Μια
βόλτα στην Ούμπρια και την Τοσκάνη σε φέρνει σε επαφή με πολλά
μεσαιωνικά χωριά. Το Καστέλ Ριγκόνε είναι ένα από αυτά. Με μόλις 400
κατοίκους, πλούσια ιστορία και θέα στη λίμνη Τρασιμένη, την οποία ο
Αννίβας έβαψε πορφυρή από το αίμα του ρωμαϊκού στρατού το 217 π.χ. Σε
αντίθεση με τα τριγύρω χωριά όμως, το Καστέλ Ριγκόνε έγινε η μικρότερη
πόλη στην Ιταλία με τη δική της επαγγελματική ομάδα.
Για να γίνει αυτό, ωστόσο, έπρεπε να βασιστεί σε έναν άνθρωπο. Έναν αυτοδημιούργητο επιχειρηματία, που προσπάθησε να συνδυάσει τον καπιταλισμό και τις δυνάμεις της αγοράς με την ηθική. Μεγαλωμένος σε εργατική οικογένεια, ο Μπρουνέλο Κουτσινέλι δημιούργησε μια τεράστια βιομηχανία ρούχων από το τίποτα. Στα 60 του, αποκαλείται ο Βασιλιάς του Κασμίρ και η περιουσία του φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη, ενώ οι γνωριμίες του φτάνουν από τον Ανιέλι μέχρι τον δήμαρχο της Νέας Υόρκης. Έτσι, αποφάσισε να διαθέσει ένα μέρος της, για να φέρει το ποδόσφαιρο στο χωριό του.
Η Καστέλ Ριγκόνε ξεκίνησε το 1998 όπως όλες οι μικρές επαρχιακές ομάδες. Δημιουργήθηκε από την ανάγκη των κατοίκων για ποδόσφαιρο. Εντάχθηκε στην Terza Categoria, την δέκατη κατηγορία του ιταλικού ποδοσφαίρου. Η άνοδός της στα επαγγελματικά στρώματα, έμοιαζε με την προσωπική ιστορία του ιδιοκτήτη της. Στα πρώτα της τέσσερα χρόνια, κέρδισε ισάριθμες ανόδους. Το 2009, μετά από επτά σεζόν στην τοπική κατηγορία της Ούμπρια, έφτασε στον τελικό του Ερασιτεχνικού Κυπέλλου Ιταλίας. Παρότι έχασε στον τελικό από την Βίρτους Κασαράνο, ανέβηκε στη Serie D, καθώς η αντίπαλός της είχε προβιβαστεί μέσω του πρωταθλήματος. Οι ερασιτέχνες θα γίνονταν επαγγελματίες.
Η άνοδος βοήθησε την Καστέλ να κερδίσει την προσοχή του Τύπου, ωστόσο δεν ήταν μόνο η εντυπωσιακή πορεία μιας μικρής επαρχιακής ομάδας μέσα στο γήπεδο. Ήταν ο τρόπος που είχε αποφασίσει να πορευτεί, υιοθετώντας μια διαφορετική ταυτότητα, μακριά από τις παθογένειες του σύγχρονου ποδοσφαίρου και με επιρροές από . Όπως έγραφε στο επίσημο site της: «Ο λόγος της ίδρυσης του συλλόγου ήταν η δημιουργία ενός ευχάριστου περιβάλλοντος, όπου ο καθένας μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο σε ένα αληθινό ερασιτεχνικό πνεύμα, με έμφαση στο υγιές και αυθεντικό fair play, χωρίς να εγκαταλείπει τη σωματική προσέγγιση, χαρακτηριστικό δείγμα του αγγλικού ποδοσφαίρου, η οποία είναι συνώνυμη με τον υγιή ανταγωνισμό ανάμεσα στους αθλητές».
Στο ξεκίνημα της σεζόν 2013-14, ο Κουτσινέλι τόνισε: «Το ποδόσφαιρό μας έχει να κάνει με την ηθική και το στιλ. Ελπίζω να φέρουμε μια υγιή ανανέωση και να εξευγενίσουμε ακόμα και την παλιά φρουρά. Αυτός δεν είναι μύθος, αλλά ένα κομμάτι της ζωής μου. Επιμένω στο σεβασμό στους διαιτητές, τις ομάδες, και τους φιλοξενούμενους οπαδούς. Στην έδρα μας, παίζουμε το Σάββατο, επειδή την Κυριακή θέλουμε να την περνάμε με τις οικογένειές μας».
Πριν από περίπου ένα χρόνο, μετά την εκτός έδρας ήττα της Καστέλ από τη Φόγκια η δεύτερη ανέβασε μια επιστολή στο site της που ανέφερε: «Υπήρξε συμφωνία ανάμεσα στη διοίκηση των δύο συλλόγων, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το ματς. Ούτε μια λέξη, ούτε μια διαφωνία. Και μετά, ήρθε η πραγματική έκπληξη. Τα αποδυτήρια ήταν πεντακάθαρα. Καταλαβαίνεις ότι δεν μένουν στα λόγια. Το fair play είναι εμφανές στην πράξη. Συγχαρητήρια». Οι παίκτες στα εκτός έδρας ματς άφηναν τα αποδυτήρια των αντιπάλων πεντακάθαρα!
Ακόμα και το νεότευκτο γήπεδο της ομάδας είναι διαφορετικό. Λουλούδια και καλοφροντισμένοι φράχτες αντί για διαφημιστικές πινακίδες. Χωρίς διαχωριστικά για τους φιλοξενούμενους οπαδούς και σύρματα. Χωρίς αστυνομοκρατία. Φυσικά, υπήρξαν φορές που οι φιλοξενούμενοι ξέφυγαν. Όπως το περσινό ματς με την Κοσέντσα, που οι ultras έκαναν τα... δικά τους, αλλά δεν βρήκαν ανταπόκριση και γρήγορα τα συνθήματά τους στράφηκαν στους παραδοσιακούς εχθρούς τους. Στο ματς με την Ίσκια, δύο τιφοζί προσπάθησαν να την... πέσουν στην αντίπαλη κερκίδα. Βρέθηκαν να δίνουν φιλικές χειραψίες με χαμογελαστούς μεσήλικες που χαίρονταν το ποδόσφαιρο.
Φυσικά, υπήρχαν οι στιγμές όπου τα πράγματα ξέφευγαν και μέσα στο γήπεδο, αφού όραμα του Κουτσινέλι ήταν η ομάδα του να παίξει το «δυναμικό αγγλικό ποδόσφαιρο». Αυτό ανέβαζε περισσότερο τους σφυγμούς και έφερνε νεύρα. Ωστόσο, σε γενικές γραμμές η Καστέλ Ριγκόνε έκανε τη διαφορά και κατέκτησε σχετικά εύκολα τον τίτλο για το Fair Play. Ο προπονητής Μάρκο ντι Λορέτο απολύθηκε επειδή προσποιήθηκε τραυματισμό παίκτη του! «Οι κανόνες είναι ίδιοι για όλους», δήλωνε ο σύλλογος. «Στο τέλος δεν γίνεται να υπάρχει πάντα νίκη. Πρέπει όμως να υπάρχει πίστη, ειλικρίνεια, σεβασμός και αλήθεια», ανέφερε σε ανακοίνωση που ακολούθησε.
Το πείραμα στην Ούμπρια εξελισσόταν, όλα έδειχναν διαφορετικά, ωστόσο ο Κουτσινέλι αποφάσισε να μην το συνεχίσει. Στο τέλος της χρονιάς, η ομάδα δεν κατάφερε να κερδίσει την παραμονή στην νέα Serie C και ο «Βασιλιάς του Κασμίρ» αποφάσισε να μην υποστεί τη ντροπή του υποβιβασμού. Βρήκε λύση στο... να διαλύσει την ομάδα. Οι παίκτες έμειναν ελεύθεροι, ενώ έπαψαν να υπάρχουν και οι πολύ ελπιδοφόρες «μικρές» ομάδες. Τη θέση του συλλόγου, πήραν ακαδημίες για παιδιά 6-12 ετών σε ποδόσφαιρο και βόλεϊ, από όλο τον κόσμο. Από εμπόλεμες ζώνες και χώρες χωρίς μέλλον. Δεν ήθελε το πισωγύρισμα και πιθανόν να μην έβλεπε μέλλον στην Καστέλ Ριγκόνε.
«Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι. Σοβαρό μεν, αλλά δεν παύει να είναι παιχνίδι. Κάποιοι λένε ότι ο πολύς σεβασμός και η πολλή ευγένεια δεν οδηγούν στη νίκη. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Κερδίσαμε έξι πρωταθλήματα με τον τρόπο μας και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο υποβιβαστήκαμε», δήλωνε κοιτάζοντας πίσω και αποφασίζοντας μεταλαμπαδεύσει τη φιλοσοφία του σε νεαρούς ποδοσφαιριστές, προσφέροντάς τους μια ευκαιρία που αλλιώς δεν θα την είχαν.
Θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον να δούμε την Καστέλ Ριγκόνε ψηλότερα. Ακόμα κι έτσι, όμως, έδειξε ότι ένα διαφορετικό ποδόσφαιρο δεν είναι ουτοπία...
Για να γίνει αυτό, ωστόσο, έπρεπε να βασιστεί σε έναν άνθρωπο. Έναν αυτοδημιούργητο επιχειρηματία, που προσπάθησε να συνδυάσει τον καπιταλισμό και τις δυνάμεις της αγοράς με την ηθική. Μεγαλωμένος σε εργατική οικογένεια, ο Μπρουνέλο Κουτσινέλι δημιούργησε μια τεράστια βιομηχανία ρούχων από το τίποτα. Στα 60 του, αποκαλείται ο Βασιλιάς του Κασμίρ και η περιουσία του φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη, ενώ οι γνωριμίες του φτάνουν από τον Ανιέλι μέχρι τον δήμαρχο της Νέας Υόρκης. Έτσι, αποφάσισε να διαθέσει ένα μέρος της, για να φέρει το ποδόσφαιρο στο χωριό του.
Η Καστέλ Ριγκόνε ξεκίνησε το 1998 όπως όλες οι μικρές επαρχιακές ομάδες. Δημιουργήθηκε από την ανάγκη των κατοίκων για ποδόσφαιρο. Εντάχθηκε στην Terza Categoria, την δέκατη κατηγορία του ιταλικού ποδοσφαίρου. Η άνοδός της στα επαγγελματικά στρώματα, έμοιαζε με την προσωπική ιστορία του ιδιοκτήτη της. Στα πρώτα της τέσσερα χρόνια, κέρδισε ισάριθμες ανόδους. Το 2009, μετά από επτά σεζόν στην τοπική κατηγορία της Ούμπρια, έφτασε στον τελικό του Ερασιτεχνικού Κυπέλλου Ιταλίας. Παρότι έχασε στον τελικό από την Βίρτους Κασαράνο, ανέβηκε στη Serie D, καθώς η αντίπαλός της είχε προβιβαστεί μέσω του πρωταθλήματος. Οι ερασιτέχνες θα γίνονταν επαγγελματίες.
Η άνοδος βοήθησε την Καστέλ να κερδίσει την προσοχή του Τύπου, ωστόσο δεν ήταν μόνο η εντυπωσιακή πορεία μιας μικρής επαρχιακής ομάδας μέσα στο γήπεδο. Ήταν ο τρόπος που είχε αποφασίσει να πορευτεί, υιοθετώντας μια διαφορετική ταυτότητα, μακριά από τις παθογένειες του σύγχρονου ποδοσφαίρου και με επιρροές από . Όπως έγραφε στο επίσημο site της: «Ο λόγος της ίδρυσης του συλλόγου ήταν η δημιουργία ενός ευχάριστου περιβάλλοντος, όπου ο καθένας μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο σε ένα αληθινό ερασιτεχνικό πνεύμα, με έμφαση στο υγιές και αυθεντικό fair play, χωρίς να εγκαταλείπει τη σωματική προσέγγιση, χαρακτηριστικό δείγμα του αγγλικού ποδοσφαίρου, η οποία είναι συνώνυμη με τον υγιή ανταγωνισμό ανάμεσα στους αθλητές».
Στο ξεκίνημα της σεζόν 2013-14, ο Κουτσινέλι τόνισε: «Το ποδόσφαιρό μας έχει να κάνει με την ηθική και το στιλ. Ελπίζω να φέρουμε μια υγιή ανανέωση και να εξευγενίσουμε ακόμα και την παλιά φρουρά. Αυτός δεν είναι μύθος, αλλά ένα κομμάτι της ζωής μου. Επιμένω στο σεβασμό στους διαιτητές, τις ομάδες, και τους φιλοξενούμενους οπαδούς. Στην έδρα μας, παίζουμε το Σάββατο, επειδή την Κυριακή θέλουμε να την περνάμε με τις οικογένειές μας».
Πριν από περίπου ένα χρόνο, μετά την εκτός έδρας ήττα της Καστέλ από τη Φόγκια η δεύτερη ανέβασε μια επιστολή στο site της που ανέφερε: «Υπήρξε συμφωνία ανάμεσα στη διοίκηση των δύο συλλόγων, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το ματς. Ούτε μια λέξη, ούτε μια διαφωνία. Και μετά, ήρθε η πραγματική έκπληξη. Τα αποδυτήρια ήταν πεντακάθαρα. Καταλαβαίνεις ότι δεν μένουν στα λόγια. Το fair play είναι εμφανές στην πράξη. Συγχαρητήρια». Οι παίκτες στα εκτός έδρας ματς άφηναν τα αποδυτήρια των αντιπάλων πεντακάθαρα!
Ακόμα και το νεότευκτο γήπεδο της ομάδας είναι διαφορετικό. Λουλούδια και καλοφροντισμένοι φράχτες αντί για διαφημιστικές πινακίδες. Χωρίς διαχωριστικά για τους φιλοξενούμενους οπαδούς και σύρματα. Χωρίς αστυνομοκρατία. Φυσικά, υπήρξαν φορές που οι φιλοξενούμενοι ξέφυγαν. Όπως το περσινό ματς με την Κοσέντσα, που οι ultras έκαναν τα... δικά τους, αλλά δεν βρήκαν ανταπόκριση και γρήγορα τα συνθήματά τους στράφηκαν στους παραδοσιακούς εχθρούς τους. Στο ματς με την Ίσκια, δύο τιφοζί προσπάθησαν να την... πέσουν στην αντίπαλη κερκίδα. Βρέθηκαν να δίνουν φιλικές χειραψίες με χαμογελαστούς μεσήλικες που χαίρονταν το ποδόσφαιρο.
Φυσικά, υπήρχαν οι στιγμές όπου τα πράγματα ξέφευγαν και μέσα στο γήπεδο, αφού όραμα του Κουτσινέλι ήταν η ομάδα του να παίξει το «δυναμικό αγγλικό ποδόσφαιρο». Αυτό ανέβαζε περισσότερο τους σφυγμούς και έφερνε νεύρα. Ωστόσο, σε γενικές γραμμές η Καστέλ Ριγκόνε έκανε τη διαφορά και κατέκτησε σχετικά εύκολα τον τίτλο για το Fair Play. Ο προπονητής Μάρκο ντι Λορέτο απολύθηκε επειδή προσποιήθηκε τραυματισμό παίκτη του! «Οι κανόνες είναι ίδιοι για όλους», δήλωνε ο σύλλογος. «Στο τέλος δεν γίνεται να υπάρχει πάντα νίκη. Πρέπει όμως να υπάρχει πίστη, ειλικρίνεια, σεβασμός και αλήθεια», ανέφερε σε ανακοίνωση που ακολούθησε.
Το πείραμα στην Ούμπρια εξελισσόταν, όλα έδειχναν διαφορετικά, ωστόσο ο Κουτσινέλι αποφάσισε να μην το συνεχίσει. Στο τέλος της χρονιάς, η ομάδα δεν κατάφερε να κερδίσει την παραμονή στην νέα Serie C και ο «Βασιλιάς του Κασμίρ» αποφάσισε να μην υποστεί τη ντροπή του υποβιβασμού. Βρήκε λύση στο... να διαλύσει την ομάδα. Οι παίκτες έμειναν ελεύθεροι, ενώ έπαψαν να υπάρχουν και οι πολύ ελπιδοφόρες «μικρές» ομάδες. Τη θέση του συλλόγου, πήραν ακαδημίες για παιδιά 6-12 ετών σε ποδόσφαιρο και βόλεϊ, από όλο τον κόσμο. Από εμπόλεμες ζώνες και χώρες χωρίς μέλλον. Δεν ήθελε το πισωγύρισμα και πιθανόν να μην έβλεπε μέλλον στην Καστέλ Ριγκόνε.
«Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι. Σοβαρό μεν, αλλά δεν παύει να είναι παιχνίδι. Κάποιοι λένε ότι ο πολύς σεβασμός και η πολλή ευγένεια δεν οδηγούν στη νίκη. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Κερδίσαμε έξι πρωταθλήματα με τον τρόπο μας και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο υποβιβαστήκαμε», δήλωνε κοιτάζοντας πίσω και αποφασίζοντας μεταλαμπαδεύσει τη φιλοσοφία του σε νεαρούς ποδοσφαιριστές, προσφέροντάς τους μια ευκαιρία που αλλιώς δεν θα την είχαν.
Θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον να δούμε την Καστέλ Ριγκόνε ψηλότερα. Ακόμα κι έτσι, όμως, έδειξε ότι ένα διαφορετικό ποδόσφαιρο δεν είναι ουτοπία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου