομπροσύνη. Τους κώδικές του!
Ολυμπιακός σε μπαρ παναθηναϊκών!
Άρχισα να σκέφτομαι, λοιπόν. Κατ’ αρχήν, μιλάμε για παικταράδες. Όλα αυτά τα ονόματα που μπαίνουν στην ψηφοφορία έχουν το ταλέντο τους, την ιστορία τους, την προσφορά τους, την μεγάλη τους αξία που οφείλουμε να τους αναγνωρίζουμε. Και από εκεί και πέρα είναι η προσωπική εκτίμηση του καθενός. Η προσωπική προτίμηση.
Σκέφτομαι, λοιπόν. Ποιος παίκτης του Ολυμπιακού θα πήγαινε μέσα σε ένα μπαρ που σύχναζαν παναθηναϊκοί κι αυτοί δεν θα τον βρίζανε, αλλά θα του λέγανε «μεγάλε, έλα να πιείς μια μπύρα μαζί μας, μας έχει πικράνει τόσες φορές, αλλά ήσουνα παικταράς…».
Ποιος θα ήταν ο παίκτης του Παναθηναϊκού που θα πήγαινε σε στέκι αεκτζήδων και δεν θα τον πειράζανε, αλλά θα τον βάζανε στην παρέα; Ή ο βετεράνος της ΑΕΚ σε μια μάζωξη ολυμπιακών. Του ΠΑΟΚ σε αεκτζήδων. Του Άρη σε άλλης ομάδας και πάει λέγοντας.
Ακόμα και ο… Ιησούς
Βέβαια, έτσι όπως έχει αγριέψει σήμερα η κατάσταση με το αίμα να βράζει σε όλο και περισσότερους οπαδούς, και ο Ιησούς Χριστός να έμπαινε με ποδοσφαιρική φανέλα άλλης ομάδας σε ένα μπαρ οπαδών, ενδεχομένως να έτρωγε ακόμα κι αυτός καμία καρεκλιά στο κεφάλι, αλλά λέμε τώρα. Απλά το γράφω επειδή το παρατήρησε εύστοχα ο φίλος Γιάννης.
Οι παίκτες
Τέλος πάντων. Έχω την αίσθηση ότι ο π.χ. Τζιοβάνι θα τύγχανε καλής υποδοχής από μια παρέα παναθηναϊκών. Είναι ένας παίκτης που λατρεύεται από τους οπαδούς του Ολυμπιακού, αλλά που και οι αντίπαλοι οπαδοί αναγνωρίζουν την μεγάλη ποδοσφαιρική του κλάση, όπως και τον καλό του χαρακτήρα. Δεν νομίζω, εξάλλου, ότι υπήρξε αγνός ποδοσφαιρόφιλος που να μην στεναχωρήθηκε όταν είδε τον Τζιοβάνι να παίρνει τα πόδια του στα χέρια σε εκείνο το ματς με τον Ηρακλή.
Όχι, βέβαια, ότι δεν υπάρχουν κι άλλοι με τα ίδια χαρακτηριστικά τόσο στον Ολυμπιακό, όπως και σ’ άλλες ομάδες. Απλά ρίχνω μερικά ονόματα ενδεικτικά για διάφορους συλλόγους. Θα μπορούσα να πω κι άλλα…
Επίσης, νομίζω ότι ο Σαβέβσκι είναι ένας από τους παίκτες που ταυτίστηκε όσο ελάχιστοι με τον ψυχισμό του μέσου αεκτζή σε μια χρυσή εποχή για την ομάδα του. Συνδύαζε την απίστευτη διάρκεια, την αγωνιστική αξιοπιστία, ενώ την ίδια ώρα γλύκαινε το παιχνίδι της ΑΕΚ όσο λίγοι, χωρίς ακόμα και σήμερα οι περισσότεροι να έχουν ακούσει ποτέ την φωνή του. Δεν μιλούσε! Δεν απασχολούσε, δηλαδή, για κανέναν άλλον λόγο εκτός από την τέχνη του. Έχω την αίσθηση ότι και οπαδοί άλλων ομάδων εξακολουθούν να τον εκτιμούν πραγματικά.
Αντίστοιχη περίπτωση (εκφράζοντας πάντα προσωπική άποψη, άρα κάθε ένσταση δεκτή) είναι αυτή του Βαζέχα στον Παναθηναϊκό. Ένα πραγματικό ποδοσφαιρικό διαμάντι που έβαλε την σφραγίδα του. Η προσφορά του δεν αναγνωρίζεται μόνο από τους οπαδούς των πράσινων. Οι αντίπαλοι τον υπολόγιζαν πάντα, ενώ διέκρινες κι έναν σεβασμό στο πρόσωπό του.
Η μεγάλη ποδοσφαιρική προσωπικότητα του Κούδα δεν μπαίνει σε ζυγαριά. Όσο για τον Άρη; Θα έλεγα ότι έχω κάποιες εξαιρετικές παιδικές αναμνήσεις από τον Όλε Σκόμποε. Είχε εκπληκτικό στυλ, καθαρά 70’s, ενώ ήταν εξαιρετικός τεχνίτης.

Οι λαϊκοί ήρωες, ο πλούτος μας
Δεν είναι τυχαίο, βέβαια, ότι όλοι οι παίκτες που προαναφέρθηκαν ενδεικτικά (και όπως είπα υπάρχουν κι άλλοι ανάλογης κλάσης κι αποδοχής) βρίσκονται ψηλά στην προτίμηση του κόσμου στην ψηφοφορία.
Ο τεράστιος Νεστορίδης που έχει κάνει απίστευτα πράγματα εκείνα τα χρόνια, ο πολύ μπροστά από την εποχή του ποδοσφαιρικά Δομάζος, ο μεγάλος Δεληκάρης με το αλανιάρικο στυλ και τόσοι άλλοι παικταράδες είτε Έλληνες, είτε ξένοι (όπως ο Ριβάλντο που είναι μια κατηγορία από μόνος του), όλοι αυτοί οι ορίτζιναλ λαϊκοί ήρωες αποτελούν τον πλούτο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κι όσοι θαυμάσαμε από κοντά κάποιους εξ’ αυτών είμαστε τυχεροί. Απ’ αυτούς και τους άλλους μεγάλους παίκτες αγαπήσαμε την μπάλα… Κι όταν δεν τους το αναγνωρίζουμε με κάθε τιμή, χάνουμε εμείς ένα κομμάτι από το ποδόσφαιρο που λατρέψαμε, όχι αυτοί.
Καθολική αποδοχή
Γνωρίζοντας, πάντως, ότι δεν υπήρξε ποτέ λογικός οπαδός του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ και του Άρη που να μην τον ήθελε στην ομάδα του, φτάνω εύκολα στο συμπέρασμα ότι κορυφαίος όλων των εποχών είναι ο Βασίλης Χατζηπαναγής του Ηρακλή των τόσων παικταράδων. Δεν νομίζω ότι πέρασε ποτέ από το ελληνικό ποδόσφαιρο άλλος παίκτης με τέτοια καθολική αποδοχή από φίλους και αντιπάλους. Εχθρούς δεν είχε, άλλωστε…πηγή: gazzetta.gr