Η
συνηθισμένη (σε τέτοιες λογικές γραφής κειμένων) ερώτηση: Υπάρχουν,
λέει, καλά και κακά νέα, από ποια προτιμάμε να αρχίσω; Παίρνω μόνος μου
την πρωτοβουλία και αρχίζω από τα ευχάριστα, που τα προσωποποιώ, για
ευνόητους λόγους...
Λοιπόν, θεωρώ μεγάλο επίτευγμα, σπουδαίο παράσημο, ανεκτίμητο λάβαρο (εθνικής) υπερηφάνειας και ευλογία για το ελληνικό μπάσκετ ότι μέσα σε 24 ώρες καμάρωσε τον μεν Διαμαντίδη να ξεπερνάει το φράγμα των 1.000 ασίστ στην Ευρωλίγκα (με πρεμούρα κιόλας, καθότι έδωσε τη χιλιοστή στα 14 δευτερόλεπτα και είχε τέσσερις στο πρώτο τρίλεπτο), τον δε Σπανούλη- με περισσότερο αγκομαχητό και κάνοντας υπερωρίες λόγω της υφής του ματς- να πετυχαίνει ατομικό ρεκόρ πόντων στη διοργάνωση και να αναρριχάται στην πέμπτη θέση των σκόρερς όλων των εποχών...
Σε αυτή την... παρέλαση, παρεμπιπτόντως, κρατά ακόμη ψηλά το λάβαρο του, έστω και αν έχει βγει στη σύνταξη ο Θοδωρής Παπαλουκάς, ο οποίος βρίσκεται στο Νο 2 του πίνακα των κορυφαίων πασέρ της Ευρωλίγκας, αφήνοντας αμανάτι τις 977 που μοίρασε στην ένδοξη καριέρα του, έχοντας από πίσω του τον Πριτζιόνι (798), τον Γιασικεβίτσιους (755) και τον Σπανούλη (712).
Α, ναι, και για του Σάρας τη... γούνα έχω ράμματα, διότι απ΄ αυτές τις 755 ασίστ που έδωσε (κάποιες μάλιστα σαν τηλεκατευθυνόμενες αλλού κοιτώντας κι αλλού πασάροντας) ο νυν ασίσταντ κόουτς της Ζαλγκίρις, οι 189 έγιναν... delivery κατά την τετράχρονη θητεία του στον Παναθηναϊκό κι έκαναν ευτυχισμένους (όπως συνηθίζει να λέει ο Γιαννάκης) και αυτόν και τον εκάστοτε αποδέκτη της πάσας του...
Για τη διαστημική, συναρπαστική, φαντασμαγορική και εν πολλοίς (όπως λέει κι ο Αγραβάνης στις δηλώσεις του και πολύ μου άρεσε που άκουσα αυτή την έκφραση) τρομακτική εμφάνιση του Παναθηναϊκού δεν έχω να προσθέσω μια κεραία, αλλά ούτε και να... αφαιρέσω ένα ιώτα απ' όσα εγράφησαν και ελέχθησαν από την Πέμπτη το βράδυ και πέρα: υπήρξαν όλα τόσο εύγλωττα, όσο το απαράμιλλο και μοναδικό (σε οποιαδήποτε παλέτα) μελιτζανί χρώμα του Ομπράντοβιτς στη διάρκεια του ματς και στη συνέντευξη Τύπου!
Αστειεύομαι, αλλά εάν μέσα στη φούρια του ο Ζέλικο πρόλαβε να περάσει από κάποιο από τα αγαπημένα του εν Αθήναις εστιατόρια κι έφαγε ψάρι, αυτό θα φταίει: φέρνει λαχτάρα, είτε το δεις στον ύπνο σου, είτε στον ξύπνιο σου, όπως έλεγε κάποτε ο αρχιερέας των προλήψεων και των δεισιδαιμονιών Λευτέρης Σούμποτιτς, μπροστά στον οποίο ο Ιωαννίδης είναι οσία παρθένα!
Εδώ ήρθαμε, που λένε και στο σινεμά: στον Ομπράντοβιτς και κατ' επέκταση στον Ιβάνοβιτς, τον οποίο νομίζω πως (όχι εξ επίτηδες, αλλά να που συμβαίνει) αδικεί συστηματικώς και κατάφωρα ο κόσμος του Παναθηναϊκού. Ορθώς, ορθότατα (και σε μια επίδειξη σεβασμού, αναγνώρισης, ευγνωμοσύνης και λατρείας, μετά από 13 χρόνια συμπόρευσης στους θριάμβους) οι φίλαθλοι αποθεώνουν τον Ζέλικο, του τραγουδούν το "Ομπράντοβιτς πόρομ, πορόμ, πο πέρομ, περόμ" και μάλιστα τον κάνουν να αισθάνεται αμήχανα, διότι εκείνη την ώρα έτρωγε είκοσι πόντους στο κεφάλι, αλλά, διάβολε, και ο Ντούσκο έχει ψυχή και ασφαλώς δεν κατούρησε στο πηγάδι!
Εχει επίσης (εκτός από ψυχή) και αυτιά, που δεν ξέρω εάν ήταν ερμητικά κλειστά, εκείνη τη στιγμή, αλλά όπως είπε όταν του ζήτησαν να σχολιάσει τις επευφημίες προς το πρόσωπο του, "το μόνο που άκουσα ήταν τα αποθεωτικά συνθήματα για τον Ομπράντοβιτς που του αξίζουν για όλα όσα πέτυχε και μάλιστα αξίζει να του στήσουν κι ένα μνημείο"... Και ο Ιβάνοβιτς έχει ψυχή, λοιπόν και -όπως είχε πει σε εκείνη την αλήστου μνήμης ατάκα του ο Σωκράτης Κόκκαλης, όταν παρουσίαζε τον Τιμούρ Κετσπάγια (ή επί το ορθότερον, Τεμούρ Κετσμπάια) αντί του οικειοθελώς αποχωρήσαντος, Ερνέστο Βαλβέρδε- δεν έχει χολέρα!
Το είχα ξαναγράψει αυτό, την εποχή που ο Γιαννακόπουλος προσλάμβανε τον Αργύρη Πεδουλάκη και οι Αγγελόπουλοι ανέθεταν τη δική τους ομάδα στον Γιώργο Μπαρτζώκα, αλλά να που η ατάκα ξαναγίνεται επίκαιρη, ασφαλώς για τον Ιβάνοβιτς και ενδεχομένως για τον Τόμιτς...
Σε ολόκληρο τον πλανήτη, ο κόσμος έχει τα κολλήματα του και στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι απλώς δικαιολογημένα, αλλά επιβεβλημένα: ο Ζέλικο με το ταλέντο, την τεχνογνωσία, τη... σατανικότητα του, αλλά και με την πλουσιοπάροχη αρωγή των Γιαννακόπουλων που κάθε χρόνο του έφερναν λαγούς με πετραχήλια και βεβαίως με φυσικούς αυτουργούς μερικούς από τους κορυφαίους παίκτες του παγκόσμιου μπάσκετ, πέτυχε τόσα όσα ο (κάθε μεταγενέστερος) Ιβάνοβιτς θα χρειαστεί δέκα ζωές για να... μην τα πετύχει!
Ο Ομπράντοβιτς αποτελεί όντως έναν θρύλο, όπως τον χαρακτήρισε ο Ιβάνοβιτς, αλλά και ο Ντούσκο δεν είναι ρεμάλι της κοινωνίας! Οσο και αν υστερεί σε τίτλους, σε διακρίσεις και στα λοιπά credits, είναι ένας σπουδαίος προπονητής, που επίσης έχει τον δικό του τρόπο, το ξεχωριστό στιλ του και μια πολύ αποκρυσταλλωμένη και διαυγή μπασκετική φιλοσοφία...
Αφήνω κατά μέρος τις διάφορες υπερβολές και ανοησίες της φάρας μας και των διάφορων δοκησίσοφων που κυκλοφορούν ανάμεσα μας για τον σατραπικό χαρακτήρα, την τυραννική συμπεριφορά, τις δικτατορικές αντιλήψεις και πάει λέγοντας. Αυτός ο μπήξας και ο δείξας είναι ένας προπονητής, ο οποίος δουλεύει με πάθος, με ζήλο και με αφοσίωση εδώ και είκοσι χρόνια και μπορώ να απαριθμήσω σωρηδόν τους παίκτες τις καριέρες των οποίων απογείωσε, αλλά δυσκολεύομαι να βρω κάποιους που να τους χαντάκωσε... Νιώθω άσχημα που τα γράφω όλα αυτά, διότι στην Ελλάδα που δεν είσαι πια ό,τι δηλώσεις, αλλά ότι καταφέρεις να σώσεις (από την τιμιότητα και την αξιοπρέπεια σου) μπορεί κάποιοι να φανταστούν ότι πήρα μίζα από τον Ιβάνοβιτς για να του κάνω λεζάντα ή με έβαλε ο Γιαννακόπουλος να του πλέξω ένα φωτοστέφανο για να έχει ήσυχη τη συνείδηση του!
Νιώθω επίσης άβολα, διότι από μια μικρή έρευνα που διενήργησα, μεταξύ διαφόρων φιλάθλων του Παναθηναϊκού, αλλά και ουδετέρων, βρήκα λίγους να συμμερίζονται τη δεδηλωμένη άποψη μου: ίσως κάνω λάθος ή υπερβάλλω, αλλά αυτό πιστεύω, αυτό καταθέτω, αυτό υπερσαπίζομαι...
Ισως πάλι, όλα αυτά να μοιάζουν με πολύ κακό για το τίποτε και αυτό θα το εξηγήσω λίαν συντόμως. Προηγουμένως ωστόσο θέλω να επισημάνω ότι ο Ιβάνοβιτς (όπως υπήρξε ως παίκτης και δη αρχηγός στην αγέλη των λυκόπουλων που μάζεψε στο Σπλιτ ο Μάλκοβιτς) είναι ένας πολύ αξιοπρεπής και υπερήφανος άνθρωπος. Ως προπονητής πάλι έχει επιδώσει πολλάκις και κατ' επανάληψιν τα διαπιστευτήρια της φιλοσοφίας και κυρίως της μεθοδολογίας του: είναι αφοσιωμένος στο μπάσκετ, φανατικός με τη δουλειά του, απαιτητικός, λεπτολόγος, σχολαστικός σε όλα, εραστής της πειθαρχίας, θιασώτης της μελέτης και της προετοιμασίας, ανικανοποίητος και τελειομανής...
Αυτός ο περφεξιονισμός που τον διέπει, τον καθιστά (στα μάτια πολλών) αυστηρό, ενοχλητικό, ενίοτε και λίγο... φολκλόρ! Τον συνοδεύουν οι αστικοί μύθοι για τα βασανιστήρια στα οποία υποβάλλει τους παίκτες, αλλά ο τύπος απλώς απαιτεί το... 101% της προσήλωσης των παικτών του (όπως μου έλεγε χθες το πρωί στον "αέρα" του Sentra 103.3, o Βλαδίμηρος Γιάνκοβιτς, "ακόμη και την ώρα που βλέπουμε βίντεο ή τρώμε, ή μπαίνουμε στο πούλμαν"...
Εδώ οφείλω να επισημάνω και κάτι άλλο, σε σχέση με τον Ομπράντοβιτς: η πιάτσα πρέπει να αναγνωρίσει στον Ιβάνοβιτς (όπως και την προηγούμενη διετία στον Πεδουλάκη και, όσο του έλαχε ο κλήρος, στον Αλβέρτη) ότι δούλεψαν και διεκπεραίωσαν -για τον Ιβάνοβιτς ισχύει ο ενεστώς χρόνος- τη δουλειά τους σε πολύ πιο δύσκολες και... εκπτωτικές συνθήκες έναντι του Ζέλικο... Αφησα μια κάβα από πριν, εικάζοντας ότι όλη αυτή η κουβέντα που ανοίγω σήμερα (χωρίς να 'μαι βαλτός, το ξεκαθαρίσαμε αυτό, έτσι;) μπορεί να 'ναι κιόλας πολύ κακό για το τίποτα. Διατηρώ αυτή τη βάσιμη υποψία, διότι ως πνευματικό παιδί του Μάλκοβιτς και χωρίς να το έχω συζητήσει ποτέ μαζί του, φαντάζομαι πως ο Ιβάνοβιτς βαδίζει με ακρίβεια στα χνάρια του μέντορα του και δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για το τι λέει ο κόσμος, εάν φωνάζει συνθήματα, εάν του κάνει γλύκες και τα τοιαύτα...
Είχα ρωτήσει μια φορά τον "Ναπολέοντα" (όπως τον παρατσούκλιασε ο Μίκαελ Κοχ), γιατί εμφανίζεται τόσο απόμακρος και δεν κοιτάζει ποτέ προς την εξέδρα, ούτε ανταποδίδει τις φιλοφρονήσεις του κόσμου στο γήπεδο και αλλαχού και μου έδωσε την απάντηση, που ακριβώς περίμενα να ακούσω από τον Μπόζα... "Φίλε μου, προπονητής του μπάσκετ είμαι, όχι ο Αλέν Ντελόν ή ο Φρανκ Σινάτρα"!
Λοιπόν, θεωρώ μεγάλο επίτευγμα, σπουδαίο παράσημο, ανεκτίμητο λάβαρο (εθνικής) υπερηφάνειας και ευλογία για το ελληνικό μπάσκετ ότι μέσα σε 24 ώρες καμάρωσε τον μεν Διαμαντίδη να ξεπερνάει το φράγμα των 1.000 ασίστ στην Ευρωλίγκα (με πρεμούρα κιόλας, καθότι έδωσε τη χιλιοστή στα 14 δευτερόλεπτα και είχε τέσσερις στο πρώτο τρίλεπτο), τον δε Σπανούλη- με περισσότερο αγκομαχητό και κάνοντας υπερωρίες λόγω της υφής του ματς- να πετυχαίνει ατομικό ρεκόρ πόντων στη διοργάνωση και να αναρριχάται στην πέμπτη θέση των σκόρερς όλων των εποχών...
Σε αυτή την... παρέλαση, παρεμπιπτόντως, κρατά ακόμη ψηλά το λάβαρο του, έστω και αν έχει βγει στη σύνταξη ο Θοδωρής Παπαλουκάς, ο οποίος βρίσκεται στο Νο 2 του πίνακα των κορυφαίων πασέρ της Ευρωλίγκας, αφήνοντας αμανάτι τις 977 που μοίρασε στην ένδοξη καριέρα του, έχοντας από πίσω του τον Πριτζιόνι (798), τον Γιασικεβίτσιους (755) και τον Σπανούλη (712).
Α, ναι, και για του Σάρας τη... γούνα έχω ράμματα, διότι απ΄ αυτές τις 755 ασίστ που έδωσε (κάποιες μάλιστα σαν τηλεκατευθυνόμενες αλλού κοιτώντας κι αλλού πασάροντας) ο νυν ασίσταντ κόουτς της Ζαλγκίρις, οι 189 έγιναν... delivery κατά την τετράχρονη θητεία του στον Παναθηναϊκό κι έκαναν ευτυχισμένους (όπως συνηθίζει να λέει ο Γιαννάκης) και αυτόν και τον εκάστοτε αποδέκτη της πάσας του...
Για τη διαστημική, συναρπαστική, φαντασμαγορική και εν πολλοίς (όπως λέει κι ο Αγραβάνης στις δηλώσεις του και πολύ μου άρεσε που άκουσα αυτή την έκφραση) τρομακτική εμφάνιση του Παναθηναϊκού δεν έχω να προσθέσω μια κεραία, αλλά ούτε και να... αφαιρέσω ένα ιώτα απ' όσα εγράφησαν και ελέχθησαν από την Πέμπτη το βράδυ και πέρα: υπήρξαν όλα τόσο εύγλωττα, όσο το απαράμιλλο και μοναδικό (σε οποιαδήποτε παλέτα) μελιτζανί χρώμα του Ομπράντοβιτς στη διάρκεια του ματς και στη συνέντευξη Τύπου!
Αστειεύομαι, αλλά εάν μέσα στη φούρια του ο Ζέλικο πρόλαβε να περάσει από κάποιο από τα αγαπημένα του εν Αθήναις εστιατόρια κι έφαγε ψάρι, αυτό θα φταίει: φέρνει λαχτάρα, είτε το δεις στον ύπνο σου, είτε στον ξύπνιο σου, όπως έλεγε κάποτε ο αρχιερέας των προλήψεων και των δεισιδαιμονιών Λευτέρης Σούμποτιτς, μπροστά στον οποίο ο Ιωαννίδης είναι οσία παρθένα!
Εδώ ήρθαμε, που λένε και στο σινεμά: στον Ομπράντοβιτς και κατ' επέκταση στον Ιβάνοβιτς, τον οποίο νομίζω πως (όχι εξ επίτηδες, αλλά να που συμβαίνει) αδικεί συστηματικώς και κατάφωρα ο κόσμος του Παναθηναϊκού. Ορθώς, ορθότατα (και σε μια επίδειξη σεβασμού, αναγνώρισης, ευγνωμοσύνης και λατρείας, μετά από 13 χρόνια συμπόρευσης στους θριάμβους) οι φίλαθλοι αποθεώνουν τον Ζέλικο, του τραγουδούν το "Ομπράντοβιτς πόρομ, πορόμ, πο πέρομ, περόμ" και μάλιστα τον κάνουν να αισθάνεται αμήχανα, διότι εκείνη την ώρα έτρωγε είκοσι πόντους στο κεφάλι, αλλά, διάβολε, και ο Ντούσκο έχει ψυχή και ασφαλώς δεν κατούρησε στο πηγάδι!
Εχει επίσης (εκτός από ψυχή) και αυτιά, που δεν ξέρω εάν ήταν ερμητικά κλειστά, εκείνη τη στιγμή, αλλά όπως είπε όταν του ζήτησαν να σχολιάσει τις επευφημίες προς το πρόσωπο του, "το μόνο που άκουσα ήταν τα αποθεωτικά συνθήματα για τον Ομπράντοβιτς που του αξίζουν για όλα όσα πέτυχε και μάλιστα αξίζει να του στήσουν κι ένα μνημείο"... Και ο Ιβάνοβιτς έχει ψυχή, λοιπόν και -όπως είχε πει σε εκείνη την αλήστου μνήμης ατάκα του ο Σωκράτης Κόκκαλης, όταν παρουσίαζε τον Τιμούρ Κετσπάγια (ή επί το ορθότερον, Τεμούρ Κετσμπάια) αντί του οικειοθελώς αποχωρήσαντος, Ερνέστο Βαλβέρδε- δεν έχει χολέρα!
Το είχα ξαναγράψει αυτό, την εποχή που ο Γιαννακόπουλος προσλάμβανε τον Αργύρη Πεδουλάκη και οι Αγγελόπουλοι ανέθεταν τη δική τους ομάδα στον Γιώργο Μπαρτζώκα, αλλά να που η ατάκα ξαναγίνεται επίκαιρη, ασφαλώς για τον Ιβάνοβιτς και ενδεχομένως για τον Τόμιτς...
Σε ολόκληρο τον πλανήτη, ο κόσμος έχει τα κολλήματα του και στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι απλώς δικαιολογημένα, αλλά επιβεβλημένα: ο Ζέλικο με το ταλέντο, την τεχνογνωσία, τη... σατανικότητα του, αλλά και με την πλουσιοπάροχη αρωγή των Γιαννακόπουλων που κάθε χρόνο του έφερναν λαγούς με πετραχήλια και βεβαίως με φυσικούς αυτουργούς μερικούς από τους κορυφαίους παίκτες του παγκόσμιου μπάσκετ, πέτυχε τόσα όσα ο (κάθε μεταγενέστερος) Ιβάνοβιτς θα χρειαστεί δέκα ζωές για να... μην τα πετύχει!
Ο Ομπράντοβιτς αποτελεί όντως έναν θρύλο, όπως τον χαρακτήρισε ο Ιβάνοβιτς, αλλά και ο Ντούσκο δεν είναι ρεμάλι της κοινωνίας! Οσο και αν υστερεί σε τίτλους, σε διακρίσεις και στα λοιπά credits, είναι ένας σπουδαίος προπονητής, που επίσης έχει τον δικό του τρόπο, το ξεχωριστό στιλ του και μια πολύ αποκρυσταλλωμένη και διαυγή μπασκετική φιλοσοφία...
Αφήνω κατά μέρος τις διάφορες υπερβολές και ανοησίες της φάρας μας και των διάφορων δοκησίσοφων που κυκλοφορούν ανάμεσα μας για τον σατραπικό χαρακτήρα, την τυραννική συμπεριφορά, τις δικτατορικές αντιλήψεις και πάει λέγοντας. Αυτός ο μπήξας και ο δείξας είναι ένας προπονητής, ο οποίος δουλεύει με πάθος, με ζήλο και με αφοσίωση εδώ και είκοσι χρόνια και μπορώ να απαριθμήσω σωρηδόν τους παίκτες τις καριέρες των οποίων απογείωσε, αλλά δυσκολεύομαι να βρω κάποιους που να τους χαντάκωσε... Νιώθω άσχημα που τα γράφω όλα αυτά, διότι στην Ελλάδα που δεν είσαι πια ό,τι δηλώσεις, αλλά ότι καταφέρεις να σώσεις (από την τιμιότητα και την αξιοπρέπεια σου) μπορεί κάποιοι να φανταστούν ότι πήρα μίζα από τον Ιβάνοβιτς για να του κάνω λεζάντα ή με έβαλε ο Γιαννακόπουλος να του πλέξω ένα φωτοστέφανο για να έχει ήσυχη τη συνείδηση του!
Νιώθω επίσης άβολα, διότι από μια μικρή έρευνα που διενήργησα, μεταξύ διαφόρων φιλάθλων του Παναθηναϊκού, αλλά και ουδετέρων, βρήκα λίγους να συμμερίζονται τη δεδηλωμένη άποψη μου: ίσως κάνω λάθος ή υπερβάλλω, αλλά αυτό πιστεύω, αυτό καταθέτω, αυτό υπερσαπίζομαι...
Ισως πάλι, όλα αυτά να μοιάζουν με πολύ κακό για το τίποτε και αυτό θα το εξηγήσω λίαν συντόμως. Προηγουμένως ωστόσο θέλω να επισημάνω ότι ο Ιβάνοβιτς (όπως υπήρξε ως παίκτης και δη αρχηγός στην αγέλη των λυκόπουλων που μάζεψε στο Σπλιτ ο Μάλκοβιτς) είναι ένας πολύ αξιοπρεπής και υπερήφανος άνθρωπος. Ως προπονητής πάλι έχει επιδώσει πολλάκις και κατ' επανάληψιν τα διαπιστευτήρια της φιλοσοφίας και κυρίως της μεθοδολογίας του: είναι αφοσιωμένος στο μπάσκετ, φανατικός με τη δουλειά του, απαιτητικός, λεπτολόγος, σχολαστικός σε όλα, εραστής της πειθαρχίας, θιασώτης της μελέτης και της προετοιμασίας, ανικανοποίητος και τελειομανής...
Αυτός ο περφεξιονισμός που τον διέπει, τον καθιστά (στα μάτια πολλών) αυστηρό, ενοχλητικό, ενίοτε και λίγο... φολκλόρ! Τον συνοδεύουν οι αστικοί μύθοι για τα βασανιστήρια στα οποία υποβάλλει τους παίκτες, αλλά ο τύπος απλώς απαιτεί το... 101% της προσήλωσης των παικτών του (όπως μου έλεγε χθες το πρωί στον "αέρα" του Sentra 103.3, o Βλαδίμηρος Γιάνκοβιτς, "ακόμη και την ώρα που βλέπουμε βίντεο ή τρώμε, ή μπαίνουμε στο πούλμαν"...
Εδώ οφείλω να επισημάνω και κάτι άλλο, σε σχέση με τον Ομπράντοβιτς: η πιάτσα πρέπει να αναγνωρίσει στον Ιβάνοβιτς (όπως και την προηγούμενη διετία στον Πεδουλάκη και, όσο του έλαχε ο κλήρος, στον Αλβέρτη) ότι δούλεψαν και διεκπεραίωσαν -για τον Ιβάνοβιτς ισχύει ο ενεστώς χρόνος- τη δουλειά τους σε πολύ πιο δύσκολες και... εκπτωτικές συνθήκες έναντι του Ζέλικο... Αφησα μια κάβα από πριν, εικάζοντας ότι όλη αυτή η κουβέντα που ανοίγω σήμερα (χωρίς να 'μαι βαλτός, το ξεκαθαρίσαμε αυτό, έτσι;) μπορεί να 'ναι κιόλας πολύ κακό για το τίποτα. Διατηρώ αυτή τη βάσιμη υποψία, διότι ως πνευματικό παιδί του Μάλκοβιτς και χωρίς να το έχω συζητήσει ποτέ μαζί του, φαντάζομαι πως ο Ιβάνοβιτς βαδίζει με ακρίβεια στα χνάρια του μέντορα του και δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για το τι λέει ο κόσμος, εάν φωνάζει συνθήματα, εάν του κάνει γλύκες και τα τοιαύτα...
Είχα ρωτήσει μια φορά τον "Ναπολέοντα" (όπως τον παρατσούκλιασε ο Μίκαελ Κοχ), γιατί εμφανίζεται τόσο απόμακρος και δεν κοιτάζει ποτέ προς την εξέδρα, ούτε ανταποδίδει τις φιλοφρονήσεις του κόσμου στο γήπεδο και αλλαχού και μου έδωσε την απάντηση, που ακριβώς περίμενα να ακούσω από τον Μπόζα... "Φίλε μου, προπονητής του μπάσκετ είμαι, όχι ο Αλέν Ντελόν ή ο Φρανκ Σινάτρα"!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου