Πήρε αυτό που... ζήτησε για τα... κυβικά του!!

Ο Κώστας Γκόντζος δεν βρίσκει τι να πει για την ήττα από... κάποια Εστορίλ και αναρωτιέται αν οι υπεύθυνοι έχουν την στοιχειώδη συναίσθηση για ποιο σύλλογο μιλάμε.

Το κακό για τον Παναθηναϊκό δεν είναι ότι έχασε από... κάποια Εστορίλ. Το κακό είναι ότι δεν βρίσκεις και τι να πεις ή κάτι να κρίνεις γι' αυτή την ήττα.

Γιατί πολύ απλά ο Παναθηναϊκός πήρε απλά αυτό που... ζήτησε και δεύτερον πήρε αυτό που έχουν διαμορφώσει σαν δεδομένο τα... σύγχρονα χαρακτηριστικά του και τα... κυβικά του.

Ειλικρινά δεν έχει νόημα πια η κουβέντα σε αγωνιστικό επίπεδο. Κι ούτε επίσης έχει νόημα να μιλήσουμε για την απόδοση κάποιων παικτών, ή για τον Αναστασίου ή οτιδήποτε άλλο.

Και δεν έχει νόημα, γιατί επί της ουσίας αυτός είναι πλέον ο Παναθηναϊκός. Κι αυτές είναι επίσης πλέον, οι... απαιτήσεις που δημιούργησαν από τον προπονητή και τους παίκτες του, οι άνθρωποι που κάνουν κουμάντο -με οποιοδήποτε τρόπο- σ' αυτόν.

Από κει και πέρα τι να λέμε τώρα;

Αν έπρεπε να παίζει ο Μπαϊράμι, ή γιατί πρέπει ντε και καλά να ξεκινάει ο Πράνιτς, ή ποιος θα αποδειχθεί τελικά νικητής στην άτυπη κόντρα ανάμεσα σε Αναστασίου και Νταμπίζα για το αν θα παίζει ο Κοτσόλης ή ο Στιλ (αντίστοιχα) στα γκολπόστ;

Ελάχιστη σημασία έχουν αυτά και ελάχιστη διαφορά θα έκαναν και στο παιχνίδι. Σε οποιοδήποτε παιχνίδι.
 

Το θέμα είναι ότι ο Παναθηναϊκός σήμερα είναι αυτός ακριβώς που βλέπουμε και αυτό δεν αλλάζει.

Τώρα αν αυτό είναι καλύτερο ή χειρότερο απ' ότι θα ήθελαν οι φίλοι του, αν είναι καλύτερο ή χειρότερο απ' ότι θα μπορούσε να είναι, αν είναι καλύτερο ή χειρότερο απ' ότι ήταν κάποτε, κι αυτό πια δεν έχει καμιά σημασία.

Από την στιγμή που για το σύλλογο, το περιβάλλον του και το ποδοσφαιρικό τμήμα του, έχει επιλεγεί και επικρατεί η λογική του στιλ "έδωσαν απαντήσεις με... Πλατανιά", ή "έβγαλαν ψυχή και κλάση με... Πανιώνιο" ή "μας έσφαξε η διαιτησία και γι' αυτό χάσαμε από την... Καλλονή", τι ψάχνετε να βρείτε;
 

Και μια χαρούλα πήγε και με την Ντιναμό και με την Εστορίλ.

Το μόνο που έχει νόημα πια να κουβεντιαστεί και κουβεντιαστεί ειλικρινά σ' αυτόν τον ιστορικό σύλλογο, είναι αν αυτοί που είναι σ' αυτόν πλέον σε οποιοδήποτε πόστο, έχουν την στοιχειώδη συναίσθηση για ποιο σύλλογο μιλάμε.
 

Αν αυτό δεν υπάρχει, τότε δεν έχει νόημα και η οποιαδήποτε κουβέντα.

Αν αυτό δεν υπάρχει, τότε και πάλι όταν... θα γίνουμε πολύ καλύτεροι όπως είπε και πρόσφατα ο Αναστασίου, θα καταφέρουμε τελικά να πλασσαρισθούμε σε καλή θέση στην πεντάδα, να πάμε καλά και στο κύπελλο αν μας βοηθήσει λίγο η κλήρωση όπως πέρυσι και να μιλάμε και  πάλι στο τέλος της χρονιάς για ένα θαύμα που έχει παρόν και μέλλον και για την... απόλυτη υγεία στην εξέδρα που ότι και να γίνει τραγουδάει και χορεύει.

Αν αυτό είναι τελικά το μοναδικό ζητούμενο, συν το να είναι ευχαριστημένοι οι οργανωμένοι και οι δημοσιογράφοι και να μας χειροκροτούν μετά από κάθε παιχνίδι ή να μας γράφουν καλά λόγια, τότε πάσο.

Να μην το χαλάσω εγώ το... πλάνο και την... ευχαρίστηση.

Μόνο που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα πρώτα.

Και να το ξεκαθαρίσουμε πρώτα και κύρια για να μην πέφτει άδικα το ανάθεμα στους παίκτες ή και στον προπονητή, για κάθε αποτέλεσμα.

Να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν ότι όλα αυτά, ναι, ισχύουν και να τα υποστηρίξουμε ή και να τα στηρίξουμε ακόμα, με όλες μας τις δυνάμεις. Μόνο που αυτό δεν είναι ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ. Είναι κάτι άλλο, Είναι η τερατογένεση μιας εποχής που διέλυσε οτιδήποτε είχε κτιστεί σ' αυτόν τον ιστορικό σύλλογο για δεκαετίες, είναι το αποτέλεσμα της... δικαίωσης των αγώνων που έγιναν με ένα σωρό μέσα και δυνάμεις για να... καταφέρουμε να φτάσει ο Παναθηναϊκός σ' αυτό το σημείο.

Αυτή είναι η αλήθεια, η πικρή αλήθεια για την ακρίβεια και αυτό δεν το αλλάζουν ούτε τα sms για τον κάθε Μίτου και Ραγκουέλ, ούτε οι αστείες αναφορές σε στιλ μηνυμάτων από κάτω, του στιλ... στεναχωρήθηκες Κωστάκη, μετά από... θριάμβους με την Νίκη Βόλου ή τον Πλατανιά.

Το ότι αυτοί που είναι τώρα στον Παναθηναϊκό ή ανέλαβαν τον Παναθηναϊκό δεν είναι αυτοί που τον οδήγησαν εδώ, σ' αυτό ναι, συμφωνώ.
 

Απλά όμως, ας σταματήσουν τις σαχλαμάρες και τις επικοινωνιακές ακροβασίες που εκθέτουν ανεπανόρθωτα το σύλλογο, το όνομα και την ιστορία του. Και ας πουν απλά... δεν φταίμε εμείς, αλλά παιδιά μην ζητάτε από μας λαγούς και πετραχήλια. Ας σταματήσουν να αποθεώνουν την μετριότητα και να κάνουν και... αναγωγές μάλιστα με το παρελθόν, με τρόπο που δείχνει τουλάχιστον άγνοια του παρελθόντος αλλά της ιστορίας του Παναθηναϊκού.

Γιατί όσο συνεχίζουν το βιολί της κοροϊδίας στον κόσμο και της περιφρόνησης του ονόματος του συλλόγου που έχουν την τύχη να εκπροσωπούν, είναι θέμα χρόνου πια, να είναι και αυτοί το ίδιο ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ με αυτούς που οδήγησαν εδώ που οδήγησαν, τον πιο μεγάλο και ιστορικό σύλλογο στην Ευρώπη.
 

Από κει και πέρα τι άλλο να πούμε και νάχει νόημα για το σημερινό παιχνίδι;

Αστεία η Εστορίλ αλλά... σταθερός στην απόδοσή του στα τελευταία παιχνίδια ο Παναθηναϊκός. Με την απόδοση αυτή που σε άλλα παιχνίδια κέρδισε, σε άλλα έφερε ισοπαλία και σε άλλα έχασε, Σήμερα απλά ήταν και χωρίς δυνάμεις ή αποθέματα οποιασδήποτε αντίδρασης, που είχε σε κάποιο βαθμό στα προηγούμενα παιχνίδια.
 

Και κάτι ακόμα εντελώς ποδοσφαιρικά. Επειδή πριν γράψω πήρε ήδη κάτι το μάτι μου σε μερικές αναλύσεις του αγώνα, που μιλάνε για αστεία άμυνα. Είναι πιο αστεία αυτή η οπτική του αγώνα, από την... άμυνα που περιγράφουν. 

Γιατί δεν ήταν η άμυνα αστεία σήμερα για τον Παναθηναϊκό. Ή έστω δεν ήταν μόνο η άμυνα. 

Βασικά και πάλι δεν υπήρχε κέντρο ούτε για δείγμα. Και δεν υπήρχε περίπτωση να υπάρξει κέντρο όταν με το που έβλεπες την σύνθεση και ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που μπορεί να μαρκάρει στον χώρο αυτό, έβλεπες να είναι ο Ζέκα. Κέντρο με Ζέκα και δίπλα του Πράνιτς και Ατζαγκούν, σημαίνει πρακτικά κέντρο με Ζέκα να μαρκάρει και Ζέκα να τρέχει να καλύψει Πράνιτς και Ατζαγκούν. Ε ήταν και σε κακή μέρα -και- σήμερα ο Ζέκα, τελείωσε το παραμύθι.
 

Τώρα άμα θέλουμε να βρούμε ντε και καλά τρεις τέσσερις... αποκλειστικούς ενόχους να τους φορτώσουμε την ήττα και να ξεμπερδέψουμε... επικοινωνιακά καμιά αντίρρηση. Μόνο που γι' αυτό δεν χρειάζεται και να εκτεθούμε κιόλας ντύνοντάς το με δήθεν ποδοσφαιρικές αναλύσεις. Ας κάνουμε μια.,. κλήρωση, να βγουν τρεις ή τέσσερις υπαίτιοι για την ήττα -ανάλογα με το πόσους ενόχους εκτιμάμε ότι θέλει ο... κόσμος για να χορτάσει- και τελειώνει η ιστορία.

Αυτά.

*Πηγή: sportdog.gr*