Πολύ
μεγάλο «διπλό» για τον Ολυμπιακό στο Παγκρήτιο. Από ένα ματς που μπορεί
να μην το θυμάται κανείς στο φινάλε της σεζόν, αλλά τη συγκεκριμένη
χρονική στιγμή ήταν καθοριστικής σημασίας για τους Ερυθρόλευκους. To
πρώτο φετινό «διπλό» στην Σούπερ Λιγκ. Μια «ρουλέτα» σε χορτάρι που
τελικά η μπάλα αποφάσισε να καθίσει στο «κόκκινο», με τον Μήτρογλου να
«κλέβει» τον τίτλο του MVP από τον Ρομπέρτο ακριβώς στο 90΄.
Τριάντα εννέα τελικές προσπάθειες (17-22) είχαν οι δύο ομάδες. Πέντε γκολ, μια σειρά από μεγάλες ευκαιρίες και έναν ρυθμό... διαολεμένο που αν τον βλέπαμε σε ένα άλλο πρωτάθλημα θα τον «ζηλεύαμε» κάνοντας αναπόφευκτα συγκρίσεις. Ματσάρα ήταν. Αρκεί βέβαια κάποιος να το αντιμετώπιζε αληθινά ουδέτερα. Γιατί για τους λίγους φίλους του Εργοτέλη μένει η πικρία της ήττας σαν τελευταία γεύση, να υπερκαλύπτει την σπουδαία προσπάθεια. Και για εκείνους του Ολυμπιακού δεν το λες τίποτε λιγότερο από «θρίλερ». Έστω με happy end που περιελάμβανε τον Μιλιβόγεβιτς σε ρόλο στόπερ και τους Φορτούνη και Τσόρι να αποτελούν συνδετικό κρίκο σε ένα 4-2-4 με Γκαζαριάν, Ντουρμάζ, Διαμαντάκο και Μήτρογλου.
Ποια είναι η ουσία τώρα για τους Πειραιώτες; Ότι μπορούν να πάνε χωρίς αναταράξεις σε πρώτη φάση στο ματς με τη Γιουβέντους. Και μάλιστα με σχετικά καλή ψυχολογία καθότι «ανατροπή» στο φινάλε ήταν αυτή. Με τον Μήτρογλου να σκοράρει έπειτα από έναν χρόνο δύο γκολ μαζεμένα και με την ομάδα να παίρνει τρίποντο μακριά από το Φάληρο έπειτα από επτά μήνες (!). Θα είναι λάθος όμως αν σκεφτούν να κρύψουν τα... προβλήματα κάτω από το χαλάκι. Λάθος αν δεν θέλουν να βρεθούν προ εκπλήξεως στη συνέχεια της Σούπερ Λιγκ. Και αν μη τι άλλο δεν νομίζουμε ότι οι Ερυθρόλευκοι έχουν τέτοιες διαθέσεις. Ξέρουν ότι ουσιαστικά είναι μια νέα ομάδα, αντιλαμβάνονται το «κόστος» του να βρίσκεσαι στην αρχή του δρόμου έχοντας 17 καινούργιους στο ρόστερ, τον πήχη όμως δεν τον χαμηλώνουν επ΄ ουδενί.
Έτσι όπως προκύπτουν τα αγωνιστικά δεδομένα, το δύσκολο αφορά στον Ολυμπιακό της Ελλάδας. Στην ομάδα που καλείται να ανέβει στο μισό γήπεδο για να «βάλει» δύσκολα στον αντίπαλο. Στον Ολυμπιακό της μεγάλης κατοχής μπάλας, και των ρίσκων ώστε να προκύψει δημιουργία και εκτέλεση. Στον Ολυμπιακό που βρίσκεται να κυνηγά τη μπάλα στην «πλάτη» του και να πληρώνει τοις μετρητοίς στην άμυνα τα λάθη της συνολικά κακής ανασταλτικής λειτουργίας του (και κατ επέκταση ειδικά των αργών στόπερ του). Το αμυντικό τρανζίσιον που μοιάζει με άγνωστη «εφαρμογή» τούτον τον καιρό. Και που όπως πολύ σωστά είπε ο Μίτσελ στη συνέντευξη Τύπου ξεκινά ακριβώς από το σημείο που η μπάλα χάνεται στην δημιουργία.
Πήγε ο Ισπανός στα προηγούμενα εκτός έδρας ματς πιο συντηρητικά. Και στο Αγρίνιο και στο Περιστέρι. Έφυγε με έναν βαθμό. Χθες επέστρεψε στο... περσινό μοντέλο, σε ένα πιο «ανοιχτό» 4-2-3-1. Προφανώς είδε με τα μάτια του, τον κίνδυνο που προκύπτει. Είδε μπροστά του ένα ματς που όπως το νίκησε έτσι θα μπορούσε να το έχει χάσει κιόλας, αν ο Ρομπέρτο δεν έκανε τα... δικά του σε οριακές στιγμές της αναμέτρησης. Έλειπαν βέβαια αρκετοί βασικοί. Ο Κασάμι με το πληθωρικό παιχνίδι του στον άξονα, ο Αμπιντάλ, ο Αφελάι. Ο Φουστέρ γύρισε μόλις από δεύτερη θλάση. Ο Μανιάτης και ο Ντουρμάζ έπαιξαν τρίτο ματς μέσα σε μια εβδομάδα ελέω Εθνικών. Και τέλος πάντων υπάρχει ένα θέμα στις επιλογές αυτόν τον καιρό.
Έτσι θα είναι όμως τα πράγματα μέχρι το τέλος του 2014. Με άλλα 15 ματς να περιμένουν ως τις 20 Δεκέμβρη. Το rotation είναι υποχρεωτικό. Και αν δεν βρεθεί ισορροπία μέσα από αυτό, ο Ολυμπιακός δύσκολα θα μπορέσει να κάνει τον περσινό... περίπατο στον πρώτο γύρο, όπου ουσιαστικά του εξασφάλισε από τον Δεκέμβρη και την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Σε σχέση με πέρσι οι Ερυθρόλευκοι ως τώρα δεν έχουν ιδιαίτερο βαθμολογικό κόστος. Ένας βαθμός είναι που τους λείπει (ισοπαλία πέρσι στο Περιστέρι, ήττα φέτος). Στην εικόνα όμως είναι που προκύπτει η διαφορά. Και τα πιο δύσκολα στο πρωτάθλημα τώρα έρχονται μαζεμένα. Παναθηναϊκός εντός, Τρίπολη εκτός και αρχές Δεκέμβρη και το ματς με τον ΠΑΟΚ στο Φάληρο.
Τριάντα εννέα τελικές προσπάθειες (17-22) είχαν οι δύο ομάδες. Πέντε γκολ, μια σειρά από μεγάλες ευκαιρίες και έναν ρυθμό... διαολεμένο που αν τον βλέπαμε σε ένα άλλο πρωτάθλημα θα τον «ζηλεύαμε» κάνοντας αναπόφευκτα συγκρίσεις. Ματσάρα ήταν. Αρκεί βέβαια κάποιος να το αντιμετώπιζε αληθινά ουδέτερα. Γιατί για τους λίγους φίλους του Εργοτέλη μένει η πικρία της ήττας σαν τελευταία γεύση, να υπερκαλύπτει την σπουδαία προσπάθεια. Και για εκείνους του Ολυμπιακού δεν το λες τίποτε λιγότερο από «θρίλερ». Έστω με happy end που περιελάμβανε τον Μιλιβόγεβιτς σε ρόλο στόπερ και τους Φορτούνη και Τσόρι να αποτελούν συνδετικό κρίκο σε ένα 4-2-4 με Γκαζαριάν, Ντουρμάζ, Διαμαντάκο και Μήτρογλου.
Ποια είναι η ουσία τώρα για τους Πειραιώτες; Ότι μπορούν να πάνε χωρίς αναταράξεις σε πρώτη φάση στο ματς με τη Γιουβέντους. Και μάλιστα με σχετικά καλή ψυχολογία καθότι «ανατροπή» στο φινάλε ήταν αυτή. Με τον Μήτρογλου να σκοράρει έπειτα από έναν χρόνο δύο γκολ μαζεμένα και με την ομάδα να παίρνει τρίποντο μακριά από το Φάληρο έπειτα από επτά μήνες (!). Θα είναι λάθος όμως αν σκεφτούν να κρύψουν τα... προβλήματα κάτω από το χαλάκι. Λάθος αν δεν θέλουν να βρεθούν προ εκπλήξεως στη συνέχεια της Σούπερ Λιγκ. Και αν μη τι άλλο δεν νομίζουμε ότι οι Ερυθρόλευκοι έχουν τέτοιες διαθέσεις. Ξέρουν ότι ουσιαστικά είναι μια νέα ομάδα, αντιλαμβάνονται το «κόστος» του να βρίσκεσαι στην αρχή του δρόμου έχοντας 17 καινούργιους στο ρόστερ, τον πήχη όμως δεν τον χαμηλώνουν επ΄ ουδενί.
Έτσι όπως προκύπτουν τα αγωνιστικά δεδομένα, το δύσκολο αφορά στον Ολυμπιακό της Ελλάδας. Στην ομάδα που καλείται να ανέβει στο μισό γήπεδο για να «βάλει» δύσκολα στον αντίπαλο. Στον Ολυμπιακό της μεγάλης κατοχής μπάλας, και των ρίσκων ώστε να προκύψει δημιουργία και εκτέλεση. Στον Ολυμπιακό που βρίσκεται να κυνηγά τη μπάλα στην «πλάτη» του και να πληρώνει τοις μετρητοίς στην άμυνα τα λάθη της συνολικά κακής ανασταλτικής λειτουργίας του (και κατ επέκταση ειδικά των αργών στόπερ του). Το αμυντικό τρανζίσιον που μοιάζει με άγνωστη «εφαρμογή» τούτον τον καιρό. Και που όπως πολύ σωστά είπε ο Μίτσελ στη συνέντευξη Τύπου ξεκινά ακριβώς από το σημείο που η μπάλα χάνεται στην δημιουργία.
Πήγε ο Ισπανός στα προηγούμενα εκτός έδρας ματς πιο συντηρητικά. Και στο Αγρίνιο και στο Περιστέρι. Έφυγε με έναν βαθμό. Χθες επέστρεψε στο... περσινό μοντέλο, σε ένα πιο «ανοιχτό» 4-2-3-1. Προφανώς είδε με τα μάτια του, τον κίνδυνο που προκύπτει. Είδε μπροστά του ένα ματς που όπως το νίκησε έτσι θα μπορούσε να το έχει χάσει κιόλας, αν ο Ρομπέρτο δεν έκανε τα... δικά του σε οριακές στιγμές της αναμέτρησης. Έλειπαν βέβαια αρκετοί βασικοί. Ο Κασάμι με το πληθωρικό παιχνίδι του στον άξονα, ο Αμπιντάλ, ο Αφελάι. Ο Φουστέρ γύρισε μόλις από δεύτερη θλάση. Ο Μανιάτης και ο Ντουρμάζ έπαιξαν τρίτο ματς μέσα σε μια εβδομάδα ελέω Εθνικών. Και τέλος πάντων υπάρχει ένα θέμα στις επιλογές αυτόν τον καιρό.
Έτσι θα είναι όμως τα πράγματα μέχρι το τέλος του 2014. Με άλλα 15 ματς να περιμένουν ως τις 20 Δεκέμβρη. Το rotation είναι υποχρεωτικό. Και αν δεν βρεθεί ισορροπία μέσα από αυτό, ο Ολυμπιακός δύσκολα θα μπορέσει να κάνει τον περσινό... περίπατο στον πρώτο γύρο, όπου ουσιαστικά του εξασφάλισε από τον Δεκέμβρη και την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Σε σχέση με πέρσι οι Ερυθρόλευκοι ως τώρα δεν έχουν ιδιαίτερο βαθμολογικό κόστος. Ένας βαθμός είναι που τους λείπει (ισοπαλία πέρσι στο Περιστέρι, ήττα φέτος). Στην εικόνα όμως είναι που προκύπτει η διαφορά. Και τα πιο δύσκολα στο πρωτάθλημα τώρα έρχονται μαζεμένα. Παναθηναϊκός εντός, Τρίπολη εκτός και αρχές Δεκέμβρη και το ματς με τον ΠΑΟΚ στο Φάληρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου