Οση ώρα εξελισσόταν ο αγώνας
του Παναθηναϊκού με την Κούμπαν έφερνα στο μυαλό μου διαρκώς πόσο
σημαντική είναι για μία ομάδα βόλεϊ να έχει καλή υποδοχή, γρήγορη πάσα
από τον πασαδόρο και κοντά στο φιλέ. Δε σας έχει κάνει εντύπωση ότι μετά
από σέρβις οι ομάδες κα κυρίως σε πρώτο χρόνο έχει τις περισσότερες
πιθανότητες να κερδίσουν τη φάση, ενώ μετά από άμυνα (όσο καλή κι αν
είναι αυτή) ο επιθετικός βλέπει μπροστά του να ορθώνονται δύο και τρία
τεράστια κορμιά με τα χέρια τεντωμένα;
Δεν είναι τελείως άσχετη η αναφορά και ο συσχετισμός του βόλεϊ με την εικόνα που παρουσιάζει ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ. Μία ομάδα που δείχνει μέχρι τώρα ότι κινείται κι επιτίθεται πάντα σε δεύτερο χρόνο, ποτέ σε πρώτο και με ακατάλληλο timing. Με την Λιέτουβος Ρίτας εμφανίστηκαν οι ενδείξεις, στο Βελιγράδι οι αποδείξεις και στο Ηράκλειο ο Παναθηναϊκός πλήρωσε τις μετρητοίς τα σπασμένα του. Μεταφορικά χρησιμοποιείται η λέξη, αλλά θα μπορούσε να είναι κυριολεκτική καθότι τα καλάθια στα «Δύο Αοράκια» αποδείχτηκαν ανθεκτικά στο σφυροκόπημα των πράσινων. Εν τέλει το ποσοστό των παικτών του Παναθηναϊκού από το τόξο δεν ήταν άθλιο (πάνω από 30%) ήταν όμως κουραστική, κι επαναλαμβανόμενη μέχρι το 33' η αδυναμία του να πλησιάσει και να απειλήσει από το ζωγραφιστό. Κόντρα στην Κούμπαν, οι πράσινοι είχαν μόνο δύο τρόπους για να φτάσουν στο καλάθι. Τον αιφνιδιασμό και τα τρίποντα. Είχε πολύ μεγάλες δυσκολίες (όπως αντιμετωπίζει γενικά) να πατήσει στο ζωγραφιστό και όταν τα κατάφερνε, κυρίως με τον Παππά, σε πολλές περιπτώσεις αναγκαζόταν να απομακρύνει τη μπάλα και να τη σπάσει για ένα ξεμαρκάριστο τρίποντο. Δεν χρειάζεται και πολύ μεγάλη σκέψη ή ανάλυση για να διαπιστώσει κανείς ότι ο Παναθηναϊκόυ στερείται συνεργασιών και λύσεων που προέρχονται από ομαδική δημιουργία. Κι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι παίζει αργά. Πολύ αργά. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν τρέχει. Στο πέντε εναντίον πέντε, το τριφύλλι έχει έναν πολύ αργό και άκρως προβλέψιμο τρόπο παιχνιδιού που είναι βούτυρο στο ψωμί των καλών αμυντικών ομάδων να διαγνώσουν και να αντιμετωπίσουν.
