Ο Μάνος Αντώναρος γράφει για την μεγάλη τύχη του Παναθηναϊκού να
ξεφορτωθεί τον ανεκδιηγητο Ζεσουάλδο Φερέιρα. Οχι ότι τώρα έχει ομάδα,
αλλά τουλάχιστoν έχει ψυχολογία
Οσοι με διαβάζετε ίσως ναχετε παρατηρήσει ότι σπανίως (προς ποτέ) κάνω
αναλύσεις ποδοσφαιρικών αγώνων. Το ξέρω το άθλημα , το αγαπώ, αλλά δεν
ξέρω να γράφω (επαγγελματικά) για ποδοσφαιρικούς αγώνες, όπως
εξαιρετικά καλά κάνουν οι (εδώ) συνάδελφοί μου. Και για να είμαι
απόλυτα ειλικρινής δεν ξέρω περισσότερα από πολλούς αναγνωστες του
gazzetta.
Eτσι ακόμα και αν το θέλω πολύ… το αποφεύγω.
Όμως τυγχάνει να παρακολουθώ τον Παναθηναϊκό (κι όχι μόνο) από το… 1969. Για να σας δωσω να καταλάβετε…τις προάλλες μιλούσα στο τηλέφωνο με τον Αχιλλέα Ασλανίδη …αυτόν τον ορίτζιναλ ποταμό… με έπιασε στο μονότερμα… με αλλάλιασε…δεν μπορούσα να σταυρώσω λέξη… μέχρι που σε μια ανάσα του καταφερα να του πώ:
-Ναι, αλλά εγώ σε έχω δεί να παίζεις και στον ΠΑΟΚ και στον Παναθηναϊκό… σε θυμάμαι σαν τώρα με σγουρό μαλλί, μουστάκα, χοντρά μαλλιαρά μπούτια με το Νο.11 στην πλάτη να στρίβεις απότομα να σεντράρεις κατευθείαν στο κεφάλη του Αντωνιάδη ή να παίζεις το ένα-δύο με τον (ΘΕΟΟΟΟΟ) Κούδα. Θυμάμαι τον Παρίδη να περνά σαν σβούρα ανάμεσα σε αμυντικούς-δρεπάνια….
Και τότε (για μια στιγμή) ο Ασλανίδης… που μαρέσει πάαααρα πολύ όταν μιλάει… σταμάτησε… ϊσως επειδή δεν του’χε ξανασυμβεί. Και αντί να μου διηγείται… άρχισε ξαφνικά να μου τραγουδά Καζαντζίδη… Χαχαχαχαχαχαχα.
Εχω δει τον Παναθηναϊκό να σαρώνει στην Ευρώπη… έχω δει τον Παναθηναϊκό να παίρνει πρωτάθλημα με σκόρερ τον Γιώργο Γονιό…έναν άτσαλο σεντερμπακ…που μεταμορφώθηκε σε ακόμα πιο άτσαλο σεντερφορ … και να κερδίζει σχεδόν όλα τα παιγνίδια με 1-0 με γκόλ του Γονιού μετά το ’80. Εχω δει τον Κώστα Ελευθεράκη να κάνει «σταυρωτή ντρίμπλα» σαν αυτή που πρωτόκανε ο Ρίβερς με την ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού… δυο 10ετίες μετά.
Μην σας σπάσω τα νεύρα τώρα… αλλά έχω δει πολλούς… και παικταράδες που γεννήθηκαν σε λάθος εποχή, αλλά και άσχετους που ακόμα απορώ πώς φόρεσαν φανέλα Α’ Εθνικής…
Ε, μετα από όλα αυτά ΕΝΑ έχω να σας πω:
Ποτέ δεν έχω δει τον Παναθηναϊκό να παίζει χειρότερη μπάλα απ’ αυτην που έπαιξε επί Φερέϊρα. Ο άνθρωπος παραλίγο να φέρει το τριφύλλι μισό αιώνα πίσω.
Ο ΠΑΟ είναι (ήταν πάντα) ομάδα ψυχολογίας. Μια απρόσμενη νίκη μπορούσε να φέρει τον διασυρμο της (οποιασδήποτε) ομάδας που θα τον αντιμετώπιζε την επόμενη αγωνιστική… μπορούσε ακόμα να φέρει και πρωτάθλημα.
Ο Ολυμπιακός μπορεί να σε πατήσει χωρίς οίκτο, αν μπει στις ράγες. Ο ΠΑΟΚ χρειάζεται 4-5 παικταράδες για να σε λιώσει στην Τούμπα.
Η ΑΕΚ χρειάζεται τη συγκυρία για να παίξει ποδόσφαιρο που χαίρεσαι να βλέπεις.
Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται το momentum.
Και επειδή μιλάμε για τον Παναθηναϊκό, ας περιοριστούμε σ’ αυτόν.
Μια ομάδα ψυχολογίας λοιπόν δεν μπορείς να την βλέπεις (προπονείς) αφ υψηλού. Την πάτησε ο δάσκαλος Οσιμ, ο Ιβιτς, ο Πεσέϊρο και άλλοι προπονητές με επιτυχίες… αλλά που ποτέ δεν μπόρεσαν να μπουν στην ψυχολογία της ομάδας… και πότε ο Πανθηναϊκός έκανε τις μεγάλες του επιτυχίες ή κι αν δεν έκανε έπαιξε ωραία μπάλα; Μα με προπονητές όπως ο Πούσκας, ο Γκμοχ, ο Ρότσα, ο Μαρκαριάν, ο Κυράστας… δλδ με τεχνικούς-δασκάλους που έγιναν ΕΝΑ με την ομάδα.
Κάτι που δεν έχει ανάγκη π.χ. ο Ολυμπιακός.
Ο Φερέϊρα σου έδινε την εντύπωση ότι αντιπαθούσε την ομάδα, τους παίκτες… Γι’ αυτό και κάποτε έγραψα ένα οργισμένο κομμάτι όταν ο Πορτογάλος δήλωσε ότι ο Παναθηναϊκός παίζει αντάξια με την ιστορία του. Ηταν μια σνομπ απάντηση από έναν άσχετο. Και μιας και μιλούσαμε περί ιστορίας δεν θα το΄λεγε ποτέ αυτό π.χ. ένας τεράστιος προπονητής που πέρασε από τον πάγκο της ομάδας. Ο Καζιμίρ Γκόρσκι…
Είναι φυσικό να αγαπώ τον Χουάν Ραμόν Ρότσα γιατί μαζί του (όταν ηταν παίκτης) πέρασα από τις εξέδρες τα πιο όμορφα ποδοσφαιρικά χρόνια της νιότης μου… Μόλις έμαθα λοιπόν ότι ο Ρότσα θα αντικαταστήσει τον απαραδεκτο ομορφονιό Ζεσουάλδο (υποθέτω ότι θαχετε προσέξει ότι ο άνθρωπος ήταν ωραιοπαθής…αυτό σημαίνει υπερ-εγώ… και αν δεν με πιστεύετε δείτε την φωτό που χρησιμοποιεί ο Παπαθεοδώρου στο άρθρό του) ήξερα ότι δεν είχε έλθει ο σερ Αλεξ… αλλά ήξερα επίσης ότι ο Χουάν θα έδινε στην ομάδα το πολυπόθητο momentumπου της χρειάζεται.
Ο Παναθηναϊκός ως φύσει αστική ομάδα χρειάζεται να τον χαϊδέψεις για να αντιδράσει… με το μαστίγιο δεν καταλαβαίνει τίποτε…
Αν στο χθεσινό ματς είχαμε στο τιμόνι τον Φερεϊρα πάλι 3 θαχαμε φάει… μόνο που θα τα’χαμε φάει μέχρι το 60’ … ενώ τώρα το παλεύαμε αξιοπρεπέστατα μέχρι το 75’ και με λίίιιιγη τύχη θα’χαμε αγγίξει (δεν λέω «κερδίσει») την πρόκριση. Δεν είναι το ίδιο…έτσι;
Ο Μουρίνιο είναι τρομερός προπονητής. Ταυτόχρονα είναι και τρτομερός καραγκιόζης, την πέφτει στους αντιπάλους, ξεμπροστιάζει δημοσιογράφους, ή γρονθοκοπεί αντιπάλους-συναδέλφους του… ακόμα και με προέδρους ταχει βάλει στα ίσα… Υποθέτω όμως ότι έχετε προσέξει πόσο τρυφερός και αγαπησιάρης είναι με τους παίκτες του. Προφανώς και δεν το κάνει τυχαία… γιατί γνωρίζει ότι μόλις σφυρίξει ο διαιτητής αυτή που έχουν την επιτυχία ή την αποτυχία στα πόδια τους είναι αυτά τα 11 (μην το ξεχνάμε) παιδιά.
Ετσι έκανε την ανυπόληπτη Τσέλσι ομάδάρα.
Ετσι έκανε την αντιπαθητική Ιντερ Πρωταθλητρια Ευρώπης.
Ετσι έδωσε χρώμα στην άχρωμη Ρεάλ.
Πώς έτσι;
Τον αγάπησαν οι παίκτες.
Εχετε διαβάσει ποτε να του κάνει επίθεση κάποιος πρώην παίκτη του; Εγώ πάντως όχι…
Ο Φερέϊρα είχε άλλη γνώμη και να τα αποτελέσματα.
Αν φταίει η σημερινή διοικήση του Παναθηναϊκού;
Φυ-σι-κά.
Οσο ξέρω εγώ από γουότερ πόλο (που σημειώστε ότι δεν έχω ιδέα πόσοι παίκτες παίζουν σε κάθε ομάδα) άλλο τόσο γνωρίζουν και αυτοί από ποδόσφαιρο.
Εχω δουλέψει και με τον κ. Αλαφούζο και με τον κ. Παναγόπουλο. Εγώ τους οφείλω κι όχι εκείνοι. Και από τους δυο δεν έχω κανένα παράπονο. Αντιθέτως… Όμως εδώ μιλάμε για ποδόσφαιρο κι όχι για media.
Γνωρίζω εκ προοιμίου και όχι εκ του αποτελέσματος (όπως συμβαίνει με τους περισσότερους) ότι το ποδόσφαιρο (ως άθλημα) δεν είναι δα στις πρώτες 50 προτεραιόητές τους… και αυτό φαίνεται επειδή δεν ξέρουν πότε να ζητωκραυγάσουν και πότε να κλάψουν… Τους συμβαίνει ακριβώς το ίδιο με αυτούς που είναι άσχετοι με την κλασσική μουσική και χειροκροτούν στις… παύσεις.
Ηταν σαφές για μένα ότι ένας ξεπερασμένος θεωρητικός παππούς του ποδοσφαίρου θα τους εντυπωσιάζε. Ο ασχετος εντυπωσιάζεται από τους θεωρητικούς… το ποδόσφαιρο όμως δεν είναι μόνο θεωρία.
Δεν θυμάμαι –ή μάλλον δεν γνωρίζω- ποιος έφερε τον Φερέϊρα… αλλά νομίζω ότι απ’ αυτόν πρέπει να ζητήσουμε τα ρέστα.
Eτσι ακόμα και αν το θέλω πολύ… το αποφεύγω.
Όμως τυγχάνει να παρακολουθώ τον Παναθηναϊκό (κι όχι μόνο) από το… 1969. Για να σας δωσω να καταλάβετε…τις προάλλες μιλούσα στο τηλέφωνο με τον Αχιλλέα Ασλανίδη …αυτόν τον ορίτζιναλ ποταμό… με έπιασε στο μονότερμα… με αλλάλιασε…δεν μπορούσα να σταυρώσω λέξη… μέχρι που σε μια ανάσα του καταφερα να του πώ:
-Ναι, αλλά εγώ σε έχω δεί να παίζεις και στον ΠΑΟΚ και στον Παναθηναϊκό… σε θυμάμαι σαν τώρα με σγουρό μαλλί, μουστάκα, χοντρά μαλλιαρά μπούτια με το Νο.11 στην πλάτη να στρίβεις απότομα να σεντράρεις κατευθείαν στο κεφάλη του Αντωνιάδη ή να παίζεις το ένα-δύο με τον (ΘΕΟΟΟΟΟ) Κούδα. Θυμάμαι τον Παρίδη να περνά σαν σβούρα ανάμεσα σε αμυντικούς-δρεπάνια….
Και τότε (για μια στιγμή) ο Ασλανίδης… που μαρέσει πάαααρα πολύ όταν μιλάει… σταμάτησε… ϊσως επειδή δεν του’χε ξανασυμβεί. Και αντί να μου διηγείται… άρχισε ξαφνικά να μου τραγουδά Καζαντζίδη… Χαχαχαχαχαχαχα.
