Η ώρα του Κριστιάνο!!

Ο Τάσος Κολλίντζας γράφει για την ανατροπή των δεδομένων στη μάχη για τη “Χρυσή Μπάλα” μετά τις εμφανίσεις του Ρονάλντο κόντρα στην Πορτογαλία.

Κάθε φορά που σκέφτομαι τον Κριστιάνο Ρονάλντο μου έρχεται στο μυαλό ένα σχόλιο που διάβασα πριν από καιρό στην “Guardian”. “Πρόκειται για τον κορυφαίο δεύτερο καλύτερο παίκτη όλων των εποχών”. Νομίζω συνοψίζει άψογα τη θέση του Πορτογάλου σταρ στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο στερέωμα και στην ιστορία του αθλήματος. Αν είχε γεννηθεί μερικά χρόνια πιο πριν ή πιο μετά θα ήταν το αδιαμφιβήτητο νούμερο ένα όμως είχε την ατυχία να πέσει πάνω στο Λιονέλ Μέσι, έναν από τους κορυφαίους – αν όχι τον κορυφαίο – όλων των εποχών. Εδώ και τέσσερα χρόνια ο Ρονάλντο βλέπει την πλάτη του Αργεντινού, τουλάχιστον σε ότι αφορά τη μάχη για τη “Χρυσή Μπάλα”, όμως φέτος ίσως έφτασε η ώρα του.

Με το Μέσι μακριά από τον καλό του εαυτό εδώ και μήνες κι επίσης εκτός δράσης για το υπόλοιπο του 2013, ο Ρονάλντο έδειχνε καταδικασμένος να έρθει και πάλι δεύτερος, αυτή τη φορά πίσω από το Φρανκ Ριμπερί της Μπάγερν. Σε ατομικό επίπεδο προφανώς δεν υπάρχει σύγκριση. Ο άσος της Ρεάλ είναι κλάσεις ανώτερος όμως για τη ΦΙΦΑ πέρα από το ταλέντο και τις προσωπικές επιδόσεις, αυτό που μετράει είναι οι τίτλοι. Ο – άγραφος – κανόνας λέει ότι σε χρονιά Μουντιάλ ή Euro το βραβείο πηγαίνει σε παίκτη της πρωταθλήτριας κόσμου ή Ευρώπης και τις υπόλοιπες σε παίκτη που κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ ή τουλάχιστον τον τίτλο σε ένα από τα κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης.

Με το Ριμπερί κεντρικό πρωταγωνιστή στο περσινό τρεμπλ της Μπάγερν και τον Ρονάλντο να έχει να επιδείξει μόλις ένα σούπερ καπ Ισπανίας, η έκβαση της μονομαχίας έδειχνε ξεκάθαρη. Τα ρεπορτάζ έλεγαν ότι ίσως έμενε ένα παραθυράκι για τον Ρονάλντο μέσω των μπαράζ για το Μουντιάλ της Βραζιλίας. Αν για παράδειγμα η Πορτογαλία περνούσε και η Γαλλία έμενε εκτός, τα δεδομένα μπορούσαν να αλλάξουν. Τελικά πέρασαν και οι δύο όμως η επίδειξη του Ρονάλντο τόσο στο πρώτο ματς στη Λισαβώνα όσο – κυρίως – στη ρεβάνς της Σουηδίας ίσως είναι αρκετή για να γύρει την πλάστιγγα υπέρ του.

Η απόφαση της ΦΙΦΑ να δώσει παράταση στην ψηφοφορία για την ανάδειξη του κορυφαίου ποδοσφαιριστή του κόσμου έως τις 29 Νοεμβρίου (είχε ολοκληρωθεί στις 15 του μήνα) επισήμως είχε να κάνει με μια καθυστέρηση στην υποβολή των ψήφων, όμως στην πραγματικότητα όλοι γνωρίζουν ότι δόθηκε έτσι ώστε να ληφθούν υπόψη και τα μπαράζ. Η παγκόσμια ομοσπονδία φημίζεται για τα “μαγειρέματά” της σε τέτοιες περιπτώσεις και αν αυτή τη φορά ο Ρονάλντο μοιάζει να βγαίνει ευνοημένος, έχει κάθε λόγο να αισθάνεται ότι στο παρελθόν αδικήθηκε.

Είναι από τις περιπτώσεις που προσωπικά δεν έχω πρόβλημα να κάνω τα “στραβά” μάτια. Δεν ήμουν ποτέ ο μεγαλύτερος φαν του Ρονάλντο, όχι επειδή δεν αναγνώριζα την ποδοσφαιρική του αξία αλλά επειδή έβρισκα ενοχλητική την παρουσία του, εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου. Οι θεατρινισμοί του αλλά και η υπεροπτική και αλαζονική συμπεριφορά που επιδείκνυε, συχνά υπερκάλυπταν τις επιδόσεις του μέσα στο παιχνίδι και του εξασφάλισαν περισσότερους εχθρούς παρά οπαδούς.

Εδώ και περίπου δύο χρόνια όμως βλέπω έναν τελείως διαφορετικό Ρονάλντο. Πιο προσγειωμένο, πιο σοβαρό και πάνω απ' όλα πιο ώριμο. Ο ίδιος παραδέχεται ότι διανύει την καλύτερη περίοδο της καριέρας του και σήμερα απολαμβάνουμε στο γήπεδο τον πιο ολοκληρωμένο Ρονάλντο που έχουμε δει ποτέ. Στα παιχνίδια της Πορτογαλίας με τη Σουηδία ήταν το ίδιο ανατρεπτικός και καθοριστικός όπως πάντα, όμως έβγαλε και μία ηγετική φυσιογνωμία που φτάνει πέρα από την ικανότητά του να στέλνει την μπάλα στα αντίπαλα δίχτυα.

Ο τρόπος με τον οποίο σήκωσε την ομάδα στους ώμους του τη στιγμή που αυτή βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο στη ρεβάνς της Σουηδίας, ήταν ενδεικτικός ενός παίκτη που αξίζει να φοράει τον τίτλο του κορυφαίου στον κόσμο. Τουλάχιστον τούτη τη στιγμή. Τουλάχιστον για φέτος.  

Πηγή: gazzetta.gr