Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Η “αγαπημένη” και η “ερωμένη”...!!

Ο Μιχάλης Τσόχος αναρωτιέται αν ένας ελληνικός σύλλογος είχε την τελευταία δεκαετία τα αποτελέσματα της Εθνικής Ελλάδας, θα είχε έστω κι έναν δυσαρεστημένο οπαδό;
Το θέμα δεν είναι η κριτική, αλλά η προσέγγιση και ο τρόπος της κριτικής. Η Εθνική ομάδα δεν είναι μία... ιερή αγελάδα που δεν πρέπει να την ακουμπάς. Δεν είναι μία ομάδα που δεν πρέπει να έχεις απαιτήσεις και για αποτελέσματα και για ποδόσφαιρο, αλλά όλα αυτά με γνώμονα ότι ξέρουμε τι είναι αυτό που κριτικάρουμε και τι είναι αυτό που ζητάμε από αυτούς που κριτικάρουμε... Μέχρι ένα σημείο δηλαδή. Ως το σημείο που δεν ξεχνάς τι είναι αυτό που βλέπεις, τι εκπροσωπεί και αντιπροσωπεύει και ποια είναι τα όρια του...

Η Εθνική ομάδα είναι ο καθρέπτης του ελληνικού ποδοσφαίρου συμφωνούν όλοι. Ε, λοιπόν ας αντιληφθούμε κάποια στιγμή ότι αυτός ο καθρέπτης είναι παραμορφωτικός. Μακάρι το ελληνικό ποδόσφαιρο, το ελληνικό πρωτάθλημα και οι ελληνικοί σύλλογοι να ήταν τα τελευταία 10 χρόνια στο ίδιο επίπεδο με την Εθνική ομάδα; Πραγματικά μακάρι. Αν είχε συμβεί αυτό, τότε κάποιος σύλλογός μας θα είχε κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ και κάποιοι άλλοι θα είχαν φοβερές πορείες στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, αυτά τα 10 χρόνια...

Οταν πρόκειται για την Εθνική ομάδα, κανείς δεν εξετάζει αυτό. Εξετάζουν όλοι το θέαμα. “Μα γιατί δεν παίζουν μπαλάρα τα παιδιά όταν μαζεύονται στην Εθνική ομάδα, όταν κάθε Σαββατοκύριακο στη Σούπερ Λίγκα χάνεται το τόπι;”. Ελα ντε, αναρωτιέμαι κι' εγώ, γιατί άραγε;

Οπως αναρωτιέμαι αν θα υπήρχε έστω κι' ένας οπαδός του Ολυμπιακού που θα παραπονιόταν αν η ομάδα του περνούσε φέτος στους “16” του Τσάμπιονς Λιγκ φέρνοντας 4 ισοπαλίες με 0-0 και 2 νίκες με 1-0 συγκεντρώνοντας συνολικά 10 βαθμούς και παίζοντας μη θεαματικό, κακό ποδόσφαιρο.

Αναρωτιέμαι όταν ο Παναθηναϊκός έκανε τις περίφημες πορείες με το τσούκου τσούκου μπολ, αν οι οπαδοί της ομάδας έλεγαν “εγώ μπάλα θέλω να βλέπω, φουλ επίθεση και τέσσερα πέντε γκολ σε κάθε ματς και σκασίλα μου οι πορείες και οι προκρίσεις”.

Αναρωτιέμαι αν μετά τα 0-1 σε Αμβούργο και Πόρτο για παράδειγμα σιχτίριζαν που νικούσαν, επειδή το έκαναν με αμυντικό πλάνο και παίζοντας στην κόντρα...

Για να μην μιλήσω για τα πρόσωπα. Κάθε φορά που έπαιζε ο Παναθηναϊκός θυμάμαι ότι άκουγα το 99% των Παναθηναϊκών να θεωρούν ότι πολύ απλά η ομάδα που έχει τον Βύντρα στην ενδεκάδα της δεν μπορεί να πάει πουθενά.
Και κάθε φορά που παίζει ο Ολυμπιακός θυμάμαι να φταίει για όλα ο Χολέμπας που δεν μαρκάρει ποτέ καλά. Κόντρα στο Λιχτενστάιν αυτοί ήταν οι δύο βασικοί ακραίοι οπισθοφύλακες και το συμπέρασμα ήταν ότι “μα καλά με τέτοιο υλικό να παίζουμε τόσο άθλια, δεν αντέχεται άλλο αυτή η Εθνική του Σάντος και το ποδόσφαιρό της...”

