Ο ΠΑΟΚ είχε ανάγκη τον τελικό.
Κατανοητό. Αλλά το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα έχει πιο μεγάλη ανάγκη τους
Αστέρες της κάθε Τρίπολης στους τελικούς. Οσο έχει ανάγκη το βόλεϊ,
στους δικούς του τελικούς, τους Παμβοχαϊκούς. Και το χάντμπολ, τους
Διομήδηδες. Επίσης κατανοητό, ελπίζω.
Ο Σαββίδης έβαλε στο τραπέζι κι έπαιξε πολλά, αλόγιστα πολλά, σ’ αυτή
τη μία χαρτωσιά-κύπελλο. Χαρτοπαικτικά, μια αδέξια κίνηση. Το γήπεδο
είναι σαν την πράσινη τσόχα. Θέλει υπομονή, καθαρό κεφάλι, γνώση,
στρατηγική, ατσάλινα νεύρα, αίσθηση timing στο χτύπημα. Και, φυσικά, την
τύχη. Τι, απ’ όλ’ αυτά, έδειξε να διαθέτει ο οργανισμός-ΠΑΟΚ στην
παρτίδα με τον Αστέρα;
Η Πελοπόννησος (δίχως, εννοείται, να ξεγράφουμε τα κατά καιρούς περάσματα του Πανηλειακού, της Καλαμάτας, ή και της Κορίνθου ακόμη, απ’ τη μεγάλη σκηνή) είχε να ζήσει και να χαρεί κάτι τόσο υψηλό απ’ την έξοδο της Παναχαϊκής στο Κύπελλο UEFA. Πριν 40 χρόνια!
Ο τελικός κυπέλλου, για τον ΠΑΟΚ θα ήταν ο 17ος. Πολύτιμος μεν, αντιλαμβανόμαστε, ως ο πρώτος εδώ και μια δεκαετία. Σαν ένα σινιάλο της καινούργιας εποχής. Όμως, για τον Αστέρα είναι κάτι άλλο. Ο πρώτος τελικός, γενικώς. Τα top club, παντού, ζουν μες απ’ τους αριθμούς. Διψήφιους, συνήθως. Μες απ’ τις λίστες των τροπαίων ή των διακρίσεων. Μες απ’ τα ρεκόρ. Στους άλλους, η ορολογία διαφέρει. Οι άλλοι ζουν, μες απ’ τους ήρωές τους. Ο Λουκανίδης. Ο Φουλίδης. Το χατ-τρικ του Τσιρώνη. Ο Βαλαώρας. Τα πέναλτι του Σηφάκη. Η νύχτα του Χατζηπαναγή. Σήμερα, 29 Απριλίου, είναι η 15η επέτειος του «γκολ του Ναλιτζή».
Η ιστορία (της πρόκρισης) του Αστέρα δεν βγάζει αριθμούς. Εβγαλε τους ήρωές της. Απ’ τον μικρό Γεωργακόπουλο στο τέρμα, ένα 20χρονο ντόπιο με το αξιοζήλευτο άστρο να πάει η μπάλα δοκάρι όταν το σουτ του Λόρενς του πήρε τα χέρια μέσα, ως τον (πάντα μικρό για μας στη Νέα Σμύρνη, Γιαννάκη) Κοντοέ. Κι απ’ τον μεγάλο πολεμιστή Περόνε, ως τον μπαλαδόρο Ράγιο. Δίχως την πρόκριση, ίσως δεν θα μαθαίναμε ποτέ ότι ο Ράγιο παίζει ποδόσφαιρο με τη φωτογραφία του πατέρα του, που τον έχασε μικρός, στην επικαλαμίδα. Ο Ουσέρο, φυσικά. Που στην καθημερινότητα τρομάζουν, πληροφορηθήκαμε απ’ τον Τσιώλη, να τον βγάλουν απ’ το χορτάρι όταν η προπόνηση τελειώνει…
Πέρασα ένα οκτάωρο, όλο κι όλο, το Σάββατο στην Τρίπολη. Οι μυρωδιές ήταν σαν Πάσχα. Εφταναν, για να ‘ναι αναζωογονητικές. Μια νύχτα πρώιμης Ανάστασης, στην ελληνική ύπαιθρο. Δεν είχαν προκριθεί, μόνον. Είχαν βγάλει ειρηνικό απ’ την αρχή ως το τέλος, το πιθανότατα πιο δύσκολο (στο να το οργανώσουν και να το διαχειριστούν) ματς στα χρονικά του σωματείου.
Σ’ ένα γήπεδο που, σχεδόν, γέμισε. Που σ’ άφηνε να σκέπτεσαι πώς θα ήταν τα πράγματα εάν γέμιζε κατά κανόνα, αντί κατ’ εξαίρεσιν. Αλλά πάλι, και έτσι, μαθαίνεις. Οτι δεν μπορείς να εκβιάζεις τον χρόνο. Τις συνθήκες. Τις καταστάσεις. Τον χρόνο, σοφό είναι να τον αφήνεις να κυλήσει για να λειτουργήσει υπέρ. Για να κάνει τις συνθήκες να ωριμάσουν. Τις καταστάσεις, να παγιωθούν.
Ο Αστέρας, και ως προς το κομμάτι της απήχησής του στην κοινωνία στην οποία απευθύνεται, παρατηρώ ότι κάνει αυτό. Δίνει στα πράγματα τον χρόνο τους. Θα ήταν πολύ ωραίο (για να ‘ναι αληθινό…), εκτός απ’ τους Τριπολιτσιώτες, επιπλέον απ’ τους νομούς γύρω-γύρω μονομιάς να συνέρρεε κόσμος στον κεντρικό, στον χάρτη της Πελοποννήσου, νομό. Να ξέφευγε η υπόθεση, απ’ το να είναι τοπική. Να εξελισσόταν σε περιφερειακή. Αυτά ωστόσο, ο πολλαπλασιασμός της δυναμικής, δεν γίνονται με ένα νεύμα. ‘Η με μια ενδεχόμενη μετονομασία του συλλόγου. Δεν υπάρχουν fast track, σ’ αυτά.
Σιγά-σιγά, λοιπόν. Και να που το Σάββατο οι κεντρικές κάμερες της TV κατέγραψαν ένα αξιοπρόσεκτο βήμα, ακριβώς στην κατεύθυνση της διείσδυσης του Αστέρα πέραν των ορίων της Αρκαδίας. Στην απέναντι κερκίδα έκαναν την πρώτη εμφάνισή τους, μ’ ένα πανό που σκέπτεται κανείς πως ήθελε πολύ μεράκι για να βάλουν τον κόπο και να ξοδέψουν τον χρόνο να το φιλοτεχνήσουν, οι φαν του Αστέρα απ’ το κλαμπ στην...Σπάρτη!
Ένα άλλου είδους σινιάλο καινούργιας εποχής.
Πηγή:gazzetta.gr
Η Πελοπόννησος (δίχως, εννοείται, να ξεγράφουμε τα κατά καιρούς περάσματα του Πανηλειακού, της Καλαμάτας, ή και της Κορίνθου ακόμη, απ’ τη μεγάλη σκηνή) είχε να ζήσει και να χαρεί κάτι τόσο υψηλό απ’ την έξοδο της Παναχαϊκής στο Κύπελλο UEFA. Πριν 40 χρόνια!
Ο τελικός κυπέλλου, για τον ΠΑΟΚ θα ήταν ο 17ος. Πολύτιμος μεν, αντιλαμβανόμαστε, ως ο πρώτος εδώ και μια δεκαετία. Σαν ένα σινιάλο της καινούργιας εποχής. Όμως, για τον Αστέρα είναι κάτι άλλο. Ο πρώτος τελικός, γενικώς. Τα top club, παντού, ζουν μες απ’ τους αριθμούς. Διψήφιους, συνήθως. Μες απ’ τις λίστες των τροπαίων ή των διακρίσεων. Μες απ’ τα ρεκόρ. Στους άλλους, η ορολογία διαφέρει. Οι άλλοι ζουν, μες απ’ τους ήρωές τους. Ο Λουκανίδης. Ο Φουλίδης. Το χατ-τρικ του Τσιρώνη. Ο Βαλαώρας. Τα πέναλτι του Σηφάκη. Η νύχτα του Χατζηπαναγή. Σήμερα, 29 Απριλίου, είναι η 15η επέτειος του «γκολ του Ναλιτζή».
Η ιστορία (της πρόκρισης) του Αστέρα δεν βγάζει αριθμούς. Εβγαλε τους ήρωές της. Απ’ τον μικρό Γεωργακόπουλο στο τέρμα, ένα 20χρονο ντόπιο με το αξιοζήλευτο άστρο να πάει η μπάλα δοκάρι όταν το σουτ του Λόρενς του πήρε τα χέρια μέσα, ως τον (πάντα μικρό για μας στη Νέα Σμύρνη, Γιαννάκη) Κοντοέ. Κι απ’ τον μεγάλο πολεμιστή Περόνε, ως τον μπαλαδόρο Ράγιο. Δίχως την πρόκριση, ίσως δεν θα μαθαίναμε ποτέ ότι ο Ράγιο παίζει ποδόσφαιρο με τη φωτογραφία του πατέρα του, που τον έχασε μικρός, στην επικαλαμίδα. Ο Ουσέρο, φυσικά. Που στην καθημερινότητα τρομάζουν, πληροφορηθήκαμε απ’ τον Τσιώλη, να τον βγάλουν απ’ το χορτάρι όταν η προπόνηση τελειώνει…
Πέρασα ένα οκτάωρο, όλο κι όλο, το Σάββατο στην Τρίπολη. Οι μυρωδιές ήταν σαν Πάσχα. Εφταναν, για να ‘ναι αναζωογονητικές. Μια νύχτα πρώιμης Ανάστασης, στην ελληνική ύπαιθρο. Δεν είχαν προκριθεί, μόνον. Είχαν βγάλει ειρηνικό απ’ την αρχή ως το τέλος, το πιθανότατα πιο δύσκολο (στο να το οργανώσουν και να το διαχειριστούν) ματς στα χρονικά του σωματείου.
Σ’ ένα γήπεδο που, σχεδόν, γέμισε. Που σ’ άφηνε να σκέπτεσαι πώς θα ήταν τα πράγματα εάν γέμιζε κατά κανόνα, αντί κατ’ εξαίρεσιν. Αλλά πάλι, και έτσι, μαθαίνεις. Οτι δεν μπορείς να εκβιάζεις τον χρόνο. Τις συνθήκες. Τις καταστάσεις. Τον χρόνο, σοφό είναι να τον αφήνεις να κυλήσει για να λειτουργήσει υπέρ. Για να κάνει τις συνθήκες να ωριμάσουν. Τις καταστάσεις, να παγιωθούν.
Ο Αστέρας, και ως προς το κομμάτι της απήχησής του στην κοινωνία στην οποία απευθύνεται, παρατηρώ ότι κάνει αυτό. Δίνει στα πράγματα τον χρόνο τους. Θα ήταν πολύ ωραίο (για να ‘ναι αληθινό…), εκτός απ’ τους Τριπολιτσιώτες, επιπλέον απ’ τους νομούς γύρω-γύρω μονομιάς να συνέρρεε κόσμος στον κεντρικό, στον χάρτη της Πελοποννήσου, νομό. Να ξέφευγε η υπόθεση, απ’ το να είναι τοπική. Να εξελισσόταν σε περιφερειακή. Αυτά ωστόσο, ο πολλαπλασιασμός της δυναμικής, δεν γίνονται με ένα νεύμα. ‘Η με μια ενδεχόμενη μετονομασία του συλλόγου. Δεν υπάρχουν fast track, σ’ αυτά.
Σιγά-σιγά, λοιπόν. Και να που το Σάββατο οι κεντρικές κάμερες της TV κατέγραψαν ένα αξιοπρόσεκτο βήμα, ακριβώς στην κατεύθυνση της διείσδυσης του Αστέρα πέραν των ορίων της Αρκαδίας. Στην απέναντι κερκίδα έκαναν την πρώτη εμφάνισή τους, μ’ ένα πανό που σκέπτεται κανείς πως ήθελε πολύ μεράκι για να βάλουν τον κόπο και να ξοδέψουν τον χρόνο να το φιλοτεχνήσουν, οι φαν του Αστέρα απ’ το κλαμπ στην...Σπάρτη!
Ένα άλλου είδους σινιάλο καινούργιας εποχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου