Τα πρώτα χρόνια, ο Γιώργος
Βασιλακόπουλος αποκαλούσε τον Μπερτομέου πειρατή. Είχε δίκιο. Η
Ευρωλίγκα του Τζόρντι δημιουργήθηκε με βάναυση καταπάτηση των θεσμών και
με αποστασία που θα τη ζήλευε κι ο Μητσοτάκης. Περίπου 20 ομάδες
σήκωσαν το μπαϊράκι τους και αποχώρησαν από την ομπρέλα της FIBA, δίχως
να φοβούνται τη βροχή.
Τις στήριξαν, βλέπετε, οι επαγγελματικές Λίγκες της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Ελλάδας και μερικών άλλων χωρών, ενάντια ξανά στο αθλητικό δίκαιο και στα εσκαμμένα του αθλητικού κινήματος.
Η Παγκόσμια Ομοσπονδία κινητοποίησε την Ευρωπαϊκή Ενωση, απείλησε με δικαστήρια, έφτιαξε τη δικό της πρωτάθλημα με τους πιστούς και τους αφοσιωμένους (τη Σουπρολίγκα, που κράτησε ένα χρόνο) ώσπου βαρέθηκε και εγκατέλειψε τον αγώνα. Οι θεματοφύλακες των θεσμών υποχρεώθηκαν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι με τον πειρατή και να κοιμηθούν μαζί του.
Στην αποστασία του έτους 2000 πρωτοστάτησαν ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ και ο θλιβερός ΕΣΑΚΕ της εποχής. Η φράξια Βασιλακόπουλου είχε για στυλοβάτες τον Παναθηναϊκό, τη Μακάμπι, την ΤΣΣΚΑ και την Εφές, δηλαδή τους τέσσερις που έπαιξαν στο μοναδικό φάιναλ-φορ της Σουπρολίγκας, το 2001 στο Παρίσι.
Ο Μπερτομέου τα θυμάται σήμερα και ξεκαρδίζεται. Οι ομάδες που τον ακολούθησαν πίστεψαν στο όραμα μιας κλειστής Λίγκας με πλούσια ελέη, αλλά είδαν τα ταμεία τους να αδειάζουν. Αν υπάρχει κάποιος που ωφελήθηκε οικονομικά από την πειρατεία, ήταν ο ίδιος ο πειρατής. Το πλιάτσικο κατέληξε στα μπαούλα της διοργανώτριας αρχής. Η δε FIBA περιορίστηκε σε ρόλο κομπάρσου.
Η ζωή κάνει περίεργους κύκλους. Όταν ξεκίνησαν οι υπόγειες ζυμώσεις για τη δημιουργία της «κυβέρνησης του βουνού», η κυρίαρχος του παιχνιδιού FIBA ήτο πτωχή, πλην τίμια. «Μας ενδιαφέρει το μπάσκετ», έλεγαν οι συνεχιστές του Στάνκοβιτς, «και όχι τα λεφτά. Δεν είμαστε δραχμοφονιάδες σαν τον Μπερτομέου».
Ωσπου, η διοίκηση παραδόθηκε στους γιάπηδες της Ζυρίχης και του Μονάχου. Γιατί να έχει μονοπώλιο η Ευρωλίγκα στην αισχροκέρδεια; Ο,τι μπορεί να καταφέρει ένας δικηγόρος από τη Βαρκελώνη, μπορεί να το καταφέρει και ένας τραπεζικός από τη Σαξονία. Αλλά τι κέρδος να βγάλει κανείς από τις Εθνικές ομάδες κι από το Eurochallenge; Τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του.
«Το βρήκα», είπε κάποιος φαεινός εγκέφαλος από τη γαλαρία. «Να βγάλουμε στο σφυρί τα εισιτήρια της συμμετοχής στο Παγκόσμιο». Οι φωστήρες του 21ου αιώνα χειροκρότησαν με ενθουσιασμό. Ο Βασιλακόπουλος ένιψε τας χείρας του. «Είδατε τι συνέβη μόλις με αποκαθήλωσαν οι ψαράδες και οι χαρτογιακάδες», είπε στους φίλους του. «Επί των ημερών μου, δεν συνέβαιναν τέτοιες γελοιότητες».
Οι wild cards καθιερώθηκαν πριν από 10 χρόνια, με ορίζοντα το Μουντομπάσκετ του 2006. Πολλοί πιστεύουν ότι παραθυράκια τέτοιου είδους ευτελίζουν τον θεσμό και ότι μοναδικό κριτήριο πρέπει να είναι το αγωνιστικό. Δεν θα με βρουν σύμφωνο. Οι αριστίνδην προσκλήσεις είναι μία καλή, προοδευτική ιδέα, αρκεί να υπάρχουν διαφανή κριτήρια: να είναι, όντως, αριστίνδην.
«Να διορθώνουν αδικίες», όπως το έθεσε στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Ελλάδα ο Λιούμπομιρ Κότλεμπα.
Το Παγκόσμιο Κύπελλο θα πρέπει να είναι μία γιορτή της πορτοκαλί μπάλας, χωρίς συμπτωματικές απουσίες, με όλα τα αστέρια στην πίστα. Το μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο και δεν έχει την πολυτέλεια να αφήνει εκτός νυμφώνος αστέρες όπως ο Ντιρκ Νοβίτσκι, ο Αντρέι Κιριλένκο ή ο Βασίλης Σπανούλης, ούτε να απομονώνει αγορές όπως η Κίνα και η Βραζιλία. Δεν αναφέρομαι σε περιοχές όπου το ενδιαφέρον συντηρείται με τεχνητό οξυγόνο (όπως η Βρετανία), αλλά σε χώρες που καλλιεργούν και αγαπούν το άθλημα.
Υποψιάζομαι ότι η ιδέα των “wild cards” θα κάνει δειλή εμφάνιση και στα συνέδρια της ποδοσφαιρικής FIFA, η οποία τραβολογάει τις διοργανώσεις της μέχρι ξεχειλώματος, και όμως ετοιμάζει Μουντιάλ χωρίς τον Μπέιλ και χωρίς τον Ζλάταν. Ο Ράιαν Γκιγκς τελειώνει την ένδοξη καριέρα του χωρίς συμμετοχή σε μεγάλη διοργάνωση, σαν σύγχρονος Τζορτζ Μπεστ. Στη γλώσσα του μπάσκετ, αυτό λέγεται έκτρωμα.
Στο μεταξύ, ο απίθανος Μπλάτερ σκέπτεται να δώσει περισσότερες θέσεις στην Αφρική και στην Ασία, προφανώς για να απλώσει τη σφαίρα της προσωπικής του επιρροής. Μέχρι εκεί φτάνει το μυαλό του.
Οι wild cards για το Μουντομπάσκετ του 2006 δόθηκαν στις Σερβία, Πουέρτο Ρίκο, Ιταλία και Τουρκία. Απ’όσο μπορώ να θυμηθώ, δεν ζητήθηκαν οικονομικά ανταλλάγματα από τους τότε υποψηφίους, ούτε αντιρρήσεις για τις επιλογές της FIBA. Οι Ιταλοί φορούσαν ασημένια γαλόνια από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, οι Σέρβοι έγλειφαν τις πληγές από την αποτυχία του 2005 στο Βελιγράδι, η Τουρκία με το Πουέρτο Ρίκο είχαν καλές ομάδες και άσους από το ΝΒΑ.
Το 2010, διεκδίκησαν τις προσκλήσεις 14 ομάδες, οι οποίες πλήρωσαν από 500 χιλιάρικα ως «ρήτρα συμμετοχής». Επτά εκατομμυριάκια έβαλε η FIBA στο ταμείο της! Ο κύβος ερρίφθη και η πόρτα άνοιξε για Λιθουανία, Ρωσία, Γερμανία και Λίβανο. Ούτε αυτή τη φορά ακούστηκαν διαμαρτυρίες, μολονότι οι Γερμαναράδες χάλασαν τη μαγιά όταν εμφανίστηκαν στο Παγκόσμιο χωρίς Νοβίτσκι.
Τις κάρτες για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 διεκδικούν η Ελλάδα και άλλες 14 ομάδες, πιθανές (Ρωσία, Τουρκία, Ιταλία, Κίνα, Βραζιλία, Καναδάς), απίθανες (Γερμανία, Ισραήλ, Νιγηρία) και …εντελώς απίθανες (Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Πολωνία, Φινλανδία, Βενεζουέλα, Κατάρ). Στην προκήρυξή της, η FIBA δήλωσε εναρυθρίαστα ότι «οι οικονομικές δωρεές είναι ευπρόσδεκτες», πυροδοτώντας ξεδιάντροπο πλειστηριασμό, πίσω από κλειστές κουρτίνες.