Εχω δε την εικόνα στα μάτια μου των πολύ αργών σκριν και των ακατάλληλων timing με τα οποία αυτά γίνονται. Τι εννοώ; Στην δεύτερη και Τρίτη πάσα κι όταν το πρώτο πικ εν ρολ δεν έχει αποτέλεσμα, από εκεί και πέρα, είναι λάθος το timing με το οποίο γίνονται τα πικ στην κυκλοφορία της μπάλας. Τη στιγμή δηλαδή που ο Διαμαντίδης παίρνει την μπάλα μετά από μία έξοδο του π.χ. Μπράμος από σκριν που δεν είχε αποτέλεσμα, περιμένει ένα δευτερόλεπτο με τη μπάλα στα χέρια για να έρθει το σκριν, ενώ στην πραγματικότητα το σκριν πρέπει να τοποθετηθεί αμέσως, ακριβώς την ίδια στιγμή που ο Διαμαντίδης (ή ο κάθε Διαμαντίδης) πάρει τη μπάλα στα χέρια του. Μόνο έτσι θα νιώσει «έκπληξη» η άμυνα, και θα κινδυνεύσει να χάσει την ισορροπία της. Με τον τρόπο που λειτουργεί ο Παναθηναίκός σε κάθε , μα κάθε φάση δίνει το περιθώριο στην άμυνα να αντιδράσει με απόλυτο καθεστώς οργάνωσης.
Ασφαλώς και τα προβλήματα δεν είναι μόνο αυτά. Σε γενικές γραμμές ο Παναθηναίκός παίζει μία ταχύτητα κάτω από τους αντιπάλους του σε άμυνα κι επίθεση. Η διαφορά που του προσφέρει ο Παππάς κάθε φορά που μπαίνει στο παρκέ είναι ότι έχει μεγάλο ταλέντο κι έχει συνηθίσει όλα τα προηγούμενα χρόνια να παίζει σε ένα μοντέλο που εκείνη τη στιγμή έχει ανάγκη ο Παναθηναϊκός. Το ένας εναντίον ενός, ενδεχομένως κι εκτός ισορροπίας κάποιες φορές.
Μιλώντας νωρίτερα για το κακό timing αλλά και την ενέργεια σε συνδυασμό με την ταχύτητα, ίσως να ακούγεται παράξενο, αλλά αυτό το μισό δευτερόλεπτο (και προφανώς με λιγότερη ενέργεια) που καθυστερούν οι ψηλοί για να δώσουν το σκριν και τα εκατοστά του δευτερολέπτου που τους χάνουν στο roll (λόγω κούρασης ή ανετοιμότητας) είναι ικανά για να χαλάσουν όλη την επιθετική λειτουργία της ομάδας.
Συνυπολογίστε το γεγονός ότι ως ομάδα ο Παναθηναϊκός δεν έχει προπονηθεί καλά ακόμα και λόγω των ταξιδιών, όπως επίσης και την κατασταση στην οποία βρέθηκαν πριν λίγες εβδομάδες ο Λάσμε, ο Μαροκεφαλίδης και ο Ούκιτς (όλοι προέρχονται από τραυματισμό) και μπορεί να εξηγηθεί εν μέρει η κακή εικόνα των πράσινων.
Πάντως, με όλο το σεβασμό στον κόουτς Πεδουλάκη, είναι άτοπο να συζητάμε για αυτή, όταν οι αποστάσεις που διανύουν όλες οι υπόλοιπες ομάδες της Ευρώπης στα εθνικά πρωταθλήματά τους είναι πολύ μεγαλύτερες και πολύ πιο σκληρές σε κάποιες περιπτώσεις. Κούραση και μάλιστα από την έναρξη της σεζόν δεν μπορεί και δεν έχει δικαίωμα να επικαλείται κανείς. Ολες οι ομάδες (ή οι περισσότερες τέλος πάντων) κουρασμένες (μπορούν να λένε ότι) είναι.
Υ.Γ.Ο Λάσμε είναι εκτός εαυτού, αγωνιστικά και ψυχολογικά. Το ένα επηρεάζει το άλλο.
Υ.Γ1 Για να μη λέμε μόνο τα αρνητικά, οι δύο φάσεις που βγάζει ο Πεδουλάκης με το σουτ του Μπράμος μετά από τάιμ άουτ και την πάσα στο Λάσμε λίγο πριν τη λήξη της αναμέτρησης είναι υποδειγματικές.
Υ.Γ.2 Ο Αρτζι πάντως είναι μπερδεμένος. Και όχι μόνο στους ψηλούς, αλλά και στους κοντούς. Οσο ο Ούκιτς δεν είναι ακόμα έτοιμος η κατάσταση είναι διαχειρίσιμη. Με Παππά, Ούκιτς και Κάρι όμως, όπως και Μπράμο τα πράγματα θα γίνουν δύσκολα. Στους ψηλους ωστόσο το «χάσιμο» μέχρι τώρα είναι ορατό. Τα σχήματα δεν κάθονται καλά και ο χρόνος από λίγος για πολλούς.
Δεν είναι τελείως άσχετη η αναφορά και ο συσχετισμός του βόλεϊ με την εικόνα που παρουσιάζει ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ. Μία ομάδα που δείχνει μέχρι τώρα ότι κινείται κι επιτίθεται πάντα σε δεύτερο χρόνο, ποτέ σε πρώτο και με ακατάλληλο timing. Με την Λιέτουβος Ρίτας εμφανίστηκαν οι ενδείξεις, στο Βελιγράδι οι αποδείξεις και στο Ηράκλειο ο Παναθηναϊκός πλήρωσε τις μετρητοίς τα σπασμένα του. Μεταφορικά χρησιμοποιείται η λέξη, αλλά θα μπορούσε να είναι κυριολεκτική καθότι τα καλάθια στα «Δύο Αοράκια» αποδείχτηκαν ανθεκτικά στο σφυροκόπημα των πράσινων. Εν τέλει το ποσοστό των παικτών του Παναθηναϊκού από το τόξο δεν ήταν άθλιο (πάνω από 30%) ήταν όμως κουραστική, κι επαναλαμβανόμενη μέχρι το 33' η αδυναμία του να πλησιάσει και να απειλήσει από το ζωγραφιστό. Κόντρα στην Κούμπαν, οι πράσινοι είχαν μόνο δύο τρόπους για να φτάσουν στο καλάθι. Τον αιφνιδιασμό και τα τρίποντα. Είχε πολύ μεγάλες δυσκολίες (όπως αντιμετωπίζει γενικά) να πατήσει στο ζωγραφιστό και όταν τα κατάφερνε, κυρίως με τον Παππά, σε πολλές περιπτώσεις αναγκαζόταν να απομακρύνει τη μπάλα και να τη σπάσει για ένα ξεμαρκάριστο τρίποντο. Δεν χρειάζεται και πολύ μεγάλη σκέψη ή ανάλυση για να διαπιστώσει κανείς ότι ο Παναθηναϊκόυ στερείται συνεργασιών και λύσεων που προέρχονται από ομαδική δημιουργία. Κι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι παίζει αργά. Πολύ αργά. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν τρέχει. Στο πέντε εναντίον πέντε, το τριφύλλι έχει έναν πολύ αργό και άκρως προβλέψιμο τρόπο παιχνιδιού που είναι βούτυρο στο ψωμί των καλών αμυντικών ομάδων να διαγνώσουν και να αντιμετωπίσουν.
Εχω δε την εικόνα στα μάτια μου των πολύ αργών σκριν και των ακατάλληλων timing με τα οποία αυτά γίνονται. Τι εννοώ; Στην δεύτερη και Τρίτη πάσα κι όταν το πρώτο πικ εν ρολ δεν έχει αποτέλεσμα, από εκεί και πέρα, είναι λάθος το timing με το οποίο γίνονται τα πικ στην κυκλοφορία της μπάλας. Τη στιγμή δηλαδή που ο Διαμαντίδης παίρνει την μπάλα μετά από μία έξοδο του π.χ. Μπράμος από σκριν που δεν είχε αποτέλεσμα, περιμένει ένα δευτερόλεπτο με τη μπάλα στα χέρια για να έρθει το σκριν, ενώ στην πραγματικότητα το σκριν πρέπει να τοποθετηθεί αμέσως, ακριβώς την ίδια στιγμή που ο Διαμαντίδης (ή ο κάθε Διαμαντίδης) πάρει τη μπάλα στα χέρια του. Μόνο έτσι θα νιώσει «έκπληξη» η άμυνα, και θα κινδυνεύσει να χάσει την ισορροπία της. Με τον τρόπο που λειτουργεί ο Παναθηναίκός σε κάθε , μα κάθε φάση δίνει το περιθώριο στην άμυνα να αντιδράσει με απόλυτο καθεστώς οργάνωσης.