Προφανώς ο Βύντρα στον Παναθηναϊκό είναι για πέταμα (τι να σου κάνει και ο Φερέιρα με αυτούς που έχει) και ο Χολέμπας στον Ολυμπιακό για γέλια (πώς να βγάλει άκρη μαζί του ο Μίτσελ), αλλά στην Εθνική υπάρχει μία γκρίνια που δεν παίζουν σαν τον Καφού και τον Ρομπέρτο Κάρλος αντίστοιχα και κυρίως που ο Σάντος με δύο προπονήσεις κάθε δύο μήνες δεν τους έχει ανεβάσει επίπεδο;



Το φαινόμενο βέβαια της έντονης κριτικής στις Εθνικές ομάδες δεν είναι εθνικό μας προνόμιο, Συμβαίνει παντού και πιο σκληρά σε αρκετές περιπτώσεις, αλλά πάντα με ποδοσφαιρικούς όρους, όχι όπως εδώ, χωρίς επιχειρήματα με ατάκες του στυλ “Ποια Βοσνία και ποια Σλοβακία;”.

Διότι η ποδοσφαιρική απάντηση και όχι η εθνοπατριωτική είναι πολύ απλή. “Η Βασνία του Τζέκο, του Μπέγκοβιτς, του Πιάνιτς και τόσων άλλων” ή “η Σλοβακία του Χάμσικ, αλλά και των Στοχ - Βάις που όταν τους βλέπουμε στο ελληνικό πρωτάθλημα με τη φανέλα της αγαπημένης ομάδας μας είναι ότι καλύτερο υπάρχει και όταν είναι αντίπαλοι της Εθνικής με την Σλοβακία είναι για γέλια...”

Στην Ελλάδα πάντα η κριτική ήταν εύκολη εκεί που μας έπαιρνε, και ποτέ εκεί που έπρεπε. Η κριτική αφορούσε τους δημοσίους υπαλλήλους που τα έπαιρναν για να κάθονται και όχι αυτούς που τους διόριζαν. Αυτούς, τους τελευταίους, τους ψηφίζαμε κιόλας με την ελπίδα μήπως διορίσουν και εμάς.

Ετσι και στο ποδόσφαιρο, η κριτική αφορά μόνιμα την Εθνική ομάδα, εκεί που είναι εύκολο, εκεί που δεν είναι η “δική μας ομάδα”, εκεί που όλα μας φταίνε, εκεί που ξαφνικά έχουμε απαιτήσεις. Απαιτήσεις που προφανώς δεν καλύπτονται από το 8 νίκες, 1 ισοπαλία και 1 ήττα στα 10 επίσημα ματς της προκριματικής φάσης του Μουντιάλ.

Και ξέρετε γιατί έχουμε απαιτήσεις; Γιατί πρώτον για τους περισσότερους δεν είναι η ομάδα μας και δεύτερον γιατί κάποιοι νομίζουν ότι η Εθνική Ελλάδας “πρέπει να...”.

Οχι κύριοι “δεν πρέπει”, ούτε να λύσει τα οικονομικά προβλήματα μας, ούτε να γίνει ο πρεσβευτής της χώρας σε όλο τον κόσμο. Ούτε φυσικά πρέπει να είμαστε όλοι Εθνική Ελλάδας, να την γουστάρουμε, να την αγαπάμε, να την εκτιμάμε, να ασπαζόμαστε την τρόπο παιχνιδιού της και τις όποιες επιτυχίες της. Πρέπει όμως να μάθουμε να την αντιμετωπίζουμε ως ποδοσφαιρική ομάδα με συγκεκριμένους παίκτες και συγκεκριμένες δυνατότητες και ως τέτοια να την κρίνουμε...
Πηγή: gazzetta.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: