O Πάμπλο Λάσο ξεστόμισε τη λέξη «κάρμα» και αμέσως δαγκώθηκε. Δεν
μιλάνε για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου και δεν μιλάνε για κάρμα στο
μαγαζί του Φλορεντίνο Πέρεθ.Η Marca κυκλοφόρησε σήμερα με ποδοσφαιρικό πρωτοσέλιδο, σαν να ήθελε να υπενθυμίσει, σε εαυτήν και αλλήλους, το modus operandi της αλαζονικής, υπεράνω νόμων και κανονισμών, Ρεάλ.
«Υπογράφει ο Ντε Χέα για 5 χρόνια», έγραψε. Ο Ντε Χέα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Δεμένος με συμβόλαιο, όπως τόσοι και τόσοι πριν από αυτόν. Δεν κολλάει σε τέτοιες λεπτομέρειες το «μαδριδίσμο».
Αύριο θα βάλουν να τον επαινέσει δημόσια ο Ζιντάν, μεθαύριο θα βγει να του πλέξει το εγκώμιο το φάντασμα του Ντι Στέφανο, αντιμεθαύριο θα κυκλοφορήσουν φανέλες της Ρεάλ με τ’όνομά του, μέχρι να γυρίσει το μυαλό του παίκτη και να σηκώσει αυτός μπαϊράκι.
Τα ίδια έκαναν με τον Μπέιλ, με τον Μόντριτς και με τόσους άλλους. Κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στη γοητεία της λευκής φανέλας.
Κανείς, εκτός από τον Μέσι, τον Νεϊμάρ, τον Μοράτα, τον Πίρλο, τον Ντιέγκο Κόστα, τον Αρντά Τουράν και όσους άλλους την τσαλαπάτησαν την τελευταία διετία, μέσα σε ποταμό από χάχανα.
Αν δεν είχε κάνει το ρημάδι το θαύμα του την ύστατη στιγμή στη Λισσαβώνα ο Σέρχιο Ράμος, η ποδοσφαιρική Ρεάλ θα ήταν ένας αληθινός «Τιτανικός».
Και η μπασκετική, βεβαίως βεβαίως. Κάθε χρόνο θαμπώνει με την «γκαλάκτικο» λάμψη της και κάθε χρόνο πέφτει νοκ-άουτ από τις γροθιές κάποιου ατρόμητου κανάγια.
Πέρυσι, στο Μιλάνο, την καθάρισε η μετρίως μέτρια και πάντα μετρημένη Μακάμπι (και λίγες μέρες αργότερα η Μπαρτσελόνα, στην ισπανική ACB, χωρίς πλεονέκτημα έδρας).
Πρόπερσι, στο Λονδίνο, της έβαλε 100άρα ο Ολυμπιακός, αν και έχανε με 17 πόντους στην πρώτη περίοδο. Το 2011, έπαιξε φάιναλ-φορ επί ισπανικού εδάφους και πέρασε τελείως απαρατήρητη.
«Πάει για την novena», γράφουν εδώ οι εφημερίδες. Για την κούπα την ενάτη, την καραμπουζουκλίδικη, που θα πάει να κάνει παρέα στις δέκα του ποδοσφαίρου.
Ναι, αλλά τις 7 τις κατέκτησε στην αρχαιότητα. Τα τελευταία 30 χρόνια κατέκτησε μόλις μία, το 1995 στη Σαραγόσα, όταν συνδύασε το άτυπο αβαντάζ της έδρας με τις μεγαλοφυίες του Ομπράντοβιτς, του Σαμπόνις και του Αρλάουκας.
Και με την αυτοκαταστροφική φύση του Γιάννη Ιωαννίδη, για να μη ξεχνιόμαστε. Τω καιρώ εκείνω, τις ομάδες μας τις ενδιέφερε αποκλειστικά ο «εμφύλιος» ημιτελικός.
Ο Ολυμπιακός νίκησε τον Παναθηναϊκό στη Σαραγόσα και επέστρεψε στην Ελλάδα με χαμόγελο τροπαιούχου, μολονότι έχασε τον τελικό. Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Με άφθονη εξαγωγή αλητείας, ένθεν κακείθεν.
Ο Φλορεντίνο Πέρεθ ήταν παρών χθες στο «Παλάθιο ντε Ντεπόρτες». Μονοπωλούσε τα πλάνα του ισπανικού σκηνοθέτη και καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι μετά τη νίκη επί της Φενέρμπαχτσε.
Τον θυμάμαι και στο 5ο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, στα περυσινά πλέι-οφ. Όταν τελείωσε ο αγώνας και αποχώρησαν οι παίκτες προς τα αποδυτήρια, η προεδράρα χύμηξε στο παρκέ και βάλθηκε να διευθύνει την ορχήστρα των φανατικών.
Ναι, ο ισχυρότερος άνδρας του παγκοσμίου ποδοσφαίρου τα έκανε αυτά. Προς στιγμήν, νόμιζα ότι έβλεπα μπροστά μου τον Θανάση Γιαννακόπουλο.
Όταν ο Πέρεθ προσέλαβε τον Λάσο (αντί του Χοάν Πλάθα), του ζήτησε ένα πράγμα και μόνο: «Να πάρουμε το πρωτάθλημα». Το πρωτάθλημα όχι Ευρώπης, αλλά Ισπανίας. Το ομολόγησε χθες ο ίδιος ο Λάσο.
«Το μπάσκετ ξελασπώνει το ποδόσφαιρο», είναι ο κεντρικός τίτλος της άλλης μαδριλένικης εφημερίδας, της As.
Ευτυχώς, αύριο η ποδοσφαιρική ομάδα παίζει εκτός έδρας με την Εσπανιόλ, δεν θα γίνει το «Παλάθιο» τσίρκο, με Κριστιάνο και σία.
Ρωτήθηκε και ο Πάμπλο Λάσο για το ίδιο θέμα: «Βλέπετε τον αυριανό τελικό ως σανίδα σωτηρίας για τον σύλλογο;»
Τον χαβά τους αυτοί. Λίγο ακόμη, και θα προτείνουν να εμφανιστεί ο Ρούντι με μαύρο περιβραχιόνιο, πένθους για τον αποκλεισμό από τη Γιουβέντους.
Ο συμπαθέστατος Λάσο απάντησε με στωικό χαμόγελο: «Δεν με νοιάζει αν χάνει ή κερδίζει το ποδόσφαιρο», είπε. «Εγώ έχω τελικό αύριο και με ενδιαφέρει μόνο το μπάσκετ. Άλλη ερώτηση παρακαλώ».
Παίρνει το μικρόφωνο ο επόμενος Ισπανός δημοσιογράφος και ρωτάει, τι νομίζετε; «Είναι το μπάσκετ σανίδα σωτηρίας για τη Ρεάλ;» Ολοκληρωτικά ανεπίδεκτοι.
«Αυτός ο σύλλογος δεν είναι σε θέση αν ζήσει τη στιγμή», φιλοσόφησε ψιθυριστά ο, περιέργως αγγλομαθής, Λάσο.
Για να είμαστε ειλικρινείς, το ίδιο ισχύει και για τον Ολυμπιακό, όταν απομακρύνεται από τις αρένες της Ευρώπης και βρίσκεται αντιμέτωπος με τον προαιώνιο εχθρό, στα μαρμαρένια αλώνια.
Για τον «Πριντέθης», τον «Εσπανούλης», τον «Εσλόουκας», τον «Λοχέσκι», τον «Μαντθάρης», τον «Παπαπετρόου», τον «Ντούνστον» και τον «Χούντερ». Έτσι τους λένε οι Ισπανοί. Ούτε έναν δεν πετυχαίνουν οι αθεόφοβοι.
Αλλά οι Έλληνες βρήκαν τρόπο να μετατρέψουν το άγχος σε πολύτιμο και άκαμπτο μέταλλο. Ο Γιώργος Πρίντεζης ρωτήθηκε πού βρίσκουν οι παίκτες του Ολυμπιακού όλη αυτή την αυτοπεποίθηση και χτύπησε το καρφί κατακέφαλα.
«Είναι επειδή έχουμε μάθει να ζούμε με την πίεση. Την αντέχουμε και δεν μας φοβίζει».
Όταν η μπάλα σου φαίνεται ελαφριά στα χέρια, θα πάει μέσα σαν τηλεκατευθυνόμενη. Τι λέτε κι εσείς, σενιόρ Εσπανούλης;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου