Και γιατί να το κρύψωμεν
άλλωστε, όπως επί σειρά... αιώνων υπέβαλε το ρητορικό ερώτημα του από
του βήματος της Βουλής, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης: οι σημερινοί
πενηντάρηδες που μεγαλώσαμε στο Αλεξάνδρειο με τα παλιά καλά ντέρμπι, θα
΄χουμε πάντοτε (όχι απλώς φυλαγμένα, αλλά( φυλακισμένα στη θύμηση και
στην καρδιά μας, ψήγματα από εικόνες και συγκινήσεις εκείνης της
εποχής...
Ψήγματα έγραψα; Λάθος μου και το διορθώνω αμέσως: τόνους από δαύτες!
Τα σημειώνω αυτά ως πρόλογο και ως... ιδεολογικό υπόβαθρο της φυσικής (χθεσινοβραδινής) παρουσίας μου στο "Nick Gallis Hall", όπου ένιωσα είκοσι πέντε χρόνια νεότερος. Ενιωσα επίσης εκείνη την ανατριχίλα που πάντοτε διαπερνάει τα κορμιά συν μια ξεχωριστή συγκίνηση, διότι όντας εκεί κι έχοντας στην από κάτω σειρά τον Καρύδα να μεταδίδει το ματς (για τη NOVA), το μυαλό μου πήγε κατ' ευθείαν στον Συρίγο!
Θα το ξαναγράψω κι ας με χαρακτηρίσει κάποιος κολλημένο και γραφικό, κι ας με κακίσει από εκεί πάνω ο Φίλιππας: όπως βεβαίως και για τον Αμερικάνο, η ελληνική μπασκετική κοινωνία όφειλε και θα έπρεπε να μεριμνήσει για να τηρηθεί σιγή ενός λεπτού στη μνήμη τους, αλλά ξα τους, που λένε και στο χωριό μου!
Ανέβηκα λοιπόν στην πόλη του μπάσκετ και ξανάζησα έστω και εν περιλήψει όλα εκείνα τα μοναδικά συναισθήματα τα οποία ανέκαθεν παρήγαγαν αυτά τα ντέρμπι, πόσο μάλλον το χθεσινό που ήταν μακράν το συγκλονιστικότερο της σύγχρονης εποχής.
Ναι, σύμφωνοι δεν είχε Γκάλη (που... κρεμόταν ασώματος, πλην μεγαλοπρεπής από την οροφή), δεν είχε (τους διασκορπισμένους σε διάφορα σημεία του γηπέδου) Πρέλεβιτς, Σταυρόπουλο, Παπαγεωργίου και Λυπηρίδη, δεν είχε όλες εκείνες όλες τις επιφανείς προσωπικότητες, οι οποίες κοσμούν την πινακοθήκη των δύο ομάδων. Αλλά, διάβολε, με τη λογική πως "εάν δεν έχεις αυτό που αγαπάς, ας αγαπάς αυτό που έχεις" και εγώ δηλώνω τιμίως και ειλικρινώς ότι αγαπώ τον Λιάπη και τον Γκίκα, τον Κόνιαρη και τον (γιο του) Μήτογλου, τους Μαργαρίτηδες, τους Καλλέδες, τους Τσαϊρέληδες, τους Τσακαλέρηδες, τους Αθηναίου(ς) που κόντεψαν να κρίνουν το ντέρμπι της Θεσσαλονίκης και τους Θεσσαλονικείς οι οποίοι δεν έχουν καμιά πρόθεση να συγκρίνουν το τότε με το τώρα...
Για να μην μακρηγορώ αγαπώ όλους εκείνους, οι οποίοι συνέτειναν να ξαναπεταρίσει από τη συγκίνηση η καρδιά του φιλοθεάμονος κοινού και να παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα ένα ντέρμπι των παλιών αρχοντάδων του ελληνικού πρωταθλήματος. Και τους ευχαριστώ κιόλας, διότι συνέτειναν επίσης ώστε το ντέρμπι στο παραγεμισμένο Αλεξάνδρειο να διεξαχθεί όχι απλώς εν ειρήνη, αλλά και σε πολύ τρυφερή κι αγαπησιάρικη ατόισφαιρα!
Μια ατμόσφαιρα που είχε τα σέα της και με τα μέα της και εξηγούμαι:
Οι προαιώνιοι εχθροί πολέμησαν μέσα σε ένα σκηνικό που σημαδεύτηκε από αγκαλιές και καλές συμπεριφορές...
Στη λήξη του αγώνα και σε πείσμα τόσο της διάψευσης των υψηλών προσδοκιών (μετά την άλωση της Πυλαίας), όσο και των χαρακιριών της ομάδας τους, όλοι οι Αρειανοί σηκώθηκαν όρθιοι για να τη χειροκροτήσουν και να διαδηλώσουν τη στήριξη και την εμπιστοσύνη τους.
Last, but not least: αρκετή ώρα μετά το τέλος, η μπουτίκ του Αρη, στο ισόγειο του "Παλέ" δεν ήταν απλώς ανοικτή, αλλά και γεμάτη από μπαμπάδες, μαμάδες και παιδιά, που άφηναν έξω την απογοήτευση και έπαιρναν μέσα την αγάπη και τον σεβασμό τους στην ομάδα...
Αυτά τα ολίγα ατμοσφαιρικά, πάμε τώρα στα αγωνιστικά...
Η στατιστική δεν απεικονίζει πάντοτε με κρυστάλλινο τρόπο την εικόνα ενός αγώνα, αλλά στην προκειμένη περίπτωση- και παρά το γεγονός ότι το ντέρμπι κρίθηκε στην παράταση και με διαφορά τεσσάρων πόντων- επαρκεί για να εξηγήσει το αποτέλεσμα. Ο ΠΑΟΚ ήταν πιο εύστοχος, επικράτησε στα ριμπάουντ και κυρίως πλειοδότησε με εντυπωσιακή διαφορά στις ασίστ: 15 έναντι τεσσάρων! Τούτο βεβαίως έχει τη λογική εξήγηση του: ο ΠΑΟΚ είναι πιο γεμάτος, ενώ οι γκαρντ του Αρη (παρόντος ή απόντος του Μποχωρίδη για τον περιορισμένο χρόνο συμμετοχής; οποίου έγινε μεγάλη κουβέντα) είναι υποχρεωμένοι περισσότερο να εκτελούν, παρά να δημιουργούν.
Ο Αρης διέθετε δυο σημεία αναφοράς στην επίθεση του, τον φαντασμαγορικό σε όλα του Πελεκάνο (19π.) και τον ξεψάρωτο Αθηναίου (17π.). Στον αντίποδα ο ΠΑΟΚ άντλησε περισσότερο πλουραλισμό και είχε να επιδείξει τέσσερις παίκτες με διψήφιο νούμερο πόντων (Μπόγρης 21, Κούπερ 15, Χαραλαμπίδης 15 και ο "killing me softly" Τσαϊρέλης 13). Τη εξαιρέσει του Αμερικανού γκαρντ, οι υπόλοιποι τρεις από δαύτους έχουν φορέσει τη φανέλα του Αρη μέσα στην τελευταία τριετία και αυτό δεν το γράφω για να υποστηρίξω ή απλώς να υπονοήσω ότι τάχα επιζητούσαν κάποια εκδίκηση. Απλώς τώρα πλέον τα ντέρμπι είναι απογαλακτισμένα από την παλιά (φοβερή) μισαλλοδοξία και την άποψη πως όσοι διαβαίνουν τον Ρουβίκωνα της Θεσσαλονίκης είναι γενίτσαροι και διαπράττουν έγκλημα καθοσιώσεως...
Δεν ξέρω για ποιο λόγο ο Αγγέλου, ενώ έβαλε από την αρχή τον Μποχωρίδη ο οποίος σε 14 λεπτά είχε 9 πόντους, εν συνεχεία τον παρκάρησε στην εσχατιά του πάγκου και στο τέλος που έψαχνε ένα σουτ, προτίμησε τον Λαρεντζάκη. Γούστο και καουμποϊλίκι του κάθε προπονητή ποιους βάζει και ποιους βγάζει, απλώς έγινε (και συνεχίζεται και σήμερα) πολύ μεγάλη κουβέντα γι αυτή την υπόθεση...
Ασφαλώς ο Αγγέλου δεν δικαιώθηκε από την επιλογή του... Γκρεγκ Πόποβιτς κι αυτό το πλήρωσε ακριβά. Με το σκορ στο 68-65 (μετά το γκολ-φάουλ του Πελεκάνου), ο κόουτς του Αρη δεν μπήκε στο τριπάκι του φάουλ, που αποτελεί τη συνηθισμένη (και φιλοσοφημένη) λογική του ευρωπαϊκού μπάσκετ, αλλά προτίμησε να ποντάρει στην άμυνα του. Ενώ λοιπόν ο Αρης είχε να δώσει ένα φάουλ, το κράτησε κάβα και στα 26'' ο (σεσημασμένος από το buzzer beater κόντρα στην Μπουντούτσνοστ) DJ Kούπερ τον εκτέλεσε με τρίποντο για το 68-68, ενώ στη συνέχεια αστόχησε ο Ασημακόπουλος. Σε τέτοιες περιπτώσεις λένε πως "η νεκροψία θα δείξει" κι επειδή ο Αρης ηττήθηκε, η επιλογή του Βαγγέλη απέβη εσφαλμένη...
Στην αντίπερα όχθη ο (μπαρουτοκαπνισμένος σε ντέρμπι και μάλιστα ένθεν και ένθεν) Μαρκόπουλος μπορεί, όπως συμβαίνει σε αυτή την κωλοδουλειά, να αμφισβητήθηκε μετά την εντός έδρας ήττα από τον Αρη στον προημιτελικού του Κυπέλλου, αλλά χθες διαχειρίστηκε ορθότατα το υλικό του και τις καταστάσεις. Οταν ο Αρης βρέθηκε στο +10 (38-28), ο Σούλης έπραξε τα δέοντα και κυρίως επένδυσε στο σημείο υπεροχής του ΠΑΟΚ, που αποτελεί και την αχίλλειο πτέρνα των χθεσινών αντιπάλων του: χρησιμοποίησε δηλαδή ως πολιορκητικό κριό στην επίθεση τον (σεληνιασμένο από την Τρίτη) Γιώργο Μπόγρη, ο οποίος το πήρε προσωπικά και πέτυχε 17 πόντους στο δεύτερο ημίχρονο! Μολονότι δεν μου αρέσει να μπλέκω τα αθλητικά με τα προσωπικά των παικτών, εδώ θα κάνω μια υποχρεωτική εξαίρεση: τους σούρνουν που τους σούρνουν τόσα του Μπόγρη και της Κοκκίνου για τη σχέση τους, ε, δικαιούται ο Θεσπιεύς σέντερ να ανέβει κι αυτός στη σκηνή και να τραγουδήσει ένα σουξέ της Ελλης...
Το "Μωρό μου sorry" εννοώ που μπορούν να το πουν κι όλοι όσοι
αμφισβήτησαν (μετά την ήττα από τον Αρη) την ικανότητα του να χωρέσει
στα παπούτσια του Λάζου και θεώρησαν ως δεδομένο ότι ο ΠΑΟΚ από μια
ομάδα του low post θα γίνει αναγκαστικά μια ομάδα του pick n' roll. !
Την ώρα λοιπόν που ο Παπαδόπουλος δήλωνε σε μια συνέντευξη του ότι "θα
με εξιτάριζε να παίξω στον Αρη" (κι εμένα παρεμπιπτόντως, θα με
εξιτάριζε αυτό, για ιστορικούς λόγους, διότι σε μια τέτοια περίπτωση θα
γινόταν ο πρώτος και ο μόνος που θα είχε αγωνισθεί και στα δύο ζεύγη
αιωνίων), ο Μπόγρης όρμαγε σαν ταύρος εν υαλοπωλείω στη ρακέτα πρώτα της
Μπουντούτσνοστ (28 πόντοι με 12/19 σουτ, 4/8 βολές, 7 ριμπάουντ σε 26
λεπτά) και εν συνεχεία του Αρη (21 πόντοι με 9/13 δίποντα, 3/4 βολές, 8
ριμπάουντ σε 37 λεπτά)!
- ΥΓ: Ακόμη είναι πολύ νωρίς; για να προβλέψει κανείς το μέλλον των δύο ομάδων. Το σίγουρο είναι ότι χθες το βράδυ ο Αρης και ο ΠΑΟΚ απέδειξαν ότι μπορεί να έχουν υποχωρήσει δραματικά σε προϋπολογισμούς, ποιότητα και ανταγωνιστικότητα, αλλά δεν παύουν (και δεν θα παύσουν ποτέ) να είναι σημεία αναφοράς στα δρώμενα όχι μονάχα μιας πόλης, αλλά ενός ολόκληρου εθνικού μπασκετικού συστήματος.
Ψήγματα έγραψα; Λάθος μου και το διορθώνω αμέσως: τόνους από δαύτες!
Τα σημειώνω αυτά ως πρόλογο και ως... ιδεολογικό υπόβαθρο της φυσικής (χθεσινοβραδινής) παρουσίας μου στο "Nick Gallis Hall", όπου ένιωσα είκοσι πέντε χρόνια νεότερος. Ενιωσα επίσης εκείνη την ανατριχίλα που πάντοτε διαπερνάει τα κορμιά συν μια ξεχωριστή συγκίνηση, διότι όντας εκεί κι έχοντας στην από κάτω σειρά τον Καρύδα να μεταδίδει το ματς (για τη NOVA), το μυαλό μου πήγε κατ' ευθείαν στον Συρίγο!
Θα το ξαναγράψω κι ας με χαρακτηρίσει κάποιος κολλημένο και γραφικό, κι ας με κακίσει από εκεί πάνω ο Φίλιππας: όπως βεβαίως και για τον Αμερικάνο, η ελληνική μπασκετική κοινωνία όφειλε και θα έπρεπε να μεριμνήσει για να τηρηθεί σιγή ενός λεπτού στη μνήμη τους, αλλά ξα τους, που λένε και στο χωριό μου!
Ανέβηκα λοιπόν στην πόλη του μπάσκετ και ξανάζησα έστω και εν περιλήψει όλα εκείνα τα μοναδικά συναισθήματα τα οποία ανέκαθεν παρήγαγαν αυτά τα ντέρμπι, πόσο μάλλον το χθεσινό που ήταν μακράν το συγκλονιστικότερο της σύγχρονης εποχής.
Ναι, σύμφωνοι δεν είχε Γκάλη (που... κρεμόταν ασώματος, πλην μεγαλοπρεπής από την οροφή), δεν είχε (τους διασκορπισμένους σε διάφορα σημεία του γηπέδου) Πρέλεβιτς, Σταυρόπουλο, Παπαγεωργίου και Λυπηρίδη, δεν είχε όλες εκείνες όλες τις επιφανείς προσωπικότητες, οι οποίες κοσμούν την πινακοθήκη των δύο ομάδων. Αλλά, διάβολε, με τη λογική πως "εάν δεν έχεις αυτό που αγαπάς, ας αγαπάς αυτό που έχεις" και εγώ δηλώνω τιμίως και ειλικρινώς ότι αγαπώ τον Λιάπη και τον Γκίκα, τον Κόνιαρη και τον (γιο του) Μήτογλου, τους Μαργαρίτηδες, τους Καλλέδες, τους Τσαϊρέληδες, τους Τσακαλέρηδες, τους Αθηναίου(ς) που κόντεψαν να κρίνουν το ντέρμπι της Θεσσαλονίκης και τους Θεσσαλονικείς οι οποίοι δεν έχουν καμιά πρόθεση να συγκρίνουν το τότε με το τώρα...
Για να μην μακρηγορώ αγαπώ όλους εκείνους, οι οποίοι συνέτειναν να ξαναπεταρίσει από τη συγκίνηση η καρδιά του φιλοθεάμονος κοινού και να παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα ένα ντέρμπι των παλιών αρχοντάδων του ελληνικού πρωταθλήματος. Και τους ευχαριστώ κιόλας, διότι συνέτειναν επίσης ώστε το ντέρμπι στο παραγεμισμένο Αλεξάνδρειο να διεξαχθεί όχι απλώς εν ειρήνη, αλλά και σε πολύ τρυφερή κι αγαπησιάρικη ατόισφαιρα!
Μια ατμόσφαιρα που είχε τα σέα της και με τα μέα της και εξηγούμαι:
Οι προαιώνιοι εχθροί πολέμησαν μέσα σε ένα σκηνικό που σημαδεύτηκε από αγκαλιές και καλές συμπεριφορές...
Στη λήξη του αγώνα και σε πείσμα τόσο της διάψευσης των υψηλών προσδοκιών (μετά την άλωση της Πυλαίας), όσο και των χαρακιριών της ομάδας τους, όλοι οι Αρειανοί σηκώθηκαν όρθιοι για να τη χειροκροτήσουν και να διαδηλώσουν τη στήριξη και την εμπιστοσύνη τους.
Last, but not least: αρκετή ώρα μετά το τέλος, η μπουτίκ του Αρη, στο ισόγειο του "Παλέ" δεν ήταν απλώς ανοικτή, αλλά και γεμάτη από μπαμπάδες, μαμάδες και παιδιά, που άφηναν έξω την απογοήτευση και έπαιρναν μέσα την αγάπη και τον σεβασμό τους στην ομάδα...
Αυτά τα ολίγα ατμοσφαιρικά, πάμε τώρα στα αγωνιστικά...
Η στατιστική δεν απεικονίζει πάντοτε με κρυστάλλινο τρόπο την εικόνα ενός αγώνα, αλλά στην προκειμένη περίπτωση- και παρά το γεγονός ότι το ντέρμπι κρίθηκε στην παράταση και με διαφορά τεσσάρων πόντων- επαρκεί για να εξηγήσει το αποτέλεσμα. Ο ΠΑΟΚ ήταν πιο εύστοχος, επικράτησε στα ριμπάουντ και κυρίως πλειοδότησε με εντυπωσιακή διαφορά στις ασίστ: 15 έναντι τεσσάρων! Τούτο βεβαίως έχει τη λογική εξήγηση του: ο ΠΑΟΚ είναι πιο γεμάτος, ενώ οι γκαρντ του Αρη (παρόντος ή απόντος του Μποχωρίδη για τον περιορισμένο χρόνο συμμετοχής; οποίου έγινε μεγάλη κουβέντα) είναι υποχρεωμένοι περισσότερο να εκτελούν, παρά να δημιουργούν.
Ο Αρης διέθετε δυο σημεία αναφοράς στην επίθεση του, τον φαντασμαγορικό σε όλα του Πελεκάνο (19π.) και τον ξεψάρωτο Αθηναίου (17π.). Στον αντίποδα ο ΠΑΟΚ άντλησε περισσότερο πλουραλισμό και είχε να επιδείξει τέσσερις παίκτες με διψήφιο νούμερο πόντων (Μπόγρης 21, Κούπερ 15, Χαραλαμπίδης 15 και ο "killing me softly" Τσαϊρέλης 13). Τη εξαιρέσει του Αμερικανού γκαρντ, οι υπόλοιποι τρεις από δαύτους έχουν φορέσει τη φανέλα του Αρη μέσα στην τελευταία τριετία και αυτό δεν το γράφω για να υποστηρίξω ή απλώς να υπονοήσω ότι τάχα επιζητούσαν κάποια εκδίκηση. Απλώς τώρα πλέον τα ντέρμπι είναι απογαλακτισμένα από την παλιά (φοβερή) μισαλλοδοξία και την άποψη πως όσοι διαβαίνουν τον Ρουβίκωνα της Θεσσαλονίκης είναι γενίτσαροι και διαπράττουν έγκλημα καθοσιώσεως...
Δεν ξέρω για ποιο λόγο ο Αγγέλου, ενώ έβαλε από την αρχή τον Μποχωρίδη ο οποίος σε 14 λεπτά είχε 9 πόντους, εν συνεχεία τον παρκάρησε στην εσχατιά του πάγκου και στο τέλος που έψαχνε ένα σουτ, προτίμησε τον Λαρεντζάκη. Γούστο και καουμποϊλίκι του κάθε προπονητή ποιους βάζει και ποιους βγάζει, απλώς έγινε (και συνεχίζεται και σήμερα) πολύ μεγάλη κουβέντα γι αυτή την υπόθεση...
Ασφαλώς ο Αγγέλου δεν δικαιώθηκε από την επιλογή του... Γκρεγκ Πόποβιτς κι αυτό το πλήρωσε ακριβά. Με το σκορ στο 68-65 (μετά το γκολ-φάουλ του Πελεκάνου), ο κόουτς του Αρη δεν μπήκε στο τριπάκι του φάουλ, που αποτελεί τη συνηθισμένη (και φιλοσοφημένη) λογική του ευρωπαϊκού μπάσκετ, αλλά προτίμησε να ποντάρει στην άμυνα του. Ενώ λοιπόν ο Αρης είχε να δώσει ένα φάουλ, το κράτησε κάβα και στα 26'' ο (σεσημασμένος από το buzzer beater κόντρα στην Μπουντούτσνοστ) DJ Kούπερ τον εκτέλεσε με τρίποντο για το 68-68, ενώ στη συνέχεια αστόχησε ο Ασημακόπουλος. Σε τέτοιες περιπτώσεις λένε πως "η νεκροψία θα δείξει" κι επειδή ο Αρης ηττήθηκε, η επιλογή του Βαγγέλη απέβη εσφαλμένη...
Στην αντίπερα όχθη ο (μπαρουτοκαπνισμένος σε ντέρμπι και μάλιστα ένθεν και ένθεν) Μαρκόπουλος μπορεί, όπως συμβαίνει σε αυτή την κωλοδουλειά, να αμφισβητήθηκε μετά την εντός έδρας ήττα από τον Αρη στον προημιτελικού του Κυπέλλου, αλλά χθες διαχειρίστηκε ορθότατα το υλικό του και τις καταστάσεις. Οταν ο Αρης βρέθηκε στο +10 (38-28), ο Σούλης έπραξε τα δέοντα και κυρίως επένδυσε στο σημείο υπεροχής του ΠΑΟΚ, που αποτελεί και την αχίλλειο πτέρνα των χθεσινών αντιπάλων του: χρησιμοποίησε δηλαδή ως πολιορκητικό κριό στην επίθεση τον (σεληνιασμένο από την Τρίτη) Γιώργο Μπόγρη, ο οποίος το πήρε προσωπικά και πέτυχε 17 πόντους στο δεύτερο ημίχρονο! Μολονότι δεν μου αρέσει να μπλέκω τα αθλητικά με τα προσωπικά των παικτών, εδώ θα κάνω μια υποχρεωτική εξαίρεση: τους σούρνουν που τους σούρνουν τόσα του Μπόγρη και της Κοκκίνου για τη σχέση τους, ε, δικαιούται ο Θεσπιεύς σέντερ να ανέβει κι αυτός στη σκηνή και να τραγουδήσει ένα σουξέ της Ελλης...
- ΥΓ: Ακόμη είναι πολύ νωρίς; για να προβλέψει κανείς το μέλλον των δύο ομάδων. Το σίγουρο είναι ότι χθες το βράδυ ο Αρης και ο ΠΑΟΚ απέδειξαν ότι μπορεί να έχουν υποχωρήσει δραματικά σε προϋπολογισμούς, ποιότητα και ανταγωνιστικότητα, αλλά δεν παύουν (και δεν θα παύσουν ποτέ) να είναι σημεία αναφοράς στα δρώμενα όχι μονάχα μιας πόλης, αλλά ενός ολόκληρου εθνικού μπασκετικού συστήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου