Το ξέσπασμα του ομοσπονδιακού τεχνικού αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις γιατί έγινε από έναν άνθρωπο που αποφεύγει τις εξάρσεις, τις ακραίες συμπεριφορές και τα μεγάλα λόγια. Μπορεί στο στενό του κύκλο και με τους ανθρώπους που γνωρίζει καιρό, να είναι αρκετά εξωστρεφής και πιο ομιλητικός, αλλά όταν είναι έξω, είτε με τους παίκτες του, είτε με κόσμο, φοράει τη μάσκα του προπονητή και δείχνει αποστασιοποιημένος απ΄όλα, ακόμα και από τον πραγματικό του εαυτό, που όσοι τον γνωρίζουν καλά αποκαλύπτουν πόσο διαφορετικός είναι απ' αυτό που έχουμε συνηθίσει.
Ο Σάντος δεν είναι έτσι, ούτε από χούι, ούτε από κομπλεξισμό. Πιστεύει σε κάτι που είναι βαθιά γραμμένο στην προπονητική του φιλοσοφία, ότι ο προπονητής το περισσότερο που μπορεί να γίνει, είναι... κόουτς και ουδέποτε φίλος, κολλητός, αρεστός ή πολυλογάς.
Ωστόσο και με αυτό το... λιτό του χαρακτήρα, κατάφερε μέσα σε 3,5 χρόνια ως ομοσπονδιακός προπονητής να μπει στις καρδιές των Ελλήνων, σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ότι ο προκάτοχος του Οτο Ρεχάγκελ, παρά τον απίστευτο άθλο που πέτυχε ο Γερμανός και φυσικά δεν πρόκειται να τον επαναλάβει κανείς, με την κατάκτηση του Euro 2004.
Ο Σάντος είναι πιο γήινος και κυρίως πιο ανθρώπινος από τον Ρεχάγκελ, ο οποίος παρά τα σχεδόν εννέα χρόνια που έκλεισε στην Ελλάδα δεν κατάφερε να γίνει ένα με τους φιλάθλους. Πάντα έδινε την εντύπωση του αποστασιοποιημένου, του ανθρώπου που μας κάνει χάρη που είναι ομοσπονδιακός, του προπονητή που είναι μεν στην τεχνική ηγεσία της Εθνικής αλλά θα ήθελε να είναι κάπου αλλού.
Δεν είναι τυχαίο ότι τόσα χρόνια που ήταν ο προπονητής της Ελλάδας, στη χώρα έμενε μόνο όταν είχε δουλειά και με την πρώτη ευκαιρία, έμπαινε στο αεροπλάνο για τη Γερμανία ή για οποιοδήποτε άλλο μέρος του πλανήτη
Τη στάση του «Βασιλιά» Οτι είχε αντιληφθεί ο μέσος φίλαθλος και γι' αυτό δεν τον αναπόλησε ποτέ. Από τις πρώτες ημέρες μάλιστα της διαδοχής, κανείς δεν αναζήτησε τον Ρεχάγκελ, ούτε καν τον μνημόνευσε. Ολοι τον αποχαιρέτησαν με θέρμη, τον ευχαρίστησαν για την προσφορά του, αλλά μέχρι εκεί.
Την ίδια ακριβώς στάση έχουν και οι ποδοσφαιριστές της Εθνικής, όσοι τουλάχιστον έζησαν και τους δύο. Μπορεί να μην είχαν ιδιαίτερα προβλήματα με τον Ρεχάγκελ (υπήρχε γκρίνια από ορισμένους), αλλά δεν μπαίνουν καν στον κόπο να τους συγκρίνουν, με τον Πορτογάλο να συγκεντρώνει την καθολική αποδοχή.
Ωστόσο, πολύ φοβάμαι ότι αυτή εκτίμηση προς τον Πορτογάλο δεν θα τον κρατήσει στον πάγκο της Εθνικής μετά το Μουντιάλ του 2014. Αλλωστε η απάντηση του στον Αλέξανδρο Σωτηρόπουλο μετά το ματς στο Βουκουρέστι ότι «η καρδιά του λέει να μείνει, αλλά το μυαλό του είναι το ζιζάνιο» παρουσιάζει την πραγματικότητα!
Ο Φερνάντο Σάντος μετά το καλοκαίρι θα κλείνει τα 60 και θα μπαίνει στα 61 και ξέρει πολύ καλά ότι μπροστά του δεν έχει πολλά χρόνια προπονητικής καριέρας. Τώρα είναι η καλή εποχή γι' αυτόν και η μεγάλη ευκαιρία και πιστεύω ότι θα επιχειρήσει να την εκμεταλλευτεί με ένα σημαντικό συμβόλαιο σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα.
Δεν θα το κάνει για τα χρήματα, ούτε για τη δόξα, αλλά όπως έχει πει και στο παρελθόν, για την πρόκληση της επιστροφής στην καθημερινή επαφή με την προπονητή κι όχι στην part time ενασχόληση του ομοσπονδιακού τεχνικού.
Αν παραμείνει στην Εθνική ως το Euro 2016, θα έχει απουσιάσει από το συλλογικό ποδόσφαιρο έξι χρόνια, διάστημα αρκετά μεγάλο για να τον εμπιστευτεί κάποια ομάδα. Παράλληλα, η κληρονομιά δύο συνεχόμενων προκρίσεων με την Ελλάδα σε συνδυασμό με μια θετική πορεία στα γήπεδα της Βραζιλίας, θα είναι για μετά το καλοκαίρι το ιδανικό κλειδί για να του ανοίξει σημαντικές πόρτες.
Οπως και να έχει, εύχομαι και θέλω να παραμείνει στην Εθνική ομάδα. Και να φύγει, όμως, δεν πρέπει κανείς να σταματήσει να τον ευχαριστεί για αυτά τα σπουδαία τέσσερα χρόνια!
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου