Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει για το fair play του Λουίζ Αντριάνο και τις τρεις, τουλάχιστον αγωνιστικές, που πρέπει να τιμωρηθεί ο Βραζιλιάνος φορ της Σαχτάρ για τη συμπεριφορά του.
Είναι καλό αυτό που συνέβη στην Κοπεγχάγη, η ξέφτιλη παγαποντιά τη νύχτα της Τρίτης, με τον Λούιζ Αντριάνο. Δίνει κλασική ευκαιρία, μία χρυσή πάσα-ασίστ, απ’ το αρνητικό να βγει θετικό. Η πάσα ευρίσκεται ήδη στα πόδια της UEFA. Διότι, ωραίες είναι οι κίτρινες σημαιούλες του Fair Play και τα παιδάκια που τις κουβαλάνε στους αγωνιστικούς χώρους, ωραία είναι και τα Respect σαν επωμίδες στις φανέλλες των ποδοσφαιριστών ή σαν διαφημίσεις στις πινακίδες των γηπέδων και στις τηλεοράσεις της Ευρώπης, όμως εδώ η διακυβέρνηση Πλατινί έχει τη δυνατότητα ν’ αποδείξει ότι, εκτός απ’ το να ξοδεύει λεφτά για να τα κάνει, τα εννοεί κιόλας. Ότι δεν είναι, απλώς, μια PR καμπάνια «κοιτάξτε τι καλοί που είμαστε και πώς, συστηματικά κι αποφασιστικά, προμοτάρουμε το Δίκαιο Παιγνίδι».
Να μη το πλατιάζουμε. Τρεις αγωνιστικούλες στο κεφάλι του ζαβολιάρη θα ‘ναι ό,τι πρέπει. Όχι μία, τώρα που η Σαχτάρ έχει εξασφαλίσει την πρόκριση οπότε δεν θα τους κοστίσει τίποτα το να μη τον έχουν στο ματς του Δεκεμβρίου με τη Γιουβέντους. Τρεις, για να μη τον έχουν και στα δύο ματς, τα νοκ-άουτ, στον επόμενο γύρο. Στον γύρο των «16». Η πρώτη (μη) αντίδραση δεν είναι ενθαρρυντική. Αν ψάξει κανείς στον επίσημο φορέα έκφρασης της UEFA, την ιστοσελίδα τους, θα δει άρες μάρες. Απλώς δεν έβγαλαν τον Λούιζ Αντριάνο…MVP, μολονότι (υποτίθεται ότι) έκανε χατ-τρικ σε εκτός έδρας αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ! Κι από δηλώσεις των πρωταγωνιστών, αναρτήθηκαν μονάχα οι εντελώς ανώδυνες. Οι λοιπές κατεπνίγησαν. Εξαφανίστηκαν. ‘Η είμαστε politically correct ή δεν είμαστε…
Κάποτε η UEFA ήταν τόσο ευαίσθητη που έριξε δύο αγωνιστικές στον Μικολιούνας επειδή βούτηξε στο Χάμπντεν, Σκωτία-Λιθουανία, πήρε πέναλτι, κι όταν ο διαιτητής το σφύριξε…εκείνος το πανηγύρισε κι από πάνω. Όχι το γκολ. Το σφύριγμα, πριν το γκολ. Το κατόρθωμά του. Αν δεν με απατά, δε, η μνήμη, το ίδιο πρέπει να συνέβη αργότερα και με τον Εντουάρντο σ’ ένα Αρσεναλ-Σέλτικ. Και σίγουρα δεν με απατά η μνήμη, είναι τόσο πρόσφατο άλλωστε, ότι μία αγωνιστική έριξαν στον Μπέντνερ το καλοκαίρι για προσβολή των συναλλακτικών ηθών. Επειδή έβαλε γκολ (στο EURO 2012), στον πανηγυρισμό κατέβασε δέκα πόντους το σορτ και φάνηκε στο σώβρακό του μια διαφήμιση.
Είναι καλό αυτό που συνέβη, στο υψηλότερο επίπεδο, στην Κοπεγχάγη. Δεν αναδείχθηκε ο ένοχος, μόνον. Αναδείχθηκαν και οι συνένοχοι στην ανηθικότητα. Ο Μχιταριάν του δίνει το χέρι, του Λούιζ Αντριάνο, σαν μπράβο για το γκολ που έβαλε. Ο Ρατς, ο Ουίλιαν, ο Σρνα (εν ονόματι μιας στρεβλής αλληλεγγύης) τον υποστηρίζουν στους εκνευρισμένους αντιπάλους, σαν να ‘ναι αθώο θύμα, τάχα ανήξεροι οι ίδιοι για το έγκλημα. Παριστάνουν ότι απορούν! Μετά, μπερδεύονται μεταξύ τους. Να τους αφήσουν, να μη τους αφήσουν, να βάλουν αμέσως γκολ. Μερικοί παραμέρισαν, άλλος (ο Στεπανένκο) πήγε και μάρκαρε. Κωμωδία. Ανήξερος και ο γέρος στον πάγκο, ο Λουτσέσκου. Απαθής εν πρώτοις, κάποια στιγμή βγάζει απ’ την τσέπη το μαντήλι και σκουπίζει τη μύτη που τρέχει. Τελεία.
Με τη μνήμη ν’ ασθενεί, οι βοήθειες είναι πάντοτε ευπρόσδεκτες. Το ίδιο βράδι η Marca μας θύμισε ένα περιστατικό, Μπαρτσελόνα-Σαχτάρ προ ετών. Σκόραρε η Μπάρτσα, ενόσω ο Μπραντάο της Σαχτάρ ήταν σωριασμένος, τραυματίας, στο γρασίδι. Ο Λουτσέσκου έκανε ολόκληρο κήρυγμα τότε, και τι ντροπή, και δεν έχει ανάγκη η Μπαρτσελόνα να κερδίζει έτσι, και δεν αντιστοιχεί στο μέγεθός της να κάνει τέτοια, λόγος κανονικός. Γηράσκων, διδάσκεται κι αυτός. Πως ό,τι λες, κάποτε το βρίσκεις μπροστά. Απέναντι. Διδασκόμαστε κι εμείς, μαζί του. Πως εννέα φορές στις δέκα, ή εννιάμιση, το Fair Play είναι υπέροχο…όταν εκείνη τη στιγμή μας συμφέρει!
Μια τελευταία σημείωση. Το παιγνίδι διακόπτεται, σε επίθεση της Νόρντσελαντ. Επειδή, κάπου μετά τη μεσαία γραμμή, τρέχοντας μακρυά απ’ τη μπάλα τρακάρουν συμπτωματικά ο Νόρντστραντ, ο σκόρερ του 1-0, με τον Λούιζ Αντριάνο. Ο Νόρντστραντ το κάνει…λύσσα, είναι φανερό ότι επιδιώκει να εκμεταλλευτεί την τυχαία σύγκρουση, σωριάζεται θεαματικά ενώ δεν πρόκειται καν για φάουλ. Και δεν δίνεται φάουλ. Ισως είναι η εξήγηση για τη μετέπειτα, στην επανεκκίνηση, συμπεριφορά του Λούιζ Αντριάνο. Η εξήγηση. Όχι το ελαφρυντικό, όχι η δικαιολογία, πολύ περισσότερο όχι η απαλλαγή. Ακόμη καλύτερη διαχείριση του συμβάντος, λοιπόν, από τρεις αγωνιστικές στον Λούιζ Αντριάνο, είναι τρεις αγωνιστικές στον Λούιζ Αντριάνο και μία στον Νόρντστραντ. Να πάρει κι εκείνος το εύλογο μερίδιο που του αντιστοιχεί, στην απαξίωση της απατεωνιάς…   



πηγή: gazzetta.gr