Ασφαλώς και τα προβλήματα δεν είναι μόνο αυτά. Σε γενικές γραμμές ο Παναθηναίκός παίζει μία ταχύτητα κάτω από τους αντιπάλους του σε άμυνα κι επίθεση. Η διαφορά που του προσφέρει ο Παππάς κάθε φορά που μπαίνει στο παρκέ είναι ότι έχει μεγάλο ταλέντο κι έχει συνηθίσει όλα τα προηγούμενα χρόνια να παίζει σε ένα μοντέλο που εκείνη τη στιγμή έχει ανάγκη ο Παναθηναϊκός. Το ένας εναντίον ενός, ενδεχομένως κι εκτός ισορροπίας κάποιες φορές.
Μιλώντας νωρίτερα για το κακό timing αλλά και την ενέργεια σε συνδυασμό με την ταχύτητα, ίσως να ακούγεται παράξενο, αλλά αυτό το μισό δευτερόλεπτο (και προφανώς με λιγότερη ενέργεια) που καθυστερούν οι ψηλοί για να δώσουν το σκριν και τα εκατοστά του δευτερολέπτου που τους χάνουν στο roll (λόγω κούρασης ή ανετοιμότητας) είναι ικανά για να χαλάσουν όλη την επιθετική λειτουργία της ομάδας.
Συνυπολογίστε το γεγονός ότι ως ομάδα ο Παναθηναϊκός δεν έχει προπονηθεί καλά ακόμα και λόγω των ταξιδιών, όπως επίσης και την κατασταση στην οποία βρέθηκαν πριν λίγες εβδομάδες ο Λάσμε, ο Μαροκεφαλίδης και ο Ούκιτς (όλοι προέρχονται από τραυματισμό) και μπορεί να εξηγηθεί εν μέρει η κακή εικόνα των πράσινων.
Πάντως, με όλο το σεβασμό στον κόουτς Πεδουλάκη, είναι άτοπο να συζητάμε για αυτή, όταν οι αποστάσεις που διανύουν όλες οι υπόλοιπες ομάδες της Ευρώπης στα εθνικά πρωταθλήματά τους είναι πολύ μεγαλύτερες και πολύ πιο σκληρές σε κάποιες περιπτώσεις. Κούραση και μάλιστα από την έναρξη της σεζόν δεν μπορεί και δεν έχει δικαίωμα να επικαλείται κανείς. Ολες οι ομάδες (ή οι περισσότερες τέλος πάντων) κουρασμένες (μπορούν να λένε ότι) είναι.
Υ.Γ.Ο Λάσμε είναι εκτός εαυτού, αγωνιστικά και ψυχολογικά. Το ένα επηρεάζει το άλλο.
Υ.Γ1 Για να μη λέμε μόνο τα αρνητικά, οι δύο φάσεις που βγάζει ο Πεδουλάκης με το σουτ του Μπράμος μετά από τάιμ άουτ και την πάσα στο Λάσμε λίγο πριν τη λήξη της αναμέτρησης είναι υποδειγματικές.
Υ.Γ.2 Ο Αρτζι πάντως είναι μπερδεμένος. Και όχι μόνο στους ψηλούς, αλλά και στους κοντούς. Οσο ο Ούκιτς δεν είναι ακόμα έτοιμος η κατάσταση είναι διαχειρίσιμη. Με Παππά, Ούκιτς και Κάρι όμως, όπως και Μπράμο τα πράγματα θα γίνουν δύσκολα. Στους ψηλους ωστόσο το «χάσιμο» μέχρι τώρα είναι ορατό. Τα σχήματα δεν κάθονται καλά και ο χρόνος από λίγος για πολλούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου