Ο Θανάσης Λιοντζόπουλος δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στους Έλληνες τεχνικούς διευθυντές, με αφορμή και το σενάριο με το Νίκο Λυμπερόπουλο, αλλά και άλλους υποψήφιους στις ομάδες μας και εξηγεί κάποια από τα (πολλά) στοιχεία που πρέπει να έχουν.

   Έχω την εντύπωση ότι η προσθήκη ενός ανθρώπου που γνωρίζει το ποδόσφαιρο, είναι ευθύς, δεν αναλωνόταν σε οπαδικές δηλώσεις για να κερδίζει την εύνοια του κόσμου, την οποία ούτως ή άλλως απέκτησε αυθόρμητα, σε μία ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός είναι αναγκαία. Ο λόγος για τον Νίκο Λυμπερόπουλο, στον οποίο δεν ανανεώθηκε το συμβόλαιό του το 2003, όμως φαίνεται ότι η μοίρα θα τον ξαναφέρει στην Παιανία.
    Η παρουσία του Κώστα Αντωνίου στον Παναθηναϊκό μπορεί για κάποιους να ήταν αποτυχημένη, αλλά αν δείτε τα πράγματα πιο καθαρά, θα δείτε ότι από την δεύτερη σεζόν η δουλειά του απέδωσε καρπούς, αλλά και το ότι υπήρχε ένας άνθρωπος που ξέρει ποδόσφαιρο και έχει γενικές γνώσεις, κοντά στον πρόεδρο. Αυτό δηλαδή που δεν υπήρχε φέτος στον Παναθηναϊκό (χωρίς  να είναι μομφή προς τον Ελευθεράκη, αφού δεν ήταν τέτοιος ο ρόλος του και είναι πιο παλιάς κοπής άνθρωπος), αν και η ανάγκη λόγω απειρίας του Γιάννη Αλαφούζου και έλλειψης χρημάτων ήταν μεγαλύτερη. Τα λάθη που έγιναν τότε (Μελίσσης κ.α.), διορθώνονταν πολύ πιο εύκολα, αφού οι αγορές ήταν από το πάνω ράφι.
Σίγουρα και επί εποχής του Αντωνίου, θα μπορούσαν να είχαν γίνει καλύτερα πράγματα και επενδύσεις, ωστόσο ήταν ανάγκη τότε άμεσων αποτελεσμάτων και τίτλων. Παράλληλα, ο Αντωνίου δεν είχε διασυνδέσεις, έτοιμη ατζέντα και ήθελε το χρόνο του, ενώ γενικά μην ξεχνάμε ότι αρχικά… λαλούσαν πολλοί κοκκόροι. Λάθη, μόνο όποιος δεν δουλεύει δεν κάνει!
      Γενικά, οι ομάδες μας και όχι μόνο ο Παναθηναϊκός πρέπει να επενδύσουν πάνω σε Έλληνες τεχνικούς διευθυντές. Πρώην ποδοσφαιριστές που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα σε μία ομάδα και το ελληνικό ποδόσφαιρο, με διεθνείς εικόνες, ίσως και επαφές είναι ό,τι καλύτερο. Αυτοί μπορούν να αποτελέσουν το συνδετικό κρίκο μεταξύ προπονητή, ομάδας και προέδρου. Θα οσφρύζονται τι συμβαίνει και θα βοηθούν να βρεθούν οι λύσεις. Δεν θα είναι ένας τεχνοκράτης, δεν θα είναι όμως και yesman.
Θα πρέπει να είναι σωστός και σοφός, να δημιουργεί απορίες στην διοίκηση για καλό λόγο. Δεν θα πρέπει να είναι ακίνητος, αμίλητος, αλλά πρωταγωνιστής ως εκεί που πρέπει, γιατί οι αληθινοί πρωταγωνιστές είναι οι ποδοσφαιριστές και μετά ο προπονητής. Δεν θα πρέπει να είναι μαριονέτα και ειδικά περιπτώσεις βετεράνων ποδοσφαιριστών όπως ο Λυμπερόπουλος για παράδειγμα, δεν κάνουν για τέτοιο ρόλο γιατί είναι θέμα χρόνου η… έκρηξη!
         Εν ολίγοις οι τεχνικοί διευθυντές που θα πρέπει να προωθήσουν οι ομάδες μας, είτε λέγεται Νίκος Νταμπίζας, Γιώργος Γεωργιάδης, Άκης Ζήκος,  θα πρέπει να έχουν σφαιρική εικόνα και… ειδική για το τι συμβαίνει στην ομάδα και άποψη. Οι πρόεδροι θα πρέπει να είναι ειλικρινείς και ξεκάθαροι στο τι θέλουν τώρα, αύριο και στο μέλλον και όχι, μεσούσης της περιόδου να κόβουν συμβόλαια.
         Μπορεί να μην είναι η αρχή και το τέλος ενός συλλόγου ο τεχνικός διευθυντής, όμως θα πρέπει να είναι ένα πολύ σημαντικό γρανάζι σε αυτή τη μηχανή. Να ακούγεται η άποψή του για τις μεταγραφές, να συζητάει με τους σκάουτερ, να προτείνει, να ακούει, να αφουγκράζεται και να επιμένει, όταν θεωρεί ότι έχει δίκιο για το καλό του συλλόγου. Να πληρώνεται καλά όχι υπερβολικά και να κάνει ταξίδια όπου χρειάζεται. Κυρίως, να ξέρει να συζητάει, να κόβει το μάτι του, να προβλέπει. Να ενδιαφέρεται πολύ για τις Ακαδημίες!  Να είναι το μάτι, το αυτί και γενικά οι αισθήσεις του συλλόγου. Θα είναι ό,τι ο  μπαλαντέρ σε μία παρτίδα χαρτιά, η ασπίδα σου σε μία άτυπη μάχη.  Θα πρέπει να ξέρει όμως και τα όριά του!