«Τα χρήματα θα διοχετευτούν στην ανάπτυξη του αθλήματος», είπε, μέσα σε ασυγκράτητο χάχανο. Πώς θα τολμήσουν να αρνηθούν ο Μπάουμαν και το κονγκλάβιό του εάν εμφανιστεί στα γραφεία της FIBA καμιά επιταγή 10 εκατομμυρίων μαζί με ένα μπιτόνι πετρέλαιο από το Κατάρ ή από το Καράκας; Οι άνθρωποι δεν είναι καράκες. Ούτε ενδιαφέρονται για το καλό του μπάσκετ. Το είδωλό τους είναι ο Τζόρντι Μπερτομέου.
Ο Βασιλακόπουλος χαρακτήρισε αυτή τη μεθόδευση «αδιανόητη» και έχει απόλυτο δίκαιο. Οι αντιρρήσεις επί της αρχής δεν ήταν αρκετές για να κρατήσουν την ΕΟΚ έξω από την κούρσα. Λέγεται ότι ο κουμπαράς περιέχει περίπου 250 χιλιάρικα. Εάν προέρχονται από χορηγίες, που πολύ αμφιβάλλω, έχει καλώς. Ειδάλλως, ας τα μοιράσουμε σε κανέναν φουκαρά που κρυώνει και πεινάει. Ο Στουρνάρας δήλωσε φίλος του μπάσκετ και υποσχέθηκε βοήθεια, αλλά το ταμείον κρύβει μόνο αράχνες και ποντικούς.
Η καμπάνια για συμμετοχή της Εθνικής Ελλάδας στο Μουντομπάσκετ θα πρέπει να στηριχτεί σε ένα και μοναδικό επιχείρημα: «Δώστε μας τη wild cards επειδή τη δικαιούμαστε».
Σε όλα τα υπόλοιπα κριτήρια, πλην του οικονομικού, είμαστε υπέρτεροι των άλλων μνηστήρων.
Η ομάδα μας είναι η καλύτερη απ’όσες έμειναν έξω, η ειδική βαθμολογία μας φέρνει πιο ψηλά από τους υπόλοιπους, η εμπορική δυναμική της Ελλάδας θα συγκινήσει τους Ισπανούς και τους ουδέτερους όσο καμία Ρωσία και καμία Τουρκία, τα τηλεοπτικά δικαιώματα είναι από τώρα πουλημένα, η συμμετοχή των κορυφαίων παικτών με εξαίρεση τον Διαμαντίδη είναι εγγυημένη, η παρουσία των ανθρώπων μας στα διοικητικά όργανα είναι διαρκής, διοργανώνουμε ευχαρίστως μικρά Ευρωμπάσκετ σε περίοδο κρίσης και, διάβολε, δεν γίναμε ποτέ τσιράκια του Μπερτομέου.
Επίσης, ουδέποτε στο παρελθόν ζητήσαμε τέτοιου είδους χάρες. Ηρθε τώρα η δική μας η σειρά.
Εάν η FIBA αρνηθεί τέτοιας ισχύος επιχειρηματολογία, ας μη σώσει και μας καλέσει. Ας πάρει τα λεφτά των Τούρκων και ας τα βάλει εκεί όπου δεν λάμπει ο ήλιος του μπάσκετ, με το συμπάθιο. Ο θεσμός των “wild cards” θα έχει ξεγυμνωθεί στην πράξη. Νομίζω, όμως, ότι οι πιθανότητες είναι με το μέρος μας, ακόμα και αν εμφανιστούμε στο Εκτελεστικό Γραφείο της Βαρκελώνης (1-2 Φεβρουαρίου) με άδειες τσέπες.
Η επιστροφή του Γιώργου Βασιλακόπουλου στο διεθνές προσκήνιο, από τη θέση του προέδρου της Επιτροπής Καταστατικού, είναι ένα πρόσθετο ατού. Με όλα τα κουσούρια και τις εμμονές του, ο ισχυρός άνδρας της ΕΟΚ είναι ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να δώσει με επιτυχία αυτή τη μάχη. Πίσω του ακολουθούν νάνοι και ασήμαντοι πολιτικάντηδες.
Ευθύνεται βεβαίως ο ίδιος για αυτό το κραυγαλέο κενό διαδοχής, όπως ευθύνεται εν πολλοις για την αποτυχία της Εθνικής στη Σλοβενία. Ελπίζω ότι στην Ισπανία θα πάμε με προπονητή αντάξιο της αποστολής του.
Τις στήριξαν, βλέπετε, οι επαγγελματικές Λίγκες της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Ελλάδας και μερικών άλλων χωρών, ενάντια ξανά στο αθλητικό δίκαιο και στα εσκαμμένα του αθλητικού κινήματος.
Η Παγκόσμια Ομοσπονδία κινητοποίησε την Ευρωπαϊκή Ενωση, απείλησε με δικαστήρια, έφτιαξε τη δικό της πρωτάθλημα με τους πιστούς και τους αφοσιωμένους (τη Σουπρολίγκα, που κράτησε ένα χρόνο) ώσπου βαρέθηκε και εγκατέλειψε τον αγώνα. Οι θεματοφύλακες των θεσμών υποχρεώθηκαν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι με τον πειρατή και να κοιμηθούν μαζί του.
Στην αποστασία του έτους 2000 πρωτοστάτησαν ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ και ο θλιβερός ΕΣΑΚΕ της εποχής. Η φράξια Βασιλακόπουλου είχε για στυλοβάτες τον Παναθηναϊκό, τη Μακάμπι, την ΤΣΣΚΑ και την Εφές, δηλαδή τους τέσσερις που έπαιξαν στο μοναδικό φάιναλ-φορ της Σουπρολίγκας, το 2001 στο Παρίσι.
Ο Μπερτομέου τα θυμάται σήμερα και ξεκαρδίζεται. Οι ομάδες που τον ακολούθησαν πίστεψαν στο όραμα μιας κλειστής Λίγκας με πλούσια ελέη, αλλά είδαν τα ταμεία τους να αδειάζουν. Αν υπάρχει κάποιος που ωφελήθηκε οικονομικά από την πειρατεία, ήταν ο ίδιος ο πειρατής. Το πλιάτσικο κατέληξε στα μπαούλα της διοργανώτριας αρχής. Η δε FIBA περιορίστηκε σε ρόλο κομπάρσου.
Η ζωή κάνει περίεργους κύκλους. Όταν ξεκίνησαν οι υπόγειες ζυμώσεις για τη δημιουργία της «κυβέρνησης του βουνού», η κυρίαρχος του παιχνιδιού FIBA ήτο πτωχή, πλην τίμια. «Μας ενδιαφέρει το μπάσκετ», έλεγαν οι συνεχιστές του Στάνκοβιτς, «και όχι τα λεφτά. Δεν είμαστε δραχμοφονιάδες σαν τον Μπερτομέου».
Ωσπου, η διοίκηση παραδόθηκε στους γιάπηδες της Ζυρίχης και του Μονάχου. Γιατί να έχει μονοπώλιο η Ευρωλίγκα στην αισχροκέρδεια; Ο,τι μπορεί να καταφέρει ένας δικηγόρος από τη Βαρκελώνη, μπορεί να το καταφέρει και ένας τραπεζικός από τη Σαξονία. Αλλά τι κέρδος να βγάλει κανείς από τις Εθνικές ομάδες κι από το Eurochallenge; Τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του.
«Το βρήκα», είπε κάποιος φαεινός εγκέφαλος από τη γαλαρία. «Να βγάλουμε στο σφυρί τα εισιτήρια της συμμετοχής στο Παγκόσμιο». Οι φωστήρες του 21ου αιώνα χειροκρότησαν με ενθουσιασμό. Ο Βασιλακόπουλος ένιψε τας χείρας του. «Είδατε τι συνέβη μόλις με αποκαθήλωσαν οι ψαράδες και οι χαρτογιακάδες», είπε στους φίλους του. «Επί των ημερών μου, δεν συνέβαιναν τέτοιες γελοιότητες».
Οι wild cards καθιερώθηκαν πριν από 10 χρόνια, με ορίζοντα το Μουντομπάσκετ του 2006. Πολλοί πιστεύουν ότι παραθυράκια τέτοιου είδους ευτελίζουν τον θεσμό και ότι μοναδικό κριτήριο πρέπει να είναι το αγωνιστικό. Δεν θα με βρουν σύμφωνο. Οι αριστίνδην προσκλήσεις είναι μία καλή, προοδευτική ιδέα, αρκεί να υπάρχουν διαφανή κριτήρια: να είναι, όντως, αριστίνδην.
«Να διορθώνουν αδικίες», όπως το έθεσε στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Ελλάδα ο Λιούμπομιρ Κότλεμπα.
Το Παγκόσμιο Κύπελλο θα πρέπει να είναι μία γιορτή της πορτοκαλί μπάλας, χωρίς συμπτωματικές απουσίες, με όλα τα αστέρια στην πίστα. Το μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο και δεν έχει την πολυτέλεια να αφήνει εκτός νυμφώνος αστέρες όπως ο Ντιρκ Νοβίτσκι, ο Αντρέι Κιριλένκο ή ο Βασίλης Σπανούλης, ούτε να απομονώνει αγορές όπως η Κίνα και η Βραζιλία. Δεν αναφέρομαι σε περιοχές όπου το ενδιαφέρον συντηρείται με τεχνητό οξυγόνο (όπως η Βρετανία), αλλά σε χώρες που καλλιεργούν και αγαπούν το άθλημα.
Υποψιάζομαι ότι η ιδέα των “wild cards” θα κάνει δειλή εμφάνιση και στα συνέδρια της ποδοσφαιρικής FIFA, η οποία τραβολογάει τις διοργανώσεις της μέχρι ξεχειλώματος, και όμως ετοιμάζει Μουντιάλ χωρίς τον Μπέιλ και χωρίς τον Ζλάταν. Ο Ράιαν Γκιγκς τελειώνει την ένδοξη καριέρα του χωρίς συμμετοχή σε μεγάλη διοργάνωση, σαν σύγχρονος Τζορτζ Μπεστ. Στη γλώσσα του μπάσκετ, αυτό λέγεται έκτρωμα.
Στο μεταξύ, ο απίθανος Μπλάτερ σκέπτεται να δώσει περισσότερες θέσεις στην Αφρική και στην Ασία, προφανώς για να απλώσει τη σφαίρα της προσωπικής του επιρροής. Μέχρι εκεί φτάνει το μυαλό του.
Οι wild cards για το Μουντομπάσκετ του 2006 δόθηκαν στις Σερβία, Πουέρτο Ρίκο, Ιταλία και Τουρκία. Απ’όσο μπορώ να θυμηθώ, δεν ζητήθηκαν οικονομικά ανταλλάγματα από τους τότε υποψηφίους, ούτε αντιρρήσεις για τις επιλογές της FIBA. Οι Ιταλοί φορούσαν ασημένια γαλόνια από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, οι Σέρβοι έγλειφαν τις πληγές από την αποτυχία του 2005 στο Βελιγράδι, η Τουρκία με το Πουέρτο Ρίκο είχαν καλές ομάδες και άσους από το ΝΒΑ.
Το 2010, διεκδίκησαν τις προσκλήσεις 14 ομάδες, οι οποίες πλήρωσαν από 500 χιλιάρικα ως «ρήτρα συμμετοχής». Επτά εκατομμυριάκια έβαλε η FIBA στο ταμείο της! Ο κύβος ερρίφθη και η πόρτα άνοιξε για Λιθουανία, Ρωσία, Γερμανία και Λίβανο. Ούτε αυτή τη φορά ακούστηκαν διαμαρτυρίες, μολονότι οι Γερμαναράδες χάλασαν τη μαγιά όταν εμφανίστηκαν στο Παγκόσμιο χωρίς Νοβίτσκι.
Τις κάρτες για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 διεκδικούν η Ελλάδα και άλλες 14 ομάδες, πιθανές (Ρωσία, Τουρκία, Ιταλία, Κίνα, Βραζιλία, Καναδάς), απίθανες (Γερμανία, Ισραήλ, Νιγηρία) και …εντελώς απίθανες (Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Πολωνία, Φινλανδία, Βενεζουέλα, Κατάρ). Στην προκήρυξή της, η FIBA δήλωσε εναρυθρίαστα ότι «οι οικονομικές δωρεές είναι ευπρόσδεκτες», πυροδοτώντας ξεδιάντροπο πλειστηριασμό, πίσω από κλειστές κουρτίνες.
«Τα χρήματα θα διοχετευτούν στην ανάπτυξη του αθλήματος», είπε, μέσα σε ασυγκράτητο χάχανο. Πώς θα τολμήσουν να αρνηθούν ο Μπάουμαν και το κονγκλάβιό του εάν εμφανιστεί στα γραφεία της FIBA καμιά επιταγή 10 εκατομμυρίων μαζί με ένα μπιτόνι πετρέλαιο από το Κατάρ ή από το Καράκας; Οι άνθρωποι δεν είναι καράκες. Ούτε ενδιαφέρονται για το καλό του μπάσκετ. Το είδωλό τους είναι ο Τζόρντι Μπερτομέου.
Ο Βασιλακόπουλος χαρακτήρισε αυτή τη μεθόδευση «αδιανόητη» και έχει απόλυτο δίκαιο. Οι αντιρρήσεις επί της αρχής δεν ήταν αρκετές για να κρατήσουν την ΕΟΚ έξω από την κούρσα. Λέγεται ότι ο κουμπαράς περιέχει περίπου 250 χιλιάρικα. Εάν προέρχονται από χορηγίες, που πολύ αμφιβάλλω, έχει καλώς. Ειδάλλως, ας τα μοιράσουμε σε κανέναν φουκαρά που κρυώνει και πεινάει. Ο Στουρνάρας δήλωσε φίλος του μπάσκετ και υποσχέθηκε βοήθεια, αλλά το ταμείον κρύβει μόνο αράχνες και ποντικούς.
Η καμπάνια για συμμετοχή της Εθνικής Ελλάδας στο Μουντομπάσκετ θα πρέπει να στηριχτεί σε ένα και μοναδικό επιχείρημα: «Δώστε μας τη wild cards επειδή τη δικαιούμαστε».
Σε όλα τα υπόλοιπα κριτήρια, πλην του οικονομικού, είμαστε υπέρτεροι των άλλων μνηστήρων.
Η ομάδα μας είναι η καλύτερη απ’όσες έμειναν έξω, η ειδική βαθμολογία μας φέρνει πιο ψηλά από τους υπόλοιπους, η εμπορική δυναμική της Ελλάδας θα συγκινήσει τους Ισπανούς και τους ουδέτερους όσο καμία Ρωσία και καμία Τουρκία, τα τηλεοπτικά δικαιώματα είναι από τώρα πουλημένα, η συμμετοχή των κορυφαίων παικτών με εξαίρεση τον Διαμαντίδη είναι εγγυημένη, η παρουσία των ανθρώπων μας στα διοικητικά όργανα είναι διαρκής, διοργανώνουμε ευχαρίστως μικρά Ευρωμπάσκετ σε περίοδο κρίσης και, διάβολε, δεν γίναμε ποτέ τσιράκια του Μπερτομέου.
Επίσης, ουδέποτε στο παρελθόν ζητήσαμε τέτοιου είδους χάρες. Ηρθε τώρα η δική μας η σειρά.
Εάν η FIBA αρνηθεί τέτοιας ισχύος επιχειρηματολογία, ας μη σώσει και μας καλέσει. Ας πάρει τα λεφτά των Τούρκων και ας τα βάλει εκεί όπου δεν λάμπει ο ήλιος του μπάσκετ, με το συμπάθιο. Ο θεσμός των “wild cards” θα έχει ξεγυμνωθεί στην πράξη. Νομίζω, όμως, ότι οι πιθανότητες είναι με το μέρος μας, ακόμα και αν εμφανιστούμε στο Εκτελεστικό Γραφείο της Βαρκελώνης (1-2 Φεβρουαρίου) με άδειες τσέπες.
Η επιστροφή του Γιώργου Βασιλακόπουλου στο διεθνές προσκήνιο, από τη θέση του προέδρου της Επιτροπής Καταστατικού, είναι ένα πρόσθετο ατού. Με όλα τα κουσούρια και τις εμμονές του, ο ισχυρός άνδρας της ΕΟΚ είναι ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να δώσει με επιτυχία αυτή τη μάχη. Πίσω του ακολουθούν νάνοι και ασήμαντοι πολιτικάντηδες.
Ευθύνεται βεβαίως ο ίδιος για αυτό το κραυγαλέο κενό διαδοχής, όπως ευθύνεται εν πολλοις για την αποτυχία της Εθνικής στη Σλοβενία. Ελπίζω ότι στην Ισπανία θα πάμε με προπονητή αντάξιο της αποστολής του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου