Ο Σεργκέι Μπέλοφ της Ουράλ Σβερντλόφσκι (Εκατερίνμπουργκ) και εν συνεχεία της ΤΣΣΚΑ Μόσχας ήταν ο αρχηγός και η πριμαντόνα της Εθνικής ομάδας της Σοβιετικής Ένωσης στον αλήστου μνήμης τελικό του Ολυμπιακού Τουρνουά του 1972, στο Μόναχο, όπου νίκησε την αήττητη έως τότε και καθ' όλα αδιάφθορη αμερικανική με 51-50. Ο κατά επτά χρόνια νεότερος Αλεξάντερ Μπέλοφ ήταν ο σταρ της Σπαρτάκ Λένινγκραντ (νυν Αγία Πετρούπολη) και πέτυχε το πιο πολυσυζητημένο καλάθι στην ιστορία του μπάσκετ, καθώς (μετά τις βολές του Νταγκ Κόλλινς και το άστοχο σουτ της απελπισίας από τον Σεργκέι Μπέλοφ) τα τρία δευτερόλεπτα του τελικού ξαναπαίχτηκαν δύο φορές!
Στην τρίτη και φαρμακερή, ο Εντέσκο (που ήταν εξασκημένος σε τέτοιες φάσεις διότι παράλληλα έπαιζε και χάντμπολ) έκανε τη μακρινή πάσα επαναφοράς προς τον Αλεξάντερ Μπέλοφ κι αυτός πρόλαβε τον χρόνο, πέτυχε το καλάθι κι έβαλε φαρδύ πλατύ το όνομα του στη μαρκίζα της Ιστορίας του μπάσκετ
Δεν ήταν ευκαταφρόνητος παίκτης ο Αλεξάντερ, μάλιστα το 1975 επιλέχθηκε στο Νο 161 του ντραφτ του ΝΒΑ από τους Τζαζ της Νέας Ορλεάνης, αλλά το άστρο του έδυσε νωρίς (σε ηλικία μόλις 27 ετών) σε αντίθεση με εκείνο του Σεργκέι που μεσουράνησε έως και το 1980, όταν ως έσχατος λαμπαδηδρόμος άναψε τον ολυμπιακό βωμό στο Στάδιο της Μόσχας. Λίγες εβδομάδες αργότερα για λόγους που καλύφθηκαν από πέπλο μυστηρίου καρατομήθηκε από την Εθνική ομάδα (για να αναδειχθεί στη θέση του το 1981 ο Βάλντις Βάλτερς) και εξαναγκάσθηκε σε αποχώρηση από την ενεργό δράση...
Οι σημερινοί πενηντάρηδες μάθαμε τον Μπέλοφ από τις θαυμαστικές και αποθεωτικές διηγήσεις των παικτών εκείνης της εποχής. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια φορά που έπιασα την κουβέντα με τον Αρη Ραφτόπουλο και μου είπε πως "κάθε φορά που βρισκόμασταν αντιμέτωποι με τις εθνικές ομάδες, το μόνο που προλάβαινα να δω ήταν ένα κόκκινο σορτσάκι στη μούρη μου"!
Όντως ο εκδημήσας σήμερα Μπέλοφ, εκτός όλων των άλλων προσόντων που τον κατέστησαν μοναδικό στο είδος του, διέθετε και ένα πολύ εντυπωσιακό επιτόπιο άλμα, που σε συνδυασμό με το γνήσιο ταλέντο, την ηγετική στόφα και την ισχυρή προσωπικότητα τον απογείωσαν στην κορυφή του παγκόσμιου μπάσκετ: τούτο δεν συνιστά υπερβολή, από τα κάλλη του σαγηνεύθηκαν από την πρώτη στιγμή που τον αντίκρισαν οι Αμερικανοί, μάλιστα ο ανεπιτήδευτος θαυμαστός τους αποτυπώθηκε σε ένα περιοδικό της εποχής με τον τίτλο "Look out for Belov"!
Θα τον άρπαζαν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού για να παίξει στο ΝΒΑ, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία γι' αυτό, απλώς εκείνη την εποχή βρισκόταν στην κορύφωση του ο ψυχρός πόλεμος και οποιαδήποτε τέτοια απόπειρα θα αποτελούσε casus belli. Δεν ήταν άλλωστε καθόλου εύκολο να μπορέσει ο Μπέλοφ να την κοπανήσει από τη Σοβιετική Ένωση, αφού εκτός όλων των άλλων, τον "παρακολουθούσε" και ο Αλεξάντερ Γκομέλσκι, με τον οποίο οι σχέσεις του ήταν επίσης ψυχροπολεμικές!
Ακμάζοντας (με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και με την εθνική ομάδα της; Σοβιετικής Ένωσης) στις δεκαετίες του '60 και του '70, ο Μπέλοφ δεν άργησε να βρει το προσωνύμιο του, ως το alter ego του καλύτερου ποδοσφαιριστή εκείνης της εποχής. Επί σειρά ετών οι μεν ξένοι τον αποκαλούσαν "Πελέ του μπάσκετ", οι δε Σοβιετικοί τον ανέφεραν ως... μέλος των Μπολσόι και τον θεωρούσαν ως την μπασκετική εκδοχή του Νουρέγιεφ!
Ο Μπέλοφ υπήρξε μέγιστος παίκτης, που εκείνη την εποχή δεν είχε όμοιο του πουθενά στην Ευρώπη. Θυμάμαι πως μια φορά στην Αθήνα είχα την ευκαιρία να κάνω μια κοινή συνέντευξη μαζί του και με τον (αντίπαλο του στις ομηρικές μάχες των 70s ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και στη Γιουγκοσλαβία) Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς και την απόλαυσα όσο λίγα πράγματα στην καριέρα μου. Δεν θα ξεχάσω μάλιστα κάποια στιγμή που ο Μπέλοφ γελώντας έδειξε στον Κιτσάνοβιτς τους καρπούς και τους αγκώνες του και τον ρώτησε: "Θυμάσαι πώς με κτύπαγες εδώ στον τελικό του Ευρωμπάσκετ του 1975 στο Βελιγράδι για να μη σουτάρω;"
Ο Κιτσάνοβιτς έβαλε επίσης τα γέλια και του απάντησε: ¨Το θυμάμαι, Σεργκέι, αλλά όσο και να σε χτύπαγα, όσα φάουλ κι αν σου έκανα μου έβαλες καμιά τριανταριά πόντους:"!
Όντως σε εκείνον τον τελικό, στον οποίο η Γιουγκοσλαβία νίκησε τη Σοβιετική Ενωση με 90-84 και κατέκτησε τον δεύτερο από τους τρεις σερί τίτλους της, ο Μπέλοφ ήταν ασταμάτητος και είχε βάλει 29 πόντους !
Δεν έχω λόγο να απαριθμήσω σε αυτό το κείμενο τους τίτλους και τις προσωπικές διακρίσεις του Μπέλοφ, απλώς χρήζει αναφοράς το γεγονός ότι το 1992 έγινε ο πρώτος μη Αμερικανός ο οποίος επιλέχθηκε ως μέλος του "Naismith MemorialBasketball Hall of Fame" του Σπρίνγκφιλντ, ενώ έναν χρόνο νωρίτερα επί τη ευκαιρία του εορτασμού των 100 χρόνων από την επινόηση του μπάσκετ" η FIBA τον ανακήρυξε κορυφαίο μπασκετμπολίστα του αιώνα.
Ο Μπέλοφ δεν ήταν απλώς point guard, αλλά πιθανότατα ο πρώτος point forward! Συνδύαζε τα χαρακτηριστικά ενός κοντού κι ενός ψηλού, μπορούσε να παίξει από το "1" έως το "4", ήταν βιρτουόζος σε κάθε κίνηση του, ταχύτατος, εξαιρετικός δημιουργός,, δεινός εκτελεστής και (σε αντίθεση με τα στερεότυπα της εποχής) πολύ δυνατός, μάλιστα θεωρείται ο πρώτος που έδωσε έμφαση στο γύμνασμα των ποδιών του.
Ήταν τόσο μεγάλος παίκτης ο Μπέλοφ, ώστε θαρρώ πως στην περίπτωση του ισχύει με απόλυτη ακρίβεια αυτό που λένε για έναν νέο προπονητή, ο οποίος πρέπει πρώτα να σκοτώσει τον άλλο εαυτό του. Από τις αρχές της δεκαετίας του '80 που αποσύρθηκε και "παρίστανε" τον προπονητή, ο Σεργκέι δεν κατάφερε ποτέ να σκοτώσει τον παίκτη ο οποίος αντί να βρίσκεται σε καταστολή θέριευε συνεχώς μέσα του! Δεν ήθελε να τον σκοτώσει, προτιμούσε να κοουτσάρει έχοντας πάντοτε ως μέτρο σύγκρισης τον εαυτό του και ως εκ τούτου ήταν πάντοτε αυστηρός και είρων προς τους παίκτες του...
Όταν άλλαξαν τα κόζα στην (παλιά) Σοβιετική Ενωση, ο Μπέλοφ ανέλαβε για μια εποχή την πλήρη εξουσία στο ρωσικό μπάσκετ, όντας ταυτόχρονα πρόεδρος της ομοσπονδίας και προπονητής της εθνικής ομάδας! Ως προπονητής οδήγησε την Εθνική Ρωσίας στην κατάκτηση των ασημένιων μεταλλίων στα Μουντομπάσκετ του 1994 στο Τορόντο και του 1998 στην Αθήνα και του χάλκινου στο Ευρωμπάσκετ του 1997 στη Μαδρίτη.
Σε εκείνο το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα μάλιστα ήρθε σε οξεία αντιπαράθεση με το ελληνικό μπάσκετ, καθώς στον αγώνα της πρώτης φάσης που έγινε στη Τζιρόνα (και βρήκε νικήτρια την Εθνική με 74-72) θεωρούσε ότι οι διαιτητές αδικούν τη ρωσική ομάδα και διαμαρτυρόταν με κάθε τρόπο: στην αρχή φώναζε και στη συνέχεια έβγαλε ό,τι ψιλά είχε στις τσέπες του και τα έδειχνε προς τους διαιτητές, προς τον κομισάριο του αγώνα, προς τον Παναγιώτη Γιαννάκη που βρισκόταν στον πάγκο της Εθνικής, αλλά και προς τον Γιώργο Βασιλακόπουλο ο οποίος καθόταν στα ορεινά της εξέδρας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου