Ανέκαθεν ήταν η αγαπημένη συζήτηση
των ποδοσφαιρόφιλων σε όλο τον πλανήτη. Η σύγκριση μεταξύ δύο
προπονητών, μεταξύ δύο αθλητών, για το ποιος είναι ο καλύτερος, πάντα
γοήτευε, δημιουργούσε ίντριγκα.Αλλωστε πρόσφατα αρκετοί από εσάς μπήκατε στην διαδικασία και άλλοι ετοιμάζεστε να το κάνετε, για να απαντήσετε στα μεγάλα διλήμματα του διαγωνισμού του gazzetta. Από το Μαραντόνα ή Πελέ, μέχρι το σύγχρονο Κριστιάνο ή Μέσι ή σύγκριση ήταν πάντα το αγαπημένο θέμα συζήτησης.
Διαπιστώνω λοιπόν τελευταία ότι τόσο στα social media όσο και στις καθημερινές συζητήσεις γνωστών μου, έχει μεγαλώσει η κουβέντα για την σύγκριση μεταξύ του Μίτσελ και του Βαλβέρδε. Ποιός είναι ο καλύτερος από τους δύο Ισπανούς προπονητές, ο νυν ή ο προηγούμενος και φυσικά μαζί με την άποψη του καθενός ακολουθεί και η αιτιολόγηση, τα επιχειρήματα.
Ας... πέσω λοιπόν κι' εγώ στην “παγίδα” της σύγκρισης. Αλλωστε για ποδόσφαιρο μιλάμε!
Καταρχάς θα πρέπει να σημειώσω ότι από τον Ολυμπιακό του Βαλβέρδε έχουμε ολοκληρωμένο δείγμα και μάλιστα σε δύο διαφορετικές περιόδους, από τον Μίτσελ όχι. Και αυτή η παρατήρηση αφορά όλα τα επίπεδα. Για τον Βαλβέρδε ξέρουμε, για τον Μίτσελ στηριζόμαστε στο τι έχουμε δει ως τώρα.
Ποιότητα ποδοσφαίρου
Ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε κατά την άποψη μου συνολικά έπαιξε καλύτερο ποδόσφαιρο σε διάρκεια. Πιο γεμάτο, πιο εντυπωσιακό, πιο χορταστικό. Και ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε έζησε σε ένα πολύ πιο ανταγωνιστικό περιβάλλον εντός των τειχών, σε σχέση με τον Ολυμπιακό του Μίτσελ. Παρά ταύτα θα πρέπει να σημειωθεί ότι η ομάδα που φτιάχνει ο Μίτσελ είναι νέα με πολλά καινούργια πρόσωπα και λογικά το ποδόσφαιρο που μπορεί να παίξει θα το δούμε αργότερα ή πιο σωστά του χρόνου.
Προετοιμασία αγώνα...
Κατά την άποψη μου και σε αυτή την κατηγορία ο Βαλβέρδε υπερτερεί του Μίτσελ. Προετοίμαζε καλύτερα την ομάδα για τα δύσκολα ματς και ήταν πολύ “διαβασμένος” σε σχέση με τον αντίπαλο. Τακτικά τα ματς που έκανε ο Ολυμπιακός στο Emirates με την Αρσεναλ (ήττα με 2-1) ή στη Μασσαλία με την Μαρσέιγ (νίκη με 1-0) ήταν καλύτερα από τις νίκες του Μίτσελ στις Βρυξέλλες με την Αντερλεχτ ή στην Αθήνα με την Μπενφίκα.
Γενικά πολλά ματς (π.χ. εκτός με την Μέταλιστ, εκτός με την Ρούμπιν) ο Βαλβέρδε τα έπαιξε με βασικό άξονα προσέγγισης την τακτική. Αντίθετα, το μοναδικό ματς σε διεθνές επίπεδο στην εποχή Μίτσελ που ο Ολυμπιακός πήρε το αποτέλεσμα χάρη στην τακτική προσέγγιση του ματς, είναι αυτό με την Μπενφίκα στη Λισσαβώνα.
Κοουτσάρισμα κατά τη διάρκεια των αγώνων
Εδώ ο Μίτσελ μου μοιάζει καλύτερος. Η προσέγγιση που κάνει στο ματς ανεξάρτητα από το αν όλες οι κινήσεις – αλλαγές του βγαίνουν η όχι, είναι πάντα με απόλυτη ποδοσφαιρική λογική και σχέδιο. Σχεδόν δεν θυμάμαι επιλογή, κίνηση, αλλαγή του Μίτσελ κατά τη διάρκεια του ματς που να με έκανε να πω, “κάνει λάθος”.
Ο Μίτσελ είναι μεγάλη προσωπικότητα και αυτό φαίνεται στον τρόπο με τον οποίο κοουτσάρει. Οπως επίσης είναι ευδιάκριτη και η διαύγεια και η αντίληψη του κατά την διάρκεια των αγώνων. Η λέξη πανικός μοιάζει σε αυτόν τον σχεδόν ένα χρόνο που κάθεται στον πάγκο του Ολυμπιακού άγνωστη λέξη. Ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται τα ματς που του πάνε καλά ή που του στραβώνουν θα έλεγα ότι είναι εξαιρετικός. Ο Βαλβέρδε νομίζω ότι είχε μία αδυναμία σε αυτό. Με μεγαλύτερο χαρακτηριστικό της, όχι τις λάθος επιλογές, αλλά την καθυστέρηση.
Αποδυτήρια
Εδώ θα έλεγα ότι σοβαρό ζήτημα δεν είχε κανένας. Ο Βαλβέρδε είχε μόνο με τον Λέτο για συγκεκριμένους λόγους, ο Μίτσελ μέχρι τώρα με κανέναν. Βεβαίως εδώ είναι πιο εύκολη η δουλειά του τωρινού προπονητή όχι μόνο επειδή είναι μεγάλη προσωπικότητα, αλλά επειδή ήταν και αυτός που ήταν ως παίκτης και αυτό από τους ποδοσφαιριστές γίνεται εύκολα αντιληπτό. Σε γενικές γραμμές και οι δύο δημιούργησαν πολύ καλό κλίμα στα αποδυτήρια, απλώς θα έδινα έναν πόντο παραπάνω στον Μίτσελ υπό την έννοια ότι είναι και πολύ δίκαιος με τους ποδοσφαιριστές του, ενώ δεν διστάζει να αφήσει εκτός και τα λεγόμενα μεγάλα ονόματα.
Εξέλιξη ποδοσφαιριστών
Εδώ είναι ένας τομέας στον οποίο ο Μίτσελ έχει σοβαρό προβάδισμα. Δεν είναι μόνο η περίπτωση Μήτρογλου στην οποία πολλοί στέκονται. “Ο ένας τον έδινε δανεικό δεξιά και αριστερά, ο άλλος τον έκανε πρώτο βιολί” είναι η ατάκα των περισσοτέρων. Προσωπικά δεν στέκομαι σε αυτό.
Αλλωστε κατά την άποψη μου, αν ο Μήτρογλου δεν είχε δοθεί δανεικός σε Πανιώνιο και Ατρόμητο δεν θα ήταν αυτό που είναι σήμερα.
Ο Βαλβέρδε όμως είναι αλήθεια ότι δεν εξέλιξε κάποιον Ελληνα ποδοσφαιριστή. Ο Κυριάκος Παπαδόπουλος δεν πήρε ευκαιρίες και έφυγε, ο Μήτρογλου, ο Φετφατζίδης επίσης δεν βελτιώθηκαν στα χέρια του Ερνέστο και με εξαίρεση τον Μανιάτη τον οποίο αξιοποίησε στο έπακρο έμεινε μόνο στους έτοιμους Ελληνες παίκτες και στους φτασμένους ξένους. Οι μόνοι ποδοσφαιριστές που εξελίχθηκαν εκτός από τον Μανιάτη ήταν ο Μιραλάς και ο Φουστέρ.
Ο Μίτσελ αντίθετα όποτε κι' αν φύγει θα έχει αφήσει στον Ολυμπιακό την “προίκα” του Μήτρογλου ή τα πολλά λεφτά στα ταμεία από την πώληση του, τον Σάμαρη, τον Σιόβα, τον Μανωλά και ποιός ξέρει πόσους ακόμη μέχρι να φύγει...
Μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να καθιερώσεις τόσους πολλούς Ελληνες ποδοσφαιριστές στον Ολυμπιακό είναι σχεδόν κατόρθωμα.
Στο δια ταύτα
Το γεγονός ότι η κουβέντα της σύγκρισης του Μίτσελ με τον Βαλβέρδε φουντώνει είναι σαφώς υπέρ του νυν προπονητή του Ολυμπιακού έτσι κι' αλλιώς. Ο Ερνέστο ήταν για τους περισσότερους φίλους του Ολυμπιακού ο πιο αγαπημένος προπονητής της τελευταίας εικοσαετίας, το ότι ο Μίτσελ αρχίζει να μπαίνει στην κουβέντα με την σύγκρισή μαζί του, δείχνει πόσους πολλούς πόντους έχει κερδίσει από το περασμένο καλοκαίρι. Παρά ταύτα στη στιγμή που μιλάμε, σήμερα μέσα Νοεμβρίου του 2013 και με τη φωτογραφία της στιγμής θα ψήφιζα σε αυτό το δίλημμα “Ερνέστο”. Με δυσκολία, αλλά “Ερνέστο”. Επαναλαμβάνω σήμερα, προς το παρών. Στο τέλος της σεζόν ίσως τα πράγματα να είναι διαφορετικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου