Ψηλαφίζοντας το ντέρμπι...!

«Σήμερα ντέρμπι γίνεται» και ο Βασίλης Σκουντής προσπαθεί να ταξινομήσει τις σκόρπιες σκέψεις τους για την επονομαζόμενη «μητέρα των μαχών»...

Προσπαθώντας να ψηλαφίσω τα δεδομένα, αλλά κυρίως τα ζητούμενα της αυριανής αναμέτρησης, νομίζω πως όλο το ζουμί για τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό βρίσκεται την ίδια κατσαρόλα και είναι ο ρυθμός!
Εlementary, δηλαδή στοιχειώδες, όπως έλεγε και ο Σέρλοκ Χολς στον πιστό βοηθό του δόκτορα Γουότσον, κάθε φορά που συζητούσαν για ένα μυστηριώδες ζήτημα...
Και τα ντέρμπι είναι εξ ορισμού ένα μυστηριώδες ζήτημα, διότι η εικόνα και το αποτέλεσμα τους δεν εξαρτώνται σώνει και καλά από τη φόρμα των ομάδων. Σε τέτοια ματς, άλλωστε, δεν τίθεται ζήτημα (περισσότερης η λιγότερης) επιθυμίας και γι’ αυτό δεν συμφωνώ με τη δήλωση που έκανε την Πέμπτη το βράδυ ο Περπέρογλου ότι «θα το πάρει όποιος το θέλει παραπάνω»...
Παρεμπιπτόντως ο Στράτος έχει βουτήξει στα ντέρμπι κι από τις δύο όχθες, ενώ ήταν εκείνος που έκλινε σε έναν μεγάλο βαθμό την πλάστιγγα υπέρ του Ολυμπιακού στον αγώνα του πρώτου γύρου: από τότε πέρασαν τρεισήμισι μήνες, παίκτες πήγαν κι ήρθαν στις δυο ομάδες, στο μεταξύ ο Παναθηναϊκός γνώρισε άλλη μια ήττα από τον Ικαρο, ο Ολυμπιακός την πάτησε τις προάλλες στην Πυλαία και δεδομένου ότι όλος ο καυγάς γίνεται για το πλεονέκτημα της έδρας, και οι δύο επιθυμούν σφόδρα τη νίκη. Απλώς στον Παναθηναϊκό δεν φτάνει η νίκη, καθότι ο Ολυμπιακός έχει και τέσσερις πόντους κάβα (64-60) από την άλωση του ΟΑΚΑ...
Την Παρασκευή το βράδυ, κόντρα στη Μπάμπεργκ, ο Παναθηναϊκός έπασχε από αρρυθμίες, που προϊούσης της βραδιάς έγιναν κιόλας ταχυπαλμίες: η καρδιά του πήγε μια βόλτα μέχρι την Κούλουρη, αλλά ξαναγύρισε στο Μαρούσι σώα και αβλαβής...
Είκοσι τέσσερις ώρες νωρίτερα ο Ολυμπιακός υπήρξε πολύ πιο ρυθμικός, αλλά από ένα σημείο και πέρα (έχοντας εξασφαλίσει τη νίκη επί της Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ) έκοψε ταχύτητα και αναζήτησε μερικές στιγμές χαλάρωσης, που ούτως ή άλως δεν θα απέβαιναν μοιραίες. Το εάν χάλασε λίγο η μανέστρα της διαφοράς και των εντυπώσεων, ελάχιστη σημασία έχει...
Ο ρυθμός αφορά και δυο διαφορετικά δόγματα, που συγκρούονται στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Μετά από τόσο καιρό, είναι πλέον ξεκάθαρο ότι αλλού πηγαίνει τη δουλειά ο Μπαρτζώκας κι αλλού ρεγουλάρει τα πράγματα ο Πεδουλάκης: τούτου δοθέντος μένει να δούμε πιο από τα δυο στιλ θα αποδειχθεί προσφορότερο και ποια αγωνιστική κατεύθυνση θα επικρατήσει στο παρκέ του ΣΕΦ.
Για πολλούς και προφανείς λόγους, συμπεριλαμβανομένης της δύναμης της έδρας, ο Ολυμπιακός θα επιδιώξει να τρέξει, να δημιουργήσει ευκαιρίες στο ανοικτό γήπεδο και να ανοίξει τον ρυθμό, ποντάροντας στη μεγαλύτερη παραγωγικότητα του. Στον αντίποδα ο Παναθηναϊκός έχει συμφέρον να κοντρολάρει το τέμπο και να αναγκάσει τους γηπεδούχους σε σετ παιχνίδι, ελπίζοντας να ισορροπήσει τις κατοχές και τον εξ αυτών απορρέοντα αριθμό των επιθέσεων.
Τούτο βεβαίως δεν σημαίνει ότι ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να επικρατήσει σε ένα ματς που θα εξελιχθεί στο στιλ «μία σου και μία μου». Ως πιθανότερο σενάριο όμως –και με βάση την εικόνα που παρουσιάζουν οι δύο ομάδες σε αντίστοιχες καταστάσεις- προκρίνεται το προβάδισμα του Ολυμπιακού, εφόσον ανοίξει ο ρυθμός και ανέβει το σκορ.
Προϊούσης της σεζόν ο Παναθηναϊκός προέβη σε μια οφθαλμοφανή αλλαγή της αγωνιστικής κατεύθυνσης και της στόχευσης του: ενώ δηλαδή άρχισε τη σεζόν (με αποκορύφωμα το ματς με τη Ρεάλ στη Μαδρίτη) χρησιμοποιώντας ως πολιορκητικό κριό των αντίπαλων αμυντικών κάστρων το post-up παιχνίδι του Σχορτσανίτη (και επίσης του Ματσιούλις και του Διαμαντίδη) όσο περνάει ο καιρός οι περισσότερες μπάλες βγαίνουν έξω. Προς τούτο συνέβαλαν η προσθήκη του Καπόνο και του Μπανκς και δυο λόγοι που έχουν να κάνουν με τον Σοφοκλή: αφενός η απουσία του, λόγω τραυματισμού και η ανάγκη του Παναθηναϊκού να αντλήσει εναλλακτικές πηγές ενέργειας και αφετέρου το γεγονός ότι το «inside game» αυτής της μορφής κατέστη προβλέψιμο, υπό την έννοια ότι οι αντίπαλοι του άρχισαν να κλείνουν μέσα στη ρακέτα και να αντιμετωπίζουν με παγίδες τον Big Sofo.
Βεβαίως και ο Ολυμπιακός από την πλευρά του κατευθύνεται περισσότερο σε ένα περιφερειακό παιχνίδι (με κινητήριο μοχλό τον Σπανούλη), ωστόσο η προσθήκη του Σερμαντίνι του δίνει περισσότερο παιχνίδι μέσα στη ρακέτα. Αυτό μπορεί να το παρέχει και ο Πρίντεζης στη θέση «4» (με τα περιβόητα πεταχτάρια του), ενώ ερωτηματικό παραμένει ο Πάουελ, υπό την έννοια ότι υστερεί στον αμυντικό ρόλο του έναντι του Ντόρσεϊ. Αντιθέτως οι πρωταθλητές Ευρώπης σε αυτόν τον τομέα έχουν λαμβάνειν πράγματα από τον Χάινς, ο οποίος όταν κωλύεται κάτω από το καλάθι, μπορεί να βγει και να σουτάρει από τα 4-5 μέτρα.
Με τον Λάσμε (που είχε κάνει το ντεμπούτο του στο ντέρμπι του πρώτου γύρου), τον Γκιστ και τον Μπανκς ο Παναθηναϊκός βελτίωσε την αθλητικότητα του. Στον αντίποδα, η απουσία του Μάντζαρη αναγκάζει τον Μπαρτζώκα να βρει άλλον παίκτη για να μαρκάρει τον Διαμαντίδη, τόσο στο κατέβασμα της μπάλας, όσο και στις φάσεις που ο αρχηγός του Παναθηναϊκού επιδιώκει να ποστάρει. Προφανώς θα πιάσουν δουλειά σε αυτό το πόστο βάσιν ο Λο και ο Παπανικολάου, άλλωστε ο Ολυμπιακός έχει παράδοση στο μαρκάρισμα του Διαμαντίδη με το τριάρι του, από τη σεζόν 2006-07, όταν ο Γκέρσον έστειλε πάνω και μάλιστα στα τρία τέταρτα του γηπέδου τον Βασιλόπουλο.
Αυτά κατατίθενται ως σκόρπιες σκέψεις πριν από το ντέρμπι: μια προσέγγιση από τη σκοπιά της τακτικής, ωστόσο πολλές φορές –και ειδικώς στα ντέρμπι- οι θεωρίες και οι εικασίες πηγαίνουν περίπατο.
Ωραίο και ήσυχο ματς να ‘χουμε κι όπως λέγεται σε τέτοιες περιπτώσεις, (όσο απλοϊκό κι αν ακούγεται ως ευχή), ας νικήσει ο καλύτερος!


πηγή: gazzetta.gr