Γελαστός στην καρμανιόλα!!

Ο Νίκος Παπαδογιάννης προσπαθεί να βεβαιωθεί αν έζησε αυτό που έζησε ή ήταν μια γλυκιά οφθαλμαπάτη.

Θυμάστε χθες που έγραφα, ότι στον ημιτελικό θα φορέσω το μπλουζάκι με τον Νίκο Γκάλη; Στα μέσα της δ’ περιόδου του αγώνα, άρχισε, ο αθεόφοβος, να μου ψιθυρίζει στο αυτί.
«Βλέπω τον φόβο στα μάτια τους», μου έλεγε. «Όπως τότε, το 1987».
Ο Βασίλης Σπανούλης ήταν παιδάκι 5 ετών το 1987. Ο Γιώργος Πρίντεζης είχε μόλις κλείσει τα 2. Ο Σλούκας και ο Μάντζαρης, αγέννητοι. Ο Παπαπέτρου και ο Αγραβάνης, μια λάμψη στα μάτια του μπαμπά τους.
Οι τέσσερις πρώτοι έγραψαν τη δική τους, διπλή εποποιία: Κωνσταντινούπολη 2012, Λονδίνο 2013. Οι άλλοι δύο θα έχουν πάντοτε τη Μαδρίτη. Ακόμα κι αν, ο μη γένοιτο, φύγουν ηττημένοι από τον τελικό της Κυριακής.
Που δεν το βλέπω. Αυτός ο Ολυμπιακός θα χάσει μόνο όταν το θελήσει ο ίδιος!
Αν είναι να το πάρει κάποτε η ΤΣΣΚΑ, θα πρέπει να μετακινήσουμε το φάιναλ-φορ πιο κοντά στο καλοκαίρι. Μάιο μήνα, η αρκούδα εμφανίζεται πάντα νυσταγμένη από τη χειμερία νάρκη.
Και με τον φόβο ζωγραφισμένο στα νυσταλέα της μάτια…
«Ξεκίνα τώρα να σημειώνεις», μου είπε με τρόπο ο Γκάλης. «Αρχίζει η αντεπίθεση του Ολυμπιακού. Μόλις φάνε το πρώτο, θα καταρρεύσουν. Όλα θα γίνουν στο τελευταίο πεντάλεπτο».
Τι πεντάλεπτο, μωρέ Νικ; Το σκορ είναι 63-54 και απομένουν 4:10. Ο δε Σπανούλης έχει μηδέν στα έντ….
Μπαμ! Τρίποντο του Μπιλ, στους έξι πόντους το ματς.
Θυμήθηκα τότε αυτό που έγραψε ένας Ισπανός δημοσιογράφος στο Twitter, τις μέρες των αγώνων Ολυμπιακού-Μπαρτσελόνα. «Όταν όλα δείχνουν χαμένα, εμφανίζεται αυτός». Ο τιμωρός Σπανούλης.
Οι συμπαίκτες του κατάλαβαν αμέσως τι ακολουθούσε. Βάλθηκαν να δαγκώσουν σίδερα στα μετόπισθεν και να μεταβιβάζουν με προσοχή τη μπάλα, έτσι ώστε να φτάσει αυτή στα χρυσά χέρια.
«Η ώρα του Σπανούλη», έγραψα στο live chat όταν ο αρχηγός του Ολυμπιακού επέστρεψε, άσφαιρος ακόμη, στο παιχνίδι. «Μέχρι τώρα τον κουβαλούσαν οι συμπαίκτες του, τώρα έχει σειρά να τους κουβαλήσει αυτός».
Το τελευταίο στοίχημα ήταν η άμυνα. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος έστειλε στο γήπεδο τρεις κοντούς και δύο «τεσσάρια», ποντάροντας στο πειραγμένο μυαλό των Ρώσων.
Η ΤΣΣΚΑ γέμισε τα βρακιά της, σαν να βρισκόταν ακόμη στην Κωνσταντινούπολη ή στο Λονδίνο ή στο Μιλάνο. Στρογγυλοκάθισα στην καρέκλα μου και άρχισα να σημειώνω τα κατορθώματα των χρυσοπληρωμένων της παικτών.
Ο Ντε Κολό έχασε τη μπάλα από τον Σλούκα και του έκανε και φάουλ στη σέντρα για να σιγουρέψει τους πόντους (63-59).
Ο γιγάντιος Κάουν σηκώθηκε με λέι-απ, αλλά είδε τη μπάλα να εξοστρακίζεται από τα χέρια του πονηρού Μάντζαρη.
Ο Τεοντόσιτς επιστρατεύτηκε από τον πάγκο για να βάλει ένα βαρύ σουτ και σούταρε δύο συνεχόμενα στον γάμο του καραγκιόζη.
Ο ίδιος Τεοντόσιτς έχασε τον Σλούκα, ο οποίος έφυγε μόνος στον αιφνιδιασμό και αξιοποίησε τη φούτμπολ πάσα του Πρίντεζη (63-61).
Ο Κιριλένκο έχασε στον αέρα τη μπάλα από τον Σλούκα, ο οποίος του φτάνει μέχρι τους ώμους.
Ο Ντε Κολό έδωσε ορίζοντα στον Σπανούλη και μάζεψε τη μπάλα από το πλεχτό, κοιτάζοντας αποσβολωμένος την κόκκινη πλάτη (63-64).
Ο ίδιος Ντε Κολό σούταρε ανενόχλητος από τα 4 μέτρα και βρήκε σίδερο.
Ο Βοροντσέβιτς πάσχισε να κλείσει τον διάδρομο του Σπανούλη, αλλά έγινε πόστερ όταν ο αρχηγός του Ολυμπιακού σούταρε πάνω από τα απλωμένα του χέρια (63-66).
Ο Χάινς κέρδισε φάουλ από τον Σλούκα πάνω στο λέι-απ, αλλά δεν μπόρεσε να τελειώσει τη φάση και έστελε και μία βολή τη δεύτερη στο δοκάρι (64-66).
Ο Ουίμς έπαιξε ένας εναντίον ενός με τον Πέτγουεϊ, αλλά νικήθηκε κατά κράτος.
Ο ίδιος Ουίμς ισοφάρισε σε 66-66, αλλά σύσσωμη η άμυνα της ΤΣΣΚΑ είπε την τελευταία λέξη στον Σπανούλη.
Η τελευταία λέξη της ήταν «ντα». Ναι, αγόρι μου, βάλ’το. Στα τετράλεπτο της κρίσης, τα μυαλά των Ρώσων θόλωσαν, τα κορμιά τους λύγισαν και τα «νιετ» στέρεψαν.
Το μόνο "νιετ" που ακούστηκε ήταν στην τελευταία-τελευταία φάση, όταν όλοι έτρεξαν να κρυφτούν. Οι κοντοί είπαν "απεταξάμην", ο Βοροντσέβιτς και ο Κιριλένκο μπουρδουκλώθηκαν κι έχασαν τη μπάλα από τον Σλούκα, ενώ ο Τιχονένκο και ο Βάλτερς δεν μένουν πια εδώ...
Ενα καλάθι-μαχαιριά έφαγε από τον Σπανούλη ο Ουίμς (φωτο), ένα ο Βοροντσέβιτς και ένα ο Ντε Κολό. Κανένας δεν έμεινε παραπονεμένος. Μόνο ο Τζάκσον, που ευτυχώς στο τέλος ξεχάστηκε...
Στον πάγκο του Ολυμπιακού και όπου αλλού υπήρχε Ελληνας, επικρατούσε ντελίριο. Παραφροσύνη. Νομίζω ότι τα σιδερένια «αυγά» αυτής της ομάδας δεν έχουν εμφανιστεί άλλη φορά στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Εάν πάνε όλα καλά στον μεθαυριανό τελικό, η λέξη «δυναστεία» θα ανέβει στα χείλη όλων. Μια δυναστεία για τον 21^ο αιώνα.
Μια ομάδα, μαθημένη να πηγαίνει στην καρμανιόλα με σαρδόνιο χαμόγελο. Ξανά και ξανά και ξανά και ξανά, είναι ο υποψήφιος δήμιός της αυτός που χάνει το κεφάλι του.

*Πηγή: gazzetta.gr*