Ο Μιχάλης Τσόχος γράφει στο backstage για την μεγάλη απώλεια για τον Ολυμπιακό, αλλά και την σωστή απόφαση που πήραν ο ίδιος και η ομάδα για την επόμενη ημέρα...
Στην Ελλάδα συμβαίνει συχνά. Αναγνωρίζουμε την αξία κάποιου όταν δεν τον έχουμε. Μην πάτε μακριά. Το περασμένο καλοκαίρι όταν ο Καραγκούνης έφευγε από τον ΠΑΟ, όλοι οι φίλοι του δεν αισθάνθηκαν καλά, όχι γιατί θα ήταν μία αγωνιστική απώλεια (αυτή δεν την μέτραγαν καν, για να μην πω ότι το θεωρούσαν και καλό για την ομάδα), αλλά γιατί αποχωρούσε με άκομψο τρόπο η σημαία της ομάδας. Τώρα μερικούς μήνες μετά η ενδεκάδα της Φούλαμ ξεκινά από τον Γιώργο Καραγκούνη που παίζει πλέον Τετάρτη – Κυριακή.

Την ίδια ώρα στην Φούλαμ μπορεί να συνεχίσει και ο αρχηγός του Ολυμπιακού, ο Βασίλης Τοροσίδης. Και για αυτόν το κλίμα από τους περισσότερους φίλους του Ολυμπιακού είναι περίπου, ότι “δεν έγινε και τίποτα που φεύγει...”

Δεν ξέρω τι θα κάνει ο Τοροσίδης στην Φούλαμ ή στην όποια ομάδα του εξωτερικού κι' αν πάει, αλλά ξέρω ότι με τα καλά του και τα κακά του, ήταν το καλύτερο δεξί μπακ του ελληνικού πρωταθλήματος με διαφορά από τον δεύτερο τα τέσσερα πέντε τελευταία χρόνια.

Ναι, θα συμφωνήσω ότι θα μπορούσε να έχει βελτιωθεί περισσότερο, να έχει γίνει όχι απλά το κορυφαίο δεξί μπακ του ελληνικού πρωταθλήματος, αλλά κάτι πολύ περισσότερο. Δεν συνέβη και προφανώς την μεγαλύτερη ευθύνη για αυτό την έχει ο ίδιος. Παρά ταύτα, έστω κι' έτσι, έστω και με την απόδοση του τον τελευταίο χρόνο να μην είναι καλή, υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι υπήρξε καλύτερος από αυτόν, είτε Ελληνας, είτε ξένος, που να έπαιξε ποδόσφαιρο στην Ελλάδα τα τελευταία πέντε χρόνια στη θέση του;

Η απώλεια του “Τόρο”, είναι πολύ μεγάλη για τον Ολυμπιακό. Δεν υπάρχει άλλος Ελληνας, εκτός από αυτόν και τον Αβράαμ που να πήραν στον Ολυμπιακό με όποιο προπονητή κι' αν ήρθε τη φανέλα του βασικού στο σπίτι και αυτό όσο κι' αν το υποτιμούν πολλοί δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα. Σε μία ομάδα σαν τον Ολυμπιακό και μπροστά σε ένα πολύ απαιτητικό κοινό, το να είσαι πάντα με όλους τους προπονητές και σε όλα τα χρόνια ένας από τους τρεις τέσσερις παίκτες της ομάδας από τους οποίους ξεκίναγε η ενδεκάδα δεν είναι τυχαίο.

Τα επόμενα χρόνια είναι πολύ πιθανό αν δεν βρεθεί κάποιος παίκτης πολύ υψηλού επιπέδου για το δεξί άκρος της άμυνας, η περίπτωση του Τοροσίδη να έρχεται συνεχώς στα χείλη των ανθρώπων και των οπαδών του Ολυμπιακού με ατάκες του τύπου “γκρινιάζαμε για τον Τοροσίδη, αλλά με αυτόν είχαμε πάντα το κεφάλι μας ήσυχο”.

Παρά ταύτα η ζωή συνεχίζεται και για τον Ολυμπιακό και για τον ίδιο. Και νομίζω σοφά έπραξαν και οι δύο και χωρίζουν με αυτόν τον ωραίο και φιλικό τρόπο. Ούτε με εκβιασμούς, ούτε με συμπεριφορές του τύπου, “αφού δεν ανανεώνεις δεν θα παίζεις και θα κάτσεις στην κερκίδα”, φαινόμενα που κυρίως στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.

Οσο για τον ίδιο τον παίκτη, η αλήθεια είναι ότι το είχε αποφασίσει καιρό. Ηθελε να έχει φύγει και νωρίτερα, φέρνοντας στο ταμείο του Ολυμπιακού και κάποια χρήματα. Δεν τα κατάφερε, ούτε πέρυσι τον Γενάρη, ούτε το περασμένο καλοκαίρι. Φαίνεται ότι θα τα καταφέρει τώρα. Κανείς δεν μπορεί να του στερήσει το δικαίωμα να δοκιμάσει και παραπάνω, να ζήσει το έξω και θα ήταν λάθος να επιχειρήσει κάτι τέτοιο η ίδια η ομάδα του...