Τι ντυνόταν ο θεός τις απόκριες;

Ο Μάικλ Τζόρνταν σβήνει σήμερα πενήντα κεράκια στην τούρτα των γενεθλίων του και ο (ρεμβάζων το χάραμα στο Χιούστον) Βασίλης Σκουντής του κάνει ένα μικρό δωράκι 4.770 λέξεων!

Ρώτησαν, λέει, τον Μάικλ Τζόρνταν μια φορά στο τελωνείο ενός αεροδρομίου εάν έχει κάτι να δηλώσει και τι απάντησε ο αθεόφοβος: «Βεβαίως και έχω: τη μεγαλοφυΐα μου! Τι φόρο πρέπει να πληρώσω γι αυτήν»!
Ασφαλώς αστειεύομαι, διότι αυτό δεν το είπε ο Τζόρνταν, αλλά ο Οσκαρ Ουάιλντ, ωστόσο έχω την εντύπωση πως και η δική του μπασκετική μεγαλοφυΐα θ ήταν εξίσου φορολογήσιμη. Θα ήταν; Μπα, παραμένει, απλώς βρίσκεται σε καταστολή από τη μέρα που αποφάσισε να βγει στη σύνταξη κι εκείνη τη φορά το εννοούσε. Όχι όπως τις προηγούμενες δυο φορές, που η αποχώρηση του είχε καταντήσει ανέκδοτο.
Πίσω στην Ελλάδα; Τις μέρες του '87 ο Γιώργος Λιάνης σε μια συνέντευξη του με τον Γκάλη (η οποία δημοσιεύθηκε στα «ΝΕΑ») είχε χρησιμοποιήσει μια έκφραση που τη διάβασα τότε και τη ζήλεψα όσο λίγα πράγματα στη ζωή μου: Η κάθε κίνηση του, λέει, εφθέγγετο τελειότητα και θαρρώ πως αυτοί οι φθόγγοι ήταν τόσο συνηθισμένοι, ώστε να καταντούν κουραστικοί στις καθημερινές παρτιτούρες του Τζόρνταν.
Ξανά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού για κάτι που επιτέλους είναι δικό του: το 'γραψε για πάρτη του σε ένα ελεγειακό άρθρο του (που δημοσιεύθηκε στους «Los Angeles Times» και εν συνεχεία στο βιβλίο του «The great ones» , αλλά δυστυχώς δεν το 'χω μαζί μου στο Χιούστον) ο πρύτανης του αθλητικού ρεπορτάζ στις ΗΠΑ, ο Τζιμ Μάρεϊ: «Jordan is as unstoppable, as tomorrow», πάει να πει ότι ο Τζόρνταν είναι τόσο ασταμάτητος, όσο το αύριο.
Πάει να πει στο βάθος ότι θα έρθει, θα σκοράρει και θα νικήσει, δεν πάει όλος ο κόσμος να χτυπάει τον κώλο του κάτω!
Για να τελειώνω με αυτή τη φάμπρικα των εγκωμίων που έχουν γραφτεί και λεχθεί για τον Τζόρνταν: είναι τόσα πολλά και τόσα μεγαλειώδη, που επιβεβαιώνουν απολύτως την αμηχανία του Καταλανού δημοσιογράφου Μαρτί Περαρνάου, ο οποίος πριν από έναν χρόνο, εκστασιασμένος από το ρεσιτάλ του Λιονέλ Μέσι στον αγώνα με τη Γρανάδα 95-3) παραδέχθηκε στο σχόλιο του στην εφημερίδα «Sport» ότι «κάθε φορά που ο Λίο πετυχαίνει ένα από τα διαπλανητικά γκολ του ένα κοσμητικό επίθετο σε κάθε γλώσσα αυτού του κόσμου αυτοκτονεί»!
Και με τον Τζόρνταν οι αυτοκτονίες των επιθέτων, των ουσιαστικών, των ρημάτων και όλων των γραμματικών τύπων, ήταν όχι απλώς καθημερινές, αλλά και ομαδικές!
Τις έπαιρνε ο αέρας ή μάλλον η «His Airness», που φυσομανούσε όπου κι αν εμφανιζόταν: στοιχειώδες για έναν παίκτη ο οποίος μεγαλούργησε στο Σικάγο, που αποκαλείται «Τhe Windy city»!
Τον (κατά είκοσι μέρες) συνομήλικο μου Μάικλ Τζόρνταν τον συνάντησα αρκετές φορές όλα αυτά τα χρόνια: στο Σικάγο, στη Βαρκελώνη, στην Ουάσινγκτον, στη Νέα Υόρκη, στο Παρίσι (ως αντίπαλο του Ολυμπιακού στον τελικό του McDonalds' Open Tournament τον Οκτώβριο του 1997) και αλλαχού, μηδέ της Ελλάδας εξαιρουμένης!
Επίτηδες αφήνω τελευταία την Ελλάδα, που ωστόσο έχει ένα μεγάλο προνόμιο: υπήρξε η πρώτη (εκτός των ΗΠΑ) χώρα του κόσμου που έγινε μάρτυς του αστείρευτου ταλέντου και της μοναδικής μπασκετοσύνης του Τζόρνταν, εδώ μάλιστα (πρέπει να) τον ρώτησαν οι τελωνειακοί για πρώτη φορά τι έχει να δηλώσει! Απλώς επειδή τότε ήταν ένα πολύ σεμνός και ταπεινός νέος, που έβλεπε τον Ντην σμιθ και. χεζόταν από τον φόβο του, δεν νομίζω να απάντησε ότι έχει προς δήλωση της μεγαλοφυΐα του. Το πολύ πολύ να δήλωνε τη μαύρη επιγονατίδα του, τα walkman που φορούσε συνεχώς στ' αυτιά του, άντε και τα. σάλια, που έτρεχαν από τη γλώσσα του η οποία μονίμως δραπέτευε από το στόμα του και κρεμιόταν από το στόμα του σαν του σκυλιού που υλακτεί!
Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά το δικαιούμαι, διότι όντως έχουν πολλή πλάκα οι σκηνές από τις φάσεις στις οποίες βρέθηκαν ενώπιος ενωπίω στον τελικό του Ολυμπιακού Τουρνουά της Βαρκελώνης, ο λεγάμενος και ο Ντράζεν: επειδή έπαιζαν κι οι δύο με τη γλώσσα έξω, αυτός δεν ήταν αγώνας μπάσκετ, αλλά σκέτη κυνομαχία!
Το 1997 στο Παρίσι έγινε ο κακός χαμός με όλο το ελληνικό μπασκετικό ασκέρι το οποίο είχε συρρεύσει στο «Μπερσί» με λάφυρο ένα αυτόγραφο του. Εάν ενθυμούμαι καλώς, ο μόνος που το κατάφερε εκείνο το βράδυ ήταν ο (τότε συνεργάτης του Ντούντα) Κώστας Μπογατσιώτης, που τρύπωσε με τη γνωστή σαλονικιώτικη πονηριά του μέσα στα αποδυτήρια των Μπουλς, κρατώνας από το χέρι τον γιο του και ο Τζόρνταν δεν του το αρνήθηκε.
Νωρίτερα, μεσούντος του αγώνα, όταν ο Τζόρνταν σε μια βραδιά ρουτίνας αστόχησε μια δυο φορές στη σειρά, ο Μίλαν Τόμιτς σκέφτηκε να του κάνει πλάκα, χρησιμοποιώντας ως μέσο το συνηθισμένος το ΝΒΑ «trash talking». Σε μια φάση που τον μάρκαρε στην άμυνα έκανε τάχα τον αδιάφορο και ξαφνικά γύρισε και του είπε με στιλ «καλός είσαι, αλλά θέλεις λίγη προπόνηση στο σουτ»!
Ανήκω στους ευλογημένους από τον θεό και την τύχη που συνάντησαν τον MJ όταν ακόμη δεν τον ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας του πατρικού του στο Μπρούκλιν! Υπερβάλλω βεβαίως διότι ο Τζόρνταν εξ απαλών ονύχων -και μετά την πρώτη απόρριψη του από τη σχολική ομάδα- είχε δείξει τι καπνό (και μάλιστα πανάκριβου πούρου) φουμάρει. Το έδειξε με τον πιο εύγλωττο (στην κυριολεξία κιόλας διότι είχε βγάλει έξω τη γλώσσα του) όταν όντας πρωτοετής σημάδεψε ανεξίτηλα τον τελικό του κολεγιακού πρωταθλήματος ανάμεσα στη Νορθ Καρολάινα και στη Τζορτζτάουν.
Στις 29 Μαρτίου του 1982 στη νέα Ορλεάνη οι Tar Heels νίκησαν τους Hoyas με 63-62 με τον τότε πρωτοετή Τζόρνταν να πετυχαίνει το νικητήριο καλάθι με το πρώτο από την πολύ επιτυχημένη γι αυτόν και τις ομάδες του, αλλά εφιαλτική για τους αντιπάλους του σειρά των «The Shots». Αλλωστε με το τελευταίο εξ αυτών, στις 14 Ιουνίου του 1987 στο Ντέλτα Σέντερ όχι μόνο έδωσε τη νίκη στους Μπουλς επί της Γιούτα (87-86) πέντε δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη, αλλά έσπασε τη μέση του Μπράιον Ράσελ και τον έστειλε για ρεκτιφιέ στο πλησιέστερο εφημερεύον νοσοκομείο του Σολτ Λέικ Σίτι.
Τον Οκτώβριο του 1982 που έσκασε μύτη η ομάδα της Νορθ Καρολάινα στην Ελλάδα, οι λιγοστοί μπασκετικοί δημοσιογράφοι εκείνης της εποχής πετάξαμε τη σκούφια μας από τον ενθουσιασμό μας, διότι θα είχαμε την ευκαιρία να δούμε από μπροστά αυτόν τον (ναι μεν άγνωστο στο διεθνές κοινό, αλλά) πολλά υποσχόμενο μπασκετμπολίστα. Σε μια εποχή επικοινωνιακής ένδειας, είχαν φροντίσει να μας ενημερώσουν για τα ανδραγαθήματα του οι εν Ελλάδι μερακλήδες του ΝCAA (Θόδωρος Ροδόπουλος, Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου, Παντελής Δέδες) κι όταν τον πρωτοείδα στο παλιό ανατολικό αεροδρόμιο, μαζί με τον Τζέιμς Γουόρθι, τον Ματ Ντόχερτι, τον Μπραντ Ντόχερτι και τους λοιπούς συμπαίκτες του έπαθα ταράκουλο!
Τότε το ελληνικό κοινό απόλαυσε τον Τζόρνταν σε τρεις παραστάσεις: στον φιλικό αγώνα με την εθνική ομάδα στο γήπεδο του Σπόρτιγκ και στα δυο ματς που έγιναν στο Αλεξάνδρειο στο πλαίσιο του Τουρνουά «Δημήτρια», με τη συμμετοχή της Ελλάδας, του Νορθ Καρολίνα, του Ερυθρού Αστέρα Βελιγραδίου και της Μπερλόνι Τορίνο. Κρατώ σε περίοπτη θέση στο αρχείο μου-σαν φυλακτό σε εικονοστάσι- μια φωτογραφία που έβγαλα στη λήξη του τουρνουά έχοντας εκ δεξιών μου τον Τζόρνταν και εξ ευωνύμων τον «κύριο φυστίκι» (Μr Peanut) όπως αποκαλούσαν οι Αμερικανοί τον Τζόρνταν, λόγω του σχήματος του κεφαλιού του.
Η ιστορία από τον αγώνα της εθνικής με τους Tar Heels (που παρεμπιπτόντως σημαίνει «πισσωμένες φτέρνες») στο κατάμεστο γήπεδο του Σπόρτιγκ είναι γνωστή, αλλά υποκύπτω στον πειρασμό να την ξαναγράψω, ως ένα μικρό δώρο στα σημερινά γενέθλια του Τζόρνταν. Όταν σε μια εφόρμηση ή μάλλον πτήση του προς το ελληνικό καλάθι πήγε να τον αναχαιτίσει ο (πλέι μέικερ του Ηρακλή και εν συνεχεία του ΠΑΟΚ) Σωτήρης Σακελλαρίου τα είδε όλα! Ο Μάικλ κάρφωσε την μπάλα και τότε εμβρόντητος ο «σπόρος» γύρισε και είπε στους συμπαίκτες του: «Παιδιά το είδα, το είδα. Φοράει 47 νούμερο παπούτσι ο άτιμος»!
Ηταν όντως νούμερο 47, απλώς δεν ανήκε ακόμη στη σειρά των «Αir Jordan», που έμελλε να κάνει πολύ μεγάλο σουξέ τα επόμενα χρόνια. Μιας και το 'φερε η κουβέντα στις μαρτυρίες παικτών από αντιπάλους τους, αυτή ήταν η δεύτερη πιο χαρακτηριστική αντίδραση Ελληνα παίκτη μετά από εκείνη του Αρη Ραφτόπουλου, που αντιμετωπίζοντας τον (σεσημασμένο για την αλτική ικανότητα και την έφεση του στo jump shot) Σεργκέι Μπέλοφ είχε πει ότι «βαρέθηκα όλο το βράδυ να βλέπω ένα κόκκινο σορτσάκι στη μούρη μου»!
Θα σας κουράσω λίγο ακόμη, αλλά το απαιτεί η εορταστική περίσταση: εάν δεν βαριέστε, λοιπόν, κάντε έναν κόπο να διαβάσετε ένα (απείραχτο) κείμενο που έγραψα με αφορμή τα 36α γενέθλια του Τζόρνταν και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Το Βήμα» στις 21 Φεβρουαρίου του 1999.
Μάικλ Τζόρνταν: Ο Θεός μεταμφιεσμένος σε παίκτη του μπάσκετ
Ραντεβού με τον δολοφόνο του Πώς το σπαθί ενός σαμουράι δεν ανέκοψε τελικά την πορεία προς τον τίτλο του καλύτερου αθλητή του κόσμου
Γνωρίζετε ότι για ένα καρπούζι κινδύνευσε να πεθάνει; ή ότι υπάρχουν 23+1 πτυχές της ζωής του που δεν ξέρει κανένας; ή πώς ζει ο μύθος του μπάσκετ μετά την αποχώρησή του από τα γήπεδα; Στις επόμενες τρεις σελίδες του «άλλου Βήματος» μπορείτε να μάθετε ό,τι δεν γνωρίζετε γι' αυτόν

Την άνοιξη του 1982 ο Μάικλ Τζέφρι Τζόρνταν ήταν ένας 19χρονος ο οποίος φαινόταν από μικρός ότι θα... μεγαλώσει! Ο προικισμένος απόφοιτος του Λέινι είχε προλάβει, με το καλημέρα του στο NCAA, όχι μόνο να στεφθεί πρωταθλητής αλλά και να είναι αυτός που φρόντισε να αγγίξει η καλή νεράιδα για να πετύχει το νικητήριο καλάθι στον τελικό του φάιναλ φορ του πανεπιστημιακού πρωταθλήματος, στη Νέα Ορλεάνη. Στις 29 Μαρτίου του 1982, 31 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του τελικού ανάμεσα στη Βόρεια Καρολίνα και το Τζορτζτάουν (σκορ 61-62), ο Ντιν Σμιθ άλλαξε ξαφνικά σχέδια στο τάιμ άουτ. Η λογική και ο νόμος των πιθανοτήτων επέβαλαν να σχεδιασθεί ένα επιθετικό «play», με το οποίο η μπάλα θα κατέληγε χαμηλά, στον Τζέιμς Ουόρθι ή στον Σαμ Πέρκινς. Την τελευταία στιγμή ο προπονητής άλλαξε γνώμη, λες και δέχθηκε την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Τράβηξε από το χέρι τον βενιαμίν της ομάδας και του έδωσε την τελευταία εντολή: «Μάικλ, πάρε την μπάλα και κάνε εσύ το σουτ». Ο Τζόρνταν δεν χρειάστηκε δεύτερη κουβέντα. Αποτύπωσε την εντολή στο μυαλό του, πήρε την μπάλα και στα 17 δευτερόλεπτα έκανε το τζάμπ σουτ από τα πέντε μέτρα. Η μπάλα πήγε... συστημένη στο καλάθι και η Βόρεια Καρολίνα στον Παράδεισο. Για έναν «ρούκι», αυτό το πρώτο «clutch shot» δεν ήταν απλώς η απόλυτη δικαίωση, αλλά και η απόδειξη ότι ο πιτσιρικάς με τα πεταχτά αυτιά και τη γλώσσα έξω μπήκε στο «star system» του αθλητισμού φουριόζος και ευλογημένος από τον Θεό τον ίδιο. Μερικά χρόνια αργότερα, ένας από τους μεγαλύτερους αντιπάλους του, ο Λάρι Μπερντ θα παραδεχόταν ιπποτικά και θα δήλωνε δημοσίως ότι «ο Τζόρνταν είναι ο Θεός, μεταμφιεσμένος σε παίκτη του μπάσκετ»!
Εκτός από τον Θεό όμως, τον είχε βάλει στο μάτι και ο... διάβολος! Περίπου στις αρχές Απριλίου, την ώρα που όλη η Βόρεια Καρολίνα ρουφούσε και απολάμβανε ακόμη το νέκταρ της επιτυχίας των «Tar Heels» («Πισσωμένες Φτέρνες», επί το ελληνικότερον και αυτολεξεί), ο ευαγγελιστής του Ντάλας Μπιλ Γκλας άρχιζε την ετήσια περιοδεία του στις φυλακές, στο πλαίσιο του κρατικού προγράμματος προνοίας. Εκτός των άλλων, ο Γκλας χρειαζόταν και έναν μπασκετμπολίστα ως «ατραξιόν» για το πρόγραμμά του και όταν επισκέφθηκε τον Ντιν Σμιθ στο Τσάπελ Χιλ τού ζήτησε κάποιον από την αφρόκρεμα. Ο αρχηγός και επίδοξος σταρ του ΝΒΑ Τζέιμς Ουόρθι ήταν η ιδανική λύση, αλλά αυτός είχε το μυαλό του στο ντραφτ και στην μεγάλη καριέρα που ανοιγόταν μπροστά του. Ο Σαμ Πέρκινς και ο Τίμι Μπλακ δεν ήταν διαθέσιμοι. Ακόμη και ο Ματ Ντόχερτι είχε ανειλημμένες υποχρεώσεις...
Ο Ντιν Σμιθ έξυσε για μερικά δευτερόλεπτα το κεφάλι του. Ξαφνικά κοίταξε τον Γκλας με τον ίδιο ενθουσιασμό που διέπνεε τον Αρχιμήδη την ώρα που αναφωνούσε «εύρηκα, εύρηκα» και τον πρόσταξε: «Πάρε τον Μάικλ Τζόρνταν». Ο ευαγγελιστής ήταν έτοιμος να απαντήσει «thanks, but no thanks» αλλά δεν είχε άλλη επιλογή και άλλωστε «από το ολότελα, καλή και η Παναγιώταινα»! Κάποιος Τζόρνταν ήταν σαφώς καλύτερος από το τίποτε και στο κάτω κάτω ο Μάικλ είχε φροντίσει να προικίσει τη φήμη του με κάμποσες σπουδαίες εμφανίσεις και ακόμη περισσότερες υποσχέσεις, χώρια το νικητήριο καλάθι του τελικού στην πορεία της Βόρειας Καρολίνας προς τον τίτλο. Οι φυλακισμένοι τον είχαν ακουστά και με το που εμφανίσθηκε στο ειδικά διαμορφωμένο ανοικτό γήπεδο του Ράλεϊ τον υποδέχτηκαν με ένα θερμό χειροκρότημα, που ανακούφισε τον Γκλας. Το πρόγραμμά του μπορεί να μην είχε το καλύτερο περιτύλιγμα, αλλά ­ άι στο καλό ­ δεν θα κατέληγε σε φιάσκο...
Ως εκείνη τη στιγμή, όσο δηλαδή ο Τζόρνταν «ζωγράφιζε» το χωματένιο γήπεδο, όλα πήγαιναν καλά. Καλύτερα από ό,τι φανταζόταν ο Γκλας όταν ο Ντιν Σμιθ του πέταξε το όνομα «Τζόρνταν». Το πρόγραμμα όμως περιελάμβανε και άλλες ψυγαγωγικές εκδηλώσεις πέρα από τον αθλητισμό. Στο παρελθόν ο Γκλας, επιθυμώντας να δώσει μία ξεχωριστή και σαφώς ελκυστική χροιά στο εκπαιδευτικό και ιεραποστολικό πρόγραμμά του, είχε επιστρατεύσει μεγάλα ονόματα του μπέιζμπολ και του κατς, όπως ο Φρανκ Τανάνα και ο Τζιμ Σάντμπεργκ, αλλά αυτή τη φορά διάλεξε έναν γιγαντόσωμο τύπο από το Τενεσί, που φαίνεται πως είχε βαρεθεί να περνάει τη ζωή του στα αποστακτήρια του ουίσκι και αποφάσισε να βγάζει το ψωμί του, δηλώνοντας «δάσκαλος πολεμικών τεχνών» και κάνοντας επιδείξεις προς τέρψιν του φιλοθεάμονος ή ­ ακόμη καλύτερα ­ του πολεμοχαρούς κοινού. Λεγόταν Μάικ Κρέιν, φορούσε μία άσπρη στολή με τη μαύρη ζώνη στη μέση και, προτού μπει στο κυρίως θέμα, άρχισε να κόβει τον αέρα με μια ατσάλινη λεπίδα. Αν ο Κρέιν δεν ήταν από το Τενεσί, αλλά... Ελληνας, θα περνούσε για διάδοχος του μυθικού (και πολυτραγουδισμένου) Κουταλιανού!
Μ' αυτά και μ' αυτά πέρασαν λίγα λεπτά, ο Κρέιν είχε κάνει την απαραίτητη προθέρμανση και έφθασε η στιγμή της κορύφωσης. Το σόου του σαμουράι, εκτός από τη δική του τέχνη και ένα σπαθί, απαιτούσε και έναν εθελοντή. Στο σημείο αυτό οι μαρτυρίες είναι συγκεχυμένες καθώς ο μεν Γκλας καταθέτει ότι ο Τζόρνταν, που κάθησε να δει το σόου, δέχθηκε με προθυμία να παίξει τον ρόλο του «πειραματόζωου», ο δε Κρέιν θυμάται ότι έψαχνε με το φανάρι του Διογένη να βρει κάποιον διατεθειμένο να ξαπλώσει πάνω στην τάβλα και να δεχθεί να βάλει στο στομάχι του ένα καρπούζι, που έμοιαζε με νάρκη! Ο Κρέιν θα έσκιζε τον αέρα για μερικά δευτερόλεπτα και ύστερα θα κατέβαζε το σπαθί με όλη του τη δύναμη για να διαλύσει το καρπούζι...
Ο Κρέιν επιμένει ότι σήκωσε τον Τζόρνταν με το ζόρι. Με το ζόρι; Καλύτερα με την κοροϊδία. «Εντάξει, φίλοι μου, δεν πειράζει. Μπορεί ο Μάικλ να κουμαντάρει καλά την μπάλα, αλλά μέσα του δεν έχει ούτε ένα γραμμάριο θάρρους. Κάποιος άλλος ίσως;». Εκεί ο Τζόρνταν ταρακουνήθηκε. Επιασε το γάντι (της πρόκλησης) που του πέταξε ο Κρέιν και περισσότερο από παρόρμηση και λιγότερο από ενδελεχή σκέψη σηκώθηκε και ξάπλωσε στον πάγκο. Προτού, καλά καλά, σκεφθεί τι πήγε να κάνει, ο Κρέιν άφησε στο στομάχι του το καρπούζι και όταν ο Μάικλ είδε την ατσάλινη λεπίδα να αιωρείται ως «δαμόκλειος σπάθη» πάνω από το κορμί του έκανε να φύγει. Ηταν αργά όμως. Ο Κρέιν τον κράτησε ξαπλωμένο και τον συμβούλευσε να κλείσει τα μάτια του για να μην τον πάρουν τα... σκάγια, οι χυμοί και τα κουκούτσια δηλαδή, από το καρπούζι. Περιττή η σύστασή του όμως. Τα μάτια του Μάικλ ήταν ήδη τόσο κλειστά που δεν άνοιγαν ούτε με τανάλια...
Από εκεί και πέρα όλα έγιναν με κινηματογραφική ταχύτητα. Τόσο γρήγορα όσο γρήγορα έμελλε να πετάει πάνω από το παρκέ αργότερα ο Τζόρνταν. Το καρπούζι κόπηκε αλλά δεν θρυμματίστηκε και οι φυλακισμένοι πλησίασαν ακόμη περισσότερο προς τον ξαπλωμένο Τζόρνταν για να δουν την αντίδρασή του. Προτού προλάβουν να κοιτάξουν προσεκτικά, ο Κρέιν ξανακατέβασε το σπαθί του με θυμό. Το δεύτερο κτύπημα ήταν το τελειωτικό. Το καρπούζι διαλύθηκε, οι χυμοί και οι σπόροι του πετάχτηκαν σαν να έσκασε χειροβομβίδα και ο Κρέιν, ακούγοντας τις επευφημίες του κοινού, κατάλαβε ότι είχε κάνει τη δουλειά του. Κατά βάθος, μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, αναλογίστηκε, μάλλον φοβήθηκε, ότι το παρατράβηξε. Είχε βάλει περισσότερη δύναμη από όση έπρεπε και έσπευσε να καθαρίσει με το χέρι του ό,τι είχε απομείνει από τον... βομβαρδισμό! Ξαφνικά τον έλουσε με κρύο ιδρώτα. Το σπαθί είχε σκίσει το Τ-shirt του Τζόρνταν που θύμωσε όχι για κανέναν άλλο λόγο παρά μόνο επειδή δεν ήθελε να κυκλοφορεί σαν... λέτσος! Ο Γκλας τον πήρε γρήγορα από το χέρι, τον έβαλε στο αυτοκίνητο και μόνο χάρις στην επιμονή του ο Μάικλ καταδέχτηκε να σηκώσει την μπλούζα του και τότε τα μάτια του γούρλωσαν από την έκπληξη. Πάνω από τον αφαλό του είχε ανοίξει μία πληγή που αιμορραγούσε! Ζεστός όπως ήταν, ο Τζόρνταν δεν το κατάλαβε αμέσως αν και η εισαγωγή του στα επείγοντα περιστατικά του κοντινού νοσοκομείου και τα τρία ράμματα που του έκανε ο γιατρός τον προσγείωσαν στην πραγματικότητα. Και ο φόβος έδωσε τη θέση του στον θυμό...
Από τότε πέρασαν 17 χρόνια και ουδείς από τους πρωταγωνιστές ή τους αυτόπτες μάρτυρες εκείνης της αποτρόπαιας σκηνής την έχει βγάλει από το μυαλό του. Ακόμη και οι θεατές, κάποιοι από τους οποίους ήταν φυλακισμένοι για φόνο, έπαθαν σοκ όχι τόσο επειδή παρακολούθησαν μια «πρόβα θανάτου», που μπορεί και να τους ήταν οικεία... Περισσότερο σοκαρίστηκαν όταν στο πρόσωπο του θύματος αναγνώρισαν, έπειτα από λίγα χρόνια, τον μεγαλύτερο αθλητή του πλανήτη!
Τι απέγιναν οι πρωταγωνιστές;

* Ο Μάικλ Τζόρνταν δεν ξέχασε ποτέ αυτή την ιστορία, άλλωστε του τη θυμίζουν τα σημάδια από τα ράμματα στην κοιλιά του. Οι συμπαίκτες του στη Βόρεια Καρολίνα πίστευαν ότι τους κορόιδευε, ότι ήταν μία φάρσα για να τους κάνει τον σπουδαίο αλλά έμειναν με ανοικτό το στόμα όταν ο Μάικλ σήκωσε την μπλούζα του και τους φανέρωσε το... τεκμήριο. Οι ίδιοι πιστεύουν ότι από εκείνο το παράξενο πρωινό ο MJ άλλαξε στάση ζωής, για την ακρίβεια έγινε πιο «πνευματικός». Αναλογίστηκε ότι τελικά στάθηκε πολύ τυχερός μέσα στην ατυχία του, απέχοντας μόνο μισή... φλούδα καρπουζιού από το να χάσει τη ζωή του. Ή να μην ξαναπαίξει μπάσκετ. Ή, έστω, να γίνει ο μισός παίκτης απ' όσο έγινε σε αυτά τα 17 χρόνια της λαμπρής ζωής του μέσα στα γήπεδα.
* Ο Μπιλ Γκλας είναι πλέον 63 χρόνων και διοργανώνει ακόμη τουρνουά τα Σαββατοκύριακα για τους φυλακισμένους, αλλά μετά το επεισόδιο του Ράλεϊ δεν ξαναπήρε ποτέ μαζί του τον Κρέιν.
* Ο Μάικ Κρέιν στα 55 του είναι πρόεδρος της Εθνικής Ενωσης Χριστιανών Αθλητών και υπολογίζει ότι σε όλη του την καριέρα έχει κάνει το σόου του σαμουράι 1.750 φορές. Από αυτές μόνο στις 16 τραυμάτισε τα θύματά του. «Αν το εξετάσεις από στατιστικής πλευράς δεν είναι και πολλοί. Κάνω λάθος μία φορά στις εκατό ενώ ακόμη και ο Τζόρνταν με το ζόρι ξεπέρασε σε όλη την καριέρα του 50% στα σουτ. Και ξέρω ότι πάνω από 70 φορές έχασε το τελευταίο σουτ της νίκης. Απλώς η δική μου αστοχία κοστίζει πολύ περισσότερο» συμπεραίνει ο Κρέιν, γελώντας με ένα είδος σαρκασμού που ταιριάζει σε τύπους συνηθισμένους να υποδύονται τον δολοφόνο!
* Στην πραγματικότητα, ο Τζόρνταν έχασε 26 φορές το τελευταίο σουτ. Κανείς όμως δεν θυμάται έστω και ένα από αυτά. Αντιθέτως, ουδείς έχει ξεχάσει τα 23 «buzzer beater» της καριέρας του. Επίτηδες πρέπει να έβαλε 23, για να ταιριάζει και αυτό το ρεκόρ με το νούμερο της φανέλας του...
1 Ο Τζόρνταν έκανε την πρώτη και απρογραμμάτιστη πτήση του όταν ήταν μόλις δύο χρόνων. Το 1965, ο πατέρας του Τζέιμς επιδιόρθωνε το αυτοκίνητο στην αυλή και κάποια στιγμή που δεν πρόσεχε, ο μικρός τράβηξε με όση δύναμη είχε δύο ελαστικά καλώδια και όταν τα άφησε από τα χέρια του απογειώθηκε. Η φήμη ότι στην ίδια φάση κάρφωσε μία μπάλα ελέγχεται ως ανακριβής...
2 Οι συμπαίκτες του στο «Laney high school» τον αποκαλούσαν «peanut» (φιστικί) εξαιτίας του σχήματος του κεφαλιού του. Ο Μάικλ δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να τους απαντήσει.
3Οπως όλες οι ιδιοφυΐες στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν έγινε αμέσως αποδεκτός και αμφισβητήθηκε από κάποιους, οι οποίοι έμειναν στην ιστορία για την γκάφα τους. Ο πρώτος ήταν ο ασίσταντ του Φρεντ Λιντς, στην ομάδα του λευκείου, ονόματι Ποπ Χέρινγκ ο οποίος τον «έκοψε» από την ομάδα το 1978 προτιμώντας τον ψηλότερο Λιρόι Σμιθ. Ο Μάικλ έβαλε τα κλάματα και με τα πολλά τον πήραν μαζί τους για να κουβαλάει τις τσάντες των παικτών... Μερικούς μήνες αργότερα, έκοψε «ταρίφα» 25 πόντων σε κάθε αγώνα... Η δεύτερη ­ και μεγαλύτερη ­ γκάφα διεπράχθη από τους Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς, οι οποίοι επέλεξαν στο ντραφτ τον Σαμ Μπούι και άφησαν τον Τζόρνταν για τους Μπουλς. Θέλετε να μάθετε τη συνέχεια: ο Τζόρνταν σημείωσε 5.987 πόντους σε 179 αγώνες των πλέι οφ. Ο Μπούι έβαλε 423 λιγότερους σε όλη του τη ζωή στο ΝΒΑ. Η τρίτη και ακόμη μεγαλύτερη γκάφα αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή, το 1989, όταν οι Μπουλς σκέφτηκαν να τον στείλουν στους Λος Αντζελες Κλίπερς για να αναδομήσουν την ομάδα τους. Τελικά και ευτυχώς για την «πόλη των ανέμων», την ανταλλαγή αυτή την πήρε ο αέρας...
4Οταν ο Μάικλ εγκατέλειψε το μπάσκετ για χάρη του μπέιζμπολ ένιωσε ένα από τα μεγαλύτερα πλήγματα στη ζωή του. Γύρισε ένα απόγευμα στο σπίτι του και είδε τον μεγάλο γιο του, τον Τζέφρι, να παίζει μπάσκετ με τους φίλους του. Ο μικρός υποδυόταν τον Σακίλ Ο'Νιλ και ο Μάικλ ζήτησε τον λόγο της επιλογής του κανακάρη του. «Μα, αυτός είναι ο καλύτερος παίκτης του ΝΒΑ, μπαμπά!» τον αποστόμωσε με τη σοφία των πέντε ετών του ο Τζέφρι και o Τζόρνταν κατάλαβε ότι έπρεπε να επιστρέψει στο μπάσκετ.
5Προτού παντρευτούν, η μετέπειτα γυναίκα του Τζόρνταν, η Χουανίτα Βενόι ήταν η φιλενάδα του Ρίτζι Θίους, ο οποίος πέρασε για ένα φεγγάρι ­ ακριβέστερα για έναν αγώνα, τον τελικό Κυπέλλου του 1993 ­ και από τον Αρη Θεσσαλονίκης.
6 Το νικητήριο καλάθι του Τζόρνταν στον τελικό του φάιναλ φορ του NCAA, το «the shot», όπως επονομάστηκε, κοσμούσε το εξώφυλλο του τηλεφωνικού καταλόγου του Τσάπελ Χιλ, το 1983.
7 Σε όλη την περίοδο της συνεργασίας τους, η ΝΙΚΕ έβγαλε στην κυκλοφορία 14 μοντέλα παπουτσιών «Air Jordan». Φυσικά ο Μάικλ τα δοκίμασε όλα και υπολογίζεται ότι συνολικά στην 14χρονη καριέρα του στο ΝΒΑ φόρεσε περίπου στα 200 διαφορετικά ζευγάρια παπούτσια, δηλαδή περίπου 13 σε κάθε περίοδο, ενώ ο συνηθισμένος μέσος όρος για έναν παίκτη του ΝΒΑ με την ίδια θητεία είναι περίπου 60. Γιατί τόσα πολλά; Απλούστατα όταν το ματς δεν πήγαινε όπως το ήθελε άλλαζε παπούτσια στο ημίχρονο. Και κάτι ακόμη: στον περυσινό αγώνα με τους Νικς στο «Μάντισον» φόρεσε ένα ζευγάρι που το είχε κρυμμένο στην αποθήκη του επί 13 χρόνια! Ηταν τα ίδια παπούτσια που είχε φορέσει στην πρώτη του επίσκεψη, ως παίκτης των Μπουλς, στην πόλη του Μπρόντγουεϊ.
8 Ο πρώτος μισθός του πλουσιότερου αθλητή του πλανήτη ήταν «τρείς και εξήντα», κατά το κοινώς και ελληνικώς λεγόμενον. Τον Ιούλιο του 1980, πήρε 119 δολάρια και 76 σεντς, μετά την αφαίρεση των φόρων, ως αμοιβή για να κουρεύει το γρασίδι και να καθαρίζει τα χαλιά στο εστιατόριο «Ελ Μπέρτα Μότορ» της Βόρειας Καρολίνας. Στην πρώτη του δουλειά, πληρωνόταν 3,10 δολάρια την ώρα!
9 Δέκα χρόνια αργότερα, κάποιοι ατζέντηδες πρόσφεραν στον Τζόρνταν 25.000.000 δολάρια για να πυγμαχήσει με αντίπαλο τον παγκόσμιο πρωταθλητή Εβάντερ Χόλιφιλντ. Τα χρήματα ήταν πολλά αλλά το ρεζιλίκι θα ήταν ακόμη μεγαλύτερο και ο Τζόρνταν αρνήθηκε, απαντώντας «το μόνο που δεν θέλω είναι να γίνω ανέκδοτο για όλη την υπόλοιπη ζωή μου».
10 Η συνήθειά του να παίζει με τη γλώσσα έξω ήταν... κληρονομική. «Like father, like son». Ο Τζέιμς Τζόρνταν συνήθιζε να βγάζει τη γλώσσα έξω την ώρα της δουλειάς του και ο Μάικλ τον μιμήθηκε και αρνήθηκε να κόψει αυτή τη συνήθεια, παρά τις προτροπές του Ντιν Σμιθ στο πανεπιστήμιο.
11 Οταν ο Γιούιν και ο Τζόρνταν έκαναν τα πρώτα τους βήματα στο ΝΒΑ ο κοινός ατζέντης τους, ο περιβόητος και πολυμήχανος Ντέιβιντ Φολκ, έβαλε στοίχημα ότι το συμβόλαιο-πλαφόν του Πατ θα είναι μεγαλύτερο από του Μάικλ επειδή ο Τζαμαϊκανός ήταν σέντερ και είχε επιλεγεί στο «Νο1». Ο Φολκ έχασε πανηγυρικά το στοίχημα καθώς ο Τζόρνταν έφθασε το ετήσιο συμβόλαιό του στα 33.000.000 δολάρια και ο Γιούιν στα 20.5.
12Σε όλη την καριέρα του στο ΝΒΑ ο Μάικλ φόρεσε τρία διαφορετικά νούμερα στη φανέλα του. Το θρυλικό «23», το «45» για τρεις μήνες μετά την επιστροφή του από το μπέιζμπολ και μία φορά το «12». Από πού και ως πού; Εκείνη την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου (14/2) του 1990 οι Μπουλς έπαιζαν στο Ορλάντο και η φανέλα με το «23» έκανε φτερά από τα αποδυτήρια. Αναγκαστικά ο Τζόρνταν φόρεσε το «12», το οποίο πάντως του έφερε πόντους (49) αλλά όχι τύχη (Μάτζικ - Μπουλς 135-129 στην παράταση).
13 Στο λύκειο, ο Τζόρνταν ένιωθε ανησυχία και ανασφάλεια για τις σχέσεις του με τις γυναίκες. Κάποτε εκμυστηρεύτηκε ότι διάλεξε τον αθλητισμό για να προσελκύσει πιο εύκολα το ασθενές φύλο, αλλά στα 15 του φοβόταν ότι καμία γυναίκα δεν πρόκειται να τον παντρευτεί όταν μεγαλώσει. Με την πεποίθηση ότι θα μείνει... γεροντοπαλίκαρο διάλεξε δύο μαθήματα, τα οποία ασφαλώς απάδουν με το ανδρικό φύλο: το ράψιμο και τη μαγειρική!
14 Ο μοναδικός παίκτης με τον οποίο ο Τζόρνταν θα ήθελε να παίξει μαζί του ένα μονό παιχνίδι είναι ο Τζέρι Ουέστ. Παρεμπιπτόντως ο λευκός παλαίμαχος άσος των Λέικερς απεικονίζεται στο λογότυπο του ΝΒΑ.
15 Ο MJ πρέπει να είναι ο μοναδικός μαύρος που δεν ακούει ραπ μουσική. Προτιμά τα λεγόμενα «απλά και σοροπιαστά» τραγουδάκια και αυτό επειδή «... την ώρα που ακούω μουσική θέλω να ηρεμώ και να σκέπτομαι». Οι αγαπημένες του φωνές είναι η Ερικα Μπαντού και η Ρασέλ Φαρέλ.
16 Ως ηθοποιός εμφανίστηκε, πρώτη φορά το 1993, στην τηλεοπτική μεταφορά του «There are no children here» του Αλεξ Κότλοβιτς, με συμπρωταγωνιστές τη (Ρούλα Κορομηλά των ΗΠΑ) Οπρα Ουίνφρι και την ελληνικής καταγωγής Μάγια Αγγέλου.
17 Οι οπαδοί των Καβαλίερς έχουν ένα μοναδικό προνόμιο: ήταν αυτόπτες μάρτυρες στο χειρότερο ­ από πλευράς πόντων ­ ματς στην καριέρα του Μάικλ. Στις 22 Μαρτίου του 1986, οι Καβς επιβλήθηκαν 113-97 των Μπουλς στον μοναδικό αγώνα, στον οποίο ο Τζόρνταν έμεινε κάτω από τη... βάση του «double figure». Για την ακρίβεια εκείνο το βράδυ σημείωσε μόλις 8 πόντους με 4/13 σουτ.
18 Ο Τζόρνταν έπαιξε σε τρεις διαφορετικές χρονικές περιόδους και με τρεις διαφορετικές ομάδες στην Ευρώπη. Η πρώτη τον Οκτώβριο του 1982 με τη Βόρεια Καρολίνα στην Ελλάδα, η δεύτερη τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1992 με την «dream team Νο 1» στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης (και νωρίτερα σε ματς επίδειξης στο Μόντε Κάρλο) και η τρίτη τον Οκτώβριο του 1997 με τους Μπουλς, στο «Mc Donalds», στο Παρίσι.
19 Οι Αμερικανοί έχουν να θυμούνται τρία απίθανα καλάθια του Τζόρνταν με αντιπάλους το Τζορτζτάουν (Ορλεάνη, 1982), τους Καβαλίερς (Κλίβελαντ, 1989) και τη Γιούτα (Σολτ Λέικ, 1998, τελευταίος αγώνας της καριέρας του, 6ος τελικός ΝΒΑ). Οι Ελληνες θυμούνται μία απίθανη φάση, τον Οκτώβριο του 1982, στον αγώνα Ελλάδας - Βόρειας Καρολίνας στο γήπεδο του Σπόρτιγκ. Περισσότερο από όλους τη θυμάται ο Σωτήρης Σακελλαρίου, ο οποίος έτυχε (για κακή του τύχη) να τον μαρκάρει στην εφόρμησή του προς το καλάθι. Ο Μάικλ απογειώθηκε, πέρασε από πάνω του, κάρφωσε την μπάλα και ο εμφβρόντητος πλέι μέικερ του Ηρακλή και της εθνικής ομάδας μόλις συνήλθε άρχισε να φωνάζει προς τους συμπαίκτες του: «Παιδιά, το είδα. Το είδα. Φοράει 47 νούμερο παπούτσι!».
20Ο Νίκος Γκάλης έβγαλε φωτογραφία δίπλα στον Τζόρνταν, κατά την τελετή απονομής των επάθλων, στο τουρνουά «Δημήτρια» της Θεσσαλονίκης, τον Οκτώβριο του 1982. Ο Γκάλης φοράει μπλουτζίν παντελόνι και μπλέ ριγέ πουκάμισο και ο Τζόρνταν τη στολή της Βόρειας Καρολίνας.
21 Ο μοναδικός Ελληνας που πρόλαβε να πάρει διά ζώσης αυτόγραφο από τον Τζόρνταν ήταν ο βοηθός του Ιβκοβιτς στον Ολυμπιακό, ο Κώστας Μπογατσιώτης. Και μάλιστα, με ιδιόχειρη αφιέρωση για τον γιο του...
22 Το μεγάλο όνειρο του Δημήτρη Παπανικολάου όταν πήγε στο Σικάγο για να συμμετάσχει στο «predraft camp» του 1998 ήταν να... ξεμοναχιάσει τον MJ και να φωτογραφηθεί μαζί του. Δεν κατάφερε να τον πετύχει μετά τον 3ο τελικό, τον οποίο παρακολούθησε, αλλά θεωρούσε ντροπή το να φύγει χωρίς κάποιο κειμήλιο. Αγγάρεψε λοιπόν έναν Ελληνα που ήταν μαζί του και φωτογραφήθηκε καμαρωτός καμαρωτός μπροστά στην ντουλάπα του Τζόρνταν, στα αποδυτήρια του «Γιουνάιτεντ Σέντερ».
23 Ολος ο κόσμος που παρακολουθούσε τον τελικό του «McDonalds», ανάμεσα στους Μπουλς και τον Ολυμπιακό, απόρησε όταν σε μια άμυνα ο Μίλαν Τόμιτς μίλησε στον Τζόρνταν και ο Μάικλ έσκασε στα γέλια. Τι του είπε ο πλέι μέικερ του Ολυμπιακού; «Καλός είσαι, μωρέ, αλλά χρειάζεσαι λίγο δουλειά στο σουτ»!
23+1 Ενα απάνθισμα από τις πλέον χαρακτηριστικες δηλώσεις, που εκστομίσθηκαν ποτέ για την «his airness»:
* «Νιώθω πολύ ευχάριστα όταν τον έχω αντίπαλό μου. Ξέρω ότι σίγουρα την επόμενη ημέρα θα δω τη φάτσα μου στις εφημερίδες» (Εντι Τζόνσον).
* «Τι είναι ο Τζόρνταν; Είναι μαζί η σταύρωση, η ανάσταση, ο παράδεισος και η κόλαση» (Ουόλτ Φρέιζερ)
* «Οταν παίζουμε με τους Μπουλς δεν φέρνω ποτέ στο γήπεδο τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Θα γίνουμε ρεζίλι οικογενειακώς» (Μαρκ Τζάκσον)
* «Ο Μάτζικ Τζόνσον είναι ο καλύτερος παίκτης που αγωνίστηκε πάνω στη γη, αλλά ο Μάικλ Τζόρνταν είναι ο καλύτερος παίκτης που αγωνίστηκε στον αέρα (Τζον Πάξον)
* «Θα θυμάμαι πάντα αυτή τη μεγάλη ημέρα όταν εγώ και ο Μάικλ βάλαμε μαζί 70 πόντους» (Στέισι Κινγκ, μετά τον αγώνα των Μπουλς με το Κλίβελαντ, στις 28 Μαρτίου του 1990, όπου ο Τζόρνταν έβαλε 69 πόντους και αυτός έναν!)..



πηγή: gazzetta.gr