Eίναι ευλογημένος ο Ρονάλντο!!

Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει για τα νέα κατορθώματα του Ρονάλντο, τον χαρακτηρίζει ως σύγχρονο Θεμιστοκλή, αλλά ψηφίζει υπέρ του Ριμπερί!

Ηταν ενδιαφέρουσα η μουσική που ερχόταν από το Μπερναμπέου, το Σάββατο. Η διαδήλωση, θερμή κι αυθόρμητη, του μαδριλένικου κοινού. Μια παλλαϊκή καμπάνια υπέρ του Κριστιάνο Ρονάλντο, για τη Χρυσή Μπάλα. Μου έκανε εντύπωση, πόσο δική τους υπόθεση θεωρούν, σε σημείο να το παίρνουν τόσο επάνω τους ώστε να θέλουν να το συλλαλήσουν, επί της ουσίας τι; Όχι μία επιτυχία του κλαμπ, να κατακτήσει η Ρεάλ το πρωτάθλημα ή το Τσάμπιονς Λιγκ. Μόνο μία ατομική διάκριση, έστω του καλύτερου παίκτη που το κλαμπ διαθέτει. Balon de Oro. Ένα ζήτημα συλλογικής τιμής και υπερηφάνειας.

Σκέπτομαι πόσο ευλογημένος είναι ο ποδοσφαιριστής. Ο,τι κι αν διακινείται παραέξω περί αυτόν, πάντοτε έχει το ανεκτίμητο αβαντάζ ότι ο τελευταίος λόγος θα είναι ο δικός του. Ο όποιος Μπλάτερ μπορεί να πει αυτά που θέλει, με τον τρόπο που θέλει, για το τζελ ή τη χωρίστρα του Κριστιάνο Ρονάλντο. Το έσχατο όπλο του Κριστιάνο Ρονάλντο θα είναι, κάθε φορά, το ίδιο. Ένα γήπεδο και μία μπάλα. Το γήπεδο και η μπάλα θα του δίνουν, την κάθε φορά, τη δυνατότητα να κάνει να φαίνονται όλα τα υπόλοιπα, εντελώς ασήμαντα.
Δεν θα ψήφιζα, εάν αυτό είναι το θέμα, υπέρ του Πορτογάλου νάρκισσου. Δεν βλέπω τον λόγο, το λάθος που έγινε το 2010 εις βάρος του Σνάιντερ να επαναληφθεί το 2013 εις βάρος του Ριμπερί. Το ετήσιο ερώτημα είναι πολύ συγκεκριμένο, για να χάνονται οι εκλέκτορες σε δαιδάλους. Οι εκλέκτορες καλούνται να δείξουν τον κορυφαίο της χρονιάς, όχι ποιον αγαπούν ή ποιον θα ήθελαν να έχουν στην ομάδα τους. Αλλά, πέρα απ’ τα βραβεία και τα έπαθλα, υπάρχει το ακόμη πιο σημαντικό. Το υπέρτατο κριτήριο της καταξίωσης. Η λεγόμενη λαϊκή συνείδηση. Αυτή κατατάσσει. Τον καθένα, εκεί που αξίζει. Πάρει δεν πάρει, κάποτε, αγαλματάκι.
Οι Αμερικανοί έχουν επινοήσει καλές λύσεις, σ’ αυτά. Οποιος δεν πάρει αγαλματάκι ποτέ, επειδή την κάθε χρονιά κάτι συμβαίνει και για κάποιον λόγο η επιβράβευση αρμόζει να πάει αλλού, στο βάθος του χρόνου επανορθώνουν με μια απονομή για τη συνολική διαδρομή. Για τη συνεισφορά ζωής. Ο CR, μια τέτοια εν καιρώ επιβράβευση, ήδη την έχει κατοχυρώσει. Τη δικαιούται. Για τον Κριστιάνο Ρονάλντο άλλωστε, εμείς που είμαστε το παγκόσμιο κοινό, έχουμε ένα παραπανίσιο λόγο να επιθυμούμε, η Χρυσή Μπάλα κάθε χρόνο να του…ξεφεύγει. Οσο του ξεφεύγει, τόσο αυτός λυσσομανά. Οσο λυσσάει, τόσο «τα σπάει» στα γήπεδα! Οσο τα σπάει, τόσο περισσότερο τον απολαμβάνουμε.
Η πείνα του είναι, καταφανώς, ακόρεστη. Μια κλασική περίπτωση, ουκ εά με καθεύδειν. Το του Μιλτιάδου τρόπαιον. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι ένας σύγχρονος Θεμιστοκλής. Φυσιολογικά, θα φτάσει κάποια στιγμή στον προορισμό. Στη Σαλαμίνα του. Ευελπιστώ ν’ αργήσει. Το τρελό κυνηγητό ώσπου να φτάσει, αυτό είναι που μπαίνει κάθε τρεις μέρες απ’ τις τηλεοράσεις στα σπίτια μας και φωτίζει με τέτοια λαμπερά χρώματα τα δίωρα μπροστά στην οθόνη μας. Ένα φαινόμενο. Αριθμοί Γκερντ Μίλερ, στον 21ο αιώνα. Γκολ, πιο πολλά από ματς. Ένα φαινόμενο αθλητικότητας. Με ατελείωτες και αβάσταχτες εργατοώρες. Στις οποίες έχει δουλέψει επάνω του, ένα προς ένα, τα πάντα. Ένα ολοκληρωμένο φαινόμενο.
Τρεις δεκαετίες στη Γιουνάιτεντ, ο Σερ δεν εκτίμησε άλλον όσο αυτόν. The boy works like hell. Η απώτατη φιλοφρόνηση. Όχι, τι όμορφα τσαλιμάκια ξέρει να κάνει. Όχι, τι φοβερά φάουλ μπορεί να εκτελεί. Μόνον ένα. Δουλεύει. Δουλεύει σαν τρελός. Θυμάμαι ένα βράδι, Ολυμπιακοί Αγώνες Λονδίνου 2012, είχαν στην τηλεόραση ένα παλαιό τζουντόκα. Η αέναη συζήτηση, ταλέντο και δουλειά. Πόσο από το ένα, πόσο από το άλλο. Ο τύπος έδωσε την πιο εύστοχη απάντηση που έχω ακούσει στη ζωή μου. «Τι σημαίνει ταλέντο; Για μένα, το μοναδικό ταλέντο είναι να μπορείς να κάνεις κάθε μέρα προπόνηση». Να υπομένεις τον κόπο, να ξεπερνάς τα διαδοχικά φράγματα του πόνου, να εξερευνάς και ν’ ανακαλύπτεις τα όριά σου. Να τα επαναπροσδιορίζεις.
Αυτό είναι ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Το μεγαλείο του είναι το ταλέντο του να δουλεύει. Χάρη σ’ αυτό, ενώ τον Φεβρουάριο κλείνει 29, πετάει σαν 19χρονος. Ένα θαύμα.

Πηγή: gazzetta.gr