Εχω δει τον Παναθηναϊκό να σαρώνει στην Ευρώπη… έχω δει τον Παναθηναϊκό να παίρνει πρωτάθλημα με σκόρερ τον Γιώργο Γονιό…έναν άτσαλο σεντερμπακ…που μεταμορφώθηκε σε ακόμα πιο άτσαλο σεντερφορ … και να κερδίζει σχεδόν όλα τα παιγνίδια με 1-0 με γκόλ του Γονιού μετά το ’80. Εχω δει τον Κώστα Ελευθεράκη να κάνει «σταυρωτή ντρίμπλα» σαν αυτή που πρωτόκανε ο Ρίβερς με την ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού… δυο 10ετίες μετά.
Μην σας σπάσω τα νεύρα τώρα… αλλά έχω δει πολλούς… και παικταράδες που γεννήθηκαν σε λάθος εποχή, αλλά και άσχετους που ακόμα απορώ πώς φόρεσαν φανέλα Α’ Εθνικής…
Ε, μετα από όλα αυτά ΕΝΑ έχω να σας πω:
Ποτέ δεν έχω δει τον Παναθηναϊκό να παίζει χειρότερη μπάλα απ’ αυτην που έπαιξε επί Φερέϊρα. Ο άνθρωπος παραλίγο να φέρει το τριφύλλι μισό αιώνα πίσω.
Ο ΠΑΟ είναι (ήταν πάντα) ομάδα ψυχολογίας. Μια απρόσμενη νίκη μπορούσε να φέρει τον διασυρμο της (οποιασδήποτε) ομάδας που θα τον αντιμετώπιζε την επόμενη αγωνιστική… μπορούσε ακόμα να φέρει και πρωτάθλημα.
Ο Ολυμπιακός μπορεί να σε πατήσει χωρίς οίκτο, αν μπει στις ράγες. Ο ΠΑΟΚ χρειάζεται 4-5 παικταράδες για να σε λιώσει στην Τούμπα.
Η ΑΕΚ χρειάζεται τη συγκυρία για να παίξει ποδόσφαιρο που χαίρεσαι να βλέπεις.
Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται το momentum.
Και επειδή μιλάμε για τον Παναθηναϊκό, ας περιοριστούμε σ’ αυτόν.
Μια ομάδα ψυχολογίας λοιπόν δεν μπορείς να την βλέπεις (προπονείς) αφ υψηλού. Την πάτησε ο δάσκαλος Οσιμ, ο Ιβιτς, ο Πεσέϊρο και άλλοι προπονητές με επιτυχίες… αλλά που ποτέ δεν μπόρεσαν να μπουν στην ψυχολογία της ομάδας… και πότε ο Πανθηναϊκός έκανε τις μεγάλες του επιτυχίες ή κι αν δεν έκανε έπαιξε ωραία μπάλα; Μα με προπονητές όπως ο Πούσκας, ο Γκμοχ, ο Ρότσα, ο Μαρκαριάν, ο Κυράστας… δλδ με τεχνικούς-δασκάλους που έγιναν ΕΝΑ με την ομάδα.
Κάτι που δεν έχει ανάγκη π.χ. ο Ολυμπιακός.
Ο Φερέϊρα σου έδινε την εντύπωση ότι αντιπαθούσε την ομάδα, τους παίκτες… Γι’ αυτό και κάποτε έγραψα ένα οργισμένο κομμάτι όταν ο Πορτογάλος δήλωσε ότι ο Παναθηναϊκός παίζει αντάξια με την ιστορία του. Ηταν μια σνομπ απάντηση από έναν άσχετο. Και μιας και μιλούσαμε περί ιστορίας δεν θα το΄λεγε ποτέ αυτό π.χ. ένας τεράστιος προπονητής που πέρασε από τον πάγκο της ομάδας. Ο Καζιμίρ Γκόρσκι…
Είναι φυσικό να αγαπώ τον Χουάν Ραμόν Ρότσα γιατί μαζί του (όταν ηταν παίκτης) πέρασα από τις εξέδρες τα πιο όμορφα ποδοσφαιρικά χρόνια της νιότης μου… Μόλις έμαθα λοιπόν ότι ο Ρότσα θα αντικαταστήσει τον απαραδεκτο ομορφονιό Ζεσουάλδο (υποθέτω ότι θαχετε προσέξει ότι ο άνθρωπος ήταν ωραιοπαθής…αυτό σημαίνει υπερ-εγώ… και αν δεν με πιστεύετε δείτε την φωτό που χρησιμοποιεί ο Παπαθεοδώρου στο άρθρό του) ήξερα ότι δεν είχε έλθει ο σερ Αλεξ… αλλά ήξερα επίσης ότι ο Χουάν θα έδινε στην ομάδα το πολυπόθητο momentumπου της χρειάζεται.
Ο Παναθηναϊκός ως φύσει αστική ομάδα χρειάζεται να τον χαϊδέψεις για να αντιδράσει… με το μαστίγιο δεν καταλαβαίνει τίποτε…
Αν στο χθεσινό ματς είχαμε στο τιμόνι τον Φερεϊρα πάλι 3 θαχαμε φάει… μόνο που θα τα’χαμε φάει μέχρι το 60’ … ενώ τώρα το παλεύαμε αξιοπρεπέστατα μέχρι το 75’ και με λίίιιιγη τύχη θα’χαμε αγγίξει (δεν λέω «κερδίσει») την πρόκριση. Δεν είναι το ίδιο…έτσι;
Ο Μουρίνιο είναι τρομερός προπονητής. Ταυτόχρονα είναι και τρτομερός καραγκιόζης, την πέφτει στους αντιπάλους, ξεμπροστιάζει δημοσιογράφους, ή γρονθοκοπεί αντιπάλους-συναδέλφους του… ακόμα και με προέδρους ταχει βάλει στα ίσα… Υποθέτω όμως ότι έχετε προσέξει πόσο τρυφερός και αγαπησιάρης είναι με τους παίκτες του. Προφανώς και δεν το κάνει τυχαία… γιατί γνωρίζει ότι μόλις σφυρίξει ο διαιτητής αυτή που έχουν την επιτυχία ή την αποτυχία στα πόδια τους είναι αυτά τα 11 (μην το ξεχνάμε) παιδιά.
Ετσι έκανε την ανυπόληπτη Τσέλσι ομάδάρα.
Ετσι έκανε την αντιπαθητική Ιντερ Πρωταθλητρια Ευρώπης.
Ετσι έδωσε χρώμα στην άχρωμη Ρεάλ.
Πώς έτσι;
Τον αγάπησαν οι παίκτες.
Εχετε διαβάσει ποτε να του κάνει επίθεση κάποιος πρώην παίκτη του; Εγώ πάντως όχι…
Ο Φερέϊρα είχε άλλη γνώμη και να τα αποτελέσματα.
Αν φταίει η σημερινή διοικήση του Παναθηναϊκού;
Φυ-σι-κά.
Οσο ξέρω εγώ από γουότερ πόλο (που σημειώστε ότι δεν έχω ιδέα πόσοι παίκτες παίζουν σε κάθε ομάδα) άλλο τόσο γνωρίζουν και αυτοί από ποδόσφαιρο.
Εχω δουλέψει και με τον κ. Αλαφούζο και με τον κ. Παναγόπουλο. Εγώ τους οφείλω κι όχι εκείνοι. Και από τους δυο δεν έχω κανένα παράπονο. Αντιθέτως… Όμως εδώ μιλάμε για ποδόσφαιρο κι όχι για media.
Γνωρίζω εκ προοιμίου και όχι εκ του αποτελέσματος (όπως συμβαίνει με τους περισσότερους) ότι το ποδόσφαιρο (ως άθλημα) δεν είναι δα στις πρώτες 50 προτεραιόητές τους… και αυτό φαίνεται επειδή δεν ξέρουν πότε να ζητωκραυγάσουν και πότε να κλάψουν… Τους συμβαίνει ακριβώς το ίδιο με αυτούς που είναι άσχετοι με την κλασσική μουσική και χειροκροτούν στις… παύσεις.
Ηταν σαφές για μένα ότι ένας ξεπερασμένος θεωρητικός παππούς του ποδοσφαίρου θα τους εντυπωσιάζε. Ο ασχετος εντυπωσιάζεται από τους θεωρητικούς… το ποδόσφαιρο όμως δεν είναι μόνο θεωρία.
Δεν θυμάμαι –ή μάλλον δεν γνωρίζω- ποιος έφερε τον Φερέϊρα… αλλά νομίζω ότι απ’ αυτόν πρέπει να ζητήσουμε τα ρέστα.
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου