Η ελευθερία και η διασκέδαση κάποιου, οφείλει να σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία ή η ταλαιπωρία του διπλανού του.
Με απόλυτο σεβασμό στον ιερό θεσμό του Ημι-Μαραθωνίου, που έχει συντροφέψει τα νιάτα μας, αποτελεί μια πολιτιστική κληρονομιά αιώνων, μια ζωντανή διαφήμιση της Ελλάδας στα πέρατα της οικουμένης και προσελκύει το ενδιαφέρον εκατοντάδων χιλιάδων συνανθρώπων μας, με ακόμα μεγαλύτερο σεβασμό σε αυτούς που πήγαν να τρέξουν στο κέντρο της Αθήνας, τους 2-3 χιλιάδες που γούσταραν τη διαδρομή των 5 χιλιομέτρων κάτω από το φως του φεγγαριού, αυτοί που έδωσαν την άδεια να παραλύσει το κέντρο της Αθήνας και να ταλαιπωρηθούν τόσο πολύ τόσοι άνθρωποι, το σκέφτηκαν καλά; Ξέρω ότι τώρα διάφοροι που συμμετείχατε στον Ημι-Μαραθώνιο θα με βρίζετε, θα ετοιμάζεστε να γράψετε οργίλα mail, θα μου μιλήσετε για τη σπουδαιότητα του αγώνα αυτού, τη φιλανθρωπική του δράση, τον συμβολισμό του, την ομορφιά του να τρέχεις σε δρόμους που καθημερινά κατακλύζονται από αυτοκίνητα, φασαρία και καυσαέριο και άλλα τέτοια. Αλλά η ελευθερία κάποιου οφείλει να σταματά εκεί που ξεκινά του διπλανού του. Και η διασκέδαση κάποιου οφείλει να σταματά εκεί που ξεκινά η ταλαιπωρία του άλλου. Εσείς δεν είστε που βρίζετε όταν 100 άτομα κάνουν πορεία και κλείνει ο δρόμος; Εσείς δεν καλείτε την Αστυνομία όταν κάνει πάρτι ο γείτονας και δεν μπορείτε να κοιμηθείτε; Εσείς δεν παραπονιέστε όταν οι υπάλληλοι του Δήμου απεργούν και τα σκουπίδια κάνουν ντάνες κάτω από το σπίτι σας; Εσείς είστε, σας έχω δει. Δικαίωμά τους είναι κι αυτών, αλλά παρόλα αυτά γκρινιάζετε για την ταλαιπωρία. Εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να γκρινιάξουμε για την δική μας ταλαιπωρία;
Και το πρόβλημα δεν είναι φυσικά οι συμμετέχοντες. Αν εγώ έκανα 35 λεπτά με μηχανή για να φτάσω από την Λεωφόρο Αλεξάνδρας στη Συγγρού, τρέμω στη σκέψη πόσο χρόνο πήρε σε έναν οδηγό αυτοκινήτου να κάνει την ίδια απόσταση. Έναν οδηγό πηγμένο από τα βάσανα που είπε να βγει ένα Σαββατόβραδο στις 9, να κάνει μια βόλτα να ξεσκάσει. Και κατέληξε να το μετανιώσει, να σκάσει ακόμα περισσότερο, να βρεθεί παγιδευμένος σε δρόμους γεμάτους κορδέλες της Τροχαίας που απαγόρευαν τη διέλευση, χωρίς σχέδιο και χωρίς εναλλακτική διαδρομή, χωρίς πρόβλεψη εκτροπής της κυκλοφορίας κάπου, χωρίς τροχονόμους να διευκολύνουν την κυκλοφορία και να σε στέλνουν σε έναν δρόμο που «περπατάει». Βρέθηκα ας πούμε (εγώ και χιλιάδες άλλοι οδηγοί) στην Υμηττού. Που ήταν κολλημένη. Και μετά στην Ηλία Ηλιού και την Φραντζή. Που ήταν επίσης σταματημένα όλα. Εγκλωβισμένοι, χωρίς ούτε έναν τροχονόμο. Χωρίς ελπίδα. Χωρίς διαφυγή. Χωρίς στον ήλιο (ή στο φεγγάρι) μοίρα.
Και σε τελική ανάλυση, αν είναι έτσι, θέλω κι εγώ να κλείσω το κέντρο. Ή τον δρόμο δίπλα από το σπίτι σας, την ώρα που θέλετε να βγείτε βόλτα. Ή να πάτε δουλειά. Για να παίξω μέσα στο δρόμο 5Χ5 με τους φίλους μου. Ή για να κάνω Ημι-Μαραθώνιο «Πέτρα - Ψαλίδι - Χαρτί» (χωρίς «μολύβι» δεν αναγνωρίζουμε την προσθήκη αυτή). Για να παίξουμε με τα φυσοκάλαμά μας όπως όταν ήμασταν μικροί ή για να στήσουμε ένα ωραιότατο Paintball σε συνθήκες πόλης. Θα ζητήσω σχετική άδεια από τον Δήμο για ένα από τα παραπάνω πρότζεκτ και λέω να το κάνω τη μέρα που θα ξεκινάτε για να πάτε διακοπές. Ή το πρωινό που θα τρέχετε να προλάβετε ένα σημαντικό deadline στη δουλειά. Ή όταν θα έχετε ραντεβού με το κορίτσι των ονείρων σας ή όταν θα πηγαίνετε για τη συναυλία των Depeche. Θα βρω μια μέρα που θα σας μείνει αξέχαστη. Αλλά μην παραπονεθείτε σας παρακαλώ. Δικαίωμά μου δεν είναι να σας ταλαιπωρώ; Είναι. Γιατί; Γιατί μπορώ.
Πηγή: sport-fm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου