Η κριτική είναι δουλειά του δημοσιογράφου. Είναι καθήκον και αναπόσπαστο κομμάτι της υποχρέωσης ενημέρωσης της κοινής γνώμης. Η οποία αναμένει, έχει απαίτηση από τον συντάκτη να τοποθετηθεί, να κρίνει, να πει την άποψη του για τα σοβαρά τεκταινόμενα. Η διαφώτιση, η παρέμβαση, η ανάλυση.
Αυτός είναι ο ρόλος του Τύπου, ακόμα και πιο σημαίνων από την ξερή καταγραφή της είδησης. Σε αυτή τη λογική τοποθετούμαστε οι συνάδελφοι και υπό αυτό το πρίσμα είπαμε, γράψαμε και επισημάναμε την μέτρια έως «νωχελική» αγωνιστική εικόνα της Εθνικής Ομάδας σε όλη την προκριματική διαδρομή της με στόχο την τελική φάση του Mundial.
Η ωραιοποίηση καταστάσεων «παραφράζει» την πραγματικότητα. Όταν η Ελλάδα δεν έπαιζε μπάλα, όταν σκόραρε με… το στανιό, όταν απέτυχε να καταβάλλει τη Βοσνία, που ήταν ο βασικός της αντίπαλος της στο κυνήγι της πρώτης θέσης στον όμιλο, γεγονότα που είδαν και διαπίστωσαν μέχρι και τα παιδιά του «Γαλανόλευκου Φάρου» τα οποία έχουν… καταπιεί όλα τα μίλια της γης για να στέκονται με χιόνια, κρύα και καύσωνες στο πλευρό των διεθνών μας, εμείς οι δημοσιογράφοι δεν είχαμε το δικαίωμα – και να θέλαμε – να εθελοτυφλήσουμε. Να τα βρίσκουμε όλα «καλά και ανθηρά», να λέμε «τι ωραία, τι καλά»!
Τώρα που στα μπαράζ το εθνικό μας συγκρότημα δεν στάθηκε τυπικά στο ύψος των περιστάσεων, αλλά έπαιξε και μπάλα, κυριάρχησε κατά κράτος της Ρουμανίας, υποχρεώνοντας και τους ίδιους να αναγνωρίσουν την ανωτερότητα της ομάδας μας, ήρθε η ώρα για τους διθυράμβους και της δικαιωματικής (πέρα για πέρα) πλοκής του εγκωμίου των διεθνών παικτών, του Σάντος και του τεχνικού επιτελείου, της ΕΠΟ, σύσσωμου του οικοδομήματος που συνέβαλε σε ακόμα ένα ποδοσφαιρικό επίτευγμα. Γιατί περί τοιούτου πρόκειται η πρόκριση. Για θρίαμβο της Εθνικής, της Ελλάδας και του ποδοσφαίρου μας.
Είναι εξαιρετικός κι ας κωλώνει
Προσωπικά αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω ειδική μνεία σήμερα σε τέσσερα πρόσωπα και κατά κύριο λόγο στον Φερνάντο Σάντος.
Να διευκρινίσω κατ’ αρχάς για τον ομοσπονδιακό προπονητή, ότι την επόμενη της νίκης μας στο Καραϊσκάκη, που έγραψα ότι ο Πορτογάλος «είναι σαν τον Μπάγεβιτς», αναγνωρίζω την αξία, το έργο και την προσφορά αμφοτέρων.
Του Ντούσκο άλλωστε, όπως σημειώνω εδώ και πολλά χρόνια, είμαι θιασώτης και προσωπικός θαυμαστής της δουλειάς του. Κάτι που προφανώς όμως και ο ίδιος γνωρίζει είναι ότι υστερούσε ανέκαθεν (κανείς δεν είναι τέλειος…) στο «διάβασμα» του ματς από τον πάγκο. Συγκριτικά με το επίπεδο της προπονητικής κλάσης του και των δεκάδων επιτυχιών και τίτλων του, ο Μπάγεβιτς δεν υπήρξε ποτέ αυθεντία στις αλλαγές του. Στις καθοριστικές κινήσεις που έκανε με τα παιχνίδια εν εξελίξει. Και δεν το λέω μόνο εγώ αυτό. Όπως και ότι καθυστερούσε, σαν να… φοβόταν, δεκαετίες ολόκληρες να προχωρήσει το ταχύτερο σε αλλαγές.
Κάτι παρόμοιο, δηλαδή, που κάνει και ο Σάντος. «Κωλώνει» να ανακατέψει την τράπουλα νωρίς και αφήνει να περάσουν τα λεπτά ώσπου να αποφασίσει να ρίξει «φρέσκο αίμα» στο ματς.
Πέρα τούτου ο Σάντος είναι γνωστός στο πανελλήνιο από τη δουλειά του τόσα χρόνια στην πατρίδα μας. «Μισός» Έλληνας είναι ο άνθρωπος και τις ελληνικές ευαισθησίες του – κι ας δείχνει με την εν γένει δημόσια στάση του κάπως απόμακρος - τις έβγαλε με τη συγκίνηση που τον διακατείχε στις δηλώσεις του μετά το ματς στο Βουκουρέστι. Όταν βουρκωμένος και με τρεμάμενη φωνή – που προσωπικά με συγκλόνισε – αφιέρωσε την επιτυχία στο λαό μας.
Είναι σοβαρός ο Φερνάντο. Πάντα μετρημένος, σοβαρός, εργατικός, προσεκτικός σε ό,τι λέει και κάνει και με πολλή αγάπη γι’ αυτό που κάνει. Δουλευταράς, επαγγελματίας με τη «γερμανική έννοια» του όρου.
Υπό καθαρά τεχνική προσέγγιση θα πω επίσης κάτι που δεν νομίζω ότι διαφωνεί κανείς ποδοσφαιρόφιλος: Δεν είναι ο προπονητής που θα σε ενθουσιάσει με τα συστήματα και τις οδηγίες που θα «περάσει» στις ομάδες που εργάζεται.
Είναι όμως λάτρης της αγωνιστικής πειθαρχίας και προφανώς ακόλουθος του δόγματος: «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ξέρει να μελετάει ξεχωριστά τον αντίπαλο, να διαμορφώνει τα πλάνα του επιδιώκοντας το ζητούμενο, κατά περίπτωση, αποτέλεσμα και να αξιοποιεί το 100% των δυνατοτήτων του εκάστοτε υλικού που διαθέτει (κι εδώ μοιάζει με τον Μπάγεβιτς).
Άξιος και απόλυτα επιτυχημένος στη διαδοχή του Ότο Ρεχάγκελ, αναδεικνύεται στον ιδανικό συνεχιστή του έργου και της παρακαταθήκης του Γερμανού. Η ΕΠΟ δείχνει να διακατέχεται από σιγουριά ότι θα δεχτεί να παραμείνει στο πόστο του και μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο προκειμένου να οδηγήσει την Εθνική στον επόμενο στόχο: την πρόκριση στο Euro 2016.
Δεν διαφαίνεται από πουθενά «διαζύγιο». Πού θα βρει καλύτερα και ο ίδιος άλλωστε; Προσωπική εκτίμηση είναι ότι θα τρενάρει λίγο ακόμα την τελική απάντηση στους ανθρώπους της Ομοσπονδίας για καθαρά επαγγελματικούς λόγους, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από το «μαρούλι».
Ναι, θεμιτό είναι, να επιζητά ο Φερνάντο Σάντος – ειδικά τώρα που το σίδερο είναι στη βράση του – καλύτερες οικονομικές απολαβές και την όποια βελτίωση συνθηκών εργασίας.
Το βασικό ζητούμενο γι’ αυτόν είναι πάντως τα «μπικικίνια». Και επειδή είπαμε, ως άνθρωπος μετρημένος στα πάντα, δεν πρόκειται να ζητήσει κάτι υπερβολικό, πέντε πάνω πέντε κάτω, με την απαραίτητη διάθεση της ΕΠΟ να μην του χαλάσει την καρδιά έστω κι αν χρειαστεί κάποια οικονομική υπέρβαση, οι δύο πλευρές θα τα ξαναβρούν.
Ο «φάρος» και ο πολυχρήσιμος
Μικρότερη έκτασης αδικία από μεριάς μου έκανα σε δύο διεθνείς μας: Στους δύο Γιώργηδες, τον Καραγκούνη και τον Σαμαρά, για τους οποίους δεν έκανα ειδική αναφορά στον post game σχολιασμό μου, τη νύχτα της Τρίτης. Αμέσως μετά την μεγαλειώδη ελληνική πρόκριση.
Για το βετεράνο αρχηγό δεν θα σταθώ τόσο στην μπαλιά στην πλάτη της ρουμανικής άμυνας με την οποία βγάζει τον Μήτρογλου φάτσα με τον Ταταρουσάνου (σ.σ. παρεμπιπτόντως να πω για τα «λαγωνικά» του Ολυμπιακού ότι αποδείχτηκε πως δεν τον έβαλαν τυχαία στο στόχαστρό τους και τον παρακολουθούν για παν ενδεχόμενο στο μέλλον…). Από τέτοια… να φάνε κι οι κότες, καθώς ο «Κάρα» έχει μοιράσει και πολύ πιο δύσκολες-φιλόδοξες ασίστ στην καριέρα του.
Θέλω να εξυμνήσω τη μοναδική ψυχή που διαθέτει και, ειδικά, το ανυπέρβλητο πάθος του για το εθνόσημο. «Φάρος» είναι ο Καραγκούνης, στέλνει λαμπρό σήμα σε όλες τις επόμενες γενιές των Ελλήνων παικτών, οι οποίοι αντιλαμβάνονται την πραγματική σημασία της υπηρέτησης της γαλανόλευκης φανέλας. Αυτό νομίζω τα λέει όλα.
Ο Σαμαράς… έμπλεκε τα μπούτια στο πρώτο μπαράζ της περασμένης Παρασκευής. Έκανε κατάχρηση ατομισμού, κατακράτησης της μπάλας, καθυστερούσε και χαλούσε κιόλας πολλές από τις προσπάθειες ανάπτυξης της ομάδας.
Ο «άλλος», ο «Σκοτσέζος», ο εξαιρετικός Γιώργος Σαμαράς παρουσιάστηκε στο Βουκουρέστι. Ένας σύγχρονος Ευρωπαίος επιθετικός, που γύριζε και μάρκαρε, που στο πλευρό του Χολέβα και ανασταλτικά, ουσιαστικά «αμπάρωσαν» την αριστερή πλευρά μας.
Αυτόν ξέρουμε και θέλουμε στην Εθνική. Αυτό τον πολυχρήσιμο «Sam».
Υ.Γ.: Για τον Σαρρή και τα χίλια δίκια του με τη «φόλα» που έφαγαν οι πολέμιοι του ελληνικού ποδοσφαίρου και για εκείνους, που πράγματι, δεν έχουν το Θεό τους που σκάσανε – να πιούν ξίδι- με την τεράστια επιτυχία της Εθνικής, στο προσεχές σημείωμα…
Υ.Γ.1: Σκάνδαλο θα είναι αν φέτος δεν πάρει τη Χρυσή Μπάλα ο Κριστιάνο. Μου είναι μια από τις πιο αντιπαθητικές ποδοσφαιρικές φυσιογνωμίες, αλλά δεν έχει να κάνει, διότι είναι συνάμα και σπάνια ποδοσφαιρική ιδιοφυία. Ο πιο ολοκληρωμένος επιθετικός των καιρών μας. Μακράν.Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου