Η διαφορά του Ολυμπιακού είναι σε ένα σημείο!!

Ο Μιχάλης Τσόχος γράφει για τον προηγούμενο Ολυμπιακό του Μίτσελ, αλλά και για τον Ολυμπιακό του Βαλβέρδε σε σχέση με τον σημερινό και εντοπίζει μία μόλις διαφορά. 

Την τελευταία πενταετία είναι αλήθεια ότι ο Ολυμπιακός έχει κάνει σημαντικά βήματα ανόδου σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το φανερώνουν τα αποτελέσματα, οι προκρίσεις που έχει πάρει σε αυτό το διάστημα, αλλά και η μεγάλη άνοδός του στην βαθμολογία των συλλόγων της Ευρώπης.

ADVERTISEMENT

Αυτή η άνοδος οφείλονταν κατά βάση σε δύο λόγους. Ο πρώτος και σημαντικότερος στην επιλογή πολύ ικανών προπονητών. Τα τελευταία χρόνια ο Ολυμπιακός με μικρά χρονικά διαλείμματα πορεύεται με Ιβηρες προπονητές και δη Ισπανούς και κυρίως με δύο σημαντικές προσωπικότητες στον πάγκο του, τον Ερνέστο Βαλβέρδε και τον Μίτσελ! Η δικιά τους νοοτροπία και φιλοσοφία είναι αυτή που... ξεψάρωσε όλο τον σύλλογο.
Το δεύτερο είναι η διοικητική σταθερότητα η οποία επέτρεψε να γίνουν ορισμένες πολύ προσεκτικές επιλογές στις μεταγραφές, αλλά και η εμπιστοσύνη που έδειξε το club στον Ελληνα ποδοσφαιριστή. Με βάση αυτούς τους δύο άξονες κινήθηκε ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια και κυρίως εκεί οφείλεται η ανέλιξή του στις 30 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης βάση βαθμολογίας της UEFA σε σταθερή βάση τα τελευταία χρόνια.
Η φετινή σεζόν ήταν και είναι ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Ο Ολυμπιακός με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αναγκάστηκε εκ νέου να αλλάξει σχεδόν όλη την ομάδα, ενώ τα καλύτερα κομμάτια της βιτρίνας του, κυρίως της ελληνικής πωλήθηκαν και σωστά, διότι ήρθαν εξαιρετικές προτάσεις από ομάδες του εξωτερικού. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μία εντελώς νέα ομάδα η οποία ξεκινάει από το μηδέν.
Είτε λοιπόν πάρεις ως μέτρο των δυνατοτήτων της την τεράστια νίκη με την Ατλέτικο Μαδρίτης, είτε την οδυνηρή ήττα από την Μάλμε, ο νέος Ολυμπιακός του Μίτσελ έχει πολύ δρόμο μπροστά του, θέλει ακόμη χρόνο, έχει ορισμένα πολύ καλά στοιχεία, αλλά έχει κι' ένα τεράστιο μειονέκτημα σε σχέση με όλες τις ομάδες των τελευταίων ετών.
Ο Ολυμπιακός έκανε ότι καλό έκανε τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη για τους δύο λόγους που ανέφερα στην αρχή, αλλά και εξαιτίας ενός μεγάλου αγωνιστικού πλεονεκτήματος που δύσκολα το βρίσκεις ακόμη και σε υψηλό επίπεδο. Η ευλογία της Εθνικής Ελλάδας τα τελευταία χρόνια είναι οι στόπερ της και αυτή ήταν και η αγωνιστική ευλογία του Ολυμπιακού. Πρώτα με το δίδυμο Μέλμπεργκ – Αβράαμ και στη συνέχεια με το δίδυμο Σιόβα – Μανωλά ο Ολυμπιακός κατόρθωσε να έχει δύο εξαιρετικά κεντρικά αμυντικά δίδυμα, τα αγωνιστικά χαρακτηριστικάτων οποίων ταίριαζαν απολύτως και στον... ισπανικό τρόπο παιχνιδιού.
Ο Ολυμπιακός προσπαθεί και σε αρκετά ματς καταφέρνει να παίζει ποδόσφαιρο κατοχής και σε αυτόν τον τύπο του ποδοσφαίρου χρειάζεσαι κεντρικούς αμυντικούς που να ξέρουν ποδόσφαιρο (Μέλμπεργκ τα πρώτα χρόνια, Σιόβας τα επόμενα) και φυσικά πολύ γρήγορους στόπερ που θα είναι πολύ συγκεντρωμένοι στις συνθήκες της μη συνεχόμενης πίεσης (Αβράαμ τα πρώτα χρόνια, Μανωλάς τα επόμενα). Μην το θεωρείται εύκολη υπόθεση γιατί δεν είναι καθόλου και δείτε πόσοι μεγάλοι, τεράστιοι ευρωπαϊκοί σύλλογοι, έχουν πρόβλημα στο κέντρο της άμυνας,πρόβλημα που τους ταλαιπωρεί αφάνταστα.
Αν σε κάτι υστερεί λοιπόν ο νέος Ολυμπιακός, είναι στο κέντρο της άμυνας. Και επειδή μπορεί να μην την θεωρείται σημαντική υστέρηση θα σας θυμίσω απλώς ότι τα χρόνια που ο Ολυμπιακός είχε Ριβάλντο, Ζιοβάνι, Ζάχοβιτς, Καρεμπέ και όλους εκείνους τους μεγάλους αστέρες έπαιζε με κεντρικούς αμυντικούς τύπου Ανατολάκη... Τα τελευταία χρόνια χωρίς τέτοιους σταρ στο ρόστερ του, αλλά με αμυντικούς πραγματικά ευρωπαϊκού επιπέδου, έφτασε να καθιερωθεί στην πρώτη 30άδα της Ευρώπης.
Αν λοιπόν για κάτι πρέπει να προβληματίζεται ο Ολυμπιακός δεν είναι για την προσαρμογή του Ντουρμάζ, την ετοιμότητα του Μήτρογλου, το αν θα βγει ή όχι ο Μπενίτες, το πώς θα εξελιχθεί ο Διαμαντάκος. Πολύ περισσότερο δεν έχει να ανησυχεί για την ποιότητα του Κασάμι ή του Μαζουάκου και για το αν έχει παίκτες που θα αποτελέσουν τα επόμενα μεγάλα deals με ομάδες του εξωτερικού ή για την χρησιμότητα του Μιλιβόγιεβιτς και του Εντινγκά. Εχει να ανησυχεί όμως για ένα από τα πιο βασικά κομμάτια της επιτυχίας των τελευταίων ετών. Το κέντρο
της άμυνάς του. Και πολύ φοβάμαι ότι είναι ένα πρόβλημα που δεν θα λυθεί εσωτερικά, με λίγα λόγια χωρίς μεταγραφή.

*Πηγή: gazzetta.gr*