Ο Μελισσανίδης βρίσκει τα λεφτά για το γήπεδο!!

Ακριβώς 10 χρόνια μετά την κατεδάφιση του σταδίου της Ν. Φιλαδέλφειας ο Βασίλης Σαμπράκος θυμάται, και γράφει για την ΑΕΚ που φτάνει πιο κοντά από ποτέ στην κατασκευή του νέου γηπέδου.

Δέκα χρόνια πίσω, τέτοια μέρα, οι μπουλντόζες μπήκαν από την είσοδο της θύρας 10 και στήθηκαν πίσω από το τέρμα της “σκεπαστής”. Πήραν θέση πίσω από το τέρμα της “σκεπαστής”. Και ετοίμασαν ψυχολογικά τον κόσμο για αυτό που επρόκειτο να συμβεί. Για το μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία της ΑΕΚ, την κατεδάφιση του γηπέδου της.

Ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού ήταν τον καιρό εκείνο αυτοί που αντιλαμβάνονταν το μέγεθος του λάθους και φώναζαν ότι ήταν έγκλημα η κατεδάφιση. Ηταν της μόδας να στηρίζεις τότε τον Γιάννη Γρανίτσα, που έταζε εγκαίνια το αργότερο μέχρι τις 31 Ιουλίου 2004. Κι αν τολμούσες να διατυπώσεις αμφιβολίες και ερωτήματα βαφτιζόσουν σε χρόνο dt εχθρός της ΑΕΚ.
Δέκα χρόνια μετά, ίδια μέρα, μοιάζει πιο πιθανό από ποτέ, στη διάρκεια αυτού του διαστήματος, από το 2003, να κατασκευαστεί στον ίδιο χώρο το νέο γήπεδο της ΑΕΚ. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης δεν το έχει απλώς σκεφτεί, δεν το έχει απλώς επεξεργαστεί σαν ιδέα στο μυαλό του. Φτάνει εδώ και μέρες να εμφανίζεται σίγουρος για την κάλυψη της χρηματοδότησης του έργου. Δηλαδή φτάνει να έχει σιγουριά ότι έχει βρει τη λύση του πιο δύσκολου κομματιού αυτής της άσκησης, ότι έχει βρει τα λεφτά. Με τη συμμετοχή πολλών επιχειρηματιών. Οι πληροφορίες που τρέχουν τον θέλουν να έχει ήδη εξασφαλίσει τη συμμετοχή συνεταίρων του, παλιών και νέων, τη συμμετοχή των πρώην – νυν μετόχων της ΠΑΕ, αλλά και άλλων επιχειρηματιών, στους οποίους προσφέρει προβολή, αυτό που μεταξύ σοβαρού και αστείου συμπυκνώνει στην “βάλε λεφτά και θα δώσω το όνομά σου σε μια κερκίδα” πρόταση.
Είχα μια σχέση αμοιβαίας εκτίμησης με τον μηχανικό που ήταν επικεφαλής στο “εργοτάξιο”, όταν μετατράπηκε σε τέτοιο το στάδιο της ΑΕΚ. Θυμάμαι καλά ότι εκείνος, που ήταν ένθερμος ΑΕΚτσής, νοιάστηκε για την κατεδάφιση περισσότερο από την ίδια την ΑΕΚ, δηλαδή από μια διοίκηση που αδιαφορούσε πλήρως για την διάσωση κειμηλίων, τα οποία θα μπορούσαν να τοποθετηθούν στο νέο γήπεδο, για να το συνδέσουν με το παλιό. Ο,τι “μπάζα”, έτσι τα έλεγαν τότε, είχαν συγκεντρωθεί, τα έβαλαν σε μια αποθήκη. Ποιος ξέρει αν, πού και πόσα από αυτά τα “μπάζα” σώζονται. Τον ρωτούσα τον μηχανικό αν ήταν δυνατόν να διασωθεί το έμβλημα που βλέπετε στη φωτογραφία και ο Ηρόδοτος Χρυσάνθου μου απαντούσε κάθε φορά με το “μα αφού κανείς δεν ενδιαφέρεται να σώσει όσα μπορούν να σωθούν, πώς να το κάνει μια ιδιωτική εταιρεία που ανέλαβε την κατεδάφιση;”, ρητορικό ερώτημα. Αν έχετε μείνει με την απορία, σας λέω ότι το έμβλημα αυτό δεν σώθηκε. Εσπασε τη στιγμή που ο χειριστής του μηχανήματος προσπαθούσε να το σώσει.
Δέκα χρόνια μετά σχηματίζεται τούτες τις μέρες η βεβαιότητα ότι η ΑΕΚ θα ξαναδεί, σε διάστημα 2-3 ετών, το νέο της σπίτι. Θα δει επιτέλους το λάθος να διορθώνεται. Και θα αρχίσει να πιστεύει ξανά ότι θα μπουν τα θεμέλια όχι μόνο για την μακροημέρευσή της αλλά και για την ευημερία της. Δεν υπάρχει κάτι μεγαλύτερο που μπορεί να κάνει κάποιος σήμερα για την ΑΕΚ. Είναι ευχή για αυτήν, αλλά και για το ποδόσφαιρο να βγουν τα λόγια αληθινά τούτη τη φορά και οι μπουλντόζες να μην εμφανιστούν μόνο για λόγους ψηφοθηρικούς, όπως πολλές φορές συνέβη τότε, στη Νέα Φιλαδέλφεια. Εκεί όπου τα βιώματα και τα όνειρα της ΑΕΚ έγιναν μπάζα.

Πηγή:gazzetta